ตอน166จะให้เธอป้อนฉัน

ตอนที่ 166 จะให้เธอป้อนฉัน

การเข้าโรงพยาบาลของเตชิตครั้งนี้ นอกจากจะแพ้พิษ

แอลกอฮอล์ สิ่งที่หนักไปกว่านั้นก็คือแผลที่กระเพาะอาหาร โรคกระเพาะอาหารจะว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ใหญ่ จะว่าเล็กก็เล็ก ต้องใช้เวลารักษาไปเรื่อยๆ ปรับไม่ได้ละเลยเขาแม้แต่น้อย ท คอยตระเวนตรวจและบ่นเขาทุกวัน

“คิดว่าตัวเองเป็นวัยรุ่นอยู่หรือไง ไม่สบายวันเดียวก็ หาย?” ตอนนี้เป็นไงล่ะ นอนโรงพยาบาลสามวัน กินได้แค่ อาหารเหลว จะเชื่อฟังได้ยังล่ะ?

ตอนแรกเตชิตไม่อยากจะสนใจเขาเลย รู้ว่าเขาเป็นห่วง ตน แต่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเข้าเขากลับยิ่งรู้สึกว่าคำพูดของ ปรัณรุนแรงเกินขึ้นทุกวัน สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้

“แค่นี้ก็พอแล้ว”

“แค่นี้? อีกเยอะเลยเหอะ!” ปรัณยาที่เตรียมไว้ฉีด เข้าไปในถุงน้ำเกลือ “ออกจากโรงพยาบาลครั้งนี้ให้ฉันทำนัด แอดมิทครั้งหน้าเลยดีไหม?

สุวีรานั่งอยู่ข้างๆทำตัวไม่ถูก กระแอมขึ้นมา เธอไม่เคย เห็นปรัณพูดจาปากร้ายแบบนี้กับใครแบบนี้มาก่อน
“เอ้อ นายมีพูดอะไรกับนัชชารึเปล่า?”

ปรัณหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง และเขาก็กลับมาทำตัวปกติอย่าง รวดเร็ว “อะไร อะไรหรอ?”

เดซิกยักคิ้วขึ้น สายตามองไปที่ใบหน้าที่แสร้งทำไม่รู้ของ เขา “เธอยังยอมที่จะให้อภัยฉัน มันต้องมีที่มาที่ไปแน่ๆ นาย คุยกับเธอมาแล้วใช่ไหม?”

ปรับฟัง เสียงที่แฝงไปด้วยความมั่นใจของเขา ด่าไป ยิ้มไปเอาเข็มฉีดยาที่ใช้แล้วโยนทิ้งลงไปในถังขยะ “ไม่มีอะไร ปิดบังนายได้เลยจริงๆ หรือนายแอบติดเครื่องดักฟังไว้ในห้อง

“พอกันแหละ” เตชิตยิ้ม เป็นเพราะทั้งสองเข้าใจกันและ กันมาก ไม่ต้องปวดหัวคิดอะไรมากก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร อยู่

“ฉันคุยกับนัชชาจริง ตอนนั้นอารมณ์เธอค่อนข้างฉุนเฉียว ตกใจ ฉันกลัวว่าเธอจะคิดสั้นก็เลยพูดอะไรนิดหน่อย ฉันคิดว่า เธอจะบอกนาย ที่ไหนได้เธอก็ปิดปากมิดชิดเซียว” ปรัณพูด พลางสายหัว หันไปมองชายที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง “อย่ามา โทษฉันว่าปากมากล่ะ

เตชิตมองดูผู้ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวยืนอยู่ข้างเตียง แสง สว่างที่อยู่นอกหน้าต่างสาดส่องเข้ามาบนตัวของเขา ช่าง อบอุ่นยิ่งนัก “ขอบคุณ”
ระหว่างพี่น้องสองคนนี้ แทบไม่มีการขอบคุณที่จริงใจ แบบนี้เกิดขึ้นเลย ปรัณนิ่งไปสักพัก ยกมือขึ้นมาจับแขน

“ไปละ ขนลุกไปหมด…..

เขาพูดพลางเดินออกจากห้อง ไม่หันหลังมามองสักนิด ส รายกมือขึ้นมาป้องปากและไอ หันไปที่เตชิตพยักหน้าลงและ เติมตามเขาออกไป

นอกประตู นัชชากำลังเดินถืออาหารบำรุงร่างกายตรงมา ที่ห้อง เงยหน้าขึ้นมาเจอกับปรัณ เธอกำลังจะถามถึงอาการ ของเตชิต คิดไม่ถึงว่าเขาเพียงแค่หันมาทักทายและรีบเดินจาก

ด้านหลังเขา สุวีราไม่มีทางเลี่ยงได้แต่ยักไหล่ขึ้นมา รับ

เดินตามเขาไป

นัชชาไม่เข้าใจสักนิด ขณะเดินเข้าห้องก็ยังครุ่นคิด “หมอ ปรัณเป็นอะไรไป?”

เตชิตยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา หัวเราะเย้ย “สงสัยโดนคน ชื่นชมจนดีใจทำตัวไม่ถูก

“โดนชื่นชมจนทำตัวไม่ถูก

“ใช่” เตชิตพูดขัดเธอที่กำลังครุ่นคิด พูดเบี่ยงประเด็น “ในมือถืออะไรอยู่หรอ?”

“อ๋อ ใช่แล้ว นี่เป็นซุปหางปลาตุ๋นมะละกอ บำรุงท้อง ฉัน ตั้งใจซื้อมาจากร้านที่ถนนว่างเจียงเลยนะ” นัชชาเปิดฝากล่องออก เป็นเวลาทานอาหารเที่ยงพอดี หลินตักซุปขึ้นมาหนึ่ง ถ้วย “คุณชิมดู”

ตาคู่นั้นของเตชิตมองลงมาที่ชามเล็กๆ ในมือของเธอ หันหัวไปด้านข้างสื่อให้เธอมองหลังมือของเขา “เพิ่งฉีดยาไป ถือไม่ไหว

นัชชาวางไว้อีกด้าน “รอให้ฉีดเสร็จค่อยกินแล้วกัน

“ฉีดเสร็จก็เย็นหมดสิ เตชิตเงยหนขึ้นมามองผู้หญิงที่ ยืนอยู่ข้างๆ น้ำเสียงองแงงเหมือนเด็กน้อย “คุณอยากให้ผม กินของเย็นแล้วปวดท้องงั้นหรอ?”

พูดจบ เขาเงยคางขึ้นมา “ป้อนผม

นัชชาหัวเราะมองดูเขาที่ทำอะไรไม่ได้ รู้ว่าเขา จงใจใช้เธอ แต่ก็อดใจให้เขากินอาหารเย็นๆไม่ได้ หมด หนทางจนยกชามขึ้นมานั่งข้างเขา “นี่คุณอ้อนฉันงั้นหรอ?”

คำพูดของเธอทำเอาฝ่ายชายซะงักไปครู สีหน้าบน ใบหน้าเขาดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ รีบหลบสายตาเธอ เถอะ ไม่กินแล้ว

ช่าง

“ไม่ๆๆๆ” นัชชายิ้มพร้อมตักซุปขึ้นมาหนึ่งซ้อน ค่อยๆ เป่าให้หายร้อน ยกไปที่ปากเขา ใช้น้ำเสียงเหมือนกำลังปลอบ เด็ก “มานี่ อ้าปาก อ้ามมม

เตชิตหน้าถอดสีอย่างรวดเร็ว รู้ว่าเธอตั้งใจหยอกล้อเขา

ราวกับมีใบมีดทะลุออกมาจากตา เห้อ ไม่พอใจอีกแล้วหรอ?
นัชชารีบพยักหน้า ไม่พอใจๆ เก่งจริงมาดิฉัน ทว่าไป ตอนนี้มือของเขามีเข็มเจาะอยู่ ก็ทำอะไร เธอไม่ได้ทั้งนั้น

เสมือนว่าฝ่ายชายเลี้ยงสัตว์เลี้ยงไว้จนโต ขึ้นมาเล่นหัว พร้อมมอบความรู้สึกที่อบอุ่นใจ สายตาเขาโมโหจนอยากจะ ลงโทษเธอ รอให้ผมหายก่อนนะคุณโดนตีแน่

“งั้นวันหลังค่อยว่ากันเนอะ” นัชชาไม่กลัวเขาแม้แต่น้อย ยกช้อนขึ้นมาอย่างไม่ค่อยประณีต ป้อนใส่ปากเขาเข้าไป

เตชิตกำลังจะเอ่ยปากพูด ซุปร้อนๆลงไปที่หลอดลม ไอ สําลักออกมาอย่างรุนแรง

นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะสำลัก ตกใจนิ่งไป ลุกลี้ลุกลนวาง ชามและช้อนลง รีบหยิบทิชชูมาเช็ดปาก “Sorry Sorry ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เป็นไรใช่ไหม?

สายตาของฝ่ายชายรุกร้อนเป็นฟืนไฟ ใบหน้าของเขายัง มีสีแดงหลังไออย่างแรกเมื่อครู่ “คุณจะฆาตกรรมสามีตัวเอง

นัชชาจนหน้าแดง “ใครจะไปรู้ว่าคุณจะพูดมากขนาดนี้ อีกอย่างนะใครบอกว่าเธอเป็นสามีของฉัน…

“ผมไม่เป็นแล้ว ใครเป็น?” ชายแก่น้อยใจเงยหน้านอน

ลง “เก็บออกไป ไม่กินแล้ว

เห็นท่าที่เขาไม่อยากกินจริงๆ นัชชาทำได้เพียงปลอบ“คุณกันสักหน่อยเถอะ ซุปบำรุงของร้านนั้นทำอร่อยมาก ฉัน ไปถึงถนนว่างเจียงยืนต่อคิวซื้อนานเป็นชั่วโมงเลยนะ

ดีแค่ไหนก็เป็นฝีมือคนอื่นท่า เตชิตไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้น มา ไม่กินเ

นัชชาโมโหกับสิ่งที่เขาทำ ในใจคิดว่าถ้าเขาไม่ได้ป่วย

เธอคงไม่ยอมง่ายๆแบบนี้หรอก

แต่น้ำเสียงก็ยังคงความอ่อนหวานอยู่ “ถ้าคุณไม่กิน วัน หลังฉันจะไม่มาส่งข้าวให้ละ ยังไงคุณก็ไม่ได้ขาดนี้ ดีซะอีก ไม่ ต้องหนักถังขยะ…….

ไม่มาแล้ว?

กำลังขู่เขา

ตาของเตชิตยิ้ม แต่ไม่นานก็ถูกเขาสกัดไป ปริปากพูด ด้วยเสียงนิ่งๆ ไม่มาก็ดี จะได้ไม่ต้องมีใครมาบังคับให้ผมกิน ข้าว

“คุณนี่!” นัชชาโมโห เวลาต่อปากต่อคำกับเขา เธอไม่ เคยจะได้อะไรเลย ตัวเองยืนอึ้งอยู่นาน พูดออกมาด้วยน้ำเสียง ที่แข็งและโกรธ “ตกลงคุณจะกินหรือไม่กิน

เตชิตชายตามองไปที่ใบหน้าของเธอ รู้ดีว่า นพูดกวน เธอต่อเป็นเรื่องใหญ่แน่ ดูภายนอกเหมือนไม่สบอารมณ์เท่า ไหร่แต่ภายในใจมีความสุขมากลุกขึ้นนั่งหลังตรง เหมือนคนที่ มียศตำแหน่งสูง “ป้อนผม
นัชชามองเขา และมองไปที่ชามกับซ้อนที่อยู่ด้านข้าง ก็ แค่ป้อนข้าวเอง เมื่อก่อนเธอเคยป้อนข้าวหมา เธอทน

เตชิตอ้าปากรอเธอป้อนข้าว แม้ว่านัชชาจะทำทางแปลกๆ แต่นั่นก็เป็นเพราะกลัวว่าเขาจะสำลักอีก เธอระวังมากขึ้น รูป หนึ่งชามกินจนหยดสุดท้าย เริ่มเย็นแล้ว ดีที่เขากินหมด เรียบร้อยแล้ว

นัชชาเดินไปห้องน้ำพร้อมหยิบชามและช้อนไปล้าง เพิ่ง ล้างเสร็จก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอรีบเช็ดมือให้สะอาด เดินไปเปิดประตู