ตอน238 ใจอ่อน

ตอนที่ 238 ใจอ่อน

เตชิตกำลังหลับตาพักผ่อน ได้ยินเสียงเขาก็ลืมตามองดู

รอบๆ เขาใช้เลาในการประมวนค่อนข้างนาน เขาหยิบเงินใน กระเป๋าตังค์จ่ายให้เขา “ไปได้แล้ว”

คนขับรถรับมา เขายิ้มดีใจ เงินพวกนี้เยอะกว่าเงินเดือน ทั้งเดือนของเขาอีก “ขอบคุณครับ ลาก่อนครับคุณเต

เตชิตปวดหัว ไม่อยากได้ยินเสียง เขาโบกมือไล่

เขาไม่เคยดื่มแล้วเมาหนักขนาดนี้ ในรถฟังไปด้วยกลิ่น เหล้าและกลิ่นน้ำหอมในตัวเขา มันไม่ใช่กลิ่นที่ดี

เตชิตลดหน้าลง ลมหนาวพัดเข้ามา ไม่ได้ทำให้กลิ่นลด ลงแต่กลับทำให้เขาปวดหัวมากขึ้น เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือไปเปิด ประตู ก้าวลงจากรถ

ตัวสูง188ยืนพิงประตูรถ เขาคล่าหากล่องบุหรี่ หยิบออก มาแต่ตกพื้น เขาอารมณ์เสีย เขาเลยหยิบอันใหม่ขึ้นมาจุดแล้ว

สูบ

เหล้าไม่ได้ทำให้คนเมาแต่คนเมาเอง วันนี้เขาไปคลับเขา ตั้งใจจะไปดื่ม ให้ตัวเอง
แต่ที่น่าขันคือ เขานึกว่าเมาแล้วจะลืมทุกอย่าง แต่ไม่นึก ว่ายิ่งเมาเขาก็ยิ่งเห็นภาพพวกนั้นชัด พอถึงท้ายสุดเขาเห็น หน้าและได้ยินแต่ชื่อของนัชชา

ยิ่งรู้สึกมากยิ่งทําให้คนเหงา เขาเคยเห็นคำนี้ผ่านๆ คิด ว่ามันไร้สาระ แต่พอตอนนี้เขารู้สึกถึงมันได้

และมันเป็นเพราะแบบนี้

เขายกยิ้ม เหมือนกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง

ดึกๆดื่นๆ รถหรูและเหงาสูงของคน คู่รักที่กลับจากเดิน เล่นแอบเหลือบมองเขา เหมือนสงสัยว่าผู้ชายแบบนี้มาอยู่ที่นี่

ได้ยังไง

นัชชาที่กลับจากข้างนอก เห็นภาพนี้เหมือนกัน

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ตอนแรกเธอกะจะเดินอ้อมไปทางอื่น แต่เห็นควันบนหัว เขา และเห็นท่าเดินเซๆขอเขา เธอชงักเท้าขึ้นอยู่กับที่

เขาดื่มมา และดื่มไม่ใช่น้อย ถ้าในวันปกติไม่มีทางเห็น

สภาพนี้ของเขาแน่นอน

นี่มันก็ดึกมากแล้ว เขาดื่มหนักขนาดนี้แล้วมาหาเธอถึงที่

นี่ เขาคงไม่ได้ขับรถมาเองใช่มั้ย

ความคิดวิ่งเข้ามาในหัว นัชชาทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง เดิน เข้าไปหาเขา หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา เตชิตไม่ได้เงยหน้ามองเหมือนเขาไม่ได้สนใจว่าจะเป็นใคร พอสักพักเขาหน้ามอง แบบเซ็งและแล้วก็ต้องอึ้ง

ทําไมถึงเป็นเธอ

เขาจ้องมองเธอ นัชชาคิดว่าเขาคงจะวิ่งเข้ามาหาเธอ แต่ เขากลับก้มหน้าอีกครั้ง

ดึกขนาดนี้ เธอจะไงเป็นภาพหลอน อาจเป็นเพราะคิดถึงมากหลอนเพราะเมา

ตอนเตชิตกำลังกับตัวเอง เธอเดินเข้าไปใกล้เขา มากกว่า

เสียงหวานปนกับเสียงโกรธเคืองถามขึ้น เป็น

คุ้นเคยอย่างมาก

เขาตกใจ รีบเงยหน้าขึ้นดู เขายื่นไปจับหน้าของเธอ ความสัมผัสทำให้เขารู้มันไม่แค่ภาพหลอน แต่

นัชชาหรอ” เขาถามอย่างเชื่อตาตัวเอง

นัชชาเจ็บปวดหัวใจ ไม่เข้าใจเขาคอยตอแยเธอไป ทำไม ถ้าวันเธอไม่บังเอิญกลับทั้ง

“ทำไมไม่กลับบ้าน” เธอถามขึ้น
เตชิตรู้สึกเจ็บกับคำถามของเธอ “ที่บ้านไม่มีคนที่ฉัน อยากเจอ จะกลับไปทำไม

เธอจากไปแล้ว วิลล่าก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป พอกลับ บ้านก็เจอบ้านที่ว่างเปล่า ทุกอย่างเหมือนจะกลับไปอยู่ในจุด ก่อนที่จะได้พบกับนัชชา

เงียบเหงา โดดเดี่ยว ความเจ็บปวดแบบนี้ทำให้เกือบจะ เป็นบ้า

เขายกบุหรี่ขึ้นมาสูบ พยายามปิดไม่ให้มือสั่น “เธอกลับ

มาได้มั้ย”

เขาไม่ได้ถามเธอ แต่เป็นการอ้อนวอนเธอมากกว่า

นัชชาพยายามปกปิดความรู้สึกและความหวั่นไหวไม่ให้ เขารู้ ตอนนี้เธอเห็นสภาพเขาตอนนี้ ความรู้สึกพวกนั้นเธอล้น ออกมา

“เตชิต ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากกลับ คุณรู้ว่าฉันยังรักคุณอยู่ และฉันรู้คุณก็รักฉัน แต่มันมีเรื่องพวกนี้ ความเชื่อใจของเรา สองคนเหลือเท่าไหร่ ถ้าจินต์ยังอยู่ ฉันก็คงหยุดให้ตัวเอง คิดมากไม่ได้ มันทำให้ฉันไม่เชื่อใจคุณ ฉันไม่อยากให้มันมี ความรู้สึกแบบนี้” ความรักที่ผู้หญิงทุกคนมีให้ผู้ชาย บ้าบิน มากแค่ไหนสติก็จะน้อยลงเท่านั้น

“เธอสงสัยได้ ฉันจะไม่บ่นสักคน” เขาสูบหนักพยายาม

เก็บความรู้สึก
“พูดง่ายแต่ทำยาก มันเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่ หรอ” พูดถึงนี้ นัชซาก้าวขึ้นไปใกล้เขากว่าเดิม “จินต์ตกลงไป ในสระว่ายน้ำเธอทำตัวเอง ฉันไม่ได้ทำ เรื่องนี้คุณสงสัยฉัน ที่ ไม่พูด ไม่ได้ไม่อยากแก้ตัวแต่เป็นเพราะฉันผิดหวัง ผิดหวังมา จนไม่อยากอธิบายอะไร

เธอยิ้มด้วยความเจ็บปวด “ฉันพูดไปตอนนี้คุณก็คงไม่ เชื่อ…

“ฉันเชื่อ” เขาตอบกลับ ไม่ได้เป็นเพราะอยากอยู่กับเธอ “เป็นความผิดฉันที่สงสัยเธอ ฉันไม่ทันได้คิดอะไรเยอะ อุบัติเหตุมันเกินขึ้นเร็ว แล้วมันก็วุ่นวาย ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ เชื่อ ฉันยืนอยู่ข้างเธอตลอด

เมทนีอาการกำเริ่มกับเรื่องที่จินต์ตกสระ สิ่งที่นัชชาแคร์ ที่สุดมีแค่สองเรื่อง เรื่องที่เมทนี โดนเล่นงานและอีกเรื่องคือเต ชิตกลับไม่เชื่อเชื่อใจเธอ ตอนนี้เขาพูดแบบนี้ จะให้เธอไม่รู้สึก อะไรก็คงเป็นไปไม่ได้

ทั้งสองยืนมองหน้าซึ่งกันและกันอยู่เงียบๆ ไม่มีใครเอ่ย ปากพูด ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่มองตาก็รับรู้ได้ทุกอย่าง

ผ่านไปสักพัก อาจเป็นเพราะยืนนานเกินไป นัชชาเลย หนาวตัวสั่น เตชิตโยนบุหรี่ในมือทิ้ง หันหลังเปิดประตูรถ ก้ม ตัวหยิบเสื้อกันหนาวมาห่มให้เธอ

นัชชายกมือห้ามไว้ “คุณใส่เถอะ
เขาใส่เพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียว ดูก็รู้ว่าบางมาก

แค่สั้นๆสามคำ เตชิตรู้สึกอุ่นใจ เขามองนัชชา “……. เสียงทุ้ม อาจเป็นเพราะกลิ่นเหล้าบนตัวเขา ทำให้ สมองเธอทำงานผิดปกติ เธอเปิดประตูฝั่งคนขับ “ไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง