ตอน127เรื่องอื้อฉาวกับรูปหลุด

ตอนที่ 127เรื่องอื้อฉาวกับรูปหลุด

นัชชารู้ว่าการกระทำของเขาบ่งบอกถึงอะไรรู้ว่าเขาจะทำ อะไรเรื่องแบบนี้เขาเคยทำกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนจากตอน แรกที่ต่อต้านก็ค่อยๆเริ่มยอมรับจนกายและใจหลอมรวมเป็น หนึ่งเดียวแต่ตอนนี้เธอกลับกลัวจนตัวสั่นไปหมด……….

เธอกรีดร้องจนเสียงหายขัดขืนสุดชีวิตแต่ชายคนที่คร่อม อยู่บนตัวเธอลุ่มหลงจนควบคุมไม่ได้แล้วริมฝีปากอันบางและ เย็นไม่ได้บรรจงจูบเธอแต่กลับก้มลงดูดดื่มคอขาวๆของเธอ อย่างบ้าคลั่งและไร้เยื่อใยทิ้งไว้เพียงรอยแดง

อันที่จริงเขาเพียงแค่โมโหอยากจะลงโทษที่เธอเย็นชากับ เขาแต่เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวเธอผสานกับความปรารถนาที่มี มาหลายวันในเวลาแค่ช่วงหนึ่งความต้องการจึงเพิ่มขึ้นอย่าง รวดเร็วปฏิกิริยาในร่างกายเขาตอบสนองขึ้นมาเขาเริ่มที่จะ ควบคุมตัวเองไม่ได้

กระโปรงที่นัชชาสวมใส่ถูกเขาฉีกออกอย่างดุดัน แครก ผ้าผืนแยกออกเป็นเศษเป็นชิ้นในพริบตาเดียวบนร่างของเธอ คงเหลือไว้แค่กางเกงในบางๆเมื่อสัมผัสกับอากาศทำให้ขนลุก ขึ้นมาโดยพลันเขาเหลือบไปเห็นการตอบสนองทางร่างกาย ของเธอแต่มันกลับทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่าย
“เป็นอะไรไปแตะต้องตัวเธอแค่นี้เป็นทุกข์มากเลยหรือ

เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนเรือนร่างเธอถูกเขาฉีกออกเช่นกัน ความรู้สึกอันอัปยศ โอบล้อมเธอไปหมดนัชชากรธร้องตะโกน ออกมา ใช่เฉันยอมตายดีกว่า ให้นายมาแตะต้องตัวฉัน สกปรก!

สกปรก?

เมื่อได้ยินคำพูดอันกระดากหูเขาหยุดนิ่งไปสักพักแต่ไม่ นานเขาก็ลงมือต่อเขาใช้กำลังมากขึ้นกระทำเธออย่างโหด เหี้ยมราวกับจะหักร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ สกปรก? รังเกียจ ฉันสกปรกเธอก็อย่าสะอาดไปเลยละกัน!

ลมหายใจอันรุ่มร้อนรดลงมาที่ซอกคอเขาไม่อ่อนโยนกับ เธอเลยสักนิดนอกจากเธอจะถูกบีบบังคับขืนใจเธอก็ไม่เหลือ ลู่ทางใดให้รอดออกไปได้เลย

เขาไม่ได้จูบเธอต่อแต่กลับพลิกร่างของเธอให้คว่ำลง ราวกับเธอเป็นหุ่นกระบอกนอนอยู่บนเตียง

ขาทั้งสองข้างของเธอถูกกางออกนัชชาร้องไห้ฟูมฟาย เต ซิตอย่าทำแบบนี้กับฉันฉันจะเกลียดเธอฉัน….อ๊าก!

ยังพูดไม่ทันจบประโยคเขายังคงไม่สนใจกับการขัดขืน ของเธอกลับบุกเข้าไปอย่างเต็มที่คำพูดทุกคำจุกอยู่ที่มุมปาก ร่างของเธอขยับขึ้นลงอย่างไม่หยุดยั้งตามท่าทางของเขาก่อนหน้ารู้สึกว่าเตียงนี้ช่างกว้างใหญ่แต่เป็นเพราะเขากลับทำให้ดู เล็กขึ้นมาถนัดตาขอบเตียงดูสูงจากพื้นมากเธอกลัวว่าถ้าไม่ ระวังอาจจะตกลงไปได้

ทั้งสองปิดปากเงียบบรรยกาศตอนนั้นมีเพียงแค่เสียงของ จินต์ที่ตะโกนร้องเรียกอย่างไม่หยุดยั้ง

เตชิตนาออกมาเดี๋ยวนี้เฉันจะบอกนายให้ถ้านายขึ้นทำ อะไรนัชชาฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่

“นัชชาเธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เธอโอเครึเปล่าเธอพูดกับฉัน

“ช่วยด้วยค่ะโรงแรมใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครดูแลหรือยัง

เสียงที่อยู่นอกประตูดังเข้ามาอย่างขาดๆหายๆ ทุกคำพูด ฟังดูอึดอัดใจชายคนนี้ยังคงหมกมุ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ปรานี้กับ เธอเลยสักนิดราวกับเป็นเพียงแค่ระบายอารมณ์ออกมา

เธอแข็งใจไม่ปริปากพูดเตชิตจงใจทรมานเธอมุ่งตรงไปที่ จุดอ่อนไหวที่สุดของร่างกายจู่โจมเข้าอย่างจัง

การต่อต้านภายในจิตใจกับการตอบสนองทางกายกำลัง ทรมานนัชชาเธอรู้สึกละอายใจที่ตัวเองโดนเขาปลุกปั่นเช่นนี้ น้ำตาไหลลงมาบนหมอนไม่หยุดเปียกชุ่มไปทั่ว

“รังเกียจฉันไม่อยากให้ฉันแตะต้อง?” เสียงของเขา เหมือนยมทูตที่มาจากนรกยังรู้สึกอยู่
นัชชากัดปากตัวเองสุดแรงฟันอันขาวสะอาดของเธอ กระทบกับริมฝีปาก เป็นรอยเลือดเธอค่อยๆหลับตาลงรู้สึกว่า ตัวเองดูไร้ค่าสุดที่จะทนได้

ก่อนหน้านี้ ทำให้เธอเสียใจมากแต่อย่างน้อยเธอก็ยัง ต้านทานไหวแต่กับเตชิตเธอออกแรงพยายามทําเพื่อเขา ทั้งหมดสุดท้ายกับถูกขืนใจอยู่บนเตียงเล็กๆ ช่างน่าสมเพชยิ่ง นัก

สรุปแล้วเธอทำอะไรผิดไปงั้นหรือพระเจ้าจะลงโทษเธอ แล้วซ้ำเล่าอย่างนี้?

นัชชาไม่เข้าใจเธอแค่เจ็บปวดมากเจ็บกายและยิ่งเจ็บใจ ทุกลมหายใจคือความทรมานอันแสนสาหัส

หลังจากเขาพูดจบนัชชาก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเหมือนตุ๊กตา ที่ไร้ซึ่งความรู้สึกอ่อนแอหมดเรี่ยวแรงนอนอยู่ตรงนั้นอยากทำ อะไรก็ทําไป

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ภายนอกห้องที่จินต์ร้อง ตะโกนจนเสียงหายในที่สุดผู้ชายที่อยู่ในห้องก็หยุดทุกการกระ

แผ่นหลังขาวผ่องของเธอยังมีหยดเหงื่ออันเร่าร้อนของเขา แต่ร่างกายของเธอกลับรู้สึกหนาวเย็นไปถึงกระดูก

“แกร๊ก เสียง ใส่เข็มขัดเขาเสร็จกิจแล้วแต่ยังคงทำตัวไร้ เยื่อใยกับเธอแม้คำพูดสักคำยังไม่ปริปากพูด
มุมปากของนัชชาปรากฏเป็นรอย ร่างกายที่เจ็บปวด ทรมานถูกห่อด้วยผ้าห่ม

เธอหยิบเสื้อคลุมยาวและเสื้อกันแดดแขนยาวออกมาจาก

ตู้เสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำทำความสะอาดชะล้างจากนั้นเปลี่ยน เสื้อผ้านอกจากรอยแดงบริเวณคอที่โดนคนใจร้ายทิ้งร่องรอย ไว้ส่วนอื่นถูกกปกคลุมอย่างมิดชิด

เธอไม่พูดอะไรสักคำเปิดประตูและเดินออกไป

เตชิตไม่ห้ามชั้นล่างล้วนเป็นคนของเขาต่อให้เธอมีปีกก็ หนีไปไหนไม่พ้นจากโรงแรมแห่งนี้

จินต์กำลังวางมือลงมาประตูถูกนัชชาเปิดออกจากข้างใน จิตใจเธอรุกร้อนเป็นไฟ เธอไม่เป็นอะไร….

ตั้งใจจะถามเธอว่าเป็นอะไรไหมพูดยังไม่ทันจบจินต์ เหลือบมองไปเห็นรอยแดงๆม่วงๆที่คอเธอจากนั้นก็ไม่พูด อะไรอีกเลย

“เธอ……..

นัชชามองไปยังสายตาอันตกใจของจินต์อ้าปากค้างพูด อะไรไม่ออกตอนนี้เธอรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก โกรธเกลียด จนไม่รู้จะไปหลบซ่อนตัวที่ไหนไม่ให้ใครเห็นได้

“ฝีมือเตชิตหรอ?” หลังจากจินต์ถามเธอก็รับรู้คำตอบได้

ด้วยใจ ในห้องก็มีกันอยู่แค่สองคนไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครไป
ไม่รอให้นัข าตอบอะไรเธอรีบตรงดิ่งเข้าไปในห้องโกรธ เป็นฟืนเป็นไฟยืนอยู่ตรงหน้าเตชิตบรรยกาศภายในห้องยัง อบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความคลุมเครือเรื่องระหว่างทั้ง สองปรากฏความจริงออกมาแล้ว

เธอโกรธจนจะอกแตกตายยกมือขึ้นมาจะตบหน้าชายคน นั้นแต่โชคช่างไม่เข้าข้างกลับถูกเขากันไว้ได้

สายตาของเขิตแทบจะถอนออกมา ออกไป!

โดยปกติจินต์จะไม่พูดมากไปกว่านี้แน่แต่เมื่อเธอนึกถึง ร่องรอยบนคอของนัชชาเธอก็อดพูดออกมาไม่ได้ เตชิตนาย มันขืนใจผู้หญิงยังเป็นผู้ชายอยู่อีกไหม!

“ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ฉันไม่ออกไป!”จินต์ก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวมองดู กระโปรงที่ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เทียบกับเสื้อเชิ้ตที่เรียบร้อยเป็น ระเบียบของฝ่ายชายเธอกัดฟันพูด นายเตชิตมีสิทธิ์อะไรมา รังแกเพื่อนฉันแบบนี้

อันที่จริงเตชิตไม่อยากจะอธิบายยิ่งไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ กับคนนอกแต่เมื่อได้ยินเพื่อนที่สนิทที่สุดของนัชชาพูดออกมา แบบนี้เขาทนไม่ไหวพูดด้วยน้ำเสียงดุดันแต่ซ่อนเร้นด้วยความ อ่อนแอ คนที่หนีหายไปไม่ใช่ฉันแต่เป็นเธอ

จินต์ได้ฟังดังนั้นราวกับฟังเรื่องตลก นายคบชู้มั่วโลกีย์ยัง จะมาว่าคนอื่นหนีไปจากนาย? “คนชั่วอย่างนายคงรู้สึกว่าขาดผู้หญิงบนโลกนี้แล้วจะอยู่ไม่ได้ใช่ไหม?!

ฝ่ายชายกำลังติดกระดุมเสื้อตรงปลายนิ้วต้องหยุดชะงัก เพราะคำพูดประโยคนี้เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน

จินต์หัวเราะแห้งๆ อย่ามาแกล้งทำเสแสร้งเปณิตาทั้งโทร ศัพท์หานัชชาทั้งส่งรูปภาพโป๊เปลือยของนายกับเธอนายยังจะ มาเล่นแง่อะไรฉันอีกหรอ!

ปณิตา?

โทรศัพท์?

ภาพโป๊เปลือย?

คำพูดเหล่านี้วนเวียนอยู่ตรงหน้าเตชิต ในหัวของเขา สับสนไปหมดหลังจากนั้นไม่นานเขากระชากคอเสื้อของจินต์ ขึ้นมาจนตัวของจินต์ลอยขึ้นจากพื้น พูดให้มันชัดเจนหน่อย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!