ตอน321 ใช่ลูกของฉันหรือเปล่า

ตอนที่ 321 ใช้ลูกของฉันหรือเปล่า

หลังจากที่หลับฝันดีมาทั้งคืนเช้าวันต่อมาเตชิตก็ตื่นขึ้นมา ด้วยเสียงนาฬิกาปลุก

เขาตื่นขึ้นมาก็พบกับใบหน้าอันบอบบางที่หันมาทางเขา เธอยังหลับอยู่ดูเหมือนเธอนอนไม่ค่อยสบายคิ้วจึงขมวดเล็ก น้อยปากเล็กเปิดออกเพื่อหายใจโดยไม่รู้ตัว

เตชิตลงไปครู่หนึ่งจากนั้นนัยน์ตาของเขาก็สัมผัสถึงความ อ่อนโยนราวกับสายน้ำเขาจำได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนหันหลังให้

เขา

เธอแอบหันมาตอนดึกๆหรือเธอนอนละเมอกันนะ?

ในใจของเตชิตรู้สึกระทวยไปหมด

แสงอาทิตย์จากภายนอกสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเป็น แสงอาทิตย์ที่ไม่ร้อนมากกำลังพอดีที่จะทำให้คนเรารู้สึกสบาย

เตชิตมองไปยังร่างที่กำลังหลับสนิทเขาไม่อยากรบกวน เธอแต่ก็ไม่สามารถจากไปแบบนี้ได้

อีกสักครู่เธอตื่นขึ้นมาทั้งห้องก็จะอบอวลไปด้วยความ อึดอัดและความเย่อหยิ่งมีแค่เวลานี้ที่เธอจะอยู่ดีๆเขาถึงกล้าเอกนอนบนเตียงและพระคอย

ทันใดนั้นบรรยากาศแสนเรียกเข้าจากมือถือ

เตชิตขมวดคิ้วกนัชชาค่อยๆรู้สึกตัวแต่ก็ได้ตื่นเต็มที่

เตชิตรีบเดินยังมือถือแล้วกดปิดเสียงทันทีตอนแรกเขา ไม่อยากรับสายแต่พอชื่อโทรเข้า

เตชิตไม่คิดเลยว่าเพียงคำพูดไม่คำของชนุดมทำให้

เขา

ฉันพาธีมนต์ไปที่โรงเรียนอนุบาลแล้วช่วงสองจะหาอยู่ใหม่ให้พักเก่าฉัน

เสียงเรียบถูกออกมาสายแถมพูดถึงความน่า

ตกใจ

ธีมนต์

ลูก

โรงเรียนอนุบาล

สมองของในตอนนี้เต็มด้วยพูดของคนในสายตัวของเขาแข็งทื่อตาของเขาก็เบิกกว้างและกระชับมือแน่น คำพูดของคนในสายทำให้เขารู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกมา จากร่างความคิดที่ไร้สาระก่อตัวขึ้นในสมองของเขาอย่างไม่รู้ จักสิ้นสุด

ก้อนเนื้อที่อยู่ในอกของเขาเต้นแรงมากแรงจนเขาเกือบจะ ไม่สามารถต้านทานพลังที่ปล่อยออกมาจากร่างกายของเขา เองได้

“เธอไม่ต้องห่วงนะเมื่อวานฉันคุยกับธีมนต์แล้วว่าเธอไป ทำงานอีกสองวันก็กลับมาชนุดมคิดว่าเป็นเพราะนัชชาเป็น ห่วงลูกมากเกินไปจนไม่พูดอะไรออกมาเรื่องของลูกฉันจะช่วย เธอเองส่วนเธอก็รักษาสุขภาพของตัวเองก่อน

“ลูก?”

เตชิตถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นคลอน

ชนุดมพอได้ยินเสียงเตชิตก็กำหมัดแน่นสีหน้าเขาเปลี่ยน ไปทันที “นายอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร!?นัชชาหล่ะนายทำอะไรนัช ซา?”

คำพูดเมื่อสักครู่ของชนุดมทำให้ในใจของเตชิตเต็มไป ด้วยความสับสนเตชิตถอนหายใจแล้วถามออกไปด้วยความ ยากลําบาก ธีมนต์เป็นลูกของใคร?

ชนุดมยังไม่ทันตอบก็มีเสียง เคร้งดังมาจากข้างหลัง นัชชาที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่พอตื่นขึ้นมาสายตาของเธอก็เห็นแผ่นหลังของเตชิตคนนั้นที่กำลังคุยโทรศัพท์กับ ใครสักคนเธอจึงลงมาจากเตียงแต่ไม่ระวังไปชนโดนแก้วน้ำที่ อยู่บนหัวเตียง

และในเวลานั้นเธอก็ได้ยินเตชิตพูดชื่อเมนต์ออกมา

นัชชารู้สึกเย็นเข้าไปยังกระดูกสายตาที่เตชิตมองมาที่เธอ

“เอามือถือฉันคืนมา” เธอพูดไปด้วยเสียงที่นั่งแถมบังคับ

เรื่องที่เธอกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นต่อหน้าเธอแล้วเธอไม่มีอะไร จะกลัวอีกแล้วถ้ามีอะไรที่แย่ไปกว่านี้ก็แค่ต้องตายไปสักข้าง

เตชิตนิ่งไปครู่หนึ่งจากนั้นโยนมือถือของเธอไปบนเตียง เสียงของชนุดมยังคงดังออกมาจากโทรศัพท์ ฮัลโหล นัชชา เธอสบายดีไหม?”

นัชชาหยิบมือถือขึ้นมาแนบหูสายตาของเธอไม่ละออก จากเตชิตเลย ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง

“เตชิตไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”ชนุดมนึกถึงเหตุการณ์ เมื่อสักครู่จึงพูดขึ้น เขารู้เรื่องเกี่ยวกับธีมนต์แล้ว

“ฉันรู้แล้ว นอกจากปากแล้วนัชชาไม่ได้ขยับอวัยวะส่วน อื่นในร่างกายเลย แค่นี้ก่อนนะ

พูดเสร็จเธอก็กดวางสายทันทีโดยไม่ลังเลเลย

เตชิตยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนสายตาของเขาจ้อง มาที่นัชชาลำคอของเขา ในตอนนี้ปรากฏให้เห็นเส้นเลือดได้ชัดมาก

บรรยากาศในห้องตอนนี้น่ากลัวมากเหมือนในห้องเต็มไป ด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และมีเพลิงไหม้อยู่ใกล้ๆถ้า ประมาทเล็กน้อยก็อาจทำให้เกิดการระเบิดเผามอดไหม้ทุก อย่างจนหมดสิ้น

“ธีมนต์เป็นลูกของใคร เพราะต้องการควบคุมอารมณ์ที่ กำลังเดือดของตัวเองจนทำให้เสียงของเตชิตแหบ

เขาถามขึ้นอีกครั้งคำถามของเขาไปที่หัวใจของนัชชา ภาพฝันร้ายที่เธอเคยเห็นตอนนี้กำลังเกิดขึ้นจริงแล้ว

เธอปิดมือถือใบหน้าของเธอรู้สึกเย็นเฉียบ มันไม่เกี่ยวกับ คุณ”

“เข้าอนุบาลเด็กอายุเท่าไหร่สี่ขวบ?”เตชิตไม่ยอมแพ้เขา ถามขึ้นอีกครั้ง นัชชาเธอคงไม่เอาชนุดมมาเป็นข้ออ้างเพื่อ ปิดบังฉันอีกหรอกนะ?”

นัชชาถูกถามใจดำผู้หญิงอ่อนแอโดยธรรมชาติอยู่แล้ว แต่จะเข้มแข็งขึ้นได้เพื่อลูกคำว่าอ่อนแอของนัชชาไม่เคยมีอีก หลังจากที่เธอมีธีมนต์เหลือแต่เพียงนัชชาคนที่พร้อมทำทุก อย่างเพื่อลูก ฉันบอกแล้วว่ามันไม่เกี่ยวคุณ

“ไม่เกี่ยว? เตชิตเห็นท่าทางของเธอแล้วมั่นใจในเรื่องที่ ตัวเองคิดอยู่เขาเดินเข้าไปตรงหน้าของนัชชาแล้วจ้องไปบน ใบหน้าของเธอเป็นเด็กที่เธอท้องเมื่อห้าปีที่แล้วใช่ไหม?
“ไม่ใช่! นัชชาจ้องไปยังเตชิตเธอใช้แรงที่มีทั้งหมดพูด ออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ เด็กคนนั้นตายไปตั้งแต่คุณทิ้งฉัน ไปแล้ว!”

“ผมไม่เคยคิดที่จะทิ้งเขาตะโกนขึ้นมาเขาใช้วิธีแบบนี้ ในการพูดความในใจออกมา ฉันไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอเลยไม่ เคยเลยสักครั้ง!”

“แต่ที่คุณทำแบบนี้คุณทำให้ฉันไม่เห็นอนาคตให้ฉันเป็น เหมือนคนโง่ที่ถูกปิดตาไว้ถ้าทางเลือกของคุณเป็นแบบนี้ถ้า คุณเลือกแบบนี้ไม่ควรเลือกฉันตั้งแต่แรก! นัชชาระเบิดออกมา เธอทนไม่ไหวแล้วทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ธีมนต์เป็นแก้วตาดวงใจที่เธอปิดกั้นและซ่อนเอาไว้ถ้าเธอ กดปุ่มนี้ทุกอย่างจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว

เตชิตทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเขากัดฟันแน่นเพื่อ ข่มอารมณ์ร้อนของตนแล้วถามคำถามเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็ก คนนี้ใช่ลูกของฉันหรือเปล่า!?

“ไม่ใช่! นัชชายังยืนยันคำเดิมเธอไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทาง ของเธอในตอนนี้เหมือนลูกไก่ในกำมือของเหยี่ยวพยายามทำ เป็นเข้มแข็งทั้งๆที่อ่อนแอ

“ไม่พูด? เตชิตยิ้มมุมปากยิ้มให้กับท่าทางดื้อรั้นไม่เห็น โลงศพไม่หลั่งน้ำตาของเธอเขาผลักเธอล้มลงบนเตียงขณะที่ ร่างทั้งสองจะลงไปอยู่บนเตียงเขาก็เอามือรองรับหัวของเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บ
นัชชาตกใจมาก คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ!ปล่อย!

“เธอไม่อยากพูดฉันดูเองก็ได้!” ในตอนที่สายตาของนัชชา เต็มไปด้วยความหวาดกลัวเขาจึงดึงเสื้อผู้ป่วยของเ องเธอลง