ตอน125 ในที่สุดก็หาเธอจนเจอ

ตอนที่ 125 ในที่สุดก็หาเธอจนเจอ

ตรัณเห็นถึงสายตาอันเยือกเย็นของเขาทั้งใจของเขาสั่น ไปหมดลังเลอยู่พักใหญ่ตัดสินใจรวบรวมความกล้าที่มีอยู่อัน น้อยนิดพูดด้วยความระมัดระวัง ท่านเตชิตครับที่คุณนัชชาทำ แบบนี้อาจจะมีเหตุผลของเธอก็เป็นได้นะครับท่านอย่าเพิ่ง โมโหไปควรฟังเธอดูก่อน

คำพูดที่อ้อมค้อมของเขาภายในมีความหมายที่เขาอยาก จะสื่อออกมาหวังว่าเตชิตจะฟังเข้าใจผู้ชายที่แสดงออกไม่เก่ง นักไม่รู้จะพูดยังไงดีเค้าหยุดเดินครู่หนึ่งพยักหน้าเล็กน้อยและ เดินเข้าลิฟต์ไปแบบไม่พูดไม่จา

เลขบนบัตรห้องคือ 1603 พวกเธออยู่ที่ชั้น 16

ประตูลิฟต์ปิดลงมองดูตัวเลขบนหน้าจอที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นใจ ของเขาเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังแล้วดังอีก”ติ้ง เสียงนั้น กระแทกเข้าไปในหูทำให้เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงแทบทรุดลงไป กองกับพื้น

ความรู้สึกแบบนี้นับว่าเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับเขาหลาย วันติดมาแล้วที่ความรู้สึกนี้มันอึดอัดอยู่ในใจเขาอีกไม่นาน ทั้งหมดจะถูกปลดปล่อยแต่ก็ทำให้เขารู้สึกร้อนรนใจเช่นกัน
“ติ๊งต่อง “ลิฟต์มาถึงขั้นจุดหมาย

ชายผู้นี้ย่างก้าวยาวออกไปจากลิฟต์เดินไปตามป้ายบอก ทางในที่สุดก็หาห้อง1603เจอ

ประตูที่กั้นไว้อยู่มองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นแต่เขาราวกับมอง เห็นคนที่อยู่ภายในห้องสายตาแพรวพราวจ้องมองมาที่เขา

4วัน 3คืนกับเวลานับไม่ถ้วนที่เขาค้นหาอย่างไม่หยุดยั้ง จากเมืองถึงเมืองข้ามผ่านระยะทางอันแสนไกลข้าม ผ่าน ฤดูกาล ในที่สุดก็เจอเธอจนได้

สายตาของเตชิตร้อนรนลุกเป็นไฟขอบตาบวมเปล่ง ใบหน้าอันเคร่งขรึมของเขาในที่สุดเผยถึงอารมณ์บางอย่าง ออกมาแต่ไม่นานนักมันก็หายไป

สูดหายใจเข้าลึกยกมือเคาะประตู ก๊อกๆๆ ด้านในไม่มี ความเคลื่อนไหวใดๆ

1 วินาที วินาที วินาที………

“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่ามาหาใครคะ? เสียงที่ฟังดูคุ้นเคย ที่สุดเปล่งออกมาจากบานประตูที่กั้นไว้เล็กแหลมนุ่มนวลแม้ว่า จะไม่ได้เห็นหน้าเธอก็สามารถจินตนาการได้ถึงท่าทางการพูด ของเธอ

จริงนะ…อยู่ตรงหน้าแค่นี้เอง

เตชิตพิงอยู่ข้างประตูเพื่อหลบให้ห่างจากตาแมวไม่ให้ คนในห้องเห็นได้เขากำลังหวาดกลัวกลัวว่าหลังจากเธอรู้ว่าเป็นตนจะหลบหายไป

ภายในห้องเมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรนัชชาขมวดคิ้วถาม อีกครั้ง สวัสดีค่ะคุณมาหาใครคะ?”

นอกประตูยังคงเงียบสงัดมีแต่เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีก ครั้งจินต์เห็นเธอยืนนิ่งจึงเดินเข้าไปถามใครหรอ?”

“ไม่รู้สึเขาไม่พูด

“ห้ะ?”จินต์ยักคิ้วขึ้นลงท่าทางเกรี้ยวกราดไม่คิดพิจารณา ใดๆ ยื่นออกมาเปิดประตู

และในวินาทีนี่เองภายนอกประตูอันกว้างใหญ่ประตูที่เปิด ออกด้วยความสงสัยเงาของคนรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏอยู่ตรง ประตู

นัชชามองดูใบหน้าที่คุ้นเคยเธอยืนเหม่อลอยอยู่ตรงที่เดิม เสียงทั้งหมดถูกกลืนอยู่ในลำคอสายตาเหมือนถูกสะกดหยุด นิ่งนอกจากเขาแล้วรอบๆก็ดูเหมือนไม่มีใคร

หัวใจเต้นถึงขีดสุดภายในวินาทีเดียวราวกับกำลังนั่ง

รถไฟเหาะที่ผ่านไปครู่เดียวก็ลงมาถึงจุดต่ำสุดเธอไม่รับรู้ถึง ความรู้สึกอะไรทั้งนั้นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ตอนนั้นคือลมหายใจ แสนเยือกเย็นหนาวเหน็บของฝ่ายชาย

เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนเสื้อพับขึ้นมาถึงไหล่ขาเหยียด ตรงทั้งสองข้างถูกสวมใส่ด้วยกางแกสแล็คที่พอดีตัวอกกว้าง เอวคอดรูปร่างสูงไม่พูดอะไรทั้งนั้นเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็สะกดสายตาของเธอไว้หมดแล้ว

สายตาของฝ่ายชายมองต่ำลงมาเขามองไปที่ใบหน้าเล็ก ตและดูเคร่งเครียดของเธอนัยน์ตาสีดำนั้นไม่หลงเหลือความ รู้สึกเลยสักนิดแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวสักเล็กน้อยก็ไม่มี

แต่นัชชารู้ดีว่าเขาต้องโกรธมากแน่นอนเพราะเขามาหา เธอแล้วในโลกของผู้ชายคนนี้มีเพียงแค่ใส่ใจกับไม่ใส่ใจสอง อย่างเท่านั้นถ้าเขาไม่ใส่ใจเขาคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้

ราวกับทุกลมหายใจถูกหยุดไว้นัชชาเหมือจนไม่มี ปฏิกิริยาตอบรับใดๆเวลาอันสั้นเพียงแค่ 10วินาทีกลับเหมือน เวลาผ่านไปหลายศตวรรษ

ผู้ชายที่ปรากฏอยู่ในความฝันในจินตนาการนับครั้งไม่ ถ้วนตอนนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ เขามาอย่างสงบนิ่ง คนที่คิดก่อนทำเสมอราวกับมั่นใจแน่แล้วว่าเธออยู่ที่นี่จึงไม่ รีรอที่จะมุ่งตรงมาหา

หลังจากที่ช็อคไปสักพักสิ่งที่นัชชาทำอย่างแรกคือปิด

ประตู!

เธอรีบปิดประตูกำลังจะออกแรงแต่กลับถูกบางคนห้ามไว้ ต่อให้เร็วแค่ไหนสุดท้ายก็เร็วไม่เท่าเขา

บริเวณชีพจรที่กำลังเต้นอยู่บนข้อมือถูกเขาจับไว้แรงหนัก พอสมควรทำให้เธอรู้สึกเจ็บมากนัชชารู้สึกราวกับโดนเหยียบ ขนที่หางและขนก็หลุดร่วงลงทันทีเธอขัดขืนอย่างสุดชีวิตร้องตะโกนออกมา ปล่อยฉัน!”

ชายคนนั้นไม่ปล่อยกลับบีบแรงยิ่งขึ้นเสมือนว่าใช้วิธีนี้ เพื่อให้ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของเธออย่างแท้จริงไม่ใช่แค่เพ้อฝัน

จินต์มองดูท่าทีของทั้งสองเธอเห็นความเผด็จการของเด ชิตเบ้าตาของนัชชาแดงไปหมดเขาไม่สนใจสิ่งอื่นทั้งนั้น ใช้มือ ทั้งสองดึงมือของผู้ชายคนนั้นออกไป

แต่ถึงแม้เธอจะใช้แรงสุดชีวิตก็ไม่เทียบเท่ากับครึ่งหนึ่ง ของชายผู้นั้นยังถูกผลักไปที่ประตูอย่างไร้เยื่อใย

“ปิ๊ง! เสียงดังสนั่นจมูกของจินต์เกือบชนกับประตูบานนั้น

จินต์มองดูประตูที่ถูกปิดแน่นยืนงงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นใช้ มือทุบอย่างบ้าคลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า นายเตชิตออกมาเดี๋ยวนี้ นะเฉันไม่ยอมให้นายรังแกนัชชาเด็ดขาดแน่จริงก็มาพูดกันต่อ หน้าพวกเราสิกล้ารึเปล่า?”

เตชิตฟังจินต์โวยวายจนรู้สึกอึดอัดไปหมดคนที่อยู่ตรง หน้าก็ไม่ยอมประนีประนอมค่อยๆก้มตัวลงไปแบกคนตรงหน้า ขึ้นบ่าก้าวเท้ายาวเข้าไปในห้องนอนล็อคประตูโดยพลัน

เลือดย้อนลงสมองนัชชาจนหน้าแดงไปหมดตอนที่เขา วางตัวเธอลงเธอเตรียมวิ่งไปด้านข้างเพิ่งจะก้าวออกไปได้หนึ่ง ก้าวก็ถูกกระชากกลับมา

สายตาของเตชิตยังคงไม่ได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ ราวกับมีชนวนไฟสองดวงกำลังแผดเผาเธออยู่ท่าทางโกรธแค้นเหมือนจะจับเธอแยกออกเป็นชิ้นๆ

แต่เขาก็ไม่ได้ทำเช่นนั้นกลับน่าแขนยาวๆ ยื่นออกมากอด เธอไว้ในอ้อมอก

แรงของแขนทั้งสองข้างของเขาค่อนข้างหนักกำลังของ เขามากมายมหาศาลราวกับจะบีบกระดูกให้แหลกเป็นผง

นัชชาถูกบีบจนต้องเงยหน้าขึ้นขยับร่างกายไม่ได้ถูกเขา กอดรัดแน่นอย่างโหดร้ายขณะเดียวกันกลิ่นที่คุ้นเคยถูกเธอ โอบล้อมไว้แรงที่ขัดขืนเมื่อครู่ค่อยๆคลายลงเธอได้กลิ่นบุหรี่ที่ แรงจนแทบจะรับไม่ไหว

4วัน3คืนนัชชาทำไมต้องทิ้งผมไป? เขาเสียงแหบจนพูด แทบจะไม่เป็นคำสิ่งที่ทำให้นัชชาปวดใจยิ่งไปกว่านั้นคือในน้ำ เสียงที่เขาเปล่งออกมาเป็นเสียงที่สั่นคลอนแบบไม่อาจควบคุม

เขา….ร้องไห้หรอ?

มองไม่เห็นใบหน้าของฝ่ายชายแต่สามารถรับรู้ได้ถึง

ความสั่นเทาของคนสูงใหญ่

นัชชาปิดตาสนิทพยายามฝืนตัวเองไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่เธอทนไม่ไหวทนไม่ไหวจริงๆ

เธอปวดใจมากเพียงแค่ไม่กี่วันเขากลับผอมลงเยอะมาก หนวดเคราไม่ได้โกนเกลี้ยงเกลานัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เธอเห็นทุกอย่างแล้วแต่ตัวเธอเองก็เสียใจมากเช่นกันและมีหลายๆเรื่องที่อยากจะถามหาความชัดเจนจากเขา

นัชชาบังคับตัวเองให้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด นออกจาก ไหล่นายปล่อยฉันก่อน

เขาไม่พูดอะไรกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

นัชชาแทบจะหายไม่ออกอันที่จริงเธออยากจะเข้มแข็ง มากกว่านี้แต่เธอยังจะพูดประโยคนี้อีกครั้งอย่างสะอึก สะอื้น นายปล่อยฉันนะ…

สั้นๆ พยางค์เสมือน ใช้พลังทั้งหมดที่เธอมี

“นายปล่อยฉันนะ อันที่จริงฉันไม่ได้หวังให้เธอปล่อยฉัน เลยสักนิด