ตอน320อยู่กับเธอทั้งคืน

ตอนที่ 320 อยู่กับเธอทั้งคืน

นัชชาพยายามหยุด เขา…

“ทำไมคุณไม่พูดล่ะ” เตชิตมองเห็นคิ้วเธอมารวมกันเป็นก ระจุกอยู่ตรงกลาง “โง่ไปแล้วรึไง”

นัชชาก้มหน้าลง ชายที่เคยเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้ายตอน นี้กลายเป็นคนที่อ่อนโยน นี่เธอเห็นผีรึเปล่านี่

เธอกวาดมือออกไปที่ชายหนุ่ม กลัวว่าจะทำเสียงให้คนที่

อยู่ข้างนอกได้ยิน ได้แต่จ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ “ใครให้คุณ

เข้ามา!

ริมฝีปากอันหยาบช้าของเขา “คุณคิดว่าไอ้สองตัวข้าง นอกกับประตูนี้จะกั้นผมไว้ได้หรือไง”

“จะให้ฉันชมคุณมั้ย ที่คุณปีหน้าต่างเข้ามาน

“ไหนๆ ตาแก่ก็เข้ามาที่นี่แล้ว” แสงไฟดับไป ในที่ที่นัก ชามองไม่เห็น ชายอายุสิบกว่ากำลังหน้าแดง ความจริงแล้ว… เขาไม่ได้หน้าไม่อาย

เตชิตฟังโดยไม่โต้แย้ง แค่เพียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย สายตามองตรงไปยังร่างอันผอมบางของเธอ ผมแค่อดเป็นห่วงคุณไม่ได้”

วันนี้รู้สึกต่ำต้อยพอแล้วที่โดนเธอไล่ไป เมื่อกลับถึงบ้าน ใจก็ร้อนรนทำอะไรไม่ได้ ความนึกคิดทั้งหมดกลับอยู่ที่เธอ

สายตาทั้งสี่ประสานกัน มีสัมผัสของความอ่อนโยนใน บรรยากาศ ความรู้สึกเต็มอิ่มด้วยความเงียบแทรกซึมเข้าไป

ในหัวใจของคนทั้งสองที่หนาวเหน็บมาเป็นเวลานานหลายปี

นัชชา ให้บังคับให้ตัวเองละสายตาออกไป ดวงตาสั่นไหว สองสามครั้ง ไม่อนุญาตให้ตัวเองใจอ่อน “คุณไม่ได้โกรธ เกลียดฉันหรือไง แล้วทำไมถึงต้องมา….

“ผมโกรธเกลียดคุณ” เตชิดไม่ได้บิดบังความผิดหวังที่เขา มีต่อเธอและชนุดม แต่อย่างไรก็ตามสายตาคู่นั้นจ้องมองที่ ใบหน้าของเธอ แต่ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปมากกว่า

ความรู้สึกในใจของเธอสับสน ก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่เธอ มีต่อชนุดมบางทีก็คลุมเครือไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้เธอกระจ่าง แจ้งแล้ว

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างเตชิตและชนุดมก็คือ ไม่ว่าชนุดมจะบอกรักเธอจะทำดีกับเธอมากมายสักแค่ไหน ยัง ไงก็มีทางสัมผัสถึงหัวใจของเธอได้เหมือนชายที่อยู่ตรงหน้า

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยกระแสน้ำ “ตอนนี้พูดเรื่องนี้แล้ว มีประโยชน์อะไร คุณหวังดีกับฉัน ก็อย่าบังคับฉัน”

“ผมไม่ได้บังคับคุณ” ชายคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อย ผมที่หน้าผากตกลงมาปิดกั้นการแสดงออกทางสีหน้าของเขา “ผม…”

ไม่ต้องการจะเสียคุณไป

ครึ่งหลังของประโยค เตชิดสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถพูด ออกมาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าพูดหลายครั้งเกินไป เธอ น่าจะรับรู้แล้ว

“นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ

“คุณไม่ไปล่ะ!” นัชชาแปลกใจ ไม่สามารถเสียงดังได้แต่ก็ ดังขึ้นมานิดหน่อย หลังจากพูดจบก็สามารถควบคุมเสียงเอาไว้ ได้ “ฉันไม่ได้บอกให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน

“วางใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรหรอก

“อย่างนั้นก็ไม่ได้” นัชชาไม่ต้องการเว้นช่องไว้ ชายคนนี้ ได้คืบจะเอาศอก อาจจะพยายามทำอะไรโดยที่เธอไม่รู้ตัว “ถ้า คุณไม่ไป ฉันจะบอกให้พวกเขาเข้ามา

“ถ้าคุณอยากให้ผมมีเรื่องชกต่อยในโรงพยาบาล ก็เรียก เข้ามาเลย

“คุณ” นัชชาพูดไม่ออก “คุณฉันหรอ

เตชิตยิ้มอย่างขมขื่น “ผมพูดดีดีคุณเคยฟังบ้างมั้ย

เขาเข้าใจนัชชา รู้ว่าวิธีไหนจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ ต้องใช้ ไม้อ่อนไม่ใช่ไม้แข็ง นอกเหนือจากเหตุการณ์เฉพาะก็ต้องแข็งขึ้นมานิดหน่อย

นัชชามองดูที่ใบหน้าเขาเห็นร่องรอยสีม่วงสีน้ำเงินจาก การต่อสู้กับชนุดมในวันนี้ เธอต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ ได้ใส่ใจ ต้องการมองผ่านเลยไป แต่ว่า… มือที่อยู่ใต้ผ้าห่ม นั้นอยากออกมาจะตายอยู่แล้ว แม้แต่เสียงยังไม่กล้าเปล่งออก มา

เตชิตเห็นใบหน้าเล็กๆนั้นขาวซีด เขาไม่ต้องการทำให้ เธอลำบากใจ มือจึงเอื้อมไปปิดใจให้สนิทอย่างรวดเร็ว

แสงสว่างหายไป กลับเข้าสู่ความมืด

คนทั้งคู่อยู่ในความมืดมิด

เสียงการเต้นของหัวใจยังกระแทกเข้าที่ห

เห็นได้ชัดว่าใครก็ไม่ได้ยิน เห็นได้ชัดว่ามีเพียงตัวเอง เท่านั้นที่ได้ยิน

นัชชาอายเมื่อรู้สึกว่าเขาจับได้แล้วว่าเธอก็รู้สึกอ่อนไหว เธอก้มหน้าไม่รู้จะโกรธตัวเองหรือโกรธเขาดี ยกผ้าห่ม คลุมไว้ทั้งศีรษะและหลับตาลง

เตชิตทำตามที่เขาพูดไว้ ไม่ได้ทำอะไรเลย มีเตียงเดี่ยว สำหรับผู้เฝ้าไข้ที่อยู่ทางด้านข้างของเตียงผู้ป่วย ยาวเมตร กว่าๆ เขาสูงเมตรแปดสิบจึงได้แต่นั่งพิงเอาไว้

แขนที่แข็งแรงและมีพละกำลังวางอยู่บนหน้าอก หลายปีมานี้ แรกถึง แม้ว่าใบหน้าของเขาแสดงออกอะไร ใน กลับเหมือนคลื่นที่รุนแรง

เตชิตพยายามปิดตาลง เขาได้กลิ่นผมที่หอมสดชื่นของ

เธอ

เสียงของชายคนนั้นพุ่งใส่หูเหมือนโน้ต นัชชาค่อยกระตุกช้าหัวใจเหมือน

เธอไม่ได้พูดอะไร และหายใจเขาเธอมักเสียใจและอยากร้องไห้ ผ่านไป ทุกครั้งนึกถึงทำให้ผู้คนเจ็บปวด

พวกเขาสิ่งพวกเขาปรารถนา

จะโทษใคร จะโทษใครล่ะ

หัวใจของนัชชานั้นกลวง จากอะไรถูกแล้ว ยัง

ต่อไปไม่ถูก

“ทำไมถึงทิ้งผมเขาพึมพำเบาๆ ราวกับจะเธอ

ไม่กล้า

หัวใจนัชชาเต้นตึกเธอกัดริมฝีปากแน่น ในก็อยากตะโกน เพราะเมนต์ เพราะเด็กคุณรู้ตัวตน

ตกดึก ทุกอย่างเงียบสงบ หัวใจของพวกเขาสองคน สับสนว้าวุ่น ห้องป่วย

หลังประโยคจบสิ้น เตชิตไม่ถามต่อไปอย่างลึกซึ้ง เขาอึดอัดมาก แต่เขากลับรู้สึกว่าความสงบในใจ

ข้าง นัชชาได้ เขาหลับแล้ว

เธอผ้าห่มออกจากหัวอย่างระมัดระวัง แทบจะเป็นไปไม่ ที่จะขยับร่างกายของตัวเอง เธอใช้เวลานาทีการ พลิกตัว

โชคดีไม่ได้ปลุกคนนั้น

นัชชามองหลับอยู่ เขาแทบเมื่อหน้ายังคงก้าวร้าว ร่างกายบิดเบี้ยวน่าสงสาร การ เปลี่ยนแปลงอย่างเดียวเหงาห้าปีที่แล้ว

และด้วยเหล่านี้ เป็นเพราะการจากไปของเธอ

ห้านี้ของเขา

นัชชาถอนหายใจอย่างเงียบๆ ขยับนิ้วไปบนเตียง ใน ความมาก จมูกจะถึงกับโด่งเป็นแท่ง แต่และบางมากหน้าผากอวบอิ่มโค้งงอ ตรงส่วนนี้ธีมนต์เหมือนกันเขามาก มี เพียงปากเท่านั้นที่เหมือนเธอ ที่ริมฝีปากบางโค้งและมุมยกขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากเฝ้าดูธีมนต์เติบโตขึ้นทุกวัน จะเริ่ม เหมือนเขามากขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกหัวใจมีรสชาติขึ้นมา

เธอทำงานอย่างหนักเพื่อเงิน เพียงเพื่อให้ตัวเองและลูกมี ชีวิตที่มั่นคง เธอสะกดจิตตัวเองว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีอะไร เกี่ยวข้องกับเขา เด็กเป็นของเธอ แต่เมื่อใดก็ตามที่มองดูท่าที ที่สงบนิ่งของธีมนต์ ก็ทำให้เธอคิดถึงเขาเสมอ

ดูเอา เธอถวายชีวิตเพื่อดูแลลูก เป็นลูกของเธอ และลูก ของเขา ไม่ว่าเธอจะหลอกตัวเองอย่างไรก็ตาม ครึ่งหนึ่งของ เลือดธีมนต์ก็เป็นของผู้ชายคนนี้

นัชชารู้สึกต่ำต้อย แต่นี่เป็นความต่ำต้อยที่เกิดขึ้นมาแล้ว ห้าปี เธอไม่เคยต้องการจะร้องขออะไร ไม่เคยคิดจะเป็นแม่ที่ได้ ความรับผิดชอบ

ถ้าหากว่าเธอเกลียดเขาจริง เธอจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ในท้อง ได้ยังไง วันนี้จะเลี้ยงดูเขาได้อย่างไร

นัชชาไม่รู้ตัวว่าตัวเองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นานแค่ไหน ไม่รู้ ว่าน้ำตาไหลออกมาแค่ไหน แต่เมื่อมองดูเขาในตอนนี้ เธอ หลับตาลงเพราะเชื่อว่าจะเจอท้องฟ้าที่แจ่มใส