ตอน137คลุมเครือไม่ชัดเจน

ตอนที่ 137 คลุมเครือไม่ชัดเจน

จากวิลล่าถึงเขตเหนือถึงจะพยายามขับเร็วแค่ไหนแต่ก็ใช้ เวลาไปชั่วโมงครึ่ง

วิลล่าเขตเหนือตั้งอยู่พื้นที่คนรวยที่กว้างขวางมีเพียงบ้าน เก้าหลังแต่ละบ้านแบ่งออกเป็นสามส่วนส่วนที่หนึ่งเป็นชั้นห้อง ธรรมดาชั้นสองเป็นห้องในรูปแบบโบราณชั้นที่สามเป็นห้อง หลักโถงใหญ่

บ้านทุกหลังมีมีลานกว้างทั้งหน้าและหลังบ้านมีสระว่ายน้ำ ส่วนตัวเรียบหรู

ตอนนั้นที่เตชิตซื้อวิลล่านี้ก็เพื่อคำนึงถึงสุขภาพร่างกาย ของจินต์เป็นหลักมันเป็นบ้านที่หรูหราที่สำคัญคือที่นี่อากาศดี ปลอดโปร่ง

มีคนรวยมากมายจะมาพักรักษาตัวที่นี่ตอนนั้นมีคน มากมายอยากได้บ้านที่นี่มีเงินมามายก็ไม่สามารถต่อคิวซื้อได้ รถขับมาถึงหน้าบ้านประตูหน้าบ้านเปิดอัตโนมัติจอดรถ

เสร็จมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาต้อนรับ คุณเตครับ

เขายปวีณอายุ 32 ปีหุ่นปานกลางสูงประมาณ 175ผิวค่อน ข้างคล่ำผมสั้นตาไม่โตริมฝีปากบางท่าทางแข็งแรง
เมื่อก่อนเขาเคยชนะการแข่งขันยูโดมากมายหลังจากนั้น โดนบริษัทหลอกให้เซ็นสัญญาณไม่ใช่แค่ไม่ได้เงินรางวัลแล้ว ยังต้องทำงานให้บริษัทฟรีๆ โดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนเลย

เตชิตพยักหน้ารับเขาเดินตรงเข้าไปในบ้านเห็นมุม หน้าต่างที่ไม่ถูกที่ถูกทาง

ทั้งหมดหันไปทางแดดมันไม่เหมาะกับสภาพร่างกายของ

“ได้ออกแบบแก้ไปยัง

ปวีณยื่นแบบให้เขาดูออกแล้วครับนี่ครับ

เตชิตรับมาดูเขาในแบบให้แก้เพิ่ม ห้องนอนห้องหนังสือ และห้องเล็กชั้นสามทั้งหมดนี้ไม่เอาหน้าต่างหามาปิดตายให้ หมด”

“ครับ ปวีณส่งข้อความไปให้นักออกแบบแก้

เตชิตเดดินดูรอบบ้านข้างบนข้างล่างรวมถึงสวนบอกให้ เขาแก้ในส่วนที่ไม่โอเคและขอให้ทุกอย่างเสร็จภายในพรุ่งนี้

สั่งงานทุกอย่างเสร็จก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าปวีณมองดู ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดขึ้น อาการของคุณจินต์ในที่สุดก็ คงที่แล้วดีใจด้วยนะครับ

เตชิตยกมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่ได้อยากยิ้มเขายกมือไป ตบไหล่ปวีณ ฝากด้วย
ปวีณทำงานกับเขามานานรู้สึกและเห็นอารมณ์ความรู้สึก ของเขามามากแต่ตอนนี้ปวีณรู้สึกไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ ค่อยดีใจ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเตชิตหวังเพียงอยากให้จินต่อาการดี ขึ้นและกลับประเทศมาแต่ทำไมตอนนี้กลับมีสีหน้าแบบนั้น

เตชิตขับรถกลับถึงบ้านก็ตีสองแล้ว

จอดรถเสร็จเขาอยากสูบบุหรี่แต่พอนึกถึงคำพูดของเธอ มือที่ยื่นออกไปก็เก็บเข้ามาอย่างง่ายดาย

เธอไม่อยากให้สูบเขาไม่สูบก็ได้

ก้าวลงจากรถห้องเงียบเขาเปลี่ยนรองเท้าเดินตรงกลับไป ที่ห้องนอนไฟที่ทางเดินยังเปิดอยู่เขารีบจนไม่ได้ปิดไฟเปิด ประตูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงยังหลับอยู่

เขาโล่งใจเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวรู้สึกเหนียวตัวหยิบชุด นอนิกมาเดินไปอาบน้ำที่ห้องรับรองแขกกลัวว่าจะทำเธอตื่น

สิบนาทีต่อมาเขาเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมาผมยังไม่แห้ง หันหลังก็เห็นผู้หญิงนั่งอยู่บนเตียง

เขาชะงักเท้ามองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงเตชิตตกใจ

เหมือนกับโดนจับที่หนีภรรยาเที่ยว นัชชาที่นอนอยู่เธอฝันถึงเรื่องที่เจอกับชนุดมเธอตกใจตื่นเธอยื่นมือไปจับผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ แต่ไม่เจอ เธอกำลังจะลงไปหาแต่ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้าน

นอก

เธอ โล่งใจแต่ก็มองไปเห็นผมที่ยังเปียกชุ่มของเขา

“คุณไปไหนมาสัมผัสที่หกของผู้หญิงเธอถามขึ้นทำให้เด

ชิตตกใจ

เขาปิดประตูลงตอบแบบนิ่งๆ ไม่ให้มีพิรุธไปอาบน้ำที่

ห้องรับแขกมา

“อาบน้ำหรอ นัชชากระพริบตาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เมื่อ คุณเพิ่งอาบไปไม่ใช่หรอ

“อืมในห้องมันร้อนมีเหงื่อออกก็เลยไปอาบอีกรอบ” เขารีบ

เดินเข้ามาใกล้เตียงยืนมองเธอที่อยู่บนเตียง ตื่นมาทำไม

นัชชายกมือขยี้ตา ฉันฝันร้าย

เห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเตชิตนั่งลงบนเตียงดึงเธอเข้ามาก อดไว้ไม่เป็นไรฉันอยู่นี่แล้ว

นัชชากอดเขาคืนเธอรู้สึกว่ากลิ่นกายของผู้ชายคนนี้ไม่ เหมือนคนที่นอนตื่นกลางดึก ในแววตาไม่มีความง่วง

แต่เธอไม่ได้ถามออกไปนับตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเข้าใจผิดเมื่อ ครั้งก่อนเธอเริ่มเชื่อใจเขามากขึ้น ในเมื่อเลือกแล้วความเชื่อใจ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
เตชิตกลัวว่าเธอจะสงสัยเพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนเขาก็ ไม่มีความมั่นใจที่จะตอบเขาไม่ใช่คนที่โกหกเก่งยิ่งไปกว่านั้น เธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขารักมาก

และแล้วนัชชาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมันยิ่งทำให้เขาไม่ สบายใจเขาปิดบังโกหกเธอทั้งๆที่เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขา

น้ำที่ปลายผมหยดลงบนมือนัชชาเธอผลักเขาออกยกมือ จับผมเขาไปเป่าผมให้แห้งไปถ้านอนแบบเปียกๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ คนมาปวดหัว

เตชิตนั่งอยู่กับที่จ้องมองเธอด้วยสายตาหลงใหลทำให้ นัชชาเป็นแปลกๆ มีเรื่องอะไรรึเปล่า “นัชเธอจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปใช่มั้ย เขาถามขึ้นโดย

เรียกชื่อเล่นของเธอ

นัชชางงกับการกระทำของเขาเธอเป็นกังวล มีเรื่องอะไร เกิดขึ้นใช่มั้ย”

“เปล่า เขาตอบและก็เขาต้องการคำตอบจากเธอ ตอบ ฉันด้วย”

“ใช่”นัชชาตอบแบบไม่ลังเลแต่ในใจก็ยังคงกังวลอยู่เธอ ยกมือจับหน้าหล่อเหลาของเขา ทำไมอยู่ๆถึงถามขึ้นมาล่ะ

เขาไม่ได้ตอบเธอแต่ดึงเธอเข้ามากอดมือค่อนข้างหนักแต่ ก็กลัวเธอจะตกใจเขารู้สึกตัวตึงเครียดๆ

ในห้องเงียบสนิทเขาปล่อยนัชชาออกเดินเข้าไปเป่าผมในห้องน้ำ

เสียงเครื่องเป่าผมดังเห็นเหงาเขาผ่านประตูกระจกนัชชา

รู้สึกหายง่วงไปมาก

วันนี้เตชิตแปลกมากเธอลอกให้ตัวเองอย่าคิดมากอย่า คิดมากแต่ในหัวเธอก็ยังคงไม่ฟังเธอสั่งเขาเป็นอะไรกันแน่