ตอน208สายจากพ่อตา

ตอนที่ 208 สายจากพ่อตา

นัชชายืนดูเขาห่างหายไปจากสายตา เธอเดินหิ้วของขึ้น บ้านไป พอถึงชั้นสี่เหงื่อท่วม

เพิ่งถึงหน้าประตู นัชชายังไม่ทันได้เคาะประตู ประตูของ ถูกเปิดออกมา “ได้ยินเสียงตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทำไมถึงเพิ่งขึ้นมา นี่…เธอย้ายบ้านหรอ

ณัชชนม์เห็นของมากมายในมือเธอ ตัวน้อยๆของเธอ เหมือนจะเซล้ม เธอก้าวเข้าไปรับของในมือนัชชา เข้ามาในบ้าน เมทนี่เห็นสองแม่ลูกหิ้วของอะไรไม่รู้

มากมาย ถามขึ้นด้วยความสงสัย “ของอะไรเยอะแยะ

นัชซาก้มไปวางของลงที่พื้น เธอไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอ เลยโม้ออกไป “เป็นของแจกจากบริษัท และของที่หนูซื้อมาแล้ว รวมถึงของที่ไม่ได้ใช้ เลยเอากลับมาให้ที่บ้าน

“เหอะ เมทนีแสยะยิ้ม บ่งบอกถึงความไม่เชื่อ “เธอคิดว่า

ฉันกับเธอจะเชื่อหรอ ของเยอะแยะขนาดนี้เธอมีปัญญาซื้อ หรอ”

นัชชาจับจมูกด้วยความเขินอาย “พ่อ ดูถูกหนูเกินไปแล้ว
ตอนทำงาน มีคนมากมายส่งของขวัญให้เขา มีของ มากมายเขารู้ว่าเงินเดือนแค่นั้นที่เธอได้มันไม่พอซื้อของพวกนี้ หรอก

ณัชชมก้มไปแกะถุงดู มันเป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุด เธอขมวดคิ้วแล้วปิดถุงให้เหมือนเดิม “นัช ลูกไปเอามาจาก ไหนกันแน่

นัชชาตอบไปตามตรง “นี่เป็นของเยี่ยมจากเต ชิต.

“เตชิตหรอ”

“อืม…” นัชซาก้มหน้าลง “เขาบอกเป็นของเล็กน้อยจาก เขา ขอให้พ่อกับแม่ช่วยรับไว้ด้วย

ความจริงเตชิตหมายถึง นี่เป็นของเล็กน้อย วันหลังเดี่ยว เขาจะมาเจอเป็นทางการ แต่เธอไม่กล้าพูดออกไปหมดกลัวว่า เมทนีจะไล่ให้เธอออกจากบ้าน

ทั้งสองคนมองดูของที่อยู่ตรงพื้น หันมาสบตากัน ลังเล ไม่รู้จะเอายังไงต่อ

ณัชชนม์จูงมือนัชชา ให้เดินมานั่งที่โซฟา “นัชลูก มันไม่ใช่ แค่ของเล็กน้อย พ่อกับแม่รับไว้ไม่ได้ ลูกเอากลับไปคืน ”

“แม่ ไหนๆหนูก็เอามาแล้วแม่ก็ช่วยรับๆไป แล้วอีกอย่าง เขาคงไม่เอากลับไปหรอกให้เรามาขนาดนี้” พอนัชชาถึงภาพขนของ เอาไปคืน เตชิตต้องไม่พอใจแล้วผิดใจกันอีก เขาคง ไม่ยอมง่ายๆเดี๋ยวก็เอาของมาส่งใหม่อยู่ดี

เมทนีได้ยิน เขาก็อารมณ์เสียขึ้นมา “ตอนนี้เธอสองคน เป็นอะไรกัน ฉันกับแม่ของเธอไม่มีทางรับของจากคนแปลก หน้า

ทั้งสองคนเป็นคนซื่อตรง ไม่เคยรับของจากใครง่ายๆ ถึง แม้จะรับของมามากแต่ก็ไม่เคยรับอะไรง่ายๆจากคนไม่รู้จัก

“พ่อ” นัชชาเองก็เริ่มโมโห “คิดว่าหนูเป็นคนยังไง

“งั้นลูกก็บอกมาสิ มันเป็นยังไงกันแน่” ณัชชนม์พูดขัดขึ้น กลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆ

นัชชาถอนหายใจ เธอถูกบังคับไม่รู้จะเลี่ยงยังไง เลยตอบ

ไปตามตรง “หนูกับเขาเป็นแฟนกันเหมือนคนธรรมดาทั่วไป

“เป็นแฟนกันแต่เธอก็ไม่ควรรับของราคาแพงขนาดนี้ เมทนีชี้ไปที่ของทั้งหมด เอากลับไปคืนเขา

“พ่อ” นัชชาเรียกเสียงดัง เธอรู้ว่าเมทนี้คิดอะไรอยู่ แต่

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอมันไม่ได้เกินเลยอย่างที่เขาคิด “ของพวกนี้สำหรับเขามันไม่ได้อะไรมาก

“เธอยังกล้าพูดอยู่” เมทนีอารมณ์เสียกว่าเดิม ขมวดคิ้ว “ถึงจะไม่อะไรสำหรับเขา เธอก็ห้ามรับ แม่เธอสอนมาตั้งแต่ เด็กไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย

นัชชาเริ่มเสียใจที่พวกเขามองว่าเธอเป็นคนแบบนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะเตชิตบังคับ เธอก็คงไม่มีทางเอ่ยปากขอ อะไรจากเขา

พอเห็นว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเธอ เธอก็เริ่มไม่พอใจ หลุดปาก ออกมา “ก็ได้ๆ ไม่ยอมรับไว้ รอวันไหนเขามาให้กับมือเอง เดี๋ยวพ่อแม่ก็คงรับไว้เอง

พูดจบ ทั้งสามยืนนิ่งเงียบ สบตากันและกัน โดยเฉ พาะนัชชา เธอตกใจที่ตัวเองพูดพล่ามออกมา…………บ้าไป แล้วหรอนัชชา

เธอกำลังจะพูดอธิบาย ณัชชนม์ก็ถามขึ้นมา “ลูกกับเขา มาถึงขั้นนี้กันแล้วหรอ

..….………. เอาแล้วไง นัชชาร้อนรน “ไม่ ไม่ใช่ แม่ หนูไม่ได้ หมายความวาแบบนั้น……………

“เธอหมายความว่ายังไง” เมทนีถามขึ้น “บอกมาตามตรง พวกเธอสองคนวางแผนจะทำอะไรกันใช่มั้ย

สายตาของพวกเขาจ้องมองเธอ ไม่ต้องพูดอะไรมากอยู่ ด้วยกันมานานขนาดนี้ แค่เพียงมองตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่

นัชชาไม่รู้จะปิดบังยังไง เธอถอนหายใจ

ตอนนี้ณัชชนม์กับเมทนียิ่งหมดคำพูด มองดูของในถุง ทั้งหมดนี้รวมกันน่าจะหลายแสน มันไม่ใช่คนปกติที่จะมี ปัญญา
ณัชชนม์มองสองพ่อลูกสลับกัน พูดขึ้น “ฉันกับพ่อของลูก ก็แค่เป็นห่วง ถ้าเกิดลูก ลูกบอกตามตรงตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ก็ เล่น เอาของแพงมากมายขนาดนี้กลับมา พ่อกับแม่ก็ต้องรู้สึก ไม่สบายใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

“หนูพูดไปพ่อกับแม่ก็ไม่ฟังอยู่ดี” นัชชาเถียงกลับเสียงเบา “หนูโตแล้ว จะทำอะไรรู้ตัวเอง พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนู ไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบใครง่ายๆสักหน่อย

“ไม่ว่าจะโตแค่ไหน ในสายตาพ่อกับแม่หนูก็ยังเป็นเด็ก อยู่” ณัชชนม์ตบบ่าเธอ “ลูกไปพักผ่อนในห้องไป เดี๋ยวแม่อุ่น กับข้าวเสร็จแล้วแม่จะเรียกให้มากิน

“ไม่ได้” อยู่ๆเมมก็ตะโกนขึ้นห้ามทั้งสองไว้ นัชชาตกใจ เธอยกมือทุบอกตัวเอง “มีอะไรอีกล่ะพ่อ

“เขาให้ของมามากมายขนาดนี้ พวกเราก็ต้องขอบคุณเขา ด้วยตัวเองซิ เมทนีพูดจบ ใช้ให้นัชชาโทรหาเขา “เธอโทรไป หาเขา เดี๋ยวพ่อจะคุยเอง

“หะ” คำเดียว ทำให้เธอตกใจตาโต ลูกตานัชชาแทบ หล่นออกมา “พ่อ พูดเล่นใช่มั้ย

เธอมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง แต่ก็ต้องผิดหวัง

เมทนีปัดมือ “อย่าลีลา รีบๆ โทร