ตอน314ถามคุณสามข้อ

ตอนที่ 314 ถามคุณสามข้อ

“คุณจะไม่มาก็ได้ คุณมีทางเลือกอยู่ในมือ เขามีเงิน มหาศาลเรื่องนี้เป็นแค่เกมส์เธอไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลย

นัชชาเกือบจะหลุดปาก แต่ก็ยังเอาไว้ได้ “ห้าปีก่อนคุณตก เป็นเหยื่อ แต่ไม่คิดว่า ในวันนี้ คุณจะใช้สิทธิ์ของเหยื่อมา ฉัน!”

พูดไปแล้ว นี่คือจุดที่เจ็บปวดที่สุดของนัชชา เรื่องของ Davy ต้องได้รับการแก้ไข แต่เขาทำเช่นนี้ทำให้เธอเหลือทาง เลือกแค่เผชิญหน้าเขาหรือยอมแพ้คดีนี้ไป

นัชชาไม่มีทางยอมแพ้ฉะนั้นก็ต้องไปพบเขา

“เกมส์นี้น่าสนใจและน่าสนุกมากใช่มั้ย ความพยายาม ทั้งหมดที่คุณทำก็เพื่อทุกคนในครอบครัว” เมื่อพูดจบก็ไม่รอ เขาตอบ นัชชายิ้มอยากเมินเฉย “ทำไมประธานเตชิตถึงคิดว่า ฉันจะจัดการกับเรื่องนี้ไม่ได้ เรื่องคดีฉันต้องรับผิดชอบให้ถึงที่ สุด”

เธอไม่รู้ ก่อนที่เขาจะโทรหาเธอว่าเตชิตได้คุย กับKevinเรื่องการแถลงการณ์ขอโทษเรียบร้อยแล้ว เธอกำลัง เข้าใจผิด
และคนที่ถูกเข้าใจผิด ก็ไม่ได้เตรียมตัวเพื่อนที่จะอธิบาย ให้เธอเข้าใจ เขาแค่ต้องการบังคับให้เธอมา แม้ว่าจะทำให้ เธอเข้าใจผิดก็ตาม

“เป็นเรื่องดีที่คุณมีความมุ่งมั่นเช่นนี้” น้ำเสียงของเขาไม่ เข้มไม่อ่อน เป็นการวางตัวที่ดี

นัชชารู้สึกตัวเองเหมือนเป็นมดที่อยู่บนหม้อไฟ ถูกเผาไม่ ได้ แต่ชายคนนั้นมองด้วยสายตาเย็นชา เพิ่มไฟเข้าไปที่ก้น หม้อเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายขึ้น

เธอกโทรศัพท์ไว้แน่น ดูเวลาสักครู่ บ่ายสามโมง ยังไม่ ค่ำ แทนที่ลากเรื่องนี้ให้ยืดเยื้อออกไป เป็นการดีกว่าที่จะ

เหล็กตอนร้อน คิดถึงตรงนี้ นัชชาก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว “ประธานเตชิต ตอนนี้มีเวลามั้ยคะ เรานัดคุยกันเรื่องรายละเอียดของคดี

“ผมค่อนข้างยุ่ง”

นัชชารู้สึกแน่นหน้าอก อยากอาเจียรแต่ก็อาเจียรไม่ออก ลําคอกลืนน้ำลายไม่ได้ ได้แต่อารมณ์เสียเท่านั้น ถ้าอย่างนั้น คุณว่างเมื่อไหร่

เธอทำอะไรไม่ถูกเพราะตอนนี้เธอเป็นฝ่ายขอความช่วย เหลือ ความโกรธตอนนี้มีเพียงสามในสี่ส่วนเท่านั้น

“เอาอย่างนี้แล้วกัน” เขาหยุดชั่วคราว ดูเหมือนว่ากำลัง คิดถึงวิธีรับมือกับเธอ และความอึดอัดใจก็มาถึง “คุณมาหาที่ที่พักผม อย่างนี้ถึงจะสะดวก

ที่พักเ

นัชชากัดกราม ใครกล้าพูดว่าเตชิตไม่จงใจ เธอเป็นคน แรกที่ไม่เชื่อ! อารมณ์ของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างไร เธอรู้มากเกิน ไป เขาพูดประโยคก่อนหน้าที่เพื่อที่จะพูดประโยคนี้

“ลอนดอนออกใหญ่ ร้านกาแฟตั้งมากมาย น่าจะมีหนึ่ง หรือสองร้านที่ไม่ไกลจากที่พักคุณ ถ้าหากประธานเตชิตรู้สึกว่า ไม่ว่าง ฉันขับรถไปรับคุณได้ค่ะ….

“ไม่เต็มใจหรอ” เขาขัดจังหวะการพูดของนัชชา “ถ้าอย่าง นั้นก็ไม่ต้องมา

เวลาชั่วครู่ เสียงเงียบหายไป ไม่มีใครพูดอะไร นัชชาเกลียดจนกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่าจะจัดการกับบุคคลนี้ อย่างไร ถ้าไม่มีอะไรจะว่างแล้วนะ

“รอก่อน!” เธอบดฟัน หลังจากที่ไม่สามารถตกลงกันได้ “โอเค ฉันจะไปหาคุณ ตอนนี้

หลังจากนั้นสี่สิบนาที รถของนัชชาก็มาตามที่อยู่ที่ส่งมา

ทางมือถือ

ด้านหน้าของเธอเป็นบังกะโล เธอสังเกตอย่างระมัดระวังห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรมีร้านกาแฟที่ใช้ได้ แต่เขาต้องการ ให้เธอไปหาที่บ้าน เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ

นัชชาไม่มีบัตรทางเข้า เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก เดินไป ที่ประตูและกดออด คนที่นั่นไม่พูดจา เปิดประตูใหญ่ออก

รถเข้าไปข้างในอย่างราบรื่น เธอลงจากรถพร้อมเอกสาร ที่เธอเตรียมไว้ล่วงหน้า เธอยืนอยู่หน้าวิลล่าหายใจเข้าออกลึก หลายรอยก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะประตู

สิบกว่าวินาทีต่อมา ประตูนิรภัยไม้เนื้อแข็งก็เปิดออก ร่างกายของชายหนุ่มก็สะท้อนเข้ามาในดวงตา

เขาอยู่บ้านแต่งตัวสบายๆ เสื้อสเวตเตอร์ถักสีเทาเข้ม กางเกงขายาวสีดำาตรง ใส่รองเท้าใส่ในบ้านสีขาว มันใช่การ พูดคุยอย่างเป็นทางการ

ปฏิกิริยาแรกของนัชชาที่ปรากฏก็คือการระวังตัว นัยน์ตา คู่นั้นมองไปยังห้องรับแขก เตรียมที่จะมองออกไปรอบๆ ทันใด นั้นชายคนนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าก้าวใหญ่ บงบังวิสัยทัศน์ของ เธอจจนเกือบหมด

ลมหายใจของชายคนนั้นพุ่งใกล้เข้ามา นัชชาเซถอยหลัง ไปก้าวหนึ่ง “คุณจะทำอะไรนะ!

“ผมทำอะไร!” ทีแรกเตชิตไม่อยากจะโมโห แต่เมื่อเห็น ใบหน้าของเธอที่พร้อมจะร้องขอความช่วยเหลือและเต็มไป ด้วยความกลัว เขาก็อดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา “คุณนัชชาต้องการที่จะคุยเรื่องงานไม่ใช่หรอ

นัชชารู้ว่าเขาจงใจโยนความผิดให้เธอ แต่ก็ไม่อยากพูด มากเกินไป ได้แต่บอกว่า “เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

เตชิตเลิกคิ้ว เปิดทางให้เธอเดิน นัชชาเดินผ่านเข้าไป อย่างรวดเร็ว การกระทำนั้นแข็งราวท่อนไม้

ห้องนั่งเล่นของวิลล่ามีขนาดใหญ่มาก เธอนั่งลงที่โซฟา วางเอกสารและคอมพิวเตอร์ลงบนโต๊ะ “ประธานเตชิตช่วยมา ดูหน่อยนะคะ”

เตชิตกำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ ขายาวเปิดออกท่านั่ง สบาย เขามองดูข้อมูลในอดีต พลิกดูสองสามหน้าแล้วก็โยน มันลง “ไหนๆวันนี้คุณก็มาแล้ว ผมก็จะไม่อ้อมค้อมกับคุณ ค่า ชดเชยและค่าขอโทษที่ Davy ต้องการสามารถจัดการให้ได้ แต่คุณนัชชาต้องตอบคำถามผมสองสามคำถามก่อน

“คำถามรี” นัชชามองเขาอยู่ครู่หนึ่ง “คำถามอะไรคะ” ดวงตาของชายหนุ่มร้อนแรงขึ้นมา “คำถามส่วนตัว

ใจของนัชชาสั่นไหว ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงไปตรง มาเช่นนี้ เธอพยายามระงับการเต้นระส่ำระส่ายของหัวใจ พูด อย่างพนักงานที่มีคุณสมบัติที่ดี “ประธานเตชิต นี่คือเวลางาน ฉันจะพูดเรื่องงานเท่านั้นค่ะ

“อย่างนั้น” ชายคนนั้นยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมืออย่าง รวดเร็ว และลดแขนลง “เอาละ ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
นัชชาเปลือกตากระตุก ไม่คิดว่าเตชิตเริ่มต้นแล้ว….. ต้องการจะเล่นตุกติก

“ประธานเตชิต…”

“ผมบอกแล้วแค่คุณตอบคำถามผม เอกสารพวกนี้ผมไม่ จําเป็นต้องดูก็สามารถตกลงข้อเรียกร้องที่สมเหตุของคุณ กับDavyได้” เขาไม่ชอบฟังเธอพูดจาคร่ำครจึงขัดขึ้นอยู่เสมอ

นัชชาหลบสายตาและถอนหายใจลึก ดูเหมือนจะเป็นการ ท้าพนันกันในเรื่องนี้

เธอควรที่จะประณีประนอม ตอบเพียงไม่กี่คำถามไม่น่าจะ มีอะไร

แต่เมื่อต้องเผชิญกับสายตาที่ชอบบังคับผู้คนของชาย หนุ่ม นัชชาก็ไม่ค่อยมีความกล้าหาญสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นห้าปีที่ แล้วเธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ห้าปีต่อมาเธอก็ยังเป็นเช่นเดิม

เธอโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขา แข็งแกร่งขึ้นกว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเช่นกัน

หลังจากที่เงียบไปนาน เขากวางแก้วน้ำอุ่นๆไว้ที่ข้าง หน้าเธอ ริมฝีปากบางเปิดออก “คุณคิดออกยัง

เสียงอันอบอุ่นที่พูดออกมาพร้อมกับคำพูดที่คุกคาม นัช ซารู้สึกว่าเหมือนการประชดประชัน
นัชชาเองก็อยากที่จะชนะคดีนี้เช่นกัน และตอนนี้ก็ถูกเขา บังคับให้ต้องเจอกับทางต้นดังนั้นเธอจึงยอมเปิดปาก “เอาล่ะ คุณถามมาสิ”

“โอเค ต้องรับปากก่อนว่าคุณจะไม่โกหก

นัชชาตกลง ในใจก็คิดว่าไม่ว่าเธอจะโกหกหรือไม่โกหก เขาก็ไม่มีทางรู้หรอก ปากจึงสัญญาอย่างหนักแน่น “โอเค

“คุณรู้รึเปล่า” ทันใดนั้นเขาก็นั่งตัวตรงจ้องมองเธออยู่ครู่ หนึ่ง “เวลาที่คุณโกหก ผมดูออก

“ตึกตัก–ตึกตัก-ตึกตัก

เสียงหัวใจเต้นแรงขึ้นทันทีที่หูได้ยิน มีท่าทีที่เปลี่ยนไป เล็กน้อย “ฉันจะไม่โกหก

เตชิตพยักหน้าอย่างพอใจ ค่อยๆถามทีละคำขณะที่เธอ เริ่มออกอาการหงุดหงิด “คำถามแรก คุณรู้จักกับชนุดม — ตั้งแต่เมื่อไหร่”