ตอน236ชนุดมแอบติดตาม

ตอนที่ 236 ชนุดมแอบติดตาม

“คุณนัชชาออกไปแล้ว…” เขาหันกลับเข้าไปในห้องตรวจ กดปุ่มล็อคประตู เขาเลยเปิดอุปกรณ์สื่อสาร “ใช่ครับ ยืนคุย กับคุณจินต์สักพัก สีหน้าไม่ดีนัก แต่คุยเรื่องอะไรไม่ ได้ยิน…..ครับ ถ้ามีอะไรผมจะรีบติดต่อไป

เขาวางสายทิ้ง รีบเปิดประตู พอประตูเปิดออกก็เจอเข้า กับพยาบาล ดีที่เขาใส่แมสปิดปาก

“อ้ะ ขอโทษค่ะ..….…… พยาบาลเอ่ยปากพูด กำลังจะก้มหัว ขอโทษ เขารีบเดินออกมาทันที ไม่หันหลังกลับไปมอง

พยาบาลยังยืนงงอยู่กับที่ สักพักหันมองตามหลัง แต่เขา

เดินหายไปแล้ว

เธอบ่นเบาๆ แปลกๆ ใครอ่ะ…….

และในเวลาเดียวกัน ชนุดมกำลังยืนอยู่ชั้นบนสุดของตึก การค้าที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ ในมือกำลังเหวี่ยงไม้กอล์ฟ ตีลูกลงหลุม

ลูกสีขาวเข้าหลุมอย่างจัง เขาหยุดตี คนที่ยืนอยู่ข้างๆรีบ เดินเข้ามาเอาไม้ไปถือให้เขา เสื้อเชิ้ตสีกรมแขนเสื้อถูกเขาพับ ให้ขึ้นไปอยู่ที่ศอก กระดุมแขนเสื้อคริสตัลกระพริบแวววาว
จินต์

ชื่อนี้เป็นชื่อที่เขาได้ยินบ่อยที่สุดในช่วงนี้ ถ้าไม่ใช่เป็น เพราะคอยตามนัชชาก็คงไม่รู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่ด้วย

พอนึกถึงเนื้อหาที่รายงานในสาย เขายกยิ้ม ใบหน้า ขาวๆเล็กๆก็ผ่านเข้ามาในหัว ผู้หญิงคนนั้นดูก็รู้ว่าโง่ เลยคอย ยอมแล้วยอมอีกให้ศัตรู แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลก

“คุณดม ท่านประธานของบริษัทเครานมาถึงแล้วค่ะ” ผู้ ช่วยรายงานเขา

ชนุดมตั้งสติ หยิบเสื้อสูทขึ้นมาสวม ผูกไทอย่างสบายใจ เอ่ยปากถาม “เอกสารเตรียมพร้อมรึยัง

“พร้อมแล้วค่ะ”

“เอาไปให้เขาดูก่อน เดี๋ยวฉันตามไป

“ได้ค่ะ คุณดม”

ผู้ช่วยเดินออกไป ชนุดมจัดเสื้ออยู่หน้ากระจก ตอนเอื้อม มือหยิบปากกาบนโต๊ะ บังเอิญเห็นลูกปอมๆ สีเหลืออ่อนเล็กๆ

เขาหยิบมันขึ้นมาดูดี ก็นึกขึ้นได้ว่ามันมาได้ยังไง

คืนนั้น เธอรีบเดินหนี ไม่รู้หล่นมาจากชิ้นส่วนของชิ้นไหน สีอ่อน นุ่มมือ เหมือนตัวเธอเลย

ชนุดมยกยิ้ม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องทำงาน ของ ชิ้นนั้นเขาก็หยิบใส่กระเป๋าเสื้อไปด้วย
หลังนัชชาเดินจากมา จินต์อารมณ์เสีย หมดอารมณ์เดิน เล่นต่อ เธอกลับเข้ามาในห้องพัก ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งอารมณ์เสีย พอนึกถึงหน้าที่ถูกเยาะเย้ยเมื่อเธอยิ่งไม่พอใจ

กล้าดียังไงมาพูดแบบนั้น

นัชชามีสิทธิ์อะไรมาอวดความรักระหว่างเธอกับเตชิตให้ เธอฟัง เตชิตต้องเป็นของเธอ

ส่งกลับหรอ

จินต์กัดฟันแน่น เธอไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ห้าปีที่แล้วที่เธอไปมันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์ ครั้งนี้จะ ไม่มีใครแยกพวกเขาออกจากกันได้

คิดได้ดังนี้ จินต์กดเบอร์โทรหาปณิตา “ทางโน้นเป็นยังไง

บ้าง”

“เป็นยังไง เธอยังมีหน้ามาถามฉันหรอ จินต์ ฉันรอเธอ ติดต่อมานานมาก เธอคงไม่โยนความผิดทุกอย่างให้ฉัน แล้ว หนีเอาตัวรอดไปคนเดียวใช่มั้ย

หลายครั้งที่ติดต่อไม่ได้ ปณิตาเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หลา หลาย วันมานี้ เธอกำลังคิดไว้ถ้าเรื่องมันยังเป็นแบบนี้ต่อ เธอจะไม่ ยอมทำตามที่จินต์ต้องการอีก

“เธออย่าชวนทะเลาะ มันจะทำให้เสียเวลา” จินต์ก็กำลัง อารมณ์ไม่ดี “ที่โรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง
ปณิตารู้ตัวว่าตอนนี้ไม่มีสิทธิ์โวยวาย “โซจิรัตน์อาการก็

เหมือนเดิม ตอนนี้กำลังทำเรื่องส่งตัว เมื่อเช้าเตชิตก็แวะเข้า มา แต่มาแปปเดียว “เตชิตแวะไปหรอ” จินต์แปลกใจ เธอเริ่มตื่นกลัว “แล้วได้

พูดหรือทําอะไรมั้ย

“ฉันไม่รู้” ปณิตาขมวดคิ้ว “เขาอยู่ตรงนั้นฉันจะกล้าเข้า ใกล้ได้ไง โดนจับได้ก็ซวยซิ

เตชิตพยายามให้ตำรวจช่วยตามหาเธอ หลายเดือนที่ ผ่านมาเธอใช้ชีวิตยากลำบาก ถึงแม้ก่อนหน้านั้นจินต์จะโอน ตังค์ให้ แต่เธอก็ไม่กล้าใช้ ใส่เสื้อผ้าราคาถูก พักอยู่โรงแรม เถื่อน ตัวเธอดูแก่ลงหลายสิบปี

ถ้าไม่รู้อายุจริงของเธอ เธอสภาพเหมือนหญิงวัยกลาง และทั้งหมดนี้ ปณิตา โทษว่าเป็นนัชชาคนเดียว ถ้าไม่ใช่ เพราะเธอ เธอคงไม่ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

วิ่งที่เมื่อก่อนคาดหวังไว้ตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย สิ่งเดียวที่ เธอต้องการตอนนี้คือส่งนัชชาลงนรก แล้วเอาเงินไปใช้จ่าย เที่ยวเล่นที่เมืองนอก

“เอางี้ เธออย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป ตอนนี้ไหนๆ โคจิรัตน์ จะย้ายโรงพยาบาลแล้ว รอดูว่าเตชิตจะเอายังไงต่อ แล้วพอถึง ตอนนั้นเราค่อยคิดเอาสถานการณ์เป็นตัวตั้ง” จินต์พูดปลอบ เพื่อให้เธออารมณ์ร้อนไปมากกว่านี้
ในระหว่างนี้ต้องไม่ให้เตชิตจับผิดอะไรได้ ไม่งั้นท้ายที่สุด จะไม่ได้อะไรเลย

ถ้าเตชิตตั้งใจปกปิดเธอ ก็คงย้ายโศจิรัตน์ไปซ่อนไว้ในที่ ที่เธอหาไม่เจอ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงต้องหยุดเรื่องทุกอย่างไว้ ก่อน แต่ถ้ามันแค่เรื่องบังเอิญ นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีของเธอ ก็ได้

จินต์หยิบโทรศัพท์เดินไปที่หน้าต่าง คิดแผนอยู่ในใจ ตอนนี้เธอต้องไม่รนและต้องไม่กลัว ห้ามให้อะไรผิดพลาด

“เธอมีแผนอะไรกันแน่ ฉันไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ เธอสั่งให้

ฉันทำอะไรฉันก็ต้องทำ ฉันไม่อยากต้องคอยรับใช้เธอ ต้องให้

ฉันรู้แผนบ้าง ปณิตาทนไม่ไหว เธอเป็นเหมือนมดที่อยู่ใน

กระทะร้อน เธอกังวล จินต์ต้องการจะทำอะไรเธอไม่รับรู้สึก

อย่าง นอกจากรอก็ต้องรออีก แต่สำหรับเธอ ทุกวันเป็นวัน

อันตราย

ได้ยินปณิตาสักถาม จินต์เงียบไปเหมือนกำลังคิดว่าจะ บอกเธอดีมั้ย แต่สักพักเธอก็บอกออกไป “เธอไปหาคนชื่อ ชนุตร เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลการติดต่อไปให้ เธอบอกแค่DH03เขา ก็จะรู้เอง”

“DHO3หรอ” ปณิตางง “มันคืออะไร”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ เธอบอก แค่นี้เดี๋ยวเขาจะมาพบเธอเอง” เธอพูดเสียงเบา “จำไว้ อย่าให้ ใครจําได้”
ปณิตามองดูรอบๆ เธอกัดฟันแน่น “รู้ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้”

หลังกดวาง จินตลบประวัติการโทรทิ้ง วางโทรศัพท์กลับ ที่เดิม สักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เธอตกใจหันกลับไปมอง เป็นเตชิต