ตอน162ดื่มจนเลือดออกในท้องหามส่งโรงพยาบาล

ตอนที่ 162 ดื่มจนเลือดออกในท้อง หามส่งโรงพยาบาล

ขนัยยังปากแข็ง “ใคร ใครดื่มเยอะ ผม…ผมยังดื่มได้

เขาพูดไม่หยุด ไม่เพียงแต่ผู้จัดการที่ฟังไม่เข้าใจ แม้แต่ ตัวเขาเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าตนเองพูดอะไรอยู่ ผู้จัดการมอง ไกลออกไปเห็นพนักงานกำลังแอบมองอยู่ เขามีอาจที่จะทำให้ ชนัยขายหน้าได้ จึงรีบประคองเขาเข้าไปในลิฟต์

ชนัยร่างสูงใหญ่ราว 1.8เมตร มีฝีมือการต่อสู้ ผู้จัดการตัว เล็กๆ 1.7เมตรออกหน้าแบบนี้ แบกเขาอย่างทุลักทุเลมาตลอด ทางจนส่งเข้าไปในห้องนอน กว่าชนัยจะล้มตัวลงนอนได้ ไม่ รีรอให้เขาพักหายใจ ทันใดนั้นชายที่นอนอยู่บนเตียง “แหวะ เสียงอาเจียนออกมา

ติดตามเคียงข้างชนัยมาตั้งนาน นี่ถือเป็นครั้ง แรกที่ผู้จัดการเห็นเขาในสภาพแบบนี้

รีบยกหูโทรศัพท์ภายในขึ้นมา โทรหาแม่บ้าน กว่าจะรอ ให้ทําความสะอาดในห้องให้เสร็จ เวลาที่ผ่านไปครึ่งชั่วโมง แล้ว
หลังจากผู้จัดการปิดประตูลง เขาเดินกลับไปทางเดิมตรง ไปยังห้องรับรองนั้น เตชิตนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาดื่มเหล้า ดูแล้วไม่ปกติซักเท่าไหร่ แต่ยังไงสภาพเขาก็ยังดูดีกว่าขนัย เมื่อครู่เยอะเลย

“คุณเตชิต คุณชนัยดื่มหนักมาก ผมจึงพยุงเขาไปพักผ่อน ด้านบนแล้วครับ คุณจะไปพักผ่อนหน่อยไหมครับ?

ในห้องมีเพียงโคมไฟติดกำแพงเปิดอยู่ แสงไฟสลัวสาด ส่องลงมาบนไหล่ของชายผู้นี้ เตชิตผงกหัวลง มองไม่ชัดว่า ตอนนี้เขารู้สึกยังไง เขาได้แต่มอง แต่สามารถรับรู้ได้ถึง อารมณ์อันกลัดกลุ้มใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

ผู้จัดการรอคำตอบจากเขาอยู่ที่ประตู ผ่านไปครึ่งนาที ชายผู้นี้ค่อยๆพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ

เตชิตเสียงแหบเล็กน้อย เป็นเพราะดื่มหนักเกินไป

ผู้จัดการมองดูขวดเหล้าที่ล้มอยู่บนโต๊ะ ยังพยายามต่อ “คุณเตชิตครับ ดึกมากแล้ว คุณ….

“ออกไป เตชิตพูดขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหลือทน

เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ผู้จัดการไม่กล้าพูดอะไรขึ้น มาโดยปริยาย ปิดประตูใหม่อีกครั้ง

ในห้องนั้นมีเพียงเขาแค่คนเดียว สิ่งรอบข้างทั้งหมดเงียบ สงัด เตชิตจึงลงไปที่โซฟาด้านหลัง ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ตีสามสี่สิบห้านาที พวกคนที่เฝ้าคฤหาสน์อยู่ไม่มีส่งข่าวอะไรมา เธอคงนอนหลับไปแล้ว

เตชิตเงยหน้าขึ้นมา สมองของเขาเริ่มรู้สึกมึนงง เพราะ ดื่มเหล้าเข้าไปมากทำให้ท้องของเขาเริ่มปวดขึ้นมา แต่เขา กลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น รินใส่เต็มแก้ว ครั้งแล้วครั้ง เล่า ติมลงไปจนหมด

ปล่อยเขาทำตามใจตัวเองสักครั้ง เมาแล้ว จะได้ไม่นึกถึง แววตาอันผิดหวังที่เธอมองมาที่ตน

เช้าวันรุ่งขึ้นนัชชาตื่นตั้งแต่ยังไม่หกโมง นอนอยู่บนพื้นทั้ง คืน ร้องไห้จนตาบวมไปหมด ขาก็ปวดร้าว หัวของเธอรู้สึกร้อน หน่อยๆ เหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมา

เธอนั่งพักอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นจากพื้น รวบรวมความกล้า เปิดประตูออก บรรยากาศในคฤหาสน์ยังคงนิ่งสงบ เมื่อคืน เขาไม่ได้กลับมา

พูดไม่ถูกว่าตอนนี้ในใจรู้สึกยังไง ผิดหวังรึเปล่า แต่ก็กลัว ว่าถ้าเปิดประตูแล้วเจอเขาจะรับมือยังไงดี หรือไม่ผิดหวัง เผชิญหน้ากลับห้องอันแสนเยือกเย็น เธอรู้สึกหนาวจนขนลุก ขึ้นมาทั้งตัว

นัชชายืนเหม่อลอยอยู่หน้าประตู ทันใดนั้น มือถือที่อยู่ใน กระเป๋าดังขึ้นมาสุดเสียง เธอยืนตัวแข็งไปหมด ในใจคิดว่า เป็นเดชิดที่โทรมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นปร
เข้าขนาดนี้เขาตามหาฉันงั้นหรอ?

นัชชาเดาว่าต้องเป็นเตชิต ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นปรัณคงไม่โทรเธอในเวลานี้ จิตใจที่กำลังทรมาน เขานตัดสายไปแล้ว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาโทรกลับมาใหม่ อีกครั้ง

เขาโทรหาเธอไม่หยุด หรือว่าเกิดเรื่ออะไรขึ้นกับเตชิต

ในใจนัชชาเต้น “ตุ๊บๆ” ปลายนิ้วกดปุ่มรับสาย “ฮัล

โหล

“นัชชา เมื่อคืนเตชิตไม่ได้กลับบ้านเพราะเขาไปดื่มเหล้าที่ คลับเฮาส์ทั้งคืน ตอนนี้เขาแพ้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มีเลือด ออกในช่องท้องจนสลบไป ตอนนี้กำลังให้เซรุ่ม คุณมาที่โรง พยาบาลหน่อยนะ….

แพ้พิษแอลกอฮอล์ เลือดออกในช่องท้อง สลบ

สามค่นี้ลอยเข้าไปในหูของเธอ ช็อกจนทำให้สมองเธอ

มึนงงไป สักพักเธอดึงสติกลับมา แข็งใจอยู่ทั้งคืนแล้วมีความ หมายอะไร เมื่อได้ยินข่าวคราวไม่ดีของเขาเช่นนี้ ทำให้เธออด ไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?

“ยังไม่รู้สึกตัว ล้างท้องเสร็จค่อยว่ากัน

ใจนัชชาบีบคั้นจนปวดไปทั้งใจ ไม่ทันจะได้เปลี่ยนเสื้อเธอ รีบลงมาชั้นล่างหยิบกุญแจรถ “หมอปรัณรอฉันสักครู่นะ ฉัน กำลังไปเดี๋ยวนี้”
รับตัดสายทันที นัชชารีบเดินไปที่โรงจอดรถอย่างรวดเร็ว นึกถึงเตชิตนอนรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล กระทั่งเข็มขัดนิรภัย เธอรนจนต้องหาดใหม่อยู่หลายครั้งจึงจะลงล็อค

ชีวิตนี้เธอไม่เคยขับรถเร็วมาก่อน ขับเร็วนิดหน่อยเธอก็ รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว แต่ตอนนี้หน้าปัดวัดความเร็วบ่งบอกว่า เกิน 110ไมล์แล้ว เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด คนที่นึกถึง อยู่ในใจ คนที่วนเวียนอยู่ในหัว ล้วนเป็นผู้ชายคนนั้นทั้งสิ้น

เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมา เพราะไปดื่มเหล้าทั้งคนเลยนั้น หรอ? ดื่มจนเลือดออกในช่องท้อง ดื่มจนหมดสติก็ยังดื่มต่อ?

ดวงตาของนัชชาเริ่มแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้น ปาดไปมา กลัวว่าจะไปบดบังสายตาที่ใช้มองทาง เมื่อนึกถึง พฤติกรรมที่เขาทำลงไปอย่างบ้าคลั่งต่อตัวเขาเอง เธอ กลัดกลุ้มใจจนหายใจลำบาก

แท้จริงแล้ว ไม่ใช่เธอคนเดียวที่เจ็บ แต่เขาก็เจ็บเช่นกัน

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอจะไม่หยิ่งทะนง ไม่ไล่เขาไปจาก

ตัวเธอ

กลัดกลุ้มกังวลใจมาตลอดทาง ในที่สุดก็ถึง โดย

สวัสดิภาพ นัชชารีบดิ่งตรงไปที่แผนกของปรัณ เพิ่งเดินออก จากลิฟต์ก็เจอปรัณกับหมอและพยาบาลกลุ่มหนึ่งกำลังเซ็นเต ชิตเข้าห้องพักผู้ป่วย

อีกไม่กี่ก้าวเธอก็จะตามทัน มองดูตาคู่นั้นที่หลับสนิทใบหน้าซีดเซียวของชายผู้นั้น ใจของนัชชาเหมือนถูกมดเป็น

ล้านตัวกัดเข้า

บนบ่าของเธอมีมือใหญ่อุ่นๆมาจับไว้ นัชชาหันข้างไปมอง ถามอย่างสะอึกสะอื้น “เขา… ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?

“ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร เพียงแค่อาการภายในช่องท้อง

ของเขายังไม่ดีเท่าไหร่ ช่วงนี้ยังทานอะไรไม่ได้ ต้องให้อาหาร

เหลวทางสาย ปรัณเห็นเธอร้องไห้ขนาดหนัก ตอนแรกเขา

คิดจะตำหนิเพื่อนเกลอสักหน่อย แต่ก็พูดไม่ออก เห็นเธอกำลัง

จะเข้าไปในห้องผู้ป่วย หันข้างมากั้นไว้ “นัชชา สะดวกไหม ผม

มีอะไรอยากจะคุยกับคุณสักหน่อย

นัชชาตาแดงก่ำมองไปที่เขา และมองกลับไปดูชายที่ กำลังถูกเข็นเข้าห้องพัก ลังเลอยู่สักพัก ในหัวของเธอคิดไปคิด มา “ได้ค่ะ”

ปรัณไม่พูดอะไรทั้งนั้น เดินนำเธอไปที่ออฟฟิศ

ภายในออฟฟิศ สุวีราก็อยู่ตรงนั้น กำลังจัดอะไรบางอย่าง เห็นเขาสองคนเดินเข้ามาจึงจัดแจงที่ให้ ก่อนเธอจะออกไปตบ ไปที่บ่าของนัชชาสองสามที

“นั่งสิ” ปรับรินน้ำซาวางให้นัซซาบนโต๊ะตรงหน้า “อาการของเตชิตยังไม่ถือว่าหนักมาก คุณไม่ต้องกังวลไป สุขภาพของเขาค่อนข้างดีอยู่แล้ว รับอาการเจ็บปวดแบบนี้ไหว แน่นอน”
ประโยคสุดท้าย แสดงให้เห็นชัดว่าเขากำลังประชด ประชดที่ชายคนนั้นไม่ดูแลสุขภาพร่างกายตัวเอง

มือสองข้างของนัชชาจับขาไว้แน่น ไม่พูดอะไร

“ทะเลาะกันล่ะสิ” ปรัณพยายามทำน้ำเสียงให้ฟังดูแล้ว ไม่อึดอัดใจ เกรงว่านัชชาจะเครียดเกิน เสมือนพี่ชายกำลัง ปลอบ เรื่องที่ทำให้เตชิตดื่มหนักได้ขนาดนี้ คงจะเป็นเรื่อง ใหญ่มากสินะ สามารถเล่าให้ผมฟังได้ไหม?

นัชชาจ้องมองไปที่สายตาเขา ขนตาสั่นไปหมด กระอีก กระอักทำตัวไม่ถูก ปริปากพูด “หมอปรัณ คุณรู้จักคนที่อยู่ใน ลสําเขตเหนือหรือไม่?