ตอน287มองไม่เห็นฉันเธอคงเสียใจ

ตอนที่287 มองไม่เห็นฉันเธอคงเสียใจ

ทีนาร์หวาดกลัวจนใกล้จะหายใจไม่ออกเธอโผร่างเข้าไป กอดข้อเท้าชายหนุ่ม อาชิตเธออย่าไปฟังที่เค้าพูดโกหกฉันคิด อยากรับมือกับนัชชาแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย…..

สีหน้าของชายหนุ่มบึงตึงจนน่าตกใจคล้ายกับลมพายุที่ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในยามค่ำคืนเขาเอ่ยวาจาด้วยความนิ่ง สงบ บันทึกเสียงนั่นล่ะ

“บันทึกเสียง…… ทีนาร์หมอบคลานไปบนพื้นที่เกลี้ยง เกลานั้นสายตากลับมาสั่นไหวอีกอย่างไม่ได้เตรียมตัวมาอึ้ง อมพะนำอยู่ตั้งนานโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำอธิบายใดๆออกมาสัก นิด

ทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาฉับพลันการปรากฏตัวของปณิตา

เป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเดิมทีนั้นเธอก็ไม่ว่างมาคำนึง ถึงอะไรมากมายตอนนี้ถูกเปิดโปงต่อหน้าไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ย ค่าหลอกลวงขึ้นมาอีก

เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีเพราะว่าเรื่องทั้งหมดนั้นล้วนเป็น ความจริงจึงแสดงความจำนนซึ่งๆหน้า

“โฮจิรัตน์ถูกเธอทำร้ายจนตาย เตชิตนั้นแม้แต่ความรู้สึกทุกข์ความโกรธแค้นของเขาทั้งหมดนั้นที่มา

“ไม่นะฉัน…….ทีนาร์รู้ตัวเอง

ชายหนุ่มแสยะยิ้มเหมือนกับยมบาลในนรก เธอก็ว่าขอ เพียงแต่ฉันตรวจมันทั้งหมดนั้นล้วนปิดบังไม่มิด

“อาซิตใช่นะเธอฟังฉันอธิบายก่อนฉันไม่ได้คิด

อย่างนี้ฉันลำบากใจที่……..ตานาร์คล้ายกับเปิดสวิตซ์

ไหลพรั่งออกมาทั้งหมดในที่สุดเขาสูญสิ้นความรู้สึกใดๆ ต่อเธอไปแล้วเธอ

เท่าเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง

อาทรและความอดกลั้นทั้งหลายแหล่ที่เคยให้ เสมอมากลายมาเป็นฆาตกรที่ปกป้องคนผิด

ชายหนุ่มเท้ากลับจากของเธอหันและตัวลงลง จับเสื้อทีนาร์ไว้ลากเขม็งไปที่เธอแล้วพูดออกมาประโยคเธอบีบบังคับให้ นัชชาตายตอนอยากจะเป็นให้เธอวางแผนกระทำการกำเริบเสืบสานซึ่งหน้าตอนนี้เกิดขึ้นกับนัชชาแล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธออยู่อย่างสุขสบายเห รอ? “

ก่อนหน้านั้นฉันปกป้องคนผิดไว้หลายหนตอนนี้มีแต่ความ เกลียดชังที่มากขึ้น!

เธอมันอำมหิตที่สุดไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ใช้เค้าเป็น เครื่องมือต่อความรู้สึกของเธอใช้เป็นเครื่องมือให้ละอายใจต่อ ตระกูลตันวิรัช

ทีนาร์ถูกเสื้อรัดผิวบริเวณลำคอจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมด เธอมองอย่างตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มลงมือกับ ตนเองเธอหลอกลวงจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้ประดิษฐ์คำที่จะพูดกับ เขามา เธอทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะเธอรับปากพ่อแม่ฉันแล้วว่า จะดูแลฉันไปตลอดชีวิตตอนนี้เธอไม่รักษาคำพูดต่อพ่อแม่ฉัน เพราะว่าเธอนะพวกเขาถึงตาย! ”

“ฉันขอโทษพ่อแม่เธอแต่ไม่ขอโทษเธอหลายปีที่ผ่านมา

เหล่านั้นฉันต้องใช้นัชชาและลูกในท้องของเค้าทั้งสองชีวิตนี้

ชำระคืนจนมากพอแล้วเตชิตสายตาลุกเป็นไฟเมื่อคิดมาถึงตรง

นี้แล้วมันเป็นเพราะว่าหญิงสาวที่ใจเลวทรามอำมหิตเช่นนี้บีบ

บังคับให้นัชชาและลูกต้องตายเขาเสียใจที่ไม่ได้ทำอย่างนี้ใน

เวลานั้นความเสียใจภายหลังเพียงอย่างเดียวนี้ไม่มีผลอะไรสัก

นิดเดียว

เขาทรมานทอดทิ้งตัวเองรังเกียจตัวเองที่ไม่ทำให้เธอเชื่อ ถือได้แม้แต่นิดเดียวความเกลียดชังที่สร้างขึ้นวันนี้มันเป็นสภาวะที่ตัวเค้าเองเป็นต้นเหตุนั้น

“จะพูดไปแล้วชีวิตของนัชชานี้มันน่าสังเวชรักชายหนุ่ม สองคนแบบบากหน้าอย่างไม่เสียดายชีวิตแต่กลับไม่มีสักคนที่ จะรักเธอจริงๆ ปณิตาไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงพูดเสียงเย้ยหยันขึ้น มาทันที คาดว่าผ่านไปอีกไม่นานจะได้เจอกันใต้พิภพนี้

ความจริงแล้วเมื่อรับรู้ข่าวคราวของนัชชาตอนเกิดเรื่อง ปณิตาคนนี้ยังมีความโง่เขลาอยู่บ้างเธอคิดว่าตัวเองอยู่ใน สถานะที่มีความลำบากยากเข็ญคิดไม่ถึงว่านัชชาจะโง่เขลายิ่ง กว่าในสภาพที่ต้องเปรียบเทียบแข่งกันกับอารมณ์โกรธแค้น ของเธอนั้นยิ่งเทความเกลียดชังไปทางทีนาร์ยิ่งขึ้น

เธอกับนัชชานับว่าเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้เรื่องของ เค้าส่วนใหญ่นั้นเธอล้วนรู้มันดีพูดไม่ได้ว่าการจากไปของเค้า นั้นสร้างความเสียใจและทุกข์ใจยิ่งกว่านั้นมันคือความรู้สึก อยากร้องไห้

น้อยกว่าครึ่งชีวิตนี้พวกเค้าใช้มันไม่คุ้มเลย

พูดประโยคนี้จบประตูวิลล่าถูกคนจากภายนอกผลักเข้า มาผู้ที่เดินนำเข้ามาคือชนัยข้างหลังของเขาคือชายหนุ่มรูปร่าง กํายำสูงใหญ่ที่สวมใส่ชุดดำ

ปณิตายืนอยู่ที่เดิมไม่ได้หันหน้ามามองปิดตาลงเบาๆเธอ รู้ว่าคนพวกนี้มาด้วยจุดประสงค์อะไร

ในชั่ววินาทีแขนและคอของเธอถูกล็อกไว้ร่างนั้นถูกดันไปชิดข้างฝาผนังแก้มถูกกดทับไว้กับผนังตายตัวฟัน โขกกับฝา

ผนังจนริมฝีปากกลายเป็นว่ามีรอยเลือดไหลแดงเต็มไปหมด เธอไม่ได้มีเจตนาที่จะต่อต้านเลยสักนิดยินยอมให้มือทั้ง สองข้างนั้นถูกคนล็อกออกไป

ชนัยมองเห็นอิริยาบถของเตชิตและทนาร์ที่เกิดขึ้นนั้นก็ ตกใจขึ้นมาในความรู้สึกของเค้าเตชิตตามใจหญิงสาวคนนี้มา โดยตลอดแต่ไหนแต่ไรมาล้วนไม่เคยโมโหใช้คำพูดที่ทารุณ เลยตอนนี้ไม่คิดว่าจะลงมือกันได้…..เขาตกใจเล็กน้อย

“พี่เตชิตผมนำคนไปแล้วนะชนัยพูดสะกิดขึ้นมา

“อย่าให้เธอขาดใจซะก่อนยังมีค่าอยู่บ้าง เมื่อเตชิตพูด ประโยคนี้ก็ต้องถมึงทึงไปยังสายตาของทีนาร์ที่มีหยาดน้ำตา เอ่อล้นอยู่แต่ว่าแววตาคู่นี้กลับมองเห็นหัวใจของเธอที่สั่นระริก

“มีค่า ชนัยไม่เข้าใจชัดเจน เธอยังมีค่าอะไรอีก? “

เตชิตปล่อยมือในทันใดผลักเธอออกไปด้านหลังอย่าง รุนแรงนัยน์ตาลึกที่ไม่มีอะไรนอกจากความเกลียดชัง หลักฐาน ที่มีค่าฆาตรกรคดีของนัชชาไม่ใช่ใครอื่นคนใกล้ๆตัวนี้

“อะไรนะ? “คาดไม่ถึงอย่างยิ่งแม้แต่ชนัยยังอดไม่ได้ที่จะ ถลึงตากว้างมองดูหญิงสาวที่นั่งหัวหดอยู่ที่พื้นอย่างยากที่จะ เชื่อได้เป็นเธอเหรอนี่!

จากเรื่องที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้คนเหล่านี้ทั้งหมดล้วนมีส่วน ร่วมมองเห็นเตชิตและนัชชาทรมานมากขนาดนี้ในที่สุดแม้แต่จะชดใช้ทั้งชีวิตก็ไม่อาจย้อนคืนกลับมาได้

ตอนนี้แม้แต่จะพูด……

ชนัยใช้มือทั้งสองข้างบิดคิ้วภายหลังจากตื่นตระหนก ตกใจก็รังเกียจยิ่งนักคิดไม่ถึงว่าคนที่ใกล้ชิดที่สุดของโฮจิรัตน์ จะเป็นคนทําร้ายเธอได้ลงคอ

“ที่เธอพูดมามันก็ไม่ผิดการตายของพ่อแม่เธอล้วนเกี่ยว พันกับฉันแน่นอนฉันเคยรับปากพวกท่านว่าจะดูแลเธออย่างดี แต่ที่ฉันรับปากว่าจะดูแลก็คือเธอคนที่รู้เรื่องและไร้เดียงสาคน นั้นไม่ใช่ฆาตกรที่ฆ่าคนคนนี้เธอกลายมาเป็นแบบนี้ฉันเองก็มี ส่วนที่ต้องรับผิดชอบแต่ฉันกลับปล่อยให้เธอทำผิดโดยที่ไม่ได้ ห้ามปรามกลายเป็นตัวช่วยผลักดันให้ภายในใจของเธอ เหมือนภูติผีปิศาจเพราะฉะนั้นแล้วแน่นอนอยู่แล้วว่าฉันจะขจัด มันทิ้งด้วยมือของฉันเอง เตชิตเหมือนกับผู้ประกาศคำตัดสิน อ่านโทษกรรมของเธอต่อหน้าผู้คน เธอทำ

ร้ายนัชชาจนตายแล้วชั่วชีวิตของฉันล้วนให้อภัยเธอไม่ ได้พรุ่งนี้จะให้คนนำตัวเธอไปส่งที่สถานีตำรวจ

เรื่องราวต่อจากนั้นขอให้เป็นหน้าที่ของกฎหมาย

“ไม่……ไม่! “ทนาร์หวาดกลัวอย่างยิ่งเธอรู้ว่าเค้าจริงจัง จากท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อนัชชาก็ยิ่งดูออกเธอทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมด ไปจับขาของชายหนุ่มไว้น่นร้องไห้ตะโกนขอร้องให้ยก โทษ อาชิตร่างกายของมีฉันสภาพไม่ปกติเธอทำแบบนี้เท่ากับ ส่งฉันให้ไปตายก่อนหน้านั้นไม่ใช่ว่าเธอให้ฉันไปรักษาที่เมืองนอกหรอกเหรอฉันรับปากกับเธอดีไหมว่า……..

“ช้าไปแล้ว ชายหนุ่มปฏิเสธโดยไม่เหลือเยื่อใยกับเธอสัก นิดหลบหลีกการสัมผัสจากเธอทุกอย่างทั้งโกรธแค้นทั้งเศร้า รันทด นัชชาและลูกตายก็เพราะว่าเธอฉันขอร้องเธอให้ยกโทษ ให้เธอก็ปฏิบัติต่อกันอย่างเสมอภาคก่อกรรมทำเข็ญกับพวก เค้า

ทีนาร์ยังอยากที่จะรั้งไว้ไม่ให้เขาจากไปอีกไหนเลยจะถูก คนลากแขนที่ตั้งไว้ออกไปด้านนอกทั้งยังหันหน้ามาร้องตะโกน ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจอย่างเด็ดขาดน่าเสียดายชายหนุ่ม ใจแข็งราวกับเหล็กที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ในเร็วพลัน

ในที่สุดเสียงตะโกนร้องของหญิงสาวขาดหายไปตรงด้าน นอกประตูชนียมองเห็นแสงไฟตกลงบนเงาที่เปล่าเปลี่ยวทาง นั้นภายในใจก็ไม่มีความรู้สึกใด พี่เตชิตผมนำคนไปแล้วพี่ไม่ ต้องคิดมากแล้ว”

พูดจบก็เหมือนกับรู้สึกได้ว่าสภาพแวดล้อมแบบนี้เดิมที คงจะไม่คิดมากไม่ได้แล้วจึงพูดต่อไป หรือว่าพี่จะไปก่อนผมจะ พักอยู่ที่นั่นสองสามวัน? “

อย่างน้อยที่สุดก็มองไม่เห็นว่าภายในจิตใจยังสามารถรับ รู้ได้อยู่ไหม

“ไม่ต้องล่ะเสียงของชายหนุ่มแหบแห้งเจือไปด้วยความ รู้สึกระทมทุกข์เล็กๆ ถ้าบังเอิญวันไหนนัชชากลับมาพบว่าฉัน ไม่อยู่ในใจคงจะรู้สึกเสียใจ
พูดเสร็จก็ไม่สนใจว่าชนัยจะมีความรู้สึกนึกคิดอย่างไรก เท้าก้าวตรงไปยังชั้นสองที่นั่นคือห้องนอนของเขาและนัชชาที่ เคยอยู่ด้วยกันไม่รู้ตั้งกี่วันกี่คืน

วิลล่าที่ใหญ่และเงียบสงัดเช่นนี้ความเงียบสงบมีส่วน ทำให้ก้นบึงในหัวใจเย็นยะเยือกนึกถึงในระยะแรกๆที่เพื่อน สนิทของเขาสามถึงห้าคนเคยมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หัวเราะเฮฮา ด้วยกันจะไม่ให้คิดถึงวันเวลาเหล่านั้นได้อย่างไรกัน

ชนัยทอดถอนใจปราศจากเสียงใดๆ มันล้วนคือหนี้กรรม