ตอน278ชีวิตและความตาย

ตอนที่278ชีวิตและความตาย

คุณปรัณมองลงไปยื่นมือไปจับเขาไว้ คุณชิตคุณมีสติ หน่อยฉันรู้ว่าคุณต้องการหานัชชาแต่นักดับเพลิงก็มีแบบแผน ของนักดับเพลิงอยู่ฉันจะให้ชนัยนำคนของตัวเองมาเพิ่มทีหลัง คุณอยากหานานแค่ไหนก็ได้

เตชิตไม่ฟังอะไรเลยรู้แค่วางถ้าถอดใจตอนนี้นัชชาคงต้อง อยู่ที่นี่ตัวคนเดียวเขาไม่อยาก

“คุณฟังนะ มองดูลักษณ์ที่ไม่มีจิตวิญญาณของเขาเขาจับ ที่เข้าที่คอเสื้อ ตอนนี้คุณมาจับผู้ชายคนนี้ไว้เมื่อกี้เขาเอาชีวิต เข้าไปเสี่ยงกับเปลวไฟเพื่อไปช่วยนัชชาคุณไม่ควรทำแบบนี้กับ เขาเข้าใจไหม

พูดเกี่ยวกับนัชชาเตชิตค่อยใจเย็นลงเรี่ยวแรงบนมือค่อย อ่อนแรงลงก็เหมือนการหาทางออกไม่ได้คุณปรัณดึงหัวหน้าดับ เพลิงไปอีกทางตะโกดพูด พวกคุณรวบรวมทีมเลย

“โอเค นักดับเพลิงตอบตกลงขอบคุณคุณปรับ

พูดจบเขามองเห็นสร้อยคอที่มือของเตชิตมันคือสิ่ง สุดท้ายที่เหลืออยู่ในที่เกิดเหตุเขามีความลังเลใจเล็ก น้อย สร้อยคอน
คุณปรัณยกมือขึ้นแล้วหยุดเสียงของเขา”สร้อยเส้นนี้เก็บ ไว้ให้เขานะ

มันคือสิ่งที่ท้ายที่เหลืออยู่ของที่เกี่ยวกับนัชชาก็มีแค่นี้ไม่ อยากสูญเสียไปอีกแล้ว

หัวหน้าดับเพลิงไม่ได้บังคับพยักหน้าแล้วเดินจากไป

เสียงสัญญาณเตือนไฟไหม้ค่อยๆจางหายไปและทั้งหมด ในหนึ่งคืนก็ค่อยๆจางหายไป

สายลมพัดผ่านสถานที่มีสภาพปรักหักพังโชคดีที่ยังช่วง กลางคืนมันเป็นเพียงส่วนน้อยที่สามารถครอบคลุมชีวิตและ ความตาย

เตชิตค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองแม่น้ำคูเมืองที่คดเคี้ยวไม่มี ใครผ่านมาทางนี้แม่น้ำสีดำและชิ้นส่วนของรถยนต์ที่ถูกทิ้งไว้ ตรงนั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังบอกว่าทำไมนัชชาถึงหาย ไปถูกพวกเขาทำให้หล่น

ดวงตาของเตชิตค่อยๆเปลี่ยนไปในทางน่ากลัวร่างกายที่ ไหม้เกรียมเป็นสีดำถูกเอาขึ้นมาไม่มีความงามของอดีตและ ชีวิตเหลือเพียงความเยือกเย็น

เมื่อเตชิตเห็นเข้าก็เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวเกือบยืนไม่อยู่ เรี่ยวแรงที่เหลือเขากำสร้อยคอในมือแน่น

คุณปรันเป็นห่วงเขาในสภาพตอนนี้ ฉันจะฉีดยานอนหลับ

ให้คุณ
เตชิตไม่พูดอะไรแน่นอนว่าเขากำลังจะสูญเสียการทํางาน ของร่างกายแค่มีเพียงคนเอ่ยถึงชื่อนัชชาเขาก็สามารถมีสติขึ้น มาได้

ปรับบอกให้ทุกคนเร่งมือขึ้นหน่อยสั่งให้เอากล่องยามา การฆ่าเชื้อหาเส้นเลือดเข็มฉีดยาลมหายใจคนที่โดนฉีดยา เหมือนคนไร้ความรู้สึก

นี่เป็นยาที่โรงพยาบาลทำขึ้นมาเองการทำหน้าที่ของมัน น้อยมากไม่เหมือนยารักษาทั่วไปก็เหมือนกับว่าให้มนุษย์เราได้ รับการบรรเทา

หลังจากที่ฉีดยาเสร็จเข็มฉีดยาในมือของคุณปรันถูกเก็บ เข้าไปในกล่องพูดกับพยาบาลว่า “พวกคุณกลับไปก่อนนะที่เกิด เหตุได้เงียบสงบลงแล้วแค่เขาได้อยู่ที่ก็เพียงพอแล้ว”

ทีมแพทย์ก็ค่อยๆกลับไปความน่ากลัวของภาวะซึมเศร้า เหมือนเพิ่งผ่านไปไม่นานชมัยพาคนมาถึง

รถยนต์คันสีดำของพยาบาลขนาดใหญ่มา5คันและยังมี รถคันที่แยกต่างหากรถได้จอดไว้ที่ข้างถนนประตูรถเปิดออก ใส่ชุดป้องกันสีดำแล้วเดินลงมา

ชนัย ใส่เสื้อกำมะหยี่สีแดงเข้มคอดูหยิ่งมากกระดูก ไหปลาร้าถูกเปิดครึ่งหนึ่งเท่านั้นเช่น ใบหน้าที่สวมชุดนี้มา เพราะรู้สึกเป็นกังวลยังรู้สึกว่าไม่เหมาะสมเลยเอาเสื้อสีเมา ห่อดุลม
เขาเดินเข้ามาทีละก้าวลมที่พัดไปมาทำให้กางเกงไปติดที่ ขาก่อนที่เขาจะมาถึงสถานที่เกิดเหตุเขารู้สึกตกใจมองไปทาง คุณปรัน พี่ปรันมันเกิดอะไรขึ้น

คุณปรันดึงเขาล้มลง เบาเสียงหน่อยส่งรถลงแม่น้ำไปตา มหานิชชาแล้วนึกดับเพลิงเพิ่งกลับไปเตรียมคนให้ลงไปค้นหา ได้แล้ว”

ชนัยพนักหน้าทันทีที่เขาประกาว่าคนเหล่านี้เป็นอดีต พนักงานดับเพลิงหรือเกษียณไปแล้วเขาผ่านความสัมพันธ์ที่ไม่ ด้อยกว่าทีมปกติ

ทุกคนดูพร้อมแล้วชนัยมองไปรู้สึกเป็นห่วงเตชิตเพราะไม่ พูดไม่จาเลย พี่เตชิตเป็นไงบ้าง

“ทรุดลง ปรันยิ้มแห้งๆแล้วพยักหน้าเมื่อกี้ฉันเพิ่งฉีดยา นอนหลับ ถ้าครั้งนี้เกิดอะไรขึ้นกับนัชชาฉันกลัวว่าเขาจะผ่าน มันไปไม่ได้เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นกับชนัยครั้งแรกที่เพิ่งเข้าใจ รสชาติของมันเขาคิดมาตลอดว่ามันไม่มีอะไรที่พยายามแล้ว ทำไม่ได้แต่ตอนนี้เขาดันตัวเองมาอยู่กับความรู้สึกแบบนี้แล้ว

ชีวิตและความตายเราไม่สามารเปลี่ยนแปลงความยิ่ง

ใหญ่ของความสมบูรณ์

ข่าวอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในการคุ้มกันถูกหยุดถ้าไม่ได้รับ อนุญาตให้รายงานว่า ใครตายก็ไม่ต้องมีใครพูดและไม่รู้ว่าจะ ผ่านสถานการณ์นี้ไม่ไปได้หรือไม่
มีเพียงคนเดียวเท่านั้นนั้นก็คือว่าชัดเจน

ก่อนหน้านี้เธอกำลังกินข้าวกับคุณนภันต์และเมทนีที่ หมู่บ้านมีสุขทันใดนั้นก็มีเบอร์ที่ไม่รู้จัก โทรเข้ามาหลังจากรับ สายจึงได้รู้ว่าเป็นธนัท

ผู้ชายคนนี้

สีหน้าเธอแปลกๆกำลังจะวางสายแต่เธอยังไม่ทันได้วาง คนในสายได้บอกข่าวร้ายนัชชาเกิดเรื่องแล้ว

จินต์จับโทรศัพท์แน่น คุณพูดว่าอะไรนะ

“รถคุ้มกันของนัชชาเกิดอุบัติเหตุรถไหลเข้าแม่น้ำระเบิด ยังหาคนไม่เจอ”

คำพูดไม่กี่คำพูดวนเวียนอยู่ในหูของจินต์เธอคิดว่าสิ่งที่

ตัวเองได้ยินคงจะฟังผิดไป

คำพูดพวกนี้เธอไม่เคยนึกถึงเลยทำไมต้องเกิดขึ้นกับนัช

ชา

แต่วินาทีต่อไปคำพูดของธนัททำให้เธอไม่อยากเชื่อก็ต้อง เชื่อ เราต้องปิดกั้นเรื่องนี้ไม่ว่าใครก็ห้ามพูดที่ให้พวกเธอ เพียงแค่คิดว่าอยากให้มาร่วมงานของนัชชาคุณสามารถช่วย ได้ไหม”

จินต์พูดอะไรไม่ออกเธอเงยหน้ามองหน้าต่างแก้วที่ สะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าซีดของเธอและดวงตาสีแดงผิดปกติ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น คุณพูดอะไรนะ
ธนัทฟังเสียงของเธอพูดออกมาสองคำ อย่าร้อง

เมื่อจินต์ไปถึงที่เกิดเหตุก็ประมาณสี่ทุ่มครึ่งแล้วเมื่อเธอ ขับไปถึงที่ทางเข้าอุโมงค์ก็ได้แจ้งแล้วเธอค่อยๆเดินเข้ามาระ ยะทางก็ไม่ได้ใกล้มากเธอแทบจะไม่มีความรู้สึกก็เดินก้าวที ก้าวแบบนี้แหละ

อยู่ไม่ไกลมากก็จะเห็นแสงไฟที่กำลังส่องแสงทุกครั้งที่เดิน เข้าไปใกล้ใจเธอแทบะจหลุดออกมาเพราะว่ายิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่ง รู้สึกที่ธนัทพูดทุกอย่างมันคือความจริง

นัชชาเกิดเรื่องแล้ว

ห้าคำนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองเธอตั้งแต่เธอเดินออก มาเธอหันไปมองเห็นรั้วประตูเหล็กที่เป็นรูแล้วที่เกิดเหตุยัง เหลือร่องรอยของการเผาไหม้

ในตอนนั้นเธอก็รู้เลยว่าอะไรที่เรียกว่า โดนฟ้าผ่าอะไรคือ ความเศร้าโศก