ตอน204ตอนเช้าเป็นเจ้านายแต่ตกเย็นมาเป็นสามี

ตอนที่ 204 ตอนเช้าเป็นเจ้านายแต่ตกเย็นมาเป็นสามี

นัชชารู้ว่าเธอล้อเล่น เธอยิ้มแล้วตอบกลับ “ข้อนี้เธอไม่ ต้องถามฉันเธอก็เป็นเหมือนกันหน

แก่คิดถึงตรักขึ้นมา เธอหัวเราะกลบเกลื่อน “มาๆ กิน ช็อกโกแลตเพิ่มน้ำตาลในเลือด ดูเหมือนเธอจะไม่มีแรงยืน

งานดำเนินมาตลอดจนกระทั่งสี่ทุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่นัชชา รู้สึกว่าการพบปะผู้คนในงานเลี้ยงต่างๆ เป็นเรื่องยุ่งยาก ไม่ว่า จะเป็นคนใหญ่หรือเล็ก แค่มีตำแหน่งงานสูงกว่า เธอจะถูกยก ดื่มแบบปฏิเสธไม่ได้

ไม่สามารถชนได้ทีละสองคน ต้องชนทีละคนเพื่อเป็นการ

ให้เกรียติ เธอดื่มจนเริ่มเวียนหัว ของที่เพิ่งกินลงไปเหมือน จะออกมาอยู่ตรงลำคอ

เธอทนไม่ไหว เลยบอกกับแก่แล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ มีคนมากมายอยู่ในห้องน้ำ แต่ละคนดื่มไปไม่ใช่น้อย

นัชชาเข้าห้องน้ำเสร็จ เธอแตะๆเพื่อช่วยให้ตัวเองตื่น

ตัว
เธอก้มหัว เพื่อลดความไม่สบายของท้อง ไม่ได้ดูทาง ท่าทางก็ช้า รู้สึกเหมือนจะเดินไปถึงประตูแล้ว แต่เธอก็ชนเข้า กับร่างใหญ่ของใครบางคน

เธอเซถอยหลัง แต่ก็มีคนคว้าเอวเธอไว้ ช่วยพยุงไม่ให้

ล้มลงไป

กลิ่นหอมอ่อนปนกับเหล้าเบาๆบนตัวเขา นัชชาไม่จำเป็น ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าคนคนนี้คือใคร

เธอกำลังจะพูด แต่เพียงแค่อ้าปากก็รู้สึกคลื่นไส้ เธอ ยกมือกดไว้ที่หน้าอก ขมวดคิ้ว

เตชิตเห็นว่าเธอไม่สบายตัว เขาลากเธอเข้าไปในลิฟท์ ไอพี ล้วงหยิบการ์ดจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสแกน เขาโอบอุ้มพา เธอเข้ามาในห้องนอนชั้นบนของโรงแรม

นัชชาเข้ามาในห้อง เธอมองหาโซฟาแล้วเดินลงไปนั่ง “อ้า สบายจัง”

เตชิตมองดูชุดกระโปรงของเธอ เขากดเปิดแอร์ในห้อง กลัวว่าเธอจะหนาวเลยถอดเสื้อสูทไปคลุมให้เธอ ตอนก้มเขา ได้กลิ่นเหล้าในปากของเธอ ขมวดคิ้ว ดื่มไปเท่าไหร่

นัชชายกมือขึ้นพร้อมทำท่าให้เขาดู “นิดเดียว…..

“เหอะ” เขายิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “คงไม่ใช่แค่นิด เดียว”

นัชชาเงียบ เธอไม่ได้ถึงกับเมาไม่รู้เรื่อง แต่การกระทำหลายอย่างเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คือ…………ไม่ใช่ นิดเดียวจริงๆ

เหมือนตอนนี้ เธอกลับกล้ายื่นมือไปดึงคอเสื้อของเขา “ไปงานเลี้ยงมันเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก คุณคงรู้สึกแบบนี้มาตลอด เลยใช่มั้ย”

แรงแค่นี้ของเธอทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เตชิตก็แกล้งเซ เข้าไปใกล้เธอตามแรงดึงของเธอ “ใครให้เธอดื่มไปบ้าง หม

เขาจะได้กลับไปจัดการเรียงคน แต่เมื่อไหร่ที่มีงานเลี้ยง ใช้ให้คนพวกนี้ออกหน้าแทน

นัชชาย้อนคิด แต่ในหัวกลับคิดอะไรไม่ออก เหมือนยิ่ง ตั้งใจคิดยิ่งคิดไม่ออก

เธอยอมแพ้ “จำไม่ได้…………..

เหมือนเขาจะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เตชิตถอนหายใจ หัน หลังเดินไปหยิบหมอนบนเตียงออกมารองไว้ให้เธอหนุน

ข้างล่างยังมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรอเขาอยู่ มีเรื่องที่ยัง

จัดการไม่เสร็จ เขามองดูผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา แล้วพูด ขึ้น “เธอนอน พักคนเดียวไปก่อน ถ้าเกิดอยากอ้วกก็อ้วกออก มา ถ้าง่วงก็นอน

นัชชาสติเชื่องช้า เธอต้องคอยประมวนกว่าจะตอบได้ แต่ละที เธอพยักหน้ารับ “อืม ………………..

เขายกนิ้วไปแตะหน้าผากเธอ “โอเค”
ตรัณกำลังหาตัวเขาทั่ว เห็นเขาลงมาจากชั้นบน แล้วย้อน คิดถึงสิ่งที่แก่พูดว่าหาตัวนัชชาไม่เจอ เขาก็เข้าใจขึ้นมา นี่ใจร้อนจริงๆ ทนรออีกหน่อยก็ไม่ได้…… คุณเต

เตชิตเดินกลับเข้าไปในงาน ผู้บริหารหลายคนก็ดื่มไปพอ สมควร เห็นเตชิตเดินแต่ละคนก็เดินตรงมาหาเขา ทุกคนรอ มาบอกลาเขา

ใจจริงเตชิตก็หวังให้พวกเขากลับไปเร็วๆ บนห้องยังมีตัว เล็กที่ทำให้เขาอดห่วงไม่ได้

ธนัทดูออกว่าเขารีบร้อนเลยเปิดปากพูด “ถ้าแกเป็นห่วง ขึ้นไปเลย เดี๋ยวตรงนี้ฉันรับหน้าเอง

“ไม่เป็นไร”

ธนัทเห็นเขาไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ใช่ ฉันได้ยินมาว่าแกม อบรางวัลให้นัชชาด้วยหรอ ร้ายเหมือนกัน………………

เตชิตหันมองหน้าเขา “ถ้าว่างมากก็เอาเวลาไปจัดการ

เรื่องของตัวเอง อย่ามาทำให้แฟนฉันไม่สบายใจ

พูดจบ เขาเดินตรงออกไปที่ประตู ทิ้งธนัทไว้ให้ยืนงงอยู่ คนเดียว ทำให้นัชชาไม่สบายใจ เขาทำอะไร…

ภาพใบหน้าเล็กของเธอลอยเข้ามาในหัว ธนัทยืนชะงัก เข้าใจขึ้นมาว่าเขาหมายความว่ายังไง
เตชิตเดินมาถึงหน้าประตู ยืนคุยกับคนเก่าคนแก่ของ บริษัท ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานแต่ถามสารทุกข์สุขดิบของ กันและกัน

พูดอยู่ ก็มีสายเรียกเข้า เตชิตขอตัวเดินออกมารับข้างๆ “ฮัลโหล”

“เต คุณยังยุ่งอยู่หรอ” เสียงหวานของจินต์ถามขึ้น “ได้ยิน ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงส่งท้ายปี ฉันเลยต้มยาแก้เมาไว้ รอคุณกลับ

“ไม่ต้องแล้ว” เตชิตพูดขัดขึ้น มองดูหิมะตกผ่านกระจก “วันนี้คงไม่ได้กลับไป

จินต์ชะงัก “ไม่กลับมาหรอ แล้วคุณไปนอนที่ไหน ข้าง

นอกหิมะตก คุณจะสะดวกหรือ

ถึงเธอจะพูดด้วยความเป็นห่วง แต่เตชิตฟังออกว่าจะแอบ มีการบังคับบนขอร้อง

เธอกำลังขอร้องเขา ขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เตชิตรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ “จินต์ ฉันบอกว่าวันนี้ไม่

กลับ

รู้จักกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เตชิตใช้น้ำเสียงเหมือน รำคาญ เธอเพียงแค่ถามว่าจะกลับมั้ยแค่นี้ทำไมเขาต้อง รําคาญด้วย

จินต์มองดูน้ำในหม้อ ยาแก้เมาก็ยังไม่ทันได้ทำ ตอนนี้คงไม่มีความจำเป็นแล้ว

เธอรู้สึกจุกหายใจไม่ออก “เต คุณรู้สึกว่าฉันเข้ามา วุ่นวายในชีวิตคุณกับคุณนัชใช่มั้ย งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันจะย้าย

ออกคืนนี้เลย”

พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้ง ไม่เปิดโอกาสให้เตชิตได้พูด

เห็นสายที่ตัดไป เตชิตสบทออกมา ไม่สบายใจกลัวว่าเธอ จะทำอะไรโง่ๆขึ้นมาอีก รีบเดินออกจากโรงแรมแต่ก็หยุดเท้า แล้ว ล้วงโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งกดเบอร์โทรหาปวีณ “ขับรถ กลับไปที่วิลล่า ตอนนี้จินต์อาการไม่ค่อยดี ช่วยตามไปดูที

ได้ยินดังนี้ ปวีณใจหาย “คุณจินต์ มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

เตชิตรู้สึกว่าเขาผิดปกติ เขายกคิ้วเหมือนรู้อะไรบ้างอย่าง

“ปวีน ใจเย็นๆตั้งสติ”

ปวีณเพิ่งรู้ตัวว่าทำเกินไป เขารีบเก็บอารมณ์ตอบด้วยน้ำ เสียงปกติ “ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปดูให้ครับ