ตอน207สูงขนาดนี้จูบด้วยแล้วเมื่อย

ตอนที่ 207 สูงขนาดนี้จูบด้วยแล้วเมื่อย

หลังงานเลี้ยงบริษัทอีกสามวันก็สิ้นปีแล้ว ณัชชนม์บังคับ ให้นัชชากลับบ้าน และนี่เป็นเรื่องที่นัชชาทำทุกปี ทุกๆปีใหม่ เธอต้องกลับบ้าน

นัชชากลับไปเก็บของที่บ้าน เพราะทั้งสองยังไม่ได้เจอพ่อ แม่เป็นทางการ นัชชาก็ไม่สะดวกที่จะชวนเตชิตไปบ้าน แต่ไม่ นึกว่าเขาจะแอบให้ตรัณเตรียมของเยี่ยมไว้แล้ว

มีเครื่องใช้ไฟฟ้า ใหม่ล่าสุด เขาซื้อยาบำรุงต่างๆ ให้เมทนี ส่วนของที่จะให้ณัชชนม์มีหลายอย่างเป็นกล่องๆเต็มไปหมด

นัชชารู้สึกว่ามันเยอะจะหนักเกินไป “คุณเอาออกมาไว้ใช้ ที่บ้านเองหน่อยมั้ย

“เยอะหรอ” เตชิตมองดู แล้วส่ายหน้า “ตอนแรกฉันกะจะ ซื้อให้ทั้งหมดคนละชุดแต่ตรัณห้ามฉันไว้ก่อน

นัชชาแอบยกนิ้วให้ตรักในใจ

“ฉันกลับไปเยี่ยมบ้านไม่ได้กลับไปแจกของ คุณให้เยอะ แยะขนาดนี้แม่ฉันก็คงจะเอาไปแบ่งให้คนอื่นอยู่ดี” ครอบครัว เธอมีฐานะธรรมดา ไม่ได้มีธรรมเนียมอะไรมาก ของมากเกิน อาจทำให้รู้สึกแปลกๆ
เมทนีและณัชชนม์ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน รับของมากมาย ขนาดนี้จะทำให้พวกเขากดดัน

เตชิตไม่รู้สึกแปลก เขาให้ของว่าที่พ่อและแม่มันผิดตรง

ไหน

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะกลัวว่านัชชาจะไม่สบายใจ เขากะจะ ซื้อบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ให้พวกท่านอยู่

ขนของทุกอย่างขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เตชิตอาสาขับไปส่ง เธอด้วยตัวเอง

ใกล้สิ้นปี ทุกคนต่างกลับบ้านกัน ปกติถนนรถติดมากแต่ วันนี้กลับไม่ค่อยมีรถบนถนน เตชิตขับรถได้ช้ามาก ความเร็ว ประมาณสี่สิบกว่าๆ พอนึกถึงต้องจากกันเขาก็ไม่มีแรงเหยียบ คันเร่ง

นัชชาทนดูไม่ไหว เธอบอกยิ้มๆ “คุณขับเร็วอีกหน่อย แม่ รอกินข้าวกลางวันพร้อมฉันอยู่

ถ้าขับต่อในความเร็วนี้ ตอนเย็นก็ไม่ถึงบ้าน เตชิตไม่สนใจเธอ เหล่มองแววตายิ้มๆของเธอ เหมือน แกะน้อยที่ถูกเจ้าของปล่อยกลับป่า

“ดีใจขนาดนั้นเลยหรอที่จะได้กลับบ้าน” เขารู้สึกเศร้าแต่ เธอกลับดีใจ พอเห็นดังนี้เขาเริ่มทำหน้าบูดไม่พอใจ

นัชชารู้ว่าเขาอยู่บ้านคนเดียว ไม่ได้พูดอะไรมาก “คุณ อย่าเสียใจไปเลย ไม่นานคุณอาจจะได้กลับมาปีใหม่ที่บ้านพร้อมฉันก็ได้”

และแล้ว พอได้ยินดังนี้สีหน้าเขาก็เริ่มดีขึ้น

เมื่อก่อนนัชชาคิดว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมใดๆ แต่พอได้สนิทรู้จักมากขึ้นเขาเป็นคนที่ต้อง่านมาก

“รอฉันกลับมาแล้วจะของอร่อยๆมาฝาก

“เอาอะไร” ถามหน้านิ่งแต่ใจจริงเขาอยากได้มาก

“ไส้ถั่วไง เป็นสูตรของที่บ้านทำเอง ถ้ามีอะไรอย่างอื่น นอกจากนี้จะเอามาฝากด้วย” นัชชายกมือไปแตะหัวเขาเบาๆ “อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวฉันหาเวลากลับมาหาคุณเช้าๆ

“กลับมาหาฉันหรอ” เขาหัวเราะเยาะ “เธอกลับมาวันที่5 ก็ต้องเริ่มงานแล้วไม่ได้กลับมาเพื่อฉันสักหน่อย

นัชชาไม่นึกว่าเขาจะจำเรื่องพวกนี้ได้แม่นยำขนาดนี้ เธอ พูดเสียงหวาน “โอ๋ๆ งั้นเดี๋ยวฉันกลับวันที่สามเลย กลับมาอยู่ เป็นเพื่อนคุณสองวัน

เตชิตคิดคำนวณวันเวลา “ค่อยกลับมาวันที่สี่แล้วกัน”

นัชชากระพริบตา นึกว่าตัวเองฟังผิด ที่เขายอมเลื่อนวัน

ให้เธอ

“วันที่สามคุณมีธุระหรอ

“อืม วันที่หนึ่งจะไปเกาะกับชนัยสักสามวัน
เกาะหรือ

นัชชาคิดถึงคนที่อยู่บ้าน “แล้วจินต์ล่ะ

“ให้น้าในมาดูแลเธอ ให้เงินห้าเท่าในการช่วยมาดูเธอ ฉันให้เข้ามาดูวันที่หนึ่ง

นัชชายกคิ้วเลียนแบบเขา “ยังไงคุณก็สั่งทุกอย่างไว้แล้ว ตั้งแต่แรก แต่กลับไม่บอกฉัน

“ถ้าฉันบอกเธอจะไปเป็นเพื่อนฉันหรอ

นัชชาเบ้ปาก เธอก็ไปเพื่อนเขาไม่ได้จริงๆแหละ

เธอพูดขึ้น “เฮ้อ คนรวยนี่ดีเนอะ ยากไปเที่ยวไหนก็ได้ ไม่ เหมือนคนธรรมดาอย่างเราๆ ต้องคอยดิ้นรนสู้ชีวิต… เตชิตดึงหน้า ได้ยินเธอล้อเลียนเขา ยื่นมือจะไปหยิกเอว

เธอ “อยากโดนใช่มั้ย”

นัชชาขยับหนี “อย่าๆ ฉันผิดไปแล้ว

พูดคุยเล่นกันมาตลอดทาง รถก็ขับมาถูกจอดอยู่ที่หน้า หมู่บ้าน ก็ประมาณเที่ยงครึ่ง นัชชาลงไปหยิบของ คนรถไม่อยู่ เตชิตก็ไม่สะดวกที่จะขึ้นไปส่ง เธอเลยต้องหิ้วของขึ้นไปเอง

“ฉันจะขึ้นไปแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว”

เตชิตยืนพิงประตู “ฉันรอให้เธอขึ้นไปก่อนแล้วค่อยกลับ

นัชชาเห็นว่าเขาพูดจริง เธอเลยหันหลังเดินขึ้นบันไดไปเดินได้เพียงไม่กี่ขั้น เธอหันหลังยังเห็นเขายืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน

จู่ๆนัชชาก็ทำใจไม่ได้ เธอกลับบ้านมาอย่างสบายใจทิ้ง ให้เขาอยู่บ้านเองคนเดียว แล้วตอนนี้ยังมองดูข้างหลังเธอ อย่างเศร้าสร้อย

ไม่ได้

ทนไม่ไหวแล้ว

เธอวางของไว้ที่บันได หันหลังเดินลงไปยืนอยู่หน้าเขา เธอเขย่งเท้าขึ้นไปจูบปากเขา เตชิตยืนงงไม่เข้าใจ

ยากที่จะทำให้เขาทำหน้างงได้ขนาดนี้ นัชชายิ้ม แล้ว เขย่งไปจูบเขาอีกรอบ “ให้รางวัลคุณ

เขายิ้มออกมา แค่นี้เองหรอ

อยู่ด้วยกันมานาน มองตาก็รู้ใจ ได้ยินดังนี้ นัชชาหันมอง ดูรอบๆเห็นว่าไม่มีคนเธอยื่นมือไปคล้องคอเขาแล้วเขย่งไปจูบ เขา

เตชิตเองก็ก้มหน้าลงมาเพื่อให้เธอจูบได้ง่ายๆ ทั้งสองจูบ กันเนิ่นนาน จูบนี้แทนอารมณ์มากมาย คิดถึง ทำใจไม่ได้ จูบเสร็จ นัชชาก็บ่นขึ้นเบาๆ “คุณสูงเกิน ฉันเขย่งจนเหนื่ อยแล้ว”

“ไม่เป็นไร บนเตียงก็ไม่เมื่อยแล้ว” เขายื่นจมูกไปใกล้เธอ พูดเรื่องอย่างว่าด้วยหน้าตานิ่งเฉย
แต่พอเห็นว่ามีคนเดินมา นัชชาก็ผลักออกจากตัวเขา “คุณไปได้แล้ว ฉันจะรอให้คุณไปก่อนแล้วค่อยขึ้นไป

เตชิตกำลังจะเถียง แต่เธอก็พูดต่อ “คุณไปก่อนไม่งั้นฉัน จะทำใจไม่ได้”

เธอยืนยิ้มอยู่หน้าตึก ข้างหลังเขาเป็นตึกค่อนข้างเก่าแก่ แสงดวงอาทิตย์ส่อง ทำให้คนมีความรู้สึกชอบวันธรรมดาๆ ใน ชีวิต

เตชิตยิ้มเล็กน้อย เขาหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองอุ้มเธอกลับ บ้าน เขาหันหลังเดินไปขึ้นรถ