ตอน220 ใครจะเข้าใจความยากลําบาก

ตอนที่ 220 ใครจะเข้าใจความยากลำบากของเขา

ของเขา

เมื่อสักครู่เขาพูดโดยไม่ทันได้คิด ตอนนี้ปวีณรู้ตัวแล้ว แต่ว่ามันก็สายเกินไปแล้ว

ว่าเขาเรียกออกไปอย่างไม่สมควร เขาต้องการปกปิดต่อไป

ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงเข้ม

ไม่รู้ว่าเพราะร้อน

ใจหรือว่าโมโห หรือเป็นเพราะความลับเล็กๆ ที่ไม่สามารถบอก ใครได้ “คุณเตชิต ผม ผม…ผมขอโทษครับ!”

คำพูดทั้งหมดมีเพียงสามคำนี้ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก เขาคิดถึงอาการของทีนาร์ตอนนี้ ทำให้รู้สึกยิ่งทุกข์ใจ

ทุกอย่างเป็นเพราะเขา ถ้าหากเขาไม่ปล่อยให้เธอไปวัน นั้น ตอนนี้เธอคงไม่เป็นเช่นนี้

“อาการของคุณทีนาร์ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ ผมเธอเลยเป็นเช่นนี้ ผมมีส่วนรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ ผมด้วยเถอะครับ…… กรุณาบอก

เพราะ

เตชิตมองดูชายที่อยู่ตรงหน้าเขา ปวีณอยู่ข้างกายเขา

มาเป็นเวลานาน ไม่เคยเห็นเขาแสดงอาการเช่นนี้ คนที่หนักแน่นกว่าแผ่นดิน แต่ในเวลานี้ตาเขาทั้งคู่กลับกลาย

เขาคือเป็นสีแดง

เตชิตแตะมือที่อยู่ข้างกายเขาและถามว่า “คิดกับเธอเป็น

อย่างอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ปวีณรู้ว่าเขาสามารถเดาได้ เขาจึงไม่ต้องการทำให้

เรื่องราวให้ซับซ้อนอีกต่อไป “ตั้งแต่ที่คุณทีนาร์กลับประเทศมา ตั้งแต่เห็น เธอที่สนามบินครั้งแรก ผมก็เริ่มรู้สึกสนใจเธอ ภายหลังคุณยอมให้ผมอยู่ที่นี่ คุณทนาร์คอยดูแลเอาใจใส่ผม ก็ไม่สามารถควบคุมหัวใจของตัวเองได้

เธอร่างกาย อ่อนแอและผมก็อยากดูแลเธอ สุดท้ายแล้วผม

พูดถึงตรงนี้ ปวีณระลึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุข จบเขาก็รีบพูดต่อ “อย่าได้ตำหนิคุณที่นาร์เลยนะครับ ผิดเองคนเดียว ผมเอง… ผมเองที่คิดไปไกล

คำพูดของเขาทำให้คิ้วของเตชิตยิ่งจมลึกขึ้น หากว่า

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ปิดกั้นปวีณมากเกินไป ปวีณก็อาจจะไม่ได้ หยุดรั้งตัวเองเอาไว้ และมันจะช่วยให้เขาได้ไล่ตามความสุข การปกปิดเจตนาของเขา ทำให้เกิดเรื่องขึ้น เรื่องที่เตชิต ในตัวปวีณ

ของเขา

แต่เรื่องราวกลับดำเนินมาถึงจุดเปลี่ยนในวันนี้

ไม่รู้ว่าที่นาร์จะมาถึงก่อน ซึ่งมันทำให้เขาหมดความเชื่อมั่น

ไม่ว่าจะชื่นชมเขาแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถให้เขาอยู่รับใช้ อีกต่อไป สิ่งที่สำคัญสำหรับหัวหน้าและผู้ใต้บังคับบัญชา

หนึ่งคือความจริงใจ อีกหนึ่งคือความไว้ใจ ปวีณทำให้เขาผิดหวัง

เตชิตก้าวมาถึงวันนี้ หนักและไม่ต้องลำบากอะไร เรื่องนี้คุณทำไม่ถูกต้อง จำเป็นต้องให้บทลงโทษ ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่ง ผมจะให้ ทนายจัดการส่งให้กับคุณ

เป็นบุคคลสาธารณะเมื่อฟังถึง

ตอนนี้ก็ไม่คิดอยากฟังอีกต่อไป เขามีแต่ความผิดหวังใน

สายตา “ปวีณคุณอยู่กับผมมานานหลายปี ไม่ต้องทำงาน

ผม

ปวีณตัวแข็งทื่อ ไม่ใช่เพราะเพิ่งจะสูญเสียงานไป ไม่ใช่เพราะเรื่องเงิน แต่มันเป็นความลังเลและความตกใจจาก ก้นบึ้งของหัวใจ

เตชิตช่วยเขาจากความเดือดร้อน เขาตั้งใจอุทิศทั้ง

ชีวิตทํางานให้กับเขา ไม่คาดคิดว่าชะตาของเขาในทางเดิน

นี้ช่างสั้นนัก ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

แม้ว่าไม่คิดอยากยอมแพ้ แต่เขาก็ไม่มีหน้าจะสู้อีกต่อไป เป็นเขาที่ละเลยหน้าที่ เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้ง

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับลูกน้องที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี เตชิตก็รู้สึกใจอ่อน ไม่ต้องการเห็นเขาต้องตกระกำลำบาก เขาหันหลังกลับไปมองและตะโกนบอกกับปวีณให้หยุดก่อน ขณะที่เขาหันหลังกลับก็เกิดเสียง “ตึก ตึก” ชายสูงเจ็ดฟุตหล่น ลงไปกองที่พื้นเ

“คุณเตชิต! ก่อนจากไปผมมีค่าขอครั้งสุดท้าย… ” แขนทั้ง

สองของปวีณสั่นไหวอย่างรุนแรง ตัวสั่นเล็กน้อย “คุณช่วยให้ผมพบกับคุณทีนาร์ได้ไหม เรื่อง ดังนั้นผม….

ผมเป็นคนทําให้เธอต้องเกิด

“ไม่จําเป็น” เตชิตปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “เธอไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับคุณ ไม่ว่าจะดีหรือร้ายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ

ประโยคนี้ดูเหมือนจะโหดเหี้ยม แต่ความจริงแล้วก็เพื่อ ปลอบใจปวีณ ทางหนึ่งเขาต้องการให้ปวีณหยุดความคิดนี้ อีกทางหนึ่งเขาไม่ต้องการให้ปวีณรู้สึกผิดและคิดว่าต้องรับผิด ชอบอะไร

อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ ไม่มีใครรู้และไม่มีใครหยุดมันได้ แต่สิ่งที่มนุษย์ทำนั้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ ปวีณละทิ้ง หน้าที่จนทำให้เธอต้องจมน้ำจนเขาต้องอุ้มขึ้นมา

หลังจากได้รับคำตอบเช่นนี้ แววตาของปวีณก็มืดมิดลง

เขารู้ มันเป็นการยากสำหรับเขาหลังจากที่ “ลาออก” ในวัน นี้แล้ว และในชีวิตนี้จะได้มีโอกาสติดต่อกับที่นาร์อีกต่อไป

ความรู้ความเข้าใจในเรื่องนี้ทำให้ปวีณรู้สึกขมขื่นยิ่งนัก ภายใต้ความโศกเศร้า หัวใจก็เหมือนเป็นหม้อที่ร้อนฉ่า เขาพูดออกมา ในสิ่งที่เขาต้องการพูดตลอดมา “คุณเตชิต ผมรู้ว่าสิ่งพวกนี้ผมไม่สมควรพูดออกมา ผมไม่มีคุณสมบัติ ของตัวเอง”

อะไร ไม่มีตำแหน่งฐานะ อะไร แต่ระยะเวลาที่ได้ใช้กับคุณที นาร์ ผมดูออกว่าเธอก็ชอบผม เป็นค้นพบความรักในหัวใจ
เตชิตเงี่ยหูฟัง ใบหน้าของเขาจมดิ่งลงทันที กลับมาเผชิญหน้ากับปวีณ “คุณต้องการจะพูดอะไร

ปวีณยังคงนั่งอยู่บนพื้นสองมือแน่นแขนวางตรง มี แต่เส้นเลือดที่หน้าผากที่ขึ้นลง “ผมไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจหรือไม่ จะสามารถเผชิญกับความรู้สึกนี้ และดีกับเธอหน่อย ใส่ใจเธอมากขึ้นอีก หน่อย ถ้าหากคุณไม่สามารถแบกรับไว้ได้ โปรดดับฝันของเธอให้เร็วที่สุด อย่าปล่อยให้เธอถลำลึกไป กว่านี้”

แต่คุณที นาร์ไม่ได้รู้สึกกับคุณเฉกเช่นพี่ชาย ผมหวังว่าคุณ

ดูแล

ในวิลล่ามีคนเพียงแค่สองคน ในห้องนั่งเล่นขนาด ใหญ่นั้นเงียบสนิท ได้ยินคำพูดของปวีณ คำพูดนี้ พอพูดจบ เตชิตกลับไม่ได้เปิดปากกลับจ้องมองไปที่เขาเป็นเวลานาน

ครูใหญ่ เขาก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆ แต่ว่าการหัวเราะครั้ง นี้กลับไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นิดเดียว “คุณคิดว่าผมให้ความ หวังเธออย่างนั้น คุณกล้าดียังไงมาด่วนสรุปกันเช่นนั้น

คำพูดของเขากัดหนักมาก กลับกลายเป็นอีกอารมณ์หนึ่ง ดูไม่ยากว่าคำพูดของปวีณทำให้เตชิตรู้สึกโกรธขึ้นมา

เตชิตเดินมาที่หน้าเขา ย่อตัวลงและมองดู รังสีแห่ง ความโกรธทำให้ปวีณรู้สึกยากที่จ้องมองกลับไปที่เขา “คุณคิด ว่าผมไม่รู้ หรือ คิดว่าผมไม่ปฏิเสธหรอ ตอนนี้สุขภาพ ร่างกายเธอไม่ดี ถ้ามีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้น คุณรับประกันได้ รึเปล่า ปวีณ คุณอยู่กับ ผมมาหลายปีแล้ว ผมคิดว่าคุณเข้าใจผม

ไม่คิดว่าคุณจะคิดกับผมอย่างนี้

ในคำสบถนี้ ไม่ใช่เขาไม่ผิดหวัง

ปวีณหยุดชะงัก ลืมปฏิกิริยาทั้งหมด

“ผมมีคนรักของตัวเอง ที่ต้องไปจับมือดูแล คุณคิดว่า

ผมสบายใจกับเรื่องนี้นักหรอ ผู้ชายที่ไหนต้องการให้คนรัก

ของตัวเอง ต้องทนกับข้อบกพร่องของเขา ทุกวันนี้ผมก็ ทำตัวลำบาก ทั้งหมดนี้ก็เพราะคำว่าต้องรับผิดชอบ คุณเข้าใจ รึยัง!” เตชิตพูดไปก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของเขาได้

บางทีเขาเองก็ใกล้จะหมดความอดทน อดทนที่จะ

ออมชอมต่อไปไม่ไหว นัชชาไม่เข้าใจ ปรัณก็ทำให้เขาลังเล ในบางครั้งบาง คราว ตอนนี้ปวีณก็ยังตัดสินเขาเช่นนี้อีก ในโลกนี้หากจะทำเรื่องดีงามให้สำเร็จ ที่จริงเขาไม่ได้คาด หวังอะไรมาก แต่แม้แต่ เรื่องธรรมดาก็ยังไม่สามารถทำได้