ตอน297ผู้ชายในความทรงจํา

ตอนที่297ผู้ชายในความทรงจำ

นัชชากมือที่อยู่ใต้โต๊ะแน่นเห็นได้ชัดว่ามีแววตาที่ร้อน แรงกำลังมองเธออยู่

เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชน ดมพรางพูดออกมาแบบไม่ค่อยจะเป็นธรรมชาติ จะเป็นอย่าง นั้นได้อย่างไรลูกพวกเราไม่แยกจากคุณลุงหรอกจ๊ะ”

“ดีจังเลยครับ!”ธีมนต์ตบมืออย่างมีความสุขและก้มหน้า ก้มตาทานเนื้อที่อยู่ในจานต่อ

และด้วยเหตุนี้ช่วงครึ่งหลังของการทานอาหารนัชชารู้สึก ทำตัวไม่ค่อยถูกพูดจาก็ดูลอยๆมัวแต่สนใจกับเด็กน้อย

หลังจากทานอาหารเสร็จเธอให้ธีมนต์ไปเล่นของเล่นใน ห้องส่วนตัวเองเดินกลับมาที่ห้องอาหารเพื่อทำความสะอาดสิ่ง ที่เหลืออยู่

ชนุดมไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านนิสัยนี้ คล้ายกับผู้ชายคนนั้นเพราะฉะนั้นงานแม่บ้านจึงตกเป็นหน้าที่ ของนัชชาไปโดยปริยาย

เธอเพิ่งจะวางจานกับตะเกียบในอ่างล้างจานกำลังจะก้ม ไปล้างทันใดนั้นก็มีร่างแข็งแกร่งอบอุ่นโพล่เข้ามากอดเธอจากด้านหลัง

“อ๊ะ!”นัชชาร้องด้วยความตกใจหันกลับเงยหน้าขึ้นดูที่แท้ ก็เป็นใบหน้าที่คุ้นเคย คุณอย่าทำให้ฉันตกใจ!”

ชนุดมชำเลืองชามที่อยู่ในอ้างล้างจานก้มหน้าดมตัวของ เธอคิ้วของเขาย่นๆ กลิ่นหม้อไฟติดตัวเต็มไปหมดเชียว

นัชชาทำตัวไม่ถูกผลักเขาออก” ใครบอกให้คุณดมฉันล่ะ”

“วันนี้คิดยังไรถึงได้ทำกับข้าวล่ะ? ” ”

“ก็วันนี้ไม่ใช่ว่าวันคริสมาสต์หรือไงล่ะก็เลยอยากทำอะไร

ทานกัน”

ชายคนนั้นยิ้มมุมปากยิ้มให้เธออย่างมีเลศนัย” แค่นี้เห

รอ?”

นัชชาเป็นคนขี้อายไม่ค่อยรู้จักแสดงความรู้สึกที่มีต่อเขา พอ โดยเขาถามแบบนั้นเธอรู้สึกเขินๆแล้วพยักหน้า”ช่วงนี้งาน ค่อนข้างยุ่งมากไม่ค่อยมีเวลาว่างดูแลครอบครัวตอนนี้พอจะมี เวลาว่างบ้างก็เลย….”

“นัชชาชนุดมหัวเราะขัดจังหวะเธอ เธอพูดมาตามตรง ก็ได้ว่าอยากทำอะไรชดเชยให้ฉันบ้างพูดอ้อมไปอ้อมมาเธอไม่ เหนื่อยหรอ?

นัชชาก้มหัวต่ำลงเรื่อยๆรู้สึกเป็นอย่างบอกไม่ถูก

“เธอรู้ไหมนอกเสียจากตอนที่เธอทำงานอารมณ์ของเธอทั้งหมดมันแสดงออกทางใบหน้า ตั้งแต่เขาเดินเข้าประตูมา เห็นเธอทักเขาเขาก็เข้าใจกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าเธอคิด อะไรอยู่

นัชชาหงุดหงิดที่ถูกเขารู้ทัน”คุณก็รู้อยู่แล้วทำไมต้องให้ ฉันพูดออกมาด้วยล่ะ…”

“ถ้าไม่พูดออกมาฉันกลัวเธอไม่ยอมรับนะสิ เขาก้าวถอย หลังไปเล็กน้อย วันนี้ธีมนต์พูดแบบนั้นออกมาเธอคิดว่ายังไง?”

เมื่อเขาพูดถึงธีมนต์ออกมาแบบนั้นทำให้นัชชาไม่รู้ว่าจะ ตอบว่าอย่างไร”เด็กไร้เดียงสาเขาอยากพูดอะไรก็พูดออกมา เขาก็แค่ชอบคุณมากไม่อยากแยกจากคุณเท่านั้นเอง”

“เธออย่างเพิ่งเปลี่ยนเรื่องสิเขาพูดว่าอยากให้เธอกับฉัน อยู่ด้วยกัน ชนุดมพูดออกมาอย่างเปิดเผยไม่มีปิดบัง”ห้าปีแล้ วนะนัชชาเด็กพูดออกมาขนาดนี้แล้วเธอไม่คิดจะอยู่กับฉัน หรอ?”

“คุณพูดเรื่องอะไรก็ไม่รู้….นัชชารู้สึกร้อนๆมีความ ประหม่าเธอก้าวห่างออกมาจากเขาเล็กน้อย

“ก็ได้ๆ พูดแค่สองสามคำก็จะวิ่งหนีเธอจะหนีไปไหน ได้?”ชนุดมคลายอ้อมแขนห้องครัวไม่ได้เปิดไฟแต่มีไฟจาก ห้องอาหารลอดผ่านออกมาทำให้สลัวๆ บรรยากาศแบบนี้มัน ช่างเหมาะกับการสารภาพความในใจเขามองตาของเธอแวว ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน” ครั้งนี้เป็นวันคริสต์มาสที่ฉัน มีความสุขที่สุดthanks”
นัชชากระซิบ”คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก”

ในความคิดของนัชชาชายผู้นี้เป็นมากกว่าผู้มีพระคุณของ จากเมทนีและณัชชนม์เพราะเขาช่วยเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ความคิดแวบขึ้นมาในสมองเธอคิดถึงเมทนีกับณัชชนม์ วันนี้เป็นวันปีใหม่แล้วไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไรกันบ้าง

หลายปีที่ผ่านมาชนุดมค่อยสืบข่าวคราวพ่อแม่ของนัชชา สิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่งคือพวกเขาสบายดีทั้งคู่ร่างกายไม่มีอะไร ให้น่าเป็นห่วง

ชนุดมรู้ว่าอารมณ์ของเธอเปลี่ยนไปคิดถึงท่าทางตอนที่ เธอเหม่อมองรูปพ่อแม่ของเธอบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเขาก็ พอเข้าใจได้ เธอคิดถึงบ้านหรอ? ”

ถ้าเขาไม่พูดออกมายังดีพอได้ยินดังนั้นอารมณ์ของนัชชา เหมือนเขื่อนแตกเธอเก็บอารมณ์ต่อไปไม่ได้อีกแล้วดวงตาของ เธอแดง”อืมนิดหน่อย

ทุกๆครั้งเมื่อถึงช่วงเทศกาลจะคิดถึงบ้านเป็นพิเศษใน ตอนแรกที่เธออยู่ในอังกฤษใหม่ๆยังไม่สัมผัสถึงความหมาย ในประโยคนี้ห้าปีที่จากกันเธอถึงเข้าใจความหมายของ ประโยคนี้อย่างลึกซึ้ง

ในบรรดาสิ่งเหล่านี้คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือคนใกล้ตัว

ในคืนที่เงียบสงบนัชชาจะคิดถึงว่าหากเมทนีและณัชชนม์ รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และมีลูกโตขนาดนี้แล้วพวกเขาจะคิดอย่างไรนะ?

พวกเขาน่าจะมีความสุขไม่มีอะไรที่น่าสุขใจเท่ากับเป็นลูก ตัวเองยังมีชีวิตอยู่

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกติดหนี้พวกท่านทั้งสองมากขึ้น

ทันใดนั้นมีฝ่ามือหยาบๆแตะที่หลังมือของเธอนัชชามอง เข้าไปในดวงตาดำขลับคู่นั้นเขาเอ่ยปากอย่างช้าๆ เธออยาก กลับไปเยี่ยมพวกท่านไหม? ”

ประโยคนั้นของเขาทำให้น้ำนิ่งในใจนัชชาเกิดคลื่น โหม กระหน่ำ

ในช่วงห้าปีที่ผ่านในการสนทนาของเธอและเขาไม่ว่า ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามจะไม่พูดถึงเรื่องในประเทศเลยอย่างรู้ กันยกเว้นก็แต่เรื่องของเมทนีและณัชชนม์

ดังที่ได้กล่าวไว้นัชชา’ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับที่นั้น แม้ว่าเธอจะมีร่องรอยบาดแผลภายในใจแต่เธอไม่เคยคิดที่จะ พูดถึง

แม้ว่าชนุดมไม่เคยต้องการอะไรจากเธอมากมายแต่ผู้คน และสิ่งต่างๆ ในเมืองเจนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่เกี่ยวข้องกับชาย คนนั้น

ตอนนี้เขาพูดออกมาแบบนั้นทำให้นัชชารู้สึกแปลก ใจ”ทำไมล่ะ? ”
“ลองกลับไปดูจะได้ปล่อยวาง”สายตาของเขาเดี่ยวสว่าง เดี๋ยวมืดความหมายในคำพูดของเขานัชชาจะไม่เข้าใจได้ อย่างไร

สีหน้าของเธอตั้งขึ้น”ฉันไม่มีอะไรที่จะปล่อยวางไม่ได้แค่ คิดถึงพ่อแม่ของฉันเท่านั้นเอง”

ชนุดมจ้องเธอแต่ไม่พูดอะไร ถามใจตัวเธอดู

“คุณลุงคุณลุง!ผมต่อจิ๊กซอว์เสร็จแล้วคุณลุงบอกว่าหนูทำ ไม่ได้ผมชนะแล้ว!”ธีมนต์เปิดประตูห้องตะโกนไปทางห้องครัว

ชนุดมเหลือบมองมาที่เธอแล้วเดินไปที่ห้องเล่นเด็กปล่อย ให้นัชชายืนอยู่คนเดียวในที่นั่น

กลับไปไหม?

ช่างเถอะเธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเธอหลีกเลี่ยงข่าวการเมืองใน ประเทศทั้งหมดไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตามก็เพื่อไม่ ต้องการเห็นอะไรเกี่ยวกับชายคนนั้นเธอกลัวว่าหากเธอรู้แล้ว จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีกเธอติด อยู่ในวังวนของความทรงจำนั้นมีแค่ทำแบบนี้เธอถึงสามารถ เดินออกมาจากความทรงจำนั้นได้

บาดแผลที่เคยมีเวลาไม่สามารเยียวยาได้มันก็แค่ถูก ปกคลุมเปลือกนอกที่แข็งแกร่งแต่หากเปิดดูข้างในมันก็ยังมี เลือดไหลอยู่
หากเธอกลับไปตอนนี้อาจไม่เป็นผลดีกับทุกฝ่ายผ่านมาก็ นานแล้วตอนนี้ก็มีธีมนต์อีกไม่จำเป็นต้องลากปัญหามากมาย เข้ามารอเมื่อโอกาสเหมาะสมค่อยรับเมทนีกับณัชชนม์มาอยู่ ด้วยกันก็ได้

เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้สมองของนัชชาก็ลอยภาพชายใน ความทรงจำขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจเวลาหลายปีที่ผ่านมาไม่รู้ว่า ตอนนี้เขากำลังทำอะไรมีครอบครัวไปแล้วหรือยังมีผู้หญิงอื่น มาอยู่ข้างๆแล้วหรือยัง

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามสำหรับเขาและเธอก็กลายเป็นคน แปลกหน้าที่เคยคุ้นเคยอยู่ดี