ตอน228การหลีกเลี่ยงของเขา

ตอนที่ 228 การหลีกเลี่ยงของเขา

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้จะเห็นสุราอยู่กับปรณบ่อยๆ แต่ นัชชาเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองจะ มาขั้นนี้แล้ว

เธอถึงกับตกตะลึงและก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินเสียง เล็ดลอดจากด้านนอกเลยรีบเตรียมหันตัวกลับปรากฏช่วงที่นัก ชาจะกลับประตูที่อยู่ด้านในกลับเปิดออกเอง

สุวีราถึงกับเขินจนหน้าแดงแล้วรีบวิ่งออกมา เธอคาดไม่ ถึงเลยที่เห็นนัชชากำลังหันตัวยืนอยู่ที่หน้าประตู “นัชชา

พวกเธอมองหน้ากันสักพักปรัณก็เดินออกมา สามคนได้ แต่มองหน้ากัน แต่นัชชาตั้งสติเร็วกว่าคนอื่น เธอใบเสร็จที่ มือขึ้นมา “ฉันมาหาหมอปรัณจะถามเรื่องค่ารักษาพยาบาล

เธอพูดเสร็จอย่างเขินอายที่เห็นทั้งสองคนกำลังทำอะไร อยู่ “ขอโทษที่มารบกวนทั้งสองคนค่ะ

“ไม่เป็นไร” สุวีราแอบก่นด่าในใจถ้าจะโทษก็โทษสัตว์ ร้ายที่หิวโหยที่อยากทำอะไรในห้องทำงานจนชาวบ้านเห็น หมด เธอทนไม่ไหวกับบรรยากาศอึดอัดแบบนี้เลยขอตัวก่อน

“เธอเข้าไปเถอะ ฉันขอตัวก่อน
นัชชาพยักหน้าให้เธอและไม่ได้พูดอะไรเธอเข้าใจว่าเธอ ล่ามาก ใจ

สายตาของปรัณได้แต่มองตัวสุวีราที่หนีหลบไปจนมองไม่ เห็น เขาถึงได้ละสายตามาเป็นครั้งแรกที่บุรุษที่หน้าตาอันหล่อ เหลาแสดงสีหน้าอันน่ากลัวออกมา

นัชชาคิดมาตลอดว่าปรับเป็นเพื่อนที่ดีในหมู่เพื่อนของเต ชิตแต่ตอนนี้ดูออกเลยว่าคนคนนี้ยังมีด้านที่ดุร้าย แต่เพียงเขา ไม่แสดงออกมาให้คนอื่นเห็นเท่านั้นเอง

ปรัณหันตัวกลับเพื่อให้เธอได้มีช่องว่างระหว่างกัน “เข้า มาคุยกันหน่อย

ในห้องทํางานของเขานัชชาเข้าไปพลันหยิบใบเสร็จวาง ไว้บนโต๊ะที่อยู่หน้าลำตัว “หมอปรัณคะ คือเมื่อฉันไปจ่ายเงิน ที่แผนกการเงินมาแล้วเขาบอกว่าค่ารักษาพยาบาลของฉัน ทั้งหมดไปเก็บกับเตชิต ฉันมีเรื่องอยากรบกวนคุณหน่อยค่ะ คุณสามารถแยกจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ไหมคะ ค่ารักษา พยาบาลของพ่อฉัน ฉันจ่ายเอง

ปรัณได้เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่สามารถตกลง ตามนั้นได้ ได้แต่ทำเสียงกึ่งปลอบใจเธอว่า “คุณไม่ต้อง คิดมากในเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนนี้ ตัวผมเองก็เป็นเพื่อนกับเตชิต ส่วนคุณก็เป็นเพื่อนของผม ผมไม่เก็บค่ารักษาพยาบาลที่แพง มากขนาดนั้น อย่างมากก็ค่าอุปกรณ์ และก็ค่าผ่าตัดไม่ได้แพง อะไรมากนัก อย่าเก็บไปคิดเลย “
“ฉันรู้ค่ะ” นัชชาที่กำลังนั่งสบายถึงกับหลังตรงขึ้นมาทำ เหมือนเป็นการเรียกพลังออกมา “ฉันหมายความว่า ไม่ว่าจะ บาท ค่ารักษาพยาบาลในส่วนนี้ฉันจะจ่ายเองค่ะ

“นัชชา ผมรู้นะว่าตอนนี้คุณกับเตชิตมีปัญหากันอยู่แต่ เรื่องนี้เตชิตฝากเรื่องไว้กับผมแล้ว เขากลัวว่าคุณจะรับมือไม่ ไหว….

“พี่ปรัณคะ” นัชชาพูดแทรกเขา เธอไม่อยากจะฟังต่อกลัว ว่าถ้าฟังประโยคต่อไปใจที่เพิ่งจะเข้มแข็งขึ้นมาเมื่อกี้จะทรุดลง อีก “ฉันรู้ค่ะเรื่องนี้ทำให้พี่ลำบากใจ แต่ฉันขอร้องแหละ โอนค่ารักษาพยาบาลกลับมาให้ฉันเถอะค่ะ

นัชชาใช้คำว่าขอร้อง อย่างไรก็ตามปรัณเองก็ไม่รู้จะ ปฏิเสธยังไง จะให้กล่อมเธอต่อไปแน่นอนเลยว่าไม่ได้แน่ การ โอนสิทธิ์ การจ่ายค่ารักษาพยาบาลนั่นง่ายแต่ปัญหาข้อระหอง ระแหงของทั้งสองคนนี้เมื่อไหร่จะสิ้นสุดลงสักที ?

ในที่สุดการโอนสิทธิ์การจ่ายค่ารักษาพยาบาลก็สำเร็จ หลังงจากนัชชาจ่ายเงินเสร็จเธอถึงกับถอนหายใจเลยทีเดียว โรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณเป็นโรงพยาบาลเอกชน อัตราการเบิกค่ารักษาพยาบาลก็ไม่ได้สูงมากนักแต่ก็น่าจะถึง 30 เปอร์เซ็นต์ เธอเก็บใบเสร็จต่างๆทุกใบอย่างเรียบร้อยแล้ว ค่อยเดินกลับเข้าห้องพักของผู้ป่วย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเดินถึงหน้าประตูกลับเห็นเตชิตนั่งอยู่บนโซฟากำลังคุยอะไรกันอยู่กับเมทนีที่กำลังนั่งอยู่บนรถ เข็น

นัชชา ใจเต้นยังไม่ทันคิดอะไรเลย เธอรีบร้อนเปิดประตูจน มันชนกำแพงจนเสียงดัง ปัง เธอรีบก้าวยาวเข้ามายืนอยู่หน้า เมทนี เธอทั้งตื่นเต้นและระมัดระวังอย่างที่สุดที่เอ่ยปากคุยกับ ผู้ชายที่อยู่ด้านตรงข้าม “คุณมาที่นี่ทำไม!

ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นสายตามองไปทางเธอมันเต็มไป ด้วยการป้องกันและการเอาชนะ ตาของเขาดูเหมือนเป็นการ เย้ยหยันเขาหลับตาลงแล้วเอ่ยว่า “ได้ข่าวว่าวันนี้คุณลุงจะออก จากโรงพยาบาล”

“คุณไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้” นัชชาพูดใส่อารมณ์ เธอกลัว จริงๆว่าพ่อของเธอจะมีเรื่องมาให้กระทบจิตใจอะไรอีกครั้ง “คุณไปซะเถอะ”

เตชิตรีบเดินออกมาทางประตูตามทางที่นัชชาชี้นิ้วไล่ เธอ รีบจนไม่มีกะจิตกะใจปิดประตูกลัวว่าเตชิตจะทำอะไรที่ไม่ดีกับ พ่อของเธอ?

ในใจของเธอเขาไม่ได้มีความน่าเชื่อถือใดๆเลยสักนิด

ระหว่างที่ทั้งสองคนเผชิญหน้ากัน เมทนีที่อยู่ด้านหลังยก แขนขึ้นกระตุกแขนนัชชา “นัชชา ลูกออกไปก่อนนะ พ่อกับคุณ เตชิตขอคุยกันเองสักสองสามประโยคนะ

“พ่อ” นัชชาหันหลังกลับมามองสีหน้าอันขาวซีดของเขาอย่างไม่ไว้ใจ

“พ่อมีเรื่องอะไรที่จะคุยกับเขา?”

“พ่อบอกว่ามีก็ต้องมีสิ!” เมทนีขมวดคิ้วอย่างมีอารมณ์

” นัชชาไม่อยากโต้เถียงกับพ่อ มองในแง่ดีเขาเพิ่ง ฟื้นไข้มาเขาอยากทำอะไรก็ตามใจเขาไป “ได้ค่ะ พอพูดเลย หนูอยู่ฟังด้วย”

“ไม่เกี่ยวกับแก แกออกไป” เมทนี่เห็นนัชชายังคิดจะพูด อะไรอีก เขาพูดใช้น้ำเสียงที่แรงกว่าเดิม “ออกไป

เธอเห็นพ่อของเธอที่ตัดสินใจแน่วแน่ นัชชาถึงกับสูดลม หายใจแรงๆแล้วปล่อยมันออกมา เธอเดินออกไปทางด้านข้าง ของผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่เข้ามาถึงเวลานี้เธอเพิ่งพูดออกมากับ เขา “พ่อฉันเพิ่งหายป่วย คุณอย่ามาทะเลาะกับพ่อเลย

เตชิตเบะปากอย่างไร้อารมณ์ “ในสายตาคุณเนี่ยผมไม่ได้ เรื่องขนาดนั้นเลยหรอ

“คุณสัญญากับฉันก็พอ

เธอเดินออกไปก็พลางหันหัวกลับมาดูเรื่อยๆ การกระทำ ทั้งหมดแสดงออกเลยว่าเธอสงสัย เขา

จนกระทั่งร่างเธอหายไปจากประตู เตชิตถึงได้กับมาพูด กับเมทนีอีกครั้ง “ลุงครับ ลุงก็เห็นแล้วตอนนี้ความสัมพันธ์ของ

เราสองคนเป็นแบบนี้ นัชชาเขาโทษผม
เมทนีท่าเสียงเหอะอย่างหมดอารมณ์ “เธอไม่โทษคุณหรือ คุณจะให้เธอมาขอบคุณคุณล่ะ?”

พูดเสร็จเขากพูดต่อ “นี่คุณเตชิต ผมรู้ว่าคุณช่วยนัชชา ไม่น้อยเลย ทั้งเรื่องหย่าร้างทั้งเรื่องงานคุณก็ช่วยอย่างเต็มใจ แต่ว่านัชชาเป็นคนตรงไปตรงมาตั้งแต่เด็ก เขาไม่คุ้นเคยกับ คนมีหน้ามีตาชื่อเสียง

“คุณลุงครับ ผมจริงจังกับนัชชาซึ่งเรื่องพวกนี้มันไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับพื้นฐานครอบครัวหรือตำแหน่งของผมเลยครับ ผมเชื่อว่าเธอรักผมและก็ไม่ได้รักผมที่เงินของผมด้วยครับ เรื่องนี้เตชิตรู้ดีเลยแหละเพราะเธอไม่เหมือนผู้หญิงที่เคยเข้ามา ใกล้ชิดเขา

“เด็กสาวแหละมักจะรู้สึกดีกับผู้ชายที่เก่งมากแบบนี้” เมทนีพูดน้อยแต่ต่อยหนักแค่พูดประโยคเดียวถึงกับทำให้เต ชิตเก็บปากเก็บค่า

เตชิตทอดสายตาลงมองมือตัวเองทั้งข้างที่วางอยู่บนหน้า ตักขา บังคับเสียงที่กำลังอยู่ลำคอ “คุณลุงครับ ผมทราบว่า ตอนนี้คุณลุงกับคุณป้าไม่พอใจผม ผมไม่มีอะไรที่นอกเหนือ จากนี้จริงๆก็แค่อยากมาเยี่ยมคุณลุงเห็นว่าจะออกจากโรง พยาบาลแล้ว ผมก็สบายใจแล้วครับ”

“น้ำใจของคุณผมรับไว้ คราวหน้าไม่รบกวนแล้ว” เมทนี ยังไม่รู้สึกถึงการหักหน้า รู้ดีว่านี่มันเป็นเรื่องที่ดีแต่ยังทำให้มัน วุ่นวายไปถึงแบบนี้
เตชิตไม่ได้คุยกับเมทนีนานนัก เรื่องแรกเพราะยังคุยไม่ ถึงเรื่องที่อยากคุย สองเพราะกลัวเด็กสาวที่อยู่ด้านนอกจะเป็น ห่วงมากเกินไป

ผู้ชายที่รูปร่างใหญ่โตสูงถึงหนึ่งเมตรแปดสิบแปด เซนติเมตรแถมบุคลิกดูเกรงขาม เมทนี ใช้ชีวิตเกือบครึ่งชีวิต ยังถูกความน่าเกรงขามของเขาทำให้ถูกดันก็ไม่รู้ว่านัชชาไป คบกับผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร

ประตูถูกผลักเข้ามา ตามที่คิดไว้ไม่มีผิดเป็นสาวน้อยที่น่า ตาเคร่งเครียดคนนั้น

นัชชาเห็นเขาเดินออกมา เธอไม่พูดอะไรสักคำรีบเดิน อ้าวเข้าห้องแต่กลับถูกเตชิตดึงข้อมือไว้ ตอนแรกคิดว่าเขา ต้องพูด อะไรที่ไม่ดีแน่ เธอเตรียมคำพูดต่อกรกับเขาเรียบร้อย แล้ว ที่ไหนได้เขากับพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ เลย “คุณ พักอยู่บ้านสักอาทิตย์นะ รอพ่อคุณร่างกายแข็งแรง ดีแล้วค่อยกลับมาไวโรจน์วิลล่าว

นัชชาอึ้งไปสักพักนึกว่าเธอคิดไปเอง ไม่คิดเลยว่าเขาก็ พูดดีๆเป็นด้วยสักพักถึงตั้งสติได้แล้วพยายามดึงมือกลับและ เดินก้มหน้าผ่านตัวเขาไป แต่พูดตอบกลับอย่างชัดเจนแบบขอ ไปทีว่า “รู้แล้ว”