ตอน182คู่แข่งเข้ามาอยู่ด้วย

ตอนที่ 182 คู่แข่งเข้ามาอยู่ด้วย

เมื่อเตชิตกลับมาถึงวิลล่าก็เกือบห้าทุ่ม เธอกำลังรอเขา อยู่ เธอทำเช่นนั้นเสมอ ประตูห้องนอนเปิดออก โคมไฟติด ผนังสว่างอยู่ เธอนั่งอยู่บนเตียงถือข้อมูลเอกสารอยู่ในมือ เป็นโปรเจคที่เธอรับผิดชอบอยู่ แล็ปท็อปยังคงเปิดอยู่ บนหน้า จอเขียนว่า สรุป รายงาน ตัวใหญ่สีดำ

ผู้หญิงตัวเล็กที่รอเขากลับมาค่อยนอน เธอหลับโดยไม่รู้ ตัว ลำคอของเธอห้อยลงดูเป็นท่าหลับที่ไม่สบายเป็นอย่างมาก

เตชิตเดินเข้าไปข้างเธอ หยิบของในมือเธอออก และ ค่อยๆ โน้มตัวลงประคองลำคอของเธอแล้ววางลงบนเตียง อย่างช้า ๆ เขาไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของเธอ แต่กลับ ทําให้เธอตื่นจนได้

นัชชารู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังขยับร่างของเธอ มึนๆงงๆ ลืมตาขึ้นมองเห็นคางของเขา เธอยืดแขนออกคล้องคอเขา พรางกระซิบถาม “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“เกือบห้าทุ่มแล้ว”เตชิตดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ”ถ้าเธอง่วง ก็หลับก่อนก็ได้ เธอปวดต้นคอหรือเปล่า?

“ฉันบอกว่าจะรอคุณนี่น่า ดีที่วันนี้กลับมาไม่ดึกมาก” นัชชายังไม่ปล่อยมือ เธอเอาหน้าไปซบที่ซอกคอของเขาเคลีย คลอไปมาเหมือนลูกแมว “คุณหิวไหม? ”

เตชิตรู้สึกอบอุ่นใจ เป็นเวลานานเหลือเกินที่เขาหวังว่าจะ มีใครบางคน รอให้เขากลับมาและถามเขาด้วยความอ่อน โยน “ไม่หิวหรอก เธอเพิ่งทำอาหารให้ฉันกินตอนเย็นนี่”

“อ๋อ ใช่ ฉันลืมไปเลย” นัชชาขยี้ตา เหมือนกับว่าตอนนี้ ห่วงเรื่องเขาทานข้าวหรือยัง จนกลายเป็นนิสัย โดยไม่ได้ตั้งใจ ไปเสียแล้ว

“นอนเถอะ ฉันไปอาบน้ำก่อน” เตชิตเห็นเธอง่วงมาก จึง ไม่อยากพูดกวนเธออีก เขาเป็นคนตัดสินใจอะไรโดยไม่ลังเล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลังเล

นัชชาดึงมือของเขาไว้ “คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะช่วย ทำน้ำร้อนให้ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แช่น้ำผ่อนคลายสักหน่อย จะดีกว่า”

เธอกำลังจะเปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง เตชิตกดไหล่ของ เธอไว้ แววตาแต้มด้วยสีแดง วันนี้เขาไม่ได้ไปที่บริษัท ผมของ เขาก็ปล่อยสบาย ๆ ดีที่ผมหน้าม้าของเขายาวปิดหน้าผาก พอดีที่จะปิดแววตาอันอ่อนล้าของเขาได้

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทำเอง

ปกตินัชชาจะไม่กระตือรือร้นขนาดนี้ แต่วันนี้… คิดถึง เรื่องที่เกิดขึ้นที่วิลล่าเขตเหนือ เขารู้สึกสงสารเธอมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลานี้ เขามองไปที่เธอที่นั่งอยู่บน ขอบเตียง ทําให้ใจของเธอแทบหยุดเต้น

“เตชิต” นัชชาเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณมีอะไร จะพูดกับฉันไหม? ”

ครึ่งปีที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ทำให้รู้นิสัยของฝ่ายตรงข้าม ปกติเขากลับมาถึงบ้านแววตาของเขาจะไม่เคร่งเครียดขนาดนี้ ท่าทีในวันนี้ของเขา มันฟ้องว่าจะต้องมีเรื่องอะไรที่เขาไม่ สามารถรับได้เกิดขึ้นแน่นอน

เตชิตไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกเร็วอย่างนี้ ตอนแรกไม่คิดว่าจะ คุยกับเธอในคืนนี้ แต่เมื่อเธอพูดเปิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เขาก็ต้อง พูดกับเธอ

“นัชชา” เสียงของเขาขมขื่น ทุกคำที่เขาพูดออกมาปวด เหมือนถูกมีดกรีดไปที่เส้นเสียง เงียบไปพักหนึ่ง เขาก็ปริปาก

พูด” หมอฝ่ายสหรัฐฯแนะนำให้ทีนาร์ย้ายเข้ามาที่บ้านเรา ”

ริมฝีปากของนัชชาแข็งทื่อ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ แต่ก็ใช่ว่าจะ ชอบ เพียงแต่…ไม่คาดคิด

เธอคิดว่ามันน่าจะผ่านไปแล้ว ไม่คิดว่ายังจะมีต่อ

นัชชารู้สึกตระหนกเล็กน้อย ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เขา หนักใจขนาดนี้

ดังนั้นตอนนี้เขาให้เธอตัดสินใจอย่างนั้นหรือ?
เธอยังมีทางเลือกอีกหรือ?

นัชชาไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาอย่างไร แม้คำปลอบโยน

เหมือนมันติดอยู่ที่คอ

เตชิตเห็นความวุ่นวายใจและความลำบากใจในดวงตา ของเธอ เขายกฝ่ามือแตะที่ใบหน้าบอบบางของเธอ” นัชชา ถ้าเธอไม่เห็นด้วย ฉันจะหาทางออกวิธีอื่น

“มีทางออกอื่นอีกหรือ? ”

เธอมองเขาด้วยแววตาที่สดใส คำถามของเธอทำให้เต ชิตไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร ยังมีวิธีไหน…. ถ้ามันสามารถแก้ไข ได้อย่างง่ายดายแบบนั้น ตอนนี้ก็คงจะไม่ตกอยู่ในสถานะที่ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้

“หรือว่า… คุณต้องย้ายไปอยู่กับเธอ ปล่อยฉันไว้ที่นี่คน เดียวหรือ?” พูดจบนัชชายิ้มออกมาอย่างขมขื่น สถานการณ์ แบบนั้นคิดๆแล้วก็ตลกสิ้นดี

“ไม่หรอก” เตชิตประคองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา ไม่ อยากให้เธอคิดมาก “ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว”

ฟังคำสัญญาของเขา นัชชาไม่ได้รู้สึกดีแต่อย่างใด ยิ่งเขา ต้องการให้ดีทั้งสองฝ่าย เขายิ่งต้องทำตามความต้องการของ ทั้งสอง ฝ่าย คนที่อยู่ตรงกลางก็จะลำบากใจยิ่งกว่า เขาก็ต้อง ไปๆกลับๆ

ตามสภาพของทีนาร์ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยอประนีประนอมด้วย ดังนั้นเธอคนเดียวที่สามารถยอม ประนีประนอมได้

นัชชา ใจกว้าง และเข้าใจเพียงใด ก็ไม่ต้องการให้ผู้ชาย ของเธออาศัยอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เธอเชื่อในเตชิต แต่เธอยัง ไม่รู้จักทีนานมากพอ

เธอมักรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น เมื่อที นาร์ย้ายเข้ามามันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องมีเรื่องกระทบกระทั่งกัน

บ้าง

แต่ในตอนนี้ถ้าไม่ยอมให้ทนาร์ย้ายเข้ามา หากเกิดอะไร ขึ้น เตชิตจะทำอย่างไร

ต้องมีฝ่ายหนึ่งยอมถอย ต้องมีเสียสละกันบ้าง ถ้าเพื่อเขา

นัชชาถอนหายใจ มองชายที่นั่งอยู่ข้างกาย เธอตัดสิน ใจเด็ดขาด พูดออกมาก่อนที่จะรู้สึกอยากกลับคำ “ถ้าจำเป็น ในการรักษา ก็ให้เธอย้ายมาอยู่ที่นี่เถอะ”

พูดจบ ขนาดที่เตชิตไม่ค่อยชอบแสดงอารมณ์ออกมาทาง ใบหน้าเท่าไร เมื่อฟังแล้วยังแสดงความประหลาดใจออกมา “เธอรู้ว่าการที่เธอย้ายเข้ามา มันมีความหมายว่าอย่างไร?”

“ฉันรู้” นัชชาเบ้ปาก แม้ว่าจะไม่เต็มใจสักเท่าไร แต่นั่น คือคนที่คุณเอ็นดูในฐานะน้องสาวคนหนึ่ง และตอนนี้เขาก็ กำลังไม่สบาย ฉันสามารถแยกแยะออกว่าอันไหนหนัก อันไหนเบา”

“นัชชา……..

ดวงตานัชชาเริ่มร้อนขึ้น เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ “ไม่ ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะกลับคำสะก่อน

เตชิตคว้ามือของเธอ แล้วประทับรอยจูบบนมือของเธอ

เบา ๆ “เธอกลับคำก็ได้นะ”

“พูดออกมาได้ ฉันกลับค่ได้หรอ” นัชชาจ้องไปที่แววตา ของชายที่อยู่ตรงหน้า เหมือนว่ากำลังจะค้นหาความคิดในใจ ของเขา “เรามาพยายามด้วยกัน รอให้อาการป่วยของ เธอหายดีแล้ว เราก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ อีกต่อไป ”

ประโยคนี้ของเธอเหมือนกำปั้นที่สลักบนหัวใจของเตชิต ความคิดแง่ลบของเตชิตหายไปในบันดลเธอบอกว่าพวกเรามา พยายามด้วยกัน รอทนา หายป่วย

เมื่อเธอก็พูดแบบนี้แล้ว เขายังจะมีอะไรต้องท้อใจอีก

เตชิตรู้สึกตื้นตันใจมาก เอื้อมมือขึ้นโอบเธอเข้ามาใน อ้อมอก สามสิบสองปีที่ผ่านมาเตชิตไม่เคยรักหญิงคนใด แต่ เขารู้ว่าตราบ ใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่มีวันทำให้เธอ เสียใจเด็ดขาด

ข่าวแพร่กระจายไปยังหูของทีนาร์ มันช่างรวดเร็วปาน จรวด ในวันถัดมาเธอก็เก็บข้าวของย้ายไปที่ไวโรจน์วิลล่าทันทีปวีณเป็นผู้ไปรับเธอมาส่ง

ก่อนจะขึ้นรถ ปวีณยกกระเป๋าสัมภาระของเธอจากวิลล่า เขตเหนือเพื่อจะไปส่งเธอ เมื่อถึงกระเป๋าใบสุดท้าย ทีนาร์จู่ ๆ ก็ขวางทางของเขา

ปวีณหยุดชะงัก ไม่เข้าใจการกระทำของหญิง ผู้นี้

ในวินาทีนี้ ทีนารกระทำในสิ่งที่ปวีณคิดไม่ถึง

เธอ … จูบ แก้ม

ของเขา!

ปวีณก้าวถอยหลังไปก้าวใหญ่ ยกมือขึ้นกุมที่ที่เธอจูบไว้”ทนา …….