ตอน239รักคือการยับยั้งชั่งใจ

ตอนที่ 239 รักคือการยับยั้งชั่งใจ

ตั้งแต่หมู่บ้านมีสุขถึงไวโรจน์วิลล่า ไม่ได้ใกล้กัน แต่ระ ทางทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันมาก ผู้ชายที่นั่งเงียบอยู่ข้างคนขับ หลับตาลง ใบหน้าหล่อเหล่านิ่งสนิท แต่ใจกลับไม่ได้นิ่งแบบ

ส่วนเธอขับรถไปอย่างเงียบๆ ตามองอยู่ที่ถนน ถ้าเกิด ไม่ใช่เพราะแสงไฟจากข้างนอกตกกระทบเข้ามา เหมือนการ นิ่งเงียบที่ผิดปกติอย่างมาก

ในรถเริ่มมีกลิ่นเหล้าฟังขึ้น ทุกครั้งที่สูดหายใจก็จะได้ กลิ่น นัชชารู้ว่าไม่ควรยุ่งเรื่องของเขา แต่เธอก็ทนไหว “คุณดื่ม หนักขนาดนี้พรุ่งนี้จะตื่นไหวหรอ

เขายอมรับง่ายดาย ไม่ได้ลืมตา แต่ยกคิ้ว “ไม่ไหว นัชชาขมวดคิ้ว “ตื่นไม่ไหวแล้วใครจะดูบริษัท

“เหอะ” เตชิตยิ้มแห้ง “ฉันอกหัก ต้องสนใจพวกมันด้วย

หรอ”

นัชชาพูดไม่ออก เธอไม่นึกว่าเมื่อไม่กี่วิก่อน อย่างเตชิตจะพูดคำนี้ออกมา

บรรยากาศยังเคร่งเครียดอยู่เลย วินาทีต่อมาเจ้าของใหญ่โต
เธอตั้งสติ แล้วเขาต่อ “คุณไม่สนแล้วจะให้ใครสน มัน บริษัทคุณ ดื่มหนักบ่อยจะทำให้เสียงานการ ถึงพนักงานจะไม่ พูดพวกเขาก็คงจะคิดไม่พอใจอยู่เหมือนกัน”

ทุกครั้งที่เห็นเขาดื่มเธอจะไม่ค่อยพอใจ ครั้งนี้เป็นโอกาส ดีที่จะพูด

เตชิตลืมตาขึ้นช้าๆ หันไปมองหน้าเธอ “ทำงานก็เพื่อที่จะ หาเงินเลี้ยงครอบครัว เมียฉันหนีไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร

คำพูดนี้ทำให้นัชชารู้สึกตัวชา แต่ทำไมใจกลับเต้นเร็วล่ะ

หลังจากที่ทะเลาะกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดคุยกันแบบนี้มานาน

มาก

นัชชาห้ามไม่ให้ตัวเองคิดไกล ให้ตัวเองตั้งสติไว้ เธอ ปิดปากเงียบไม่คุยกับเขาอีกเลย

และแล้วเธอก็ขับมาถึงวิลล่า ไฟหน้าบ้านยังเปิดอยู่ ดูจาก ข้างนอกมันก็ไม่ได้ดูอ้างว้างขนาดนั้น เธอไม่ได้อยากเข้าไปใน บ้าน เธอดับรถแล้วเรียกเขา “เตชิต ถึงบ้านแล้ว

เขาหลับตาลงแต่เขาไม่ได้นอน เขาลืมตามองดูข้างนอก

แล้วหันกลับมามองหน้าเธอ หน้าเล็กๆ คางแหลมๆ ผิวขาว เนียนนุ่ม ตากลมโต มีเสน่ห์

ในหัวเตชิตมีภาพที่เธอนอนอยู่ใต้ร่างเขา ใสซื่อแต่ ยั่วยวน

เขาหันหน้าหนี ยกมือกดที่หางคิ้ว เอื้อมมือเปิดประตู รีบก้าวลงจากรถ เหมือนกับลังหนีอะไรบางอย่าง

นัชชางง นึกว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก แต่เธอก็ นึกไม่ออก มองดูภายในรถนี่เธอบ้าไปแล้วหรอ ใจอ่อนมาส่ง เขาได้ไง

แล้วเป็นไง พอกลับบ้านก็ทำหน้าไม่พอใจใส่เธอ

เธอเอื้อมมือไปเปิดประตู เธอโมโหอยากหันหลังเดินไป เลย แต่ก็ต้องหยุดชะงัก ต้องกลับมาเอากุญแจรถคืนให้เขา “ของคุณ”

เขายืนอยู่ท่ามกลางความมืด ยืนไม่ตรงเพราะเมา เห็น เธอเดินกลับมา เขาก้มมองมือน้อยๆ ไม่ได้เอื้อมมือไปรับ แต่ ไปจับมือเธอออกแรงดึงให้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เห็นเธอ ดิน เลยจับเอวเธอไว้แล้วพูดข้างๆหูเธอ “โกรธอะไร พอเห็น เธอแล้วมันห้ามอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เธอหวังอยากให้ฉันทำตัว สุภาพบุรุษกับเธอหรอ”

นัชชาอายหน้าแดง เธอรีบผลักเขาออก “คุณ ปล่อยฉันนะ”

เตชิตปล่อย โดยดี มองใบหน้าแดงของเธอ “เข้าบ้านก่อน เดี๋ยวให้คนรถมารับ

“ไม่ต้อง ฉันกลับคนเดียว………..

“เปลี่ยวขนาดนี้ เธอจะกลับยังไง โบกรถหรือเดิน เขาพูดน้ำเสียงเชิงแซว
นัชชาอารมณ์ขึ้น เธอคิดในใจทำดีไม่ได้ดี เธอเงยหน้า กำลังจะต่อว่าเขา แต่ดันไปสบตาเข้ากับเขา

เธออึ้ง ยืนนิ่งลืมโต้ตอบ เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นคนปาก ไม่ตรงกับใจ ต่ไม่นึกว่าจะถึงขั้นนี้แล้ว

ถึงแม้แค่มองดูเธอพูดอะไรที่มันไม่เป็นเรื่อง สายตาเธอก็

ทําให้คนหลงใหล

เธอนึกขึ้นได้ไม่รู้มีกี่คืน ไม่ว่าจะอยู่ที่บ้าน หรือว่าโรง พยาบาล มันจะมีรถคันหนึ่งคอยจอดดูเธออยู่ข้างหลัง จอดที่ จอดอยู่เป็นครึ่งวัน

เหมือนสายตาตอนนี้ของเธอ ถ้าเกิดหลบเลี่ยง จะไม่มี ทางสังเกตเห็นความรักที่เขาเก็บซ่อนไว้

เขาต้องรู้สึกยังไงหรอ

นัชชาใจล่องลอยเหมือนโน้ตดนตรี สั่น แล้วมีเสียง สะท้อนกลับ

“เตชิต” เธอเรียกชื่อเขา ฉีกยิ้ม ถามเขาด้วยน้ำเสียงหนัก แน่น “คุณชอบฉันมากใช่มั้ย

เธอถามขึ้นกะทันหัน แต่เตชิตคิดเหมือนกับเธอ สายตา แวววาวขึ้นกว่าเดิม “ไม่ได้ชอบ

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นัชชาหน้าชา เธอกำลังจะหันหน้าหนี แต่ถูกเขาจับไว้ก่อนมือเขาจับอยู่ระหว่างต้นคอกับแก้มของเธอ “ชอบคือการปล่อย ตัวปล่อยใจ รักคือการยับยั้งชั่งใจ ถ้าอธิบายตามค่นี้ ฉันรัก เธอ เป็นการรักที่หัวปักหัวป่า”

เขาพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ไม่ได้เยาะเย้ยความ รัก แต่เยาะเย้ยตัวเอง ที่หลงลึกเข้าไปอยู่ในพวง

“ฉันเคยมีความรักที่เลวร้าย เป็นเพราะความช่วยเหลือ ของคุณมันทำให้ให้ฉันเจ็บปวดอีกรอบ พอมาวันนี้ฉันอยากจบ ความรู้สึกนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ เธอจ้องมองเข้าไปในตาเขา พูด ความในใจให้เขาฟัง “ฉันไม่รู้ว่าอันไหนดี อันไหนไม่ดี ที่บอก ว่าลืมคุณได้แล้วฉันโกหก ฉันลืมคุณไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ฉันเปิด

ตัวเล็กๆของเธอสูงถึงเพียงไหล่ของเขา ยืนพูดอธิบายทุก อย่างให้เขาฟัง “ฉันไม่รู้จะทำใจรักคุณต่อไปยังไง แต่ก็ปฏิเสธ คุณไม่ได้ ดูสิ ฉันก็กลับมากับคุณแล้วไม่ใช่หรอ

“…………..ใจสั่น มองดูตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ใจเขา แทบจะสลาย “ฉันจะไม่บังคับเธอ ฉันผิดเอง อย่าร้อง………….

นัชชายกมือไปเช็ดน้ำตาที่ยังไม่ไหลลงมา ให้เขาเห็นถึง

ความตั้งใจแน่วแน่ในตาเธอ “ถ้าเกิดไม่รู้ต้องทำยังไง ครั้งนี้ ฉันจะเลือกเดินตามหัวใจตัวเอง ไม่ว่าสุดท้ายมันจะลงเอยยังไง หรืออาจจะโดนหักหลังอีกครั้ง ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ฉันจะยอมรับ มัน”