ตอน154ฉันไม่ดีเองอย่าร้องไห้เลยนะ

ตอนที่ 154 ฉันไม่ดีเอง อย่าร้องไห้เลยนะ

เตชิตถอนหายใจอย่างหมดหวัง “ผมรู้ว่า คุณตาหัว โบราณ และไม่สามารถรับผู้หญิง ที่เคยแต่งงานมาแล้วได้ แต่ นัชชาไม่ใช่คนไม่ดีอย่างที่คุณตาคิดแน่นอน เธอเป็นคนเรียบ ง่าย ใจดี และไม่มีนิสัยไม่ดีเลยสักนิด…

“พอเถอะ แกมันกำลังตกหลุมรักเธอ มองตรงไหนก็คิดว่า เธอดีทุกอย่าง” ชายชราไม่สามารถทนฟังต่อไปได้

เตชิตส่ายหัว และไม่อยากจะพูดคุยต่อ พวกเขาไม่ได้นั่ง คุยกันมาเป็นเวลานาน เขาไม่ต้องการทำให้บรรยากาศม ครีมเกินไป สำหรับเรื่องของเขา และนัชชาไม่ใช่เพราะคำพูด ของใครสองสามคำแล้วจะเลิกรากันได้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา นัชชาหอบของที่จะทำกับข้าวเดินเข้า ประตูมา เธอซื้อแครอท เนื้อแกะ ผลไม้และผักสดอื่น ๆ เตชิต กำลังจะเข้าไปช่วยถือของ ก็ถูกเธอกันไว้ “คุณไม่ต้องช่วยฉัน ถือของหรอกคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าเขาจะไม่พอใจ

เธอเดินไปที่ห้องครัว และวางของไว้บนโต๊ะ คุณยาย กำลังนวดแป้งอยู่ หญิงชราตรวจดูว่าเธอซื้อของมาครบไหม แล้วก็ชี้ไปที่ตู้เย็น “ไม่มีพริกไทยป่นแล้ว เมื่อเธอไปซื้อมาใหม่หรือยัง? ”

พริกไทยป่น?

นัชชาคิดแล้วคิดอีก จําไม่ได้ว่าเมื่อเธอให้ซื้อพริกไทย

ปนมาด้วย

เมื่อเธอเห็นสีหน้างงๆ หญิงชราก็เดาผลได้ “ไม่ได้ซื้อ

มา? ”

“หนูคิดว่าไม่ต้อง เลยไม่ได้ซื้อมา …” นัชชาพูดจบ ก็รีบ พูดเสริมขึ้นว่า “เดี๋ยวหนูจะออกไปซื้อให้ใหม่ ยังมีอะไรต้องซื้อ เพิ่มอีกไหมคะ จะได้ซื้อมาพร้อมกันทีเดียวเลย

“ซื้อแค่นี้ก่อน อย่างอื่นเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง

“เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง

ช่วยไม่ได้นัชชาต้องกลับไปซื้อของใหม่ เพิ่งเดินออกจาก ประตูวิลล่า มองรถที่เปิดไฟจอดอยู่ไกล ๆ เธอเดินไปด้วย ความหมดแรง และพูดกับคนขับว่า “ไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อ อีกรอบค่ะ”

ชนัดคนขับถามอย่างงงๆ “คุณนัชชา ต้องไปซื้อของอีก

รอบหรอครับ? ”

เพิ่งลงจากรถไปไม่ถึงสิบนาที ต้องออกไปใหม่อีกรอบ

นัชชาพยักหน้า “ใช่คะ”

“ได้ครับ”
รถกำลังขับเคลื่อนออกมา นัชชามองวิวทิวทัศน์นอก หน้าต่างรถ ในใจก็คิดน้อยใจ ที่จริงคุณยายเขาไม่ได้ลืมให้ซื้อ ของหรอก แค่อยากแกล้งเธอให้ออกไปซื้อของใหม่แค่นั้น

ถ้าเดดไม่รีบกลับบ้าน เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะโดยอะไรบ้าง ดี ที่เตชิตอยู่บ้าน เขาถึงยังพอเกรงใจบ้าง

นัชชาเอนหัวไปพิงที่หน้าต่างรถ เหนื่อยใจเหลือเกิน เหมือนไหล่กำลังถูกสมอเรือทับอยู่จนเงยหน้าไม่ขึ้น โดนพวก ผู้ใหญ่จุกจิก เธอไม่มีทางอื่นนอกจากทำให้ดีที่สุด ไม่มีวิธี อื่นแล้ว อดีตชีวิตของเธอและข่าวลือ มันทำให้ยากที่จะลบล้าง ความคิดเชิงลบของพวกเขาได้

ลองคิดๆดู เปลี่ยนจุดยืน ถ้าเราเป็นผู้ปกครองของเตชิต เราก็คงไม่เห็นด้วยที่จะให้หลานชายเอาผู้หญิงที่เคยมีอดีตไม่ดี มาเป็นศรีภรรยา ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเหนื่อยใจ

ไป – กลับอีกรอบก็เพื่อไปซื้อพริกไทยป่นหนึ่งซอง พอก ลับมาถึงบ้าน ไส้เดี๋ยวก็ปรุงเสร็จเรียบร้อยแล้ว

หญิงชราเห็นเธอกลับมา ก็พูดว่า “กลับมาช้าจริง ฉันปรุง เสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอวางของไว้ตรงนั้นก่อน

นัชชาถือผงพริกไทยป่นไว้ในมือ ยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม หญิงชราหยุดทำ แล้วหันมามองเธอ “มีอะไร?

“ไม่มีอะไรคะ” นัชชาสูดหายใจเข้าลึก แล้ววางของไว้บน “ให้หนูช่วยห่อเกี๊ยวไหมคะ”
คิดไม่ถึงว่าเธอจะว่าง่ายขนาดนี้ คุณยายมองเธอแบบ หนึ่ง พยายามหาอาการไม่พอใจบนใบหน้าของเธอ แต่ นอกจากหน้าตาเศร้าสร้อย ก็ไม่เห็นความไม่พอใจอย่างอื่น ปรากฏบนใบหน้าเธอเลย

ทั้งสองกำลังวุ่นอยู่ในครัว นัชชาห่อเกี่ยวไม่เร็วนัก แต่ดีที่ ห่อสวย เธอเห็นคุณยายห่อเกี๊ยวไวมาก เพราะทำอาหารมา นานหลายปี เธอห่อเกี่ยวอย่างไม่กล้าหยุด รอจนพ่อเกี่ยว ทั้งหมดเสร็จ แขนขวาของเธอก็ปวดเมื่อยไปหมด

นัชชานวดไหล่และแขนของเธอ เมื่อหญิงชราเห็นเข้า ก็ หยิบซาลาเปาวางไว้อีกด้าน “งานเสร็จแล้ว ออกไปข้างนอก เถอะ”

“ไม่เป็นไรคะ ให้หนูช่วยต้มเดี๋ยวนะคะ คุณยายยังอยู่ทั้ง วันแล้ว ออกไปพักข้างนอกก่อนเถอะคะ นัชชาพูดพราง หยิบกระชอน

หญิงชราหลีกมือของเธอ แล้วพูดเสียงเข้ม ” คุณนัชชาน เป็นบ้านของเตชิต เธอเป็นแขก เธอควรพักก็พักเถอะ”

คำพูดประโยคนั้น จากนัชชาออกไปไกลเป็นสิบโยช ที่แท้ พวกเขาก็คิดว่าเธอเป็นคนนอก เป็น “แขก ที่ไม่ค่อยอยาก ต้อนรับ

นัชชาถอนหายใจ ปลอบใจตัวเองว่าใจเย็นๆ จะรีบร้อน ไม่ได้” คุณคิดมากไป หนูก็แค่อยากช่วย
* ไม่จำเป็น สายตาของหญิงชรามองเธอหัวจรดเท้า” ฉัน รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร จุดยืนของพวกเราชัดเจน เธอไม่ต้องคิด จะเอาน้ำเย็นเข้าลูบ มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก

นัชชาอึดอัดใจ หนูไม่ต้องการเปลี่ยนความคิดอะไรของ พวกคุณเกี่ยวกับตัวหนูๆรู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันเปลี่ยนยาก คุณมี อคติกับหนูๆก็เข้าใจดี ที่หนูทำลงไปทุกอย่างก็ไม่ได้มีจุด ประสงค์อะไรแอบแฝง ก็แค่อยากช่วยเท่านั้น

“ดี” หญิงชรายิ้มเยาะ พร้อมตั้งท่าที่เย้อหยันพูดกับนัชชา “คำพูดดีๆ ใครก็พูดได้ คุณนัชชาถ้าเธอเป็นคนดีจริง และ เข้าใจสิ่งต่างๆ เธอก็ควรรู้ว่าเรามีความคิดแบบไหนกับเธอ เธอก็ควรจะเลิกราจากเตชิต ปล่อยให้เขาไปมีอนาคตที่ดี ไม่ ต้องมัวมาจบปลักอยู่กับเธอ

หญิงชรายิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น น้ำเสียงก็ยิ่งคมบาดคนฟัง มากขึ้น ท่าทีของเธอชัดเจนมากขึ้น ไม่ลังเลที่จะเปิดเผยความ ไม่พอใจให้เธอรู้

นัชชาหลบสายตามอง พูดเสียงในลำคอ เสียงอ่อย “หนูไม่ได้อยากขัดขวางอนาคตของเขาสักหน่อย

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะไม่เก็บเอาไปนินทาหรือ? บางที เธออาจจะเหมือนกับที่เตชิตพูดว่า เธอไม่ใช่คนเลวอะไร แต่ใน สายตาของผู้ใหญ่ เธอเคยมีประวัติการแต่งงานมาแล้ว เกิด ข่าวแพร่ออกไปจะให้คนนอกคิดยังไง? ”

นัชชาถูกต่อว่าซะจนพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะพูดอะไร
ทั้งสองยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิม บรรยากาศเริ่มตึงเครียด หญิง ชราถอนหายใจ “พอเถอะ เธอออกไปข้างนอกเถอะ” หลังจากนั้น เธอก็หันไปยุ่งที่โต๊ะทำกับข้าวต่อ ไม่ได้มอง เธออีก

นัชชาเช็ดมือสะอาดแล้ว เดินออกจากห้องครัวอย่างช้าๆ เมื่อเธอขึ้นไปชั้นบนก็พบกับเตชิตที่เพิ่งออกมาจากห้องหนังสือ ทั้งสองสบตากันอยู่พักหนึ่ง ยังไม่ทันได้พูดอะไรแววตาของนัก ชาก็เริ่มแดง

ตั้งแต่เรื่องในบาร์เมื่อครั้งก่อน ทั้งสองอยู่ในสภาพ สงครามเย็น จำนวนครั้งที่จะพูดคุยภายใต้หลังคาเดียวกันก็ น้อยนิดจนน่าสงสาร ได้แต่จมอยู่ในความโกรธของตัวเอง แล้วยังแสร้งทำเป็นไม่แยแส ถ้าไม่ใช่ว่าผู้ใหญ่ของเขามาหา เขาก็คงจะยังไม่กลับมาบ้าน

ในเวลานี้เขามองเห็นขอบตาแดงก่ำ กับแววตาที่ทนอด กลั้นจนถึงขีดสุดของหญิงอันเป็นที่รัก ใจของเตชิตเหมือนโดน มือขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นจิกไปที่หัวใจอย่างแรง มันปวด เหมือนโดนกระชากใจออกจากร่าง

เมื่อเห็นว่าน้ำตาของเธอกำลังจะอาบแก้ม เขาก็ดึงเธอเข้า มาในอ้อมแขน ฝ่ามือลูบไปที่หัวของเธอ พลางปลอบโยนเบา ๆ “อย่าร้องไห้นะ คนดี”

เธอไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูดว่า เธอไม่เป็นไร แค่พูด ออกมาคำเดียวน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาราวกับเปิดก๊อก คุณตาของเตชิตยังคงนั่งอยู่ในห้องรับแขก นัชชากัดเสื้อที่หน้าอกของ เตชิตเพื่อสะกดเสียงร้องไห้ของตัวเอง ไม่ให้ใครได้ยิน

น้ำตาอุ่นๆเปียกหน้าอกเสื้อซึมไปที่ผิวของเขาอย่าง รวดเร็ว หัวใจของเขาเจ็บปวดเหมือนโดนน้ำกรดสาดหรือ แมลงมีพิษรุมกัด เตชิตประคองเธอเข้าไปในห้องนอน แล้วปิด ประตูลง ผู้หญิงตัวเล็กในอ้อมกอดของเขา ก็ร้องไห้โฮออกมา

หลังจากไม่ได้สัมผัสกันมาเป็นเวลานาน ร่างกายทั้งสอง กอดกันแน่น พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรก็เข้าใจกันดี นัชชา ร้องไห้เป็นเวลานานจนดวงตาของเธอบวมและพล่าไปหมด จน ในที่สุดก็สงบสติอารมณ์ได้

เตชิต คลายอ้อมกอดออก ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ของเธอ พูดเสียงนุ่มราวกับกำลังปลอบเด็ก “นัชชาคนดี ฉันไม่ เอง อย่าร้องไห้เลยนะ”