ตอน216ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้

ตอนที่ 216 ไม่เคยเข้าใจผู้ชายคนนี้

นัชชาไม่กล้ารอช้า เมื่อเห็นเมทนีล้มลงกับพื้น เดินตามขาของเธอไป ในใจเธอรู้สึกแน่นอึ้ง แต่เธอจะจิตตก ตอนนี้ไม่ได้ เธอต้องดูแลความปลอดภัยของเมทนีก่อน

เธอก็

เธอรีบโทรศัพท์ไปที่เบอร์ 120 เธอรายงานสถานการณ์ และอาการของเมทนีให้กับบุคลากรทางการแพทย์ฟัง เนื่องจากไม่สามารถเห็นสถานการณ์จริงได้ แพทย์เลยไม่กล้า วินิจฉัยแน่ชัด ได้แต่รอให้เธอสงบลงก่อน และอย่าตกใจ

ทีนาร์ไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดสถานการณ์ดังกล่าวขึ้น เธอแค่พยายามต้องการให้ครอบครัวของนัชชากลับออกไป ไม่ได้คาดคิดว่าเมทนี้จะเป็นโรคหัวใจวาย

ในใจเธอตื่นตระหนก แต่ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์

ได้ เป็นโรคหัวใจล้มเหลวแล้วยังไง ไม่ใช่เธอทำให้เขาเป็น เช่นนี้เสียหน่อย เขาโชคไม่ดีเอง แต่ว่า……

ใจของทีนาร์คิดไปอย่างรวดเร็วถึงความสำคัญของเรื่องนี้ ถ้าหากเพียงเพื่อไล่ครอบครัวของนัชชาไปแล้วเตชิตรู้เรื่องนี้เข้า ไม่รู้ว่าจะโกรธและทำอย่างไรกับเธอ และถ้าหากว่าเมทนี้เกิด ตายไปจริงๆ ผลมันต้องออกมาไม่ดีสำหรับเธอแน่
ระดับสายตาอยู่ที่นัชชา ฅนด้านหลังเธอมองมาเป็น ครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ทนาร์เห็นความเกลียดชัง ในสายตา สายตาที่เกลียดชังและเคียดแค้น เหมือนกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ ราวกับเธอจะถูกจุดไฟเผาในไม่ช้านี้

นัชชาที่เป็นแบบนี้

ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา

ฉันเห็นว่าเธอไม่มีความละอายอยู่เลย สายใยสุดท้าย

ของนัชชาได้แตกหักลง มีบุคคลไร้ยางอายเช่นนี้อยู่บนโลกได้ อย่างไร

เธอมองดูสามครั้งและครั้งต่อไปก็เหมือนเริ่มต้นใหม่ เธอไม่เคยรู้เลยว่าการเป็นมนุษย์จะถึงจุดที่ตกต่ำเช่นนี้ เห็น เมทนีเจ็บปวดจนใบหน้าซีด นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่นัชชา อยากจะทําร้ายคน

เธอยืนขึ้นอย่างแข็งแกร่งและเดินเข้าหาทนาทีละก้าว ทุกก้าวที่เข้าใกล้ฝ่ายตรงข้ามก็ยิ่งถอยหลังหนีออกไป

นัชชาคิดว่าเธอกลัว แต่นี่ก็อาจจะเป็นแค่อุบายของเธอ

ทีนาร์ค่อยๆก้าวถอยหลังจนเหมือนถูก “บังคับ” ให้เข้าไป

ผ่านลานหน้าบ้านเธอเดินไปถึงขอบสระน้ำโดยไม่ เธอเหลือบไปมองที่สระน้ำที่มีน้ำใสสะอาดอยู่ที่ ด้านหลังเธอ เธอแกล้งทำเป็นหยุดโดยไม่ตั้งใจ “นัชชา

ในบ้าน

ได้ตั้งใจ

เธอจะทําอะไรน่ะ

“เธอยังมีหน้ามาถาม เธอหยุดฝีเท้า

ดวงตาสีแดงจับจ้องด้วยความโกรธ เสียงของเธอไม่สามารถหยุดสั่นได้ “คุณ

แต่พูดจาดูถูกพ่อแม่ฉันต้องการอะไร ทำชั่วอย่างนี้ไม่กลัวนรกหรือยังไง

หยาบคายกับฉันได้

เมื่อทีนาร์ต้องเผชิญหน้ากับนัชชา เธอก็ยังไม่ยอมลงให้ และยังพูดบางอย่างที่ไม่สมควรออกมา “ก็ใครจะไปรู้ว่าเขา หัวใจไม่ดี! ”

น้ำเสียงนี้ ทัศนคตินี้ เหมือนกับว่าต่อให้บุคคลคนนี้ ตายไปก็ไม่ได้มีส่วนอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

“อ่า” นัชชาหัวเราะ เธอโกรธและหัวเราะเยาะออกมา ความอบอุ่นในสายตาก็หายไป มีเหลือแต่ความหนาวเหน็บ และเยือกเย็น “คุณคิดว่าตัวเองเป็นโรคนี้รึเปล่า ที่ทุกคนบน โลกนี้จะต้องยอมให้กับคุณ

สายตาของเธอควบแน่นเข้ามา มองเพ่งไปที่ร่างกาย ของทีนาร์ในทันทีสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างไม่มี ที่สิ้นสุด อยากจะเอามีดแล่หนังของเธอออกมา

น่าเสียดายที่บุคคลนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อผิวหนังหนา ก็คงไม่รู้สึกเจ็บเลย เธอยังสามารถยืนอยู่อย่างสงบนิ่งได้

หัวใจของนัชชาเกิดแรงกระตุ้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ เธอก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว มองไปที่ใบหน้านั้นด้วยรอยยิ้ม ยึดมือของเธอออกและจับไปที่คอของเธอ

“อ๊ะ!” เสียงที่นาร์อุทาน

ไม่นานนักก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ แน่นขึ้น

เพราะมือที่สําคอของเธอนั้นค่อยๆกระชับ

ทีละนิด ทีละนิด บีบเอาออกซิเจนที่อยู่ในปากของเธอ ออกมา ไม่ได้ใช้กำลังมากเท่าไร อย่างช้าๆ เพียงแค่คอยดูเธอทรมาน

“ถ้าคุณเป็นโรคนี้จริงๆก็สมควรที่จะตายไปซะ แทนที่

จะลากคนอื่น ให้เป็นอันตรายไปด้วย คนอย่างคุณต่างอะไร

ในการมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไป!” นัชชาพูดคำพูดที่เลวร้ายที่สุด ในชีวิตของเธอออกมา การที่เห็นเมทนีล้มลงไปต่อหน้า เธอ จึงหมดตรรกะเหตุผลอะไรทั้งนั้น “ทีนาร์ คุณคิดว่าเตชิตรักคุณ รึเปล่า เขาไม่ได้รักคุณ หนำซ้ำยังเกลียดคุณอีกด้วย เขา รู้สึกเหมือนคุณทำให้เขาหายใจไม่ออก เหมือนเป็นภาระ ทุกสิ่งที่เขาทำให้คุณไม่ใช่เพราะคุณ แต่เพราะพ่อแม่ของคุณ คุณคิดว่าคุณน่าหัวเราะรึเปล่าล่ะ อยากได้เขาจนเป็นบ้า ฉันจะ บอกเธอให้นะ ต่อให้เป็นชาติหน้าเขาก็ไม่มีวันรักคุณ

ใบหน้าของทีนาร์จากที่ไม่เคยมีความรู้สึกใดปรากฏก็เริ่ม มีความลังเลใจปรากฏขึ้นให้เห็นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างและจมูกของเธอก็เริ่มใหญ่ขึ้น แม้แต่มุมปากก็กระตุก โดยที่เธอไม่รู้ตัว

เธอต้องการหลบหนีจากความเป็นจริง ไม่ต้องการที่จะ เผชิญหน้า ตอนนี้ขณะนี้สิ่งที่นัชชาพูดเป็นการประชดประชัน

ทีนาร์กำลังเตรียมพร้อมที่จะตอบโต้

หลังจากที่เธอกวาดสายตาไปที่ประตูทางเข้าซึ่งอยู่ไม่ไกล มีเงาสีดำกำลัง ใกล้เข้ามา

เธอใช้เวลาเพียงชั่วครูในการมองเห็นใบหน้าของบุคคลที่ กําลังจะมาถึง ในเวลานี้เธอตัดสินใจที่จะวัดดวงดู

นัชชาบีบรัดไปที่คอของเธอ เธอขยับเล็กน้อยแกล้งทำ

เป็นไร้เดียงสา แต่ในเวลานี้ทีนาร์ขาก็ตกลงไปในสระน้ำ ข้างหนึ่ง และทั้งตัวก็ตกลงไปในสระน้ำด้านหลังของเธอ

ความแข็งแกร่งของร่างกายมีมากกว่าพลังของฝ่ามือของ นัชชาจับไว้ไม่ทัน สายตาก็เห็นเธอตกไปในสระน้ำด้าน เธอ หลัง “จ๋อม” น้ำกระเด็นขึ้นมา

เธอมองดูผู้หญิงที่จมอยู่ในน้ำ ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พอ หันกลับมา ขณะที่พร้อมจะกระโดดลงไปช่วยคน ทันใดนั้น คนข้างหลังถาโถมมาดึงตัวเธอออกไป

เธอถูกวางอยู่ที่พื้นที่แข็งๆ ด้านข้าง

กระโดดลงไปช่วยคนในสระแทน

ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตา

อย่างที่จับต้นชนปลายไม่ถูก

อีกร่างหนึ่งก็

นัชชานั่งลงบนพื้น มีบาง

เธอ ไม่ได้ผลักทีนาร์ เธอบีบคอเธอไว้ แต่ไม่ได้ใช้แรง

ผลักเธอไปด้านหลัง ดังนั้นสาเหตุที่ทีนาร์ตกลงไปในน้ำ ก็ คือเห็นเตชิตมา เธอเลยจงใจทำเรื่องเช่นนี้

นัชชาจึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหนีเข้าไปในวิลล่าทําไมเธอถึงต้องทำเหมือนถูกบังคับให้เดินไปที่สระว่ายน้ำ ถึงขนาดนี้ทนายังคงหาทางออกให้กับตัวเอง

น่ากลัวจริงๆ

ทันใดร่างกายของนัชชาก็หนาวเหน็บขึ้นมา เธอยืนขึ้น

บนพื้นดิน ไม่รอให้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เตชิตช่วยคนให้พ้นจาก น้าแล้ว

สภาพของทีนาร์ดูแย่มาก

ร่างกายและมือมีอาการ

กระตุกเล็กน้อย เธอคายน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง แม้แต่ตา ก็เหลือก ปากของเธอยังคงพูดว่า “พี่เตชิต ช่วยด้วย ช่วย ฉันด้วย…

ช่วยเธอ

ฝ่าเท้าของนัชชาเหมือนถูกตอกเข้ากับที่

กระโดดของเธอเอง แต่กลับบอกให้คนอื่นช่วย

มันเป็นการ

เธอต้องการที่จะอธิบาย อยากบอกเขาว่าเธอเป็นคน กระโดดลงไปเอง เธอไม่ได้ต้องการฆ่าเธอ แต่อย่างไร หน้าเธอ น้ำเสียงของสุภาพบุรุษคนนั้นพูดออกมาว่า “ไม่ต้อง กลัว พี่อยู่ที่นี่แล้ว พี่จะพาเธอไปโรงพยาบาล

ก็ตามวินาทีแรกของทางออก เธอได้ยินเสียงคนที่ยืนอยู่ต่อ

คำพูดของนัชชาที่ต้องการจะพูดทั้งหมดก็ถูกปิดกั้น เธอมองชายคนนั้นที่อุ้มผู้หญิงคนนั้นไว้ในอ้อมแขนอย่าง ระมัดระวัง ร่างกายกำยำและก้าวเดินอย่างกับการคัดเลือกนักท่าทีที่ดูแลทะนุถนอมเอาใจใส่อย่างนั้น ไม่ได้มี โอกาสให้เธอได้พูดอะไรสักคำ

แสดง

สายตาเย็นชาของเขามองมาและหยุดอยู่ที่เธอ เขาจ้อง

เธอเหมือนหมอกควันและกล่าวว่า “คุณพอใจแล้วใช่ไหม”

อุณหภูมิในร่างกายของนัชชาถูกดึงออกไปในทันที ไม่ใช่เธอที่ตกอยู่ในน้ำ แต่ตัวเธอกลับหนาวเหน็บกว่าใคร มัน หนาวเย็นมาก เลือดในกระดูกที่เย็นเยือกกำลังรวมตัวกัน มือ และเช้าของเธอเย็นชาไปหมด เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้

เธอต้องการที่จะยิ้มและตอบกลับไปว่า “คุณไม่เชื่อฉัน แต่เขากลับไม่เสียเวลาแม้แต่จะรอเธออ้าปากพูด ร้อนเป็นอย่างมาก รีบอุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ออกไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามอง

เขารีบ

นัชชายืนอยู่ตรงที่เดิม เธอไม่รู้ว่าเขามาทันเห็นเมทนี ล้มลงที่พื้นประตูทางเข้าหรือไม่ เธอไม่ได้คิดถึงมันเลย อย่างอ่อนโยนว่า “ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่ที่นี่แล้ว

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยสายตาที่เขามองเธอด้วยความผิด หวัง ในหูของเธอก้องไปด้วยคำพูดที่เขาพูดกับผู้หญิงอีกคน

เขาอุ้มผู้หญิงที่ทำให้เธอเจ็บปวดมากที่สุดแล้วก็เดินจาก

ไป ไม่สนใจถามสักคำ เช่นเดียวกับดวิษที่ไม่หวนกลับมาหา เธออีก…

นัชชาหัวเราะ หัวเราะอย่างปวดใจ บางที เคยรู้จักผู้ชายคนนี้เลยก็ได้

เธออาจะไม่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ