ตอน203กลั่นแกล้งกลางสาธารณะ

ตอนที่ 203 กลั่นแกล้งกลางสาธารณะ

เวลาผ่านมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงสิ้นปี วันทำงานวัน สุดท้าย ความจริงก็แค่มาเคลียร์โต๊ะส่งรายงานประจำปี

ตอนกลางคืน บริษัทจองโรงแรมในการประชุม พนักงาน ทั้งหมดแบ่งกันเข้าร่วมตามตำแหน่ง พนักงานทั่วไปชั้นหนึ่ง หัวหน้า แผนกชั้นหนึ่ง พวกตำแหน่งสูงและผู้บริหารอยู่ด้วยกัน อีกชั้นหนึ่ง ทั้งสามชั้นถูกจองไว้ แค่ค่าจองสถานที่ก็เท่ากับเงิน เดือน หลายปีของนัชชา

ตอนแรกเธอกะจะใส่ชุดธรรมดา แต่ถูกพนักงานเก่าพูด ดักบอกให้เธอใส่ชุดราตรีที่เป็นทางการ

นัชชาไม่เข้าใจ “ทำไมต้องใส่ชุดราตรี

“บริษัทเราจะมีงานเต้นรำเล็กๆทุกปี ไม่ได้บังคับแล้วแต่ ความสมัครใจ คนมากมายแต่งแบบทางการ เธอใส่ชุด ธรรมดามันเหมาะสมแล้วหรอ

นัชชาคิดไปคิดมา แลดูเหมือนจะไม่เหมาะสม

ก่อนวันงานนัชชาเลยไปค้นชุดจากตู้เสื้อผ้าเลือกชุด กระโปรงยาวสีขาวขาว แขนเสื้อลูกไม้ ไม่โป๊มากและไม่มิดชิด มากเกินไป ไม่ได้ดึงดูดสายตามากแต่เป็นทางการ
เธอรู้สึกว่ามันโอเคเลยเอาไปด้วย พอถึงโรงแรม ทาง บริษัทจองห้องแต่ตัวไว้ให้กลุ่มละสองห้อง แบ่งชายหญิง เพื่อ ความสะดวกสบายในการเปลี่ยนชุด

นัชชาเอาชุดเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในโรงแรมอุ่นมาก เธอ เปลี่ยนเสร็จไม่ได้รู้สึกหนาวเย็น เธอคลุมเสื้อสีเทาอ่อนที่พอดี กับตัว

เธอเปิดประตูออกมา ตอนแรกที่มีเสียคุยกันกลับเงียบ แล้วหันมามองเธอ

แววเดินเข้ามาจับเสื้อคลุมเธอ “ว้าว สวยเกินไปแล้ว ดู ผอมและขาวมาก”

นัชชาไม่ได้เป็นที่จับจ้องชองคน ตอนนี้กลับถูกจ้องมอง

เธอเริ่มเขินอาย

ดูเป็นไงบ้าง ยังโอเคมั้ย

“ไม่ใช่แค่โอเค แต่สวยมาก” แก้พูดขึ้น “ไม่พูดไม่ได้ พอ ใส่ชุดนี้แล้วเหมือนดาราเลย

“ที่ไหน แกอย่ามาเวอร์” นัชชาหน้าแดง เธอเดินหลบออก ไปจากผู้คน

เธอมองดูตัวเองในกระจก แต่ดูเหมือนจะค่อนข้างดูดี เธอ หวังว่าทุกอย่างจะลาบลื่น ไม่ทำอะไรที่ให้ตัวเองขายหน้า

ตอนทุ่มครึ่งทุกคนไปยังชั้นของตัวเอง นัชชากับแก่มา ทำงานได้ไม่นาน แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆก็ดูจะต้อนรับดี ไม่เหมือนเวลาทำงาน ทุกคนพูดคุยกัน

นัชชาเดินเข้ามาทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เธอ คนมากมาย ยืนมองเธอด้วยความยิ่ง

รูปร่างหน้าตาของเธอไม่ได้โดดเด่น แต่ก็ไม่น้อย ใคร ปกติเธอแต่งตัวธรรมดาไปทำงาน มองไปมองมาทุกคนก็ชิน ตา ไม่รู้สึกว่าเธอสวยอะไรมากมาย แต่วันนี้เธอเปลี่ยนการ แต่งตัว แต่งหน้า เหมือนกับเป็นคนละคนไปเลย สวยจนไม่ สามารถละสายตาไปได้

นัชชายิ้มอย่างเขินอาย เธอรีบเดินเข้ามาข้างในงาน

ในห้องมีขนมหวานมากมาย มีอาหารไม่เยอะมาก นัชชา หยิบกินหนึ่งชิ้น ทำให้เธอไม่ค่อยหิวเหมือนเมื่อกี้

ไม่นาน งานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น โต๊ะของพวกเธออยู่หลังๆ ก็มี แค่หัวหน้าที่คอยพูด แจกเงิน ลุ้นรางวัล กิจกรรมอื่นๆอีก มากมาย

พอถึงสุดท้าย ยังเหลือรายการสำคัญอันหนึ่ง ประตูถูก เปิดออก เตชิตเดินเข้ามาพร้อมผู้บริหารคนอื่นๆ บรรยากาศก็ เริ่มจริงจังขึ้นมา

เตชิตที่เป็นทนายระดับต้นๆ ในประเทศ มีแยกเป็นหลาย แผนก ยากเจอเขามันไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นแค่ พนักงานธรรมดา

เขาใส่ชุดสูทสีกรม ข้างในมีเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อผ้าทั้งหมดของเขาเป็นแบบสั่งตัด ทุกสัดส่วนวัดจากตัวของเขามันเลย ทำให้พอดีกับตัวของเขา วันนี้เขาไม่ได้ผูกไทแต่เป็นหูกระต่าย มาในแนวสุภาพบุรุษ

นัชชามองดูเขา ใจเธอแอบเต้นแรง เจอเขาใน สถานการณ์ที่เป็นทางการแบบนี้ไม่เหมือนกับเจอเขาที่บ้าน ใน ตัวเขาตอนนี้มีจิตวิญญาณความเป็นผู้นำสูง

เขาเดินถึงไหน คนต้องมอง ผู้ชายแบบนี้เหมือนเกิดมา เพื่อเป็นจุดสนใจของผู้คน

เตชิตเดินขึ้นไปบนเวที พูดอะไรเพียงแค่สั้นๆ เกี่ยวกับเป้า หมายต่อๆไปในการทำงาน พูดขอบคุณพนักงานทุกคนที่ ทำงานหนัก น้ำเสียงนิ่งจริงจังทำให้คนฟังเต็มไปด้วยพลัง ความเชื่อ และนี่คงเป็นการพูดของผู้นำที่ดี

เตชิตพูดจบก็เดินลงจากเวที และมีผู้บริหารคนอื่นๆ ผลัด

กันพูดคนละนิดละหน่อย

นัชชาคิดว่าคงไม่มีหน้าที่หรือเรื่องอะไร เธอกำลังนั่งเม้าท์ กับแก่อยู่ตรงโต๊ะ แต่อยู่ๆก็มีคนเรียกชื่อเธอขึ้นมา

เธอตกใจยืดตัวตรงขึ้น เพิ่งตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไรกัน “ทุกคนคงรู้ว่าเมื่อไม่นานมานี้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น แต่สุดท้ายก็ ไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆกับบริษัท คนที่สมควรโดนลงโทษ โดนไปแล้ว ส่วนคนที่ควรได้รับคำชม ขอใช้โอกาสนี้ชื่นชม พนักงานของเรานัชชา เป็นเพราะเธอถึงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร เกิดขึ้น หวังว่าทุกคนจะทำตามและดูเธอเป็นตัวอย่าง อย่าคิดว่าเรื่องของคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องของเรา ต้องคอยช่วยซึ่งกัน และกัน บริษัทของเราถึงจะมีอนาคตที่ดีๆขึ้นไปอีก……….

พูดอะไรต่ออีกมากมาย สุดท้ายเธอได้ยินชื่อตัวเองอีกครั้ง “และตอนนี้เราขอเรียนเชิญคุณเตชิตมอบเงินรางวัลเพื่อ เป็นการชื่นชม ให้ทุกคนปรบมือเรียนเชิญ

เสียงปรบมือดังขึ้น นัชชาเขินอาย เธอไม่ได้เตรียมใจ อะไรมาเลย ท่ามกลางคนมากมายเธอทำได้แค่เดินขึ้นไปรับ หัวหน้ากำลังจะมอบเงินและถ้วยรางวัล ให้เธอ อยู่ๆเตชิตก็เดิน เข้าไปใกล้แล้วหยิบมันมาจากมือเขาแล้วเป็นคนมอบมันให้ เธอแทน

ทุกคนในบริษัทรู้ว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน การกระทำของ เขา ในสายตาของคนอื่นๆ เป็นการกระทำที่คลุมเครือไม่ชัดเจน ทําให้คนคิดไปเอง

นัชชาเขินหน้าแดง ยื่นมือไปรับรางวัลจากเขา แต่เขา กลับมองหน้าแดงๆของเธอด้วยแววตายิ้มๆ เขายังจงใจใช้นิ้ว ลูบผ่านมือเธอ คนข้างล่างมองไม่เห็น แต่นัชชาที่โดนเขาแกล้ง หน้าแดงมากกว่าเดิม เธอรีบดึงมือกลับ ยิ้มแห้งๆไปด้วยพูดไป ด้วย “ขอบคุณสำหรับรางวัลที่มอบให้ ฉันจะตั้งใจทำงานมาก ขึ้นเพื่อช่วยให้บริษัทก้าวหน้าต่อไป

ตอนเขาเดินลงมาจากเวที ขาอ่อนแรง เธออยากจะเดิน

ขึ้นไปกระชากผู้ชายที่มอบรางวัลให้เธอลงจากเวที แกล้งเธอใช่มั้ย
รอกลับบ้านก่อนนะ

แก่เห็นเธอนั่งลงแบบเซ็งๆ หัวเราะเยาะเธอ “เป็นไง ตอน เช้าเป็นเจ้านาย พอตกเย็นเป็นสามี รู้สึกแปลกๆมั้ยล่ะ