ตอน144ทำได้เพียงมองฉันคิดถึงฉัน

ตอน144ทำได้เพียงมองฉันคิดถึงฉัน

นัชชาพยักหน้า ไม่มีคำที่เป็นเท็จ

ทีนี้ไม่ใช่แค่จรรยาแม้กระทั่งทยาวีร์ก็พูดอะไรไม่ออกเลย สีหน้าของทั้งสองก็แย่มาก ในใจก็ด่าไม่หยุดว่าปณิตาเกาะเรื่อง ใหญ่แล้ว!

นัชชาคิดแล้วว่าพวกเขาไม่มีทางเชื่อใจปณิตา และเธอก็ ใช้เรื่องนี้เป็นไฟแค้นของทยาวีร์กับจรรยาที่รามไปถึงตัวปณิตา

“ปณิตาทําเรื่องไม่ดีกับตัวเองมามากมายก็ควรจะได้รับ ผลกรรมที่ตัวเองทำบ้าง การให้โอกาสที่ไม่มีขีดจำกัดยิ่งทำให้ ทนาไม่รู้จักพอ งั้นกลายเป็นการยุยงแล้ว

“ตอนนี้ยังมีอะไรที่จะถามไหม? นัชชามองไปทางสีหน้า ของทั้งสองที่แย่จนไม่รู้จะแย่ยังไงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึก มีความสุขหลังจากที่ชนะศาลมา

สองปีที่ผ่านมาเรื่องทุกอย่างที่ตระกูลฤทธิเดชทำกับตัวเอง นั้นเกินไปจริงๆ ที่เขามีวันนี้เพราะบาปกรรมตามทันทั้งนั้น

ทยาวีร์ไม่คิดว่ามาครั้งนี้จะได้ผลที่เป็นแบบนี้ยิ่งคิดไม่ ถึงว่าตัวเองจะโดนสวนกลับแบบนี้ เขาพูดอะไรไม่ออกหน้า แดงไปหมดกลั้นมาตั้งนานถึงจะพูดคำนึง “เรื่องนี้ฉันจะกลับไปถามให้ชัดเจน ถ้าเป็นเรื่องจริงฉันก็จะมีคำตอบที่ดีที่สุดให้กับ คุณเต ต

นัชชารู้ว่าเธอจะเป็นวันนั้นมาถึงเพราะสิ่งที่เธอพูดนั้นคือ ความจริง

ครั้งนี้ที่ทยาวีร์ออกจากที่นี่คงไม่มาอีกแล้ว ปณิตาเกาะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้เขาคงไม่มีหน้าจะมาอีกแล้ว

การพูดคุยครั้งนี้ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ทยาวีร์กับจรรยา ก็รีบไปจากที่บ้านเลย ไม่มีการทักทายหรือลากับณัชชนม์และ เมทนี อารมณ์ตอนกลับแตกต่างจากตอนมาจริงๆ

แต่นัชชาก็ส่งคนออกไปส่งหน้าประตูบ้าน ตอนที่ปิดประตู ก็ถอนหายใจยาวๆ จากนั้นก็โทรไปหาเตชิตแป๊บนึงแล้วเรียก พ่อกับแม่ออกมา

“พ่อ แม่ พวกเขาไปแล้วออกมาเถอะ

ณัชชนม์รีบวิ่งออกมาแล้วถามเธออย่างตื่นเต้นว่า “เป็นไง บ้าง พวกเขาคุยอะไรกับเธอ?”

“ไม่เป็นอะไรนัชชาถอดหน้ากากทุกอย่างออกแล้วยิ้ม อ่อนๆ “คุยเรียบร้อยแล้ว ต่อไปไม่มาอีกแน่นอน พ่อกับแม่ วางใจได้

“จริง?”

นัชชาพยักหน้า “จริง ฉันจะหลอกพ่อแม่หรือไง?
“งั้นก็ดีๆ ดนตระกูลนี้หน้าไม่อายจริงๆ ทำเรื่องที่น่า อับอายแบบนี้ยังมีหน้ามาหาถึงบ้าน ฉันกับพ่อเธอโกรธจน จะตีคนอยู่แล้วแต่กลัวจะสร้างปัญหาให้เธอก็เลยควบคุมตัวเอง

ในโลกใบนี้จะมีแม่คนไหนที่เห็นลูกของตัวเองถูกรังแก แบบนั้น เธอทนคนบ้านนั้นตั้งนานแล้วเมื่อก่อนดูแล้วยังเหมือน เป็นคนที่อยู่พอเข้าศาลแล้วธาตุแท้ออกมากันหมด

ณัชชนม์ใช้ศอกไปแทงที่แขน “พอแล้วเรื่องที่ผ่านไป

แล้วก็คือผ่านไปแล้ว ต่อไปจะดีหรือร้ายบ้านเราไม่ต้องไป สนใจอีกก็ถือว่าไม่มีคนพวกนี้

“ครับๆๆ แค่พูดถึงก็รำคาญใจแล้วไม่ต้องพูดถึงดีกว่า จรรยาเดินไปข้างโซฟาแล้วจูงมานัชชามานั่ง “ใช่แล้ว แม่ยัง ไม่ได้ถามเธอเลยว่าลูกกับนายเตชิตนั่นเป็นอะไรกัน?

จรรยาอายุเยอะแล้วไม่ค่อยสนใจเรื่องในวงการธุรกิจ แก เตชิตก็ไม่ชอบอวดตัวเองอะไรเข้าร่วมงานต่างๆก็เก็บเป็น ความลับ ในใจของณัชชนม์เตชิตก็เลยเป็นแค่เด็กธรรมดา

แต่เมทนี้ติดตามหนิพอได้ยินณัชชนม์พูดแบบนี้ก็รีบพูด แทรก “เขาเป็นเด็กที่ไหน นั่นคือคนเก่งในวงการเลยนะ!

สีหน้าของจรรยาเปลี่ยนไปนิดนึง “ใช่เหรอ?เก่งขนาดนั้น

เลยเหรอ?นัชชาเธอกับเขาไปถึงไหนกันแล้ว? พอโดนถามถึงเรื่องลับในใจ บนใบหน้าของนัชชาก็เริ่มหน้าแดง “ไม่มีอะไรมากอยู่ในขั้นดูแลกันอยู่

ทางนี้จรรยายังไม่ได้พูดอะไร เมทนีก็หัวเราะก่อนแล้ว “ฉันกับแม่เธอดูแลเธอตั้งแต่เล็กจนโดละนะ แต่เธอขยับนิ้วฉัน กับแม่เธอก็รู้แล้วว่าเธอคิดอะไร ดูท่าทางแบบนี้คงจะชอบคน อื่นเข้าน่ะ

หน้าของนัชชาแดงกว่าเดิม “พ่อ พ่อพูดอะไรเนี่ย ไม่มี เรื่องแบบนั้น……

ณัชชนม์เห็นนัชชาเป็นหน้าตาแบบนี้ในใจก็รู้แจ้งแล้วไม่ ได้พูดอะไรออกมาแต่ก็แอบเตือนเธออ้อมๆ “มีไม่มีในใจของ เธอรู้ดี”

“เรื่องนี้เธอไม่ยอมพูดฉันกับแม่เธอก็ไม่ถาม แต่เธออย่า คิดว่าได้เขาแล้วสบาย ครอบครัวแบบนี้เคร่งที่สุดแล้ว ใช่ว่าจะ ยอมรับเธอได้ เมทนียังไงก็คือพ่อสิ่งที่คิดก็ต้องเยอะอยู่แล้วที่ อดพูดคำแบบนี้กับเธอก็เพราะว่าเป็นห่วง

พูดถึงนี่แล้วนัชชานึกถึงคนแก่สองท่านที่อยู่ในบ้านเก่า ตระกูลจิระพงษ์ โทรศัพท์สายนั้นทำให้เธอยังจําคำพูดทุกคำ พูดได้อย่างชัดเจนจนตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอ

นัชชาชะงักกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วงก็เลยเก็บความเป็น ห่วงทุกอย่างไว้ “พวกเธอวางใจได้ในใจของลูก

พูดคุยกันอีกสักแป๊บไม่นานนัชชาก็รีบกลับไปที่บริษัทเลย ณัชชนม์อยากจะให้เธอกินข้าวเที่ยงต่อ “ไปแบบนี้เลยเหรอ?ช้าๆหน่อย อย่าใจร้อน!

“ฉันรู้แล้วแม่ ไปแล้วนะ

เห็นเธอไปแล้วนัชชานมก็ยังรู้สึกเสียดาย

“เฮอะง่ายเลย

จริงๆ

“เฮอะ เมทนีก็เฮอะใส่ แต่น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความ ชื่นชม “โตแล้วสักที

อีกทางหนึ่ง ตอนที่ทยาวีร์กับจรรยาลงจากตึกเอารถและ เจอกับคนที่ลงจากรถเบ็นซ์ที่กำลังขับมาพอดี

ทั้งสองคนหยุดเดินจากนั้นตะโกนไปทางดษ “กลับบ้าน! ดวินมองไปทางตึกที่อยู่ตรงหน้าเขางงไปหมดเลย “พ่อ

เป็นคนเรียกฉันมาเองไม่ใช่เหรอ?

“มาทำไม หน้าโดนพวกเธอขายไปหมดแล้ว!” ทยา รอด ที่จะด่าไม่ได้เปิดประตูรถแล้วเข้าไปเลย

ดนเตะไปอากาศแล้วว่าเบาๆ “ไอ้แก่นี่เป็นบ้าอะไรอีก

จรรยาถอนหายใจเข้าลึกๆ เดินไปข้างรถแล้วเอาคำพูดที่ นัชชาพูดมานั้นพูดให้เขาฟังหมดๆ “ตอนนี้แกห้ามโกรธพ่อที่ พ่อเหวี่ยงใส่เด็ดขาด”

“อะไรนะ?! “ดวิษรู้สึกอึดอัดแน่นอกมาก “ที่นาไปอ่อยเต ซิต? เป็นไปได้ไง!
“เชื่อไม่เชื่อแล้วแต่เธอ นัชชาพูดเหมือนเป็นความจริง เธอเรียกทีนาร์กลับมาก่อนฉันกับพ่อแกจะถามต่อหน้าเอง จรรยาพูดด้วยคำพูดดุร้าย “ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงฉันจะบีบยัย เด็กนั่น ให้ตายเลย!

ตอนที่นัชชาไปถึงบริษัทที่11 โมงแล้ว เธอไปทักทายยา แล้วไปทำงานของตัวเอง ในมือของเธอมีคดีเจ็บเพราะเรื่อง งานอยู่ นี่คือคดีแรกที่เธอมาทํางานหลังจากนั้นเธอก็ตามเรื่อง นี้ตลอด

คดีนี้มาได้ยุ่งยากนักทุกเรื่องทุกอย่างก็ถึงท้ายแล้ว หลัง จากที่ยังอยู่นัชชายังตั้งใจไปหานวียาบอกว่าตัวเองอยากจะรับ คดีอื่นดู

“เธอแน่ใจว่าเธอทําได้?

นัชชาพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ฉันแน่ใจ

“คดีก่อนหน้านี้ของเธอก็ดีมาก ตอนนี้ในมือฉันมีคดีที่ สำคัญมากเป็นเรื่องเกี่ยวกับอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ ตอนที่จัดการก็อาจจะยุ่งยากไปหน่อย เธออยากจะทำไหม?” ตอนที่พูดอยู่นวียาก็เอาซองเอกสารออกมา

นัชชามองไปทางซองเอกสารตาเต็มไปด้วยความดึงดูด “อยาก!”

“งั้นก็ดีเรื่องนี้ให้เธอจัดการ ถ้าทำได้ดีคนที่ได้โบนัสท้ายปีเป็นเธอแน่นอน นวียาพูดจบก็หัวเราะ “แน่นอนถ้าเธอมี ปัญหาก็หาคุณเดชิดได้ เขามีประสบการณ์ทํางานที่เยี่ยมมาก

นัชชายิ้มที่มุมปาก นึกถึงคำถามที่เขาถาม ข้อตกลงพวก

……………….. “ฉันพยายามเองดีกว่า

“อยู่สูง ใกล้ดวงจันทร์ มีทรัพยากรที่ดีก็ควรจะใช้เป็น ประโยชน์ นวียาเห็นทุกย่างได้อย่างชัดเจนแล้วเอาเอกสารให้ เธอ ไปเลยถ้ามีปัญหาก็มาหาฉันได้ตลอด

นัชชาได้คดีที่อยากได้มาตั้งนานในใจดีใจจนไม่รู้จะ อธิบายยังไง ตลอดทั้งวันมีแต่ความสุขในการทำงาน ก็เลย ทำให้ผู้ชายคนบางคนที่โดนเมินก็หน้าบูดตลอดทั้งวัน

ระหว่างทางที่กลับบ้านเห็นนัชชายังอ่านเอกสารอยู่ ไฟ เล็กๆ ในใจของเขาก็เริ่มยืนขึ้นยื่นมือไปจับเอกสารแล้วโยนไป ทางด้านหลัง

นัชชามองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างมึนงง “นายท่า

อะไร?”

“ปกติไม่เห็นเธอตั้งใจ อยู่กับฉันแล้วน่าเบื่อขนาดนั้นเลย เหรอ?” ผู้ชายคิดทบทวนเสน่ห์ของตัวเอง

นัชชาเหลือกตาขาว “ฉันทำงานนายก็ทิ้ง?

“อิ่ม เขาพูดคำชมตัวเองขึ้นมาก็ไม่รู้สึกอายเลย “ตอนที่ อยู่กับฉันต้องมองฉันอย่างเดียว