ตอน249การรวมตัวกันที่สถานีตำรวจ

ตอนที่ 249 การรวมตัวกันที่สถานีตำรวจ

นัชชาถูกตำรวจนำตัวไปแล้ว

เมื่อปรัณทราบข่าว เขาเพิ่งออกมาจากการผ่าตัดใหญ่ เขายังไม่ทันมีเวลาได้เปลี่ยนเสื้อคลุมก็รีบตรงไปที่ออฟฟิต เขา เห็นเตชิตนั่งอยู่ที่โซฟาและกำลังสูบบุหรี่อยู่

เขารีบเดินเข้าไปและดึงคอเสื้อผู้ชายคนนั้น “เกิดเรื่อง อะไรขึ้น”

ดูเหมือนว่าเตชิตจะถูกรมควันเล็กน้อย เขาไอหนัก ดวงตาเป็นสีแดง เขายกมือขึ้นโบกควันตรงหน้าเขา เสียงเขา แหบแห้ง “นัชชา โทรศัพท์ไป

ปรัณกระแทกอย่างแรง การกระทำทุกอย่างหยุดชะงักเป็น เวลานาน ในที่สุดก็พาคนกลับไปนั่งที่โซฟา “ผมบอกว่าผมรับ ผิดชอบได้ พวกคุณไม่เชื่อผมหรอ”

เตชิตขยับริมฝีปาก แต่ไม่สามารถเลือกคำพูดได้ ไม่มีสิ่ง ใดปรากฎระหว่างคิ้ว “เธอมีเจตจำนงค์ที่จะทำเรื่องนี้ กลัวว่าจะ ทำให้พวกเราเดือดร้อน

คำตอบที่คาดเอาไว้ ฟังแล้วกลับอึดอัดอย่างไม่

คาดคิด
ปรัณรู้ว่านัชชาเป็นคนเช่นไร และรู้ว่าถึงเธอจะบอบบาง แต่เธอมีพลังเพียงใด เมื่อเธอตัดสินใจทำเช่นนี้ เขาก็ไม่แปลก ใจ แต่เมื่อฟังถึงผลลัพธ์เช่นนี้ เขากลับรู้สึกอึดอัดมาก

ในใจเขา เขายอมรับมานานแล้วว่านัชชาเป็นส่วนหนึ่ง ของกลุ่ม

ตอนนี้เธอถูกพาตัวไปในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่สามารถ มองโลกในแง่ดีได้

“คุณไม่ได้หยุดเธอ เธอบอกจะไปคุณก็ให้เธอไปอย่าง นั้น สมองมีปัญหารึไง” เขาไม่เชื่อว่าเตชิดไม่ได้คิดพิจารณา ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้

“ปรัณ คุณไม่รู้ว่าเธอปากแข็งแค่ไหน เธอบอกผมหลัง จากที่โทรศัพท์ไปเรียบร้อยแล้ว ผมจะทำอะไรได้…” เตชิต กล่าวขณะที่โค้งตัวลง ข้อศอกอยู่ที่สะบ้าหัวเข่า ใบหน้า ทั้งหมดถูกฝังจมลงที่ฝ่ามือ

มีของเหลวอื่นๆไหลอยู่ระหว่างนิ้วมือ นานแค่ไหนแล้วที่ ไม่ได้ร้องไห้ เขาลืมแม้กระทั่งว่าเขาร้องครั้งสุดท้ายคือเมื่อไหร่ รู้แต่ว่ามันยากที่จะสงบใจ มันเจ็บปวดเกินไป

เมื่อเห็นเตชิตเป็นเช่นนี้ ปรัณพูดมากไปก็ไม่สามารถทำ อะไรได้ เขาเพียงแค่เสียใจ รู้สึกสะเทือนใจที่ผู้หญิงคนหนึ่ง เลือกทำในสิ่งที่ผู้ชายยังไม่กล้าที่จะยอมรับ

“ไม่ใช่เธอแน่นอน”
เตชิตไม่ขยับ อยู่ท่าทางเดิม ราวกับไม่ได้ยินคำพูดอะไร

เลย

เมื่อปรัณพูดถึงคนของเขาขึ้นมา แววตาทั้งสงบและอึดอัด “เธอเชื่อใจว่าเขาจะไปที่สถานีตำรวจ เตชิตคุณลุกขึ้นมา มี หลายสิ่งที่จะต้องทำ คุณไม่สามารถทำลายความไว้วางใจของ เธอได้!”

“ผมทำไม่ได้…” เขาทวนซ้ำอีกครั้ง “ผมทำไม่ได้

“ผมรู้คุณกำลังทุกข์ใจ —- ปรัณรู้สึกเหนื่อยล้า “ไปเลย ขอแค่ไปก็พอแล้ว ในอดีตพายุลมฝนแค่ไหนก็ผ่านมาได้ เรื่อง นี้ก็ต้องผ่านไปได้เหมือนกัน!

เรื่องของนัชชา เตชิตไม่เคยมีเหตุผล เขากลัวจริงๆว่า ผู้ชายคนนี้จะยอมแพ้ ดังนั้นจึงต้องเตือนสติเขาบ่อยๆ

ใช่ เขาจะล้มไม่ได้ นัชชากำลังรอเขาอยู่

ในที่สุดก็มีคลื่นของความผันผวนอยู่ในสายตาของเตชิต แต่ไม่นานความผันผวนนั้นก็กลับมานิ่งสนิท “ปรัณ ผมไม่มี เงื่อนงำ ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน…

เขาไม่เคยเป็นคนอ่อนแอ ชายผู้นี้เป็นคนแข็งแกร่งและมี

นิสัยชอบเอาชนะ น้อยมากที่จะบอกว่าตัวเองไม่มีความ สามารถ

ปรัณขมวดคิ้ว “คุณต้องการเงื่อนงำอะไร

“ฆาตกรไม่ใช่นัชชา คุณว่าจะเป็นใครไปได้ล่ะ” เขาพ่นคำถามนี้ไปที่หน้าชายคนนั้นอย่างโหดร้าย “นา

เขาควรเลือกยังไง หนึ่งคือญาติสนิท อีกหนึ่งคือคนที่เขา

รัก

“เตชิน ผมเห็นว่าเป็นน้องชายถึงพูดประโยคนี้ด้วยนะ ปรัณกล่าวอย่างซับซ้อน “ดูสถานการณ์ตอนนี้ของทีนาร์ เป็น ไปได้ที่จะทำเรื่องที่สร้างความเจ็บปวด………

“แต่นั่นไม่ใช่คนอื่น” เตชิตพูดแทรก “ถ้าหากเป็นคนอื่น ฉันยังพอเชื่อ แต่นี้เป็นโฮจิรัตน์ ยายของเธอเอง

เมื่อพูดถึงทีนาร์ การรับรู้ของโคจิรัตน์มากน้อยเท่าไหร่ เขาไม่สามารถรู้แน่ชัด นั่นเป็นญาติเพียงคนเดียวที่หลงเหลือ อยู่ของเธอบนโลกใบนี้ หากไม่มีโฮจิรัตน์แล้วก็เหมือนกับเธอ ตัวคนเดียว

ปรัณพูดไม่ออก เขาเชื่อในตัวนัชชา แต่ก่อนที่เรื่องต่างๆ จะได้ข้อสรุป ไม่มีใครกล้าที่จะฟันธง ทำได้แค่ปลอบใจเขา “รอให้ตำรวจตรวจสอบกล้องวงจรปิด ตรวจสอบคำให้การ ของทีนาร์ว่าเป็นปกติหรือไม่ ฉันไม่เชื่อว่ายาพิษจะไปอยู่ใน วอร์ดได้อย่างไม่มีที่มาที่ไป ตราบใดที่คนทำขึ้น จะต้องมีร่อง รอยอย่างแน่นอน

เตชิตไม่พูดอยู่เป็นเวลานาน ความกดดันที่อยู่ในร่างกาย ของเขาเพิ่มขึ้นมาก แต่โชคดีที่ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลาย ลงมาได้ “เอาไฟล์วงจรปิดของทีนาร์ตอนที่อยู่ในชั้นนั้นทั้งหมด ให้ผมที
ปรัณเห็นเขาเริ่มมีเหตุมีผล ใบหน้าเริ่มสดใส “ได้ ไม่มี ปัญหา!”

เตชิตชกกําปั้นของเขาไปในอากาศ ดวงตาสีแดงกำลังลุก โชนด้วยความเย่อหยิ่ง สิ่งที่จะทำให้นัชชาพ้นข้อสงสัย

นัชชาไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างเยือกเย็นหลังจากที่ถูก ตำรวจนำตัวไป เธอถูกจัดอยู่ในห้องขังเดี่ยว แม้จะมีพื้นที่ จำกัดและไม่มีหน้าต่าง แต่อย่างน้อยก็มีโต๊ะและเก้าอี้

“คุณนัชชา ตอนนี้คุณรออยู่ทางนี้ก่อน เรากำลังดำเนิน การ หลังจากนี้จะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาสอนคุณ” หัวหน้าสถานี สุภาพมาก ไม่ได้ใช้ทัศนคติที่รุนแรงต่อผู้ต้องสงสัย

นัชชายิ้มขึ้นมา “ค่ะ ขอบคุณ

“ไม่เป็นไรครับ ลำบากคุณแล้ว

หลังจากที่หัวหน้าสถานีเดินไปกับเจ้าหน้าที่ เหลือเธอ เพียงคนเดียวภายในห้องขัง เธอมองไปที่กำแพงสีขาวที่ว่าง เปล่ารอบๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย แต่เมื่อ เธอคิดว่าเตชิตกำลังทำงานหนักเพื่อเธออยู่ เธอก็ไม่ได้รู้สึก ทุกข์ใจ

ขอแค่มีเขาอยู่ เธอก็สามารถอดทนได้

ในห้องขังไม่มีนาฬิกา อุปกรณ์การสื่อสารของเธอก็ถูก เก็บไป เมื่อไม่รู้เวลาดูเหมือนว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง แม้แต่อนุภาคฝุ่นในอากาศยังแข็งตัวไม่เคลื่อนไหว เหลือเพียงแต่ลมหายใจ ของเธอเท่านั้น

เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องกระแทกหัวใจ ของนัชชา เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะ จินตนาการถึงใบหน้าของเตชิต อย่างตาไม่กระพริบ ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเปลือกตา หนักเหมือนหินจนไม่สามารถยกขึ้นได้ ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

แต่ในเวลานี้ ผู้ที่ได้ยินข่าวอย่างลับๆ กำลังนั่งอยู่ในห้อง อำนวยการและกำลังจิบชา ชายคนนั้นมองไปที่รูปภาพตรง หน้าและไม่ได้พูดอะไร

“คุณชนุตม ตอนนี้ผมจะให้คนพาคุณเข้าไป…

“ไม่ต้อง” ชนุตมรู้สึกอารมณ์เสียที่ถูกขัดจังหวะ สายตา ของเขาจ้องมองไปที่ร่างกายของผู้หญิง สายตาเบาบางเหมือน กับน้ำ “รอสักครู่ค่อยไป

เลขาไม่ค่อยเข้าใจ เมื่อสักครู่ต้องการที่พบหน้า แต่ทำไม จู่ๆก็กลายเป็นหงุดหงิด

แต่ผู้ช่วยที่อยู่ถัดไปเข้าใจจิตใจของเจ้านายของเขาดี เขา อยากปล่อยให้คุณนัชชาได้พัก ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้เธอได้พัก ไปก่อนที่จะไปที่นั่น

แต่ก็อดประหลาดใจไม่ได้ นี่เป็นการพบกันครั้งแรก เขา

จึงอยากรู้อยากเห็น

ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาแค่นั่งอยู่บนโซฟาและดื่มชาเขียวในมือ บางครั้งก็มองไปรอบๆห้อง

สถานีตำรวจเล็กๆ หากว่าเขาต้องการพาคนออกไปในไม่ กี่นาที จะต้องมาเสียเวลาทำอย่างนี้ทำไม