ตอน234เธอเจ็บรึเปล่า

ตอนที่ 234 เธอเจ็บรึเปล่า

“ด…… เธอทำรุนแรงไม่เป็น เตชิตร้องออกมาเบาๆ เพราะเธอทำเขาเจ็บ เร้าร้อนและพยายามหักห้ามใจ

ไอร้อนในตัวนัชชาเริ่มร้อนตั้งแต่ที่เขาสั่งให้น้ารินเอาของ ของเธอไปเก็บไว้ที่เดิม ตอนนี้เธอไม่สนว่าเขาจะอยากแค่ไหน เธอเพียงอยากทำให้เขารู้สึกทรมาน

ในบางกรณี เธอรู้ดีว่าเตชิตไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน เธอพูดขนาดนี้แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอยากมากแค่ไหนก็ไม่มีทาง แตะต้องเธอ

ผู้ชายคนนี้เป็นคนหัวดื้อ

เธอรู้จุดนี้ดี นัชชาเลยยั่วยุ ปลุกเร้าเขาหนักขึ้น รู้สึกได้ถึง ความร้อนและตึงๆของตัวเขา เธอกำลังจะแก้แค้นเขา และ ตั้งใจลุกเพิ่มอีกขั้น แต่ก็ถูกเขาห้ามไว้ “พอแล้ว”

“พอได้ไง” นัชชาเถียงกลับ “ยังไม่สมใจคุณเลย เป็นแบบ

นี้ฉันคงไม่ได้ไปซิ

เตชิตก็เริ่มมีอารมณ์ที่ถูกเธอปลุกเร้า เขาหน้าแดง “ทำไม ฉันไม่รู้ เธอไปรู้จักการทำข้อตกลงแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่
นัชชาจ้องเขา “มาจากคุณไง ถ้ากระต่ายหมดหนทางมันก็ สู้กลับเป็นเหมือนกัน”

“ลูกไม้แค่นี้ เธอคิดว่าจะทำให้ฉันพอใจได้หรอ” เตชิตก้ม เก็บเสื้อ มาสวมให้เธอ ไม่สนว่าการกระทำจะรุนแรงแค่ไหน

นัชชาไม่เคยสู้แรงเขาไหว เสื้อผ้าเบี้ยวบูด ผมยุ่งเหยิง ปกปิดใบหน้า

นัชชายอมอยู่เฉยๆ เตชิตเลยปล่อยมือออก อันดับแรก เธอยกมือเช็ดน้ำตา ดวงตาที่ดูดุร้ายเต็มไปด้วยความโศก เศร้า “เจ็บรึเปล่า

เตชิตจ้องหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา พยักหน้าตอบ “เจ็บ” ทำไมจะไม่เจ็บ เธอเป็นแบบนี้ หัวใจดวงนี้เหมือนโดน น้ำมันราด เจ็บจะตายอยู่แล้ว

“แล้วคุณจะยอมปล่อยฉันไปรึยัง” เธอร้องไห้สะอื้นไปด้วย ถามไปด้วย

เขาพยายามปกปิดสายตาที่อ่อนแอไว้ มองดูเธอจัดชุด เสื้อที่ถูกเธอดึงยังคงเปิดอ้าอยู่ เขาเอื้อมมือไปจดกระดุม เสียง แหบ “เดี๋ยวฉันไปส่ง

ได้ยินน้ำเสียงนิ่งเรียบของเขา แต่นัชชากลับเจ็บปวด หัวใจ มันเป็นสิ่งที่เธอขอเขาเอง แต่พอเขายอมตอบตกลง เธอ กลับไม่สายใจ

บอกว่าความรักที่ต่างฝ่ายต่างทุกข์ใจกัน สุดท้ายมันก็จะเหลือแต่เจ็บปวด ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะดีขึ้นถ้ารักกันมากพอแต่ สำหรับเขาทั้งสองปัญหาใหญ่หลวงเกินกว่าจะอดทนแล้วมันจะ ผ่านไป

ไม่นาน ทั้งสองจะเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน อาจถึงขั้นวิ่งหนี จากกันไปเลย

ถ้าจะเป็นแบบนั้น ก็จากกันด้วยดีดีกว่า แต่มันยาก

เกินไป

รู้ว่ายังไงเขาก็คงไม่ยอม เธอเลยยอมทำตาม เขาขับรถ พาเธอออกมาจากวิลล่า ส่วนเสื้อผ้าสุดท้ายก็ถูกเขาเอาไปเก็บ ไว้ที่เดิม ตอนแรกเธอมายังไงตอนนี้ก็กลับตัวเปล่าเหมือนเดิม

ตลอดทาง ภายในรถเงียบสนิท แล้วคลื่นก็สงบลงหลัง จากทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดคุยกัน

รถขับมาจนถึงตรงตึก นัชชาไม่ให้เขาขับเข้าไปใน หมู่บ้าน ให้เขาจอดส่งที่หน้าถนนหมู่บ้าน เธอปลดเข็มขัด นิรภัย ก่อนลงเธอหันไปบอกเขา “คุณดื่มแล้วตอนกลับเรียกให้ คนมาขับแทนเถอะ”

ตอนมารีบ เลยไม่ทันได้เตือนเขา พอตอนนี้นึกขึ้นได้ก็เลย

เป็นห่วงเขา พูดจบ เธอเอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ดึงหลายรอบก็เปิดไม่ ออก เธอหันไปบอกเขา “เปิดประตู ฉันจะลง
เตชิตจ้องเธอ “บอกให้หาคนขับแทน ทำไม เป็นห่วงฉัน

หรอ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยตัวเอง ทำเหมือนความเป็น

ห่วงของนัชชาเป็นสิ่งที่มีคุณค่า

เธอพูดไม่ค่อยออก “คุณดื่มมา ไม่ควรขับรถตั้งแต่แรก แล้ว ยิ่งมาส่ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันก็ต้องร่วมรับผิดชอบไป ด้วย

เหอะ เธอหนีเอาตัวรอดได้ดี

“วางใจได้ แถวนั้นยังไม่มีใครกล้าหาเรื่องฉัน

เขาไม่สนใจ นัชชาเลยไม่ได้พูดต่อ “งั้นคุณขับระวังๆด้วย ฉันจะขึ้นบ้านแล้ว

เธอขอให้เขาเปิดรถให้ เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน ยื่นมือมา

จับมือเธอ “นัช ฉัน……….

เขายังไม่ทันได้พูด นัชชาก็เริ่มขัดขืนแล้ว เตชิตออกแรง มากกว่าเดิม แต่ไม่ได้แรงมากเพราะกลัวเธอจะเจ็บ “ฉันรู้ว่า เธอโทษฉัน เรื่องนี้ทั้งเธอและจินต์ต่างมีความผิดเหมือนกัน ฉัน จะไม่พูดถึงมันอีก ฉันก็จะไม่บังคับเธอให้รับปากฉัน ให้เวลา เธอไปนั่งคิดทบทวน ถ้าคิดได้แล้วขอให้บอก ไม่ว่าคำตอบมัน จะคืออะไร”

นัชชาเม้มปาก ตอนแรกริมฝีปากสีชมพูตอนนี้กลายเป็นสี ขาวซีด สักพักเธอพยักหน้ารับ “ฉันรู้แล้ว คุณช่วยปล่อยฉันก่อน”

เตชิตรู้ว่าเธอแค่ตอบเขาผ่านๆ แต่ก็ยอมปล่อยมือโดยดี ปลดประตูรถ ให้เธอลงจากรถตามที่ต้องการ

นัชชาหยิบกระเป๋าสะพาย เดินตรงไปยังประตูหน้า หมู่บ้าน โดยไม่หันหลังกลับไปมองกลัวว่าจะสบเข้ากับดวงตา ดำคู่นั้น

เธอไม่หยุดพัก เดินขึ้นบันไดตั้งแต่ชั้นจนถึงชั้นทีเดียว ความจริงเธอมีกุญแจแต่ไม่ทันได้ใช้ ณัชชนม์ก็เปิดประตูออก จากข้างใน เธอก้มมองมือที่ว่างเปล่าของเธอ “แล้วไหนล่ะของ ที่จะเอากลับมา”

“เอ้าลูก ไหนว่าไปเก็บของไม่ใช่หรอ แถมทิ้งกระเป๋าไว้ที่ นั่นด้วยหรอ” เรื่องที่ย้ายออกจากวิลล่า ณัชชนม์เห็นด้วยมาก ที่สุด ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเป็นแฟนกัน แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยที่นับ ชาจะย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่นโดยเฉพาะสถานการณ์แย่ๆ ตอนนี้

“เตชิตเขาไม่ยอมให้หนูเอากลับมา” นัชชารู้ว่าเธอปิดไม่ มิด เลยพูดตามความจริง

ได้ยินดังนี้ ณัชชนม์ขมวดคิ้ว “เขาไม่ยอมปล่อยลูกไปใช่ มั้ย นัช อย่ามีปัญหากับเขา แม่ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนใหญ่คน

“ไม่ได้มีปัญหาอะไร” นัชชาเปลี่ยนรองเท้า เธอทิ้งตัวลงบนโซฟา “แม่สบายใจได้ เขาไม่ทำอะไรที่มันเกินไปหรอก “ลูกลืมไปแล้วหรอ ครั้งที่แล้วโดนอะไรบ้างลืมไปแล้ว

นัชชาไปมองเธอ เป็นเชิงขอให้เธอหยุดพูด ณัชชนม์รู้ว่า เธอก็รู้สึกไม่ดี ถอนหายใจแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ ตักน้ำให้เธอ แล้วเตือนให้เธอรีบเข้านอน

เธอนั่งอยู่ห้องรับแขกคนเดียวสักพัก รอให้อารมณ์ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ เธอถึงยกเข้าห้องนอนไป

โต๊ะหนังสืออยู่ติดหน้าต่าง เธอวางแก้วไว้บนโต๊ะ ยื่นมือ ไปปิดม่านสายตาก็สบเข้ากับไฟที่อยู่ข้างล่าง ในเวลาดึกๆ แบบนี้มันมืดสนิท เพราะแบบนี้ถึงเห็นไฟดวงนั้นได้ชัดเจน

ผู้ชายคนที่เพิ่งขับรถมาส่งเธอ เขายังไม่กลับไป ถึงแม้ว่า เธอจะอยู่ชั้น4 แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงสายตาที่เขามองมา