ตอน110ข่มขู่คนในตระกลูดวิษ

ตอนที่ 110 ข่มขู่คนในตระกลูต

นัชชาตื่นก็ประมาณเที่ยงๆแล้ว ตอนเช้าเธอไม่ได้กินอะไร ท้องว่างรู้สึกปวดท้องหิว

ลืมตา ที่นอนข้างๆก็ว่างเปล่าแล้ว เธอยื่นมือไปจับที่เตียง มันเย็นๆแล้ว

เขาไปไหน

นัชชาใส่รองเท้าเดินลงมาชั้นหนึ่ง เดินขึ้นไปชั้นสาม แต่ก็

ไม่มีคน

พอคิดถึงเขามีไข้ไม่สบาย เธอเป็นห่วง หยิบโทรศัพท์โทร

หาเขา

ไม่นานเขาก็กดรับ พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ ตื่นแล้วหรอ

“อืม คุณออกไปไหน

เตชิตมองดูความเร็วของเครื่อง เขาออกแรงเหยียบคันเร่ง “ออกมาทำธุระ

“ทำธุระหรอ” นัชชาขมวดคิ้ว “ตอนนี้คุณไม่สบายมีไข้อยู่ ออกไปทำธุระอะไร
“ธุระที่บริษัท”

“คุณอยู่ไหน” นัชชาพูดไปด้วยเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย ให้ ฉันออกไปรับมั้ย”

“ฉันอยู่ระหว่างทางกลับแล้ว เธอรอฉันอยู่ที่บ้าน เตชิต กลัวว่าเธอจะออกมารับจริงๆ เลยตั้งใจวานงานให้เธอทำ “ต้ม โจ๊กให้ฉันหน่อย”

“โจ๊ก…… นัชชาเดินเข้าไปห้องครัว ปิดประตูตู้เย็นออก ” มองดูวัตถุดิบที่อยู่ในตู้เย็น “คุณอยากกินโจ๊กอะไรล่ะ

ความจริงเตชิตอยากกินกที่ไหนเขาไม่สบายกินอะไรไม่ ลง แค่อยากหาที่ล้มตัวนอนลง เขาเลือกไปเลื่อย “โจ๊กเห็ด “โอเค ฉันจะต้มตอนนี้เลยคุณกับมาก็น่าจะได้กินพอดี

นัชชาเป็นห่วงไม่สบายใจ พูดแล้วพูดอีก “คุณขับรถเองหรอ

“อืม”

“งั้นคุณขับระวังด้วย ไม่ต้อง……. ”

“ฉันรู้แล้ว” เขาตอบรับเธออย่างวดเร็ว “เดี๋ยวฉันก็กลับไป แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เข้าใจมั้ย

นัชชาพยักหน้ารับ “อืม ฉันรอคุณอยู่บ้านนะ

40นาทีต่อมา รถถูกจอดไว้ที่สนามหญ้า เขาเปิดประตูลง จากรถเดินตรงมาที่หน้าประตู
เขายกสแกนลายนิ้วมือ เพิ่งเดินถึงหน้าประตูบ้านก็ได้ กลิ่นหอมลอยมา

“คุณกลับมาแล้วหรอ” นัชชาวิ่งออกมาจากห้องครัว เธอ ใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาวน้ำเงิน รวบผมไว้ข้างหลังแบบหลวมๆ ทำให้เธอดูอ่อนหวานกว่าเดิม

เตชิตรู้สึกเหนื่อยล้าเมื่อเห็นใบหน้าเธอความเหนื่อยก็จาง หายไป เขาเปลี่ยนรองเท้า ก้าวขาเดินได้เพียงหนึ่งก้าวร่าง

ใหญ่ก็เซ

นัชชาเดินเข้าไป เขย่งขาไปจับหน้าผากเขา เธอตกใจ

ร้อนจนทอดไข่ได้แล้ว

เตชิตจับมือเธอออก จะเดินเข้าไปกอดเธอ นัชชาหลบทัน หยิบโทรศัพท์ โทรหาปรัณ “หมอปรัณ เตชิตไข้ไม่ลด คุณ สะดวกเข้ามามั้ย

ปลายสายชะงัก “ไข้ไม่ลดหรอ แล้วดูแลเขายังไง

นัชชา ใช้สายตาเป็นเชิงห้ามไม่ให้เขาเข้าไปในห้อง หนังสือ “คงเป็นเพราะช่วงนี้ทำงานหนักเกินไปเลยได้พักผ่อน น้อย”

“ก็คงจะร่างกายอักเสบ เดี๋ยวฉันเข้าไป เธอให้เขานอน พักไปก่อน ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

“ค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร

หลังจากวางสาย นัชชาเดินเข้าไปหาเขา เห็นเขากำลังจะ ตักโจ๊กกิน “คุณขึ้นไปนอนพักผ่อนไป เดี๋ยวหมอปรัณก็มาแล้ว

เตชิตไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา แต่สำหรับนัชชาเขาไม่มีจุดไหนที่ไม่ชอบเธอเลย

ถึงเธอจะโทรเรียกปรัณตามใจชอบ เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาใจกว้างจนตัวเขาเองยังแปลกใจ

“พยุงฉัน” ผู้ชายตัวสูงใหญ่พูดอ้อนหน้าตาย

นัชชาที่เห็นเขาไม่สบายอยู่ก็ใจอ่อน เดินเข้าไปช่วยพยุง เขา พาเดินขึ้นไปชั้นสอง

ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจรึเปล่า มืออยู่ไม่นิ่งขีดเขียนที่หลังเขาไป มา นัชชาหันไปมองหน้าเขา เขาก็ทําหน้าตาย กว่าจะถึงห้องนอน นัชชาพูดให้เขาเปลี่ยนชุด

เตชิตนอนผู้หญิงที่คอยดูแลเขา หัวใจเต้นแรงรู้สึกอุ่นใจ เขาจับข้อมือเธอไว้ “คนบ้านนั้นเธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจัดการ ให้แล้ว”

นัชชามองเขา ไม่ได้พูดอะไร

“นัชชาเรื่องอื่นเธอไม่ใส่ใจได้ แต่เรื่องเดียวที่เธอต้องไม่ ………. เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คือการอยู่เคียงข้างฉัน เขาใหญ่และมีแรงมากพอที่จะคอยปกป้องเธอ ถ้าเรื่องเดี๋ยวที่เขาไม่สามารถทำให้เธออยู่ต่อได้ มันก็คงไม่มีความ หมาย

นัชชาเห็นความมุ่งมั่นในสายตาเขา ใจเต้น มันก็ถูกเขา ทำถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องยอมแพ้ สิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่การเข้าใจจากเธอแต่คือการไม่

จากเขาไปไหน

นัชชาลูกสะกด มือเล็กเอื้อมไปจับมือใหญ่ ออกแรงบีบมือ

เขา “ฉันรู้แล้ว”

เธอจะคอยอยู่เคียงข้างเขา จนถึงวันที่เขาไม่ต้องการเธอ

แล้ว

ตอนปรับมา เพิ่งจบการประชุมไป เขามาแบบรีบเร่งเลย

พาสุวีรามาด้วย

นัชชารู้สึกดีกับเธอ เป็นคนน่ารักสดใส ต้อนรับเธออย่าง

เขาเปิดประตูเข้ามา ปรัณเดินเข้ามาเห็นเขานอนทำหน้า นิ่ง หมอปรัณวัดไข้ให้เขา “38.9องศา ฉันไม่ไว้กับแกจริงๆ

เตชิตเงยหน้ามองเขา “หมอพูดมากเหมือนแกทุกคน

เปล่า”

“อ่าว ปรัณจัดยาให้เขา “เขาเรียกว่าเป็นห่วงเว้ย เป็นห่วงรู้จักมั้ย

เขาหยิบเข็มฉีดยาออกมา แทงฉีดยาเข้าไปที่ข้อพับของ เขา ไม่ได้เร็วมาก

ปรับตั้งเข็มออก ทําทุกอย่างเสร็จก็เปิดปากถามเขา “ฉัน ได้ยินนัชชาบอกว่าแกออกไปข้างนอกมา เรื่องอะไรทำไมรีบ ร้อนขนาดนั้น

เขาตอบกลับ ไปหาทยาวีร์มา

“ทยาวีร์หรอ” ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ

“พ่อไอดวิษ”

“อ่อ เขาหรอ….เรื่องแบบนี้ปล่อยให้ลูกน้องจัดการก็ได้ ไม่ต้องไปจัดการด้วยตัวเองหรอก แกดูแลนัชชาติไปรึเปล่า

ในสายตาของปรัณกับเตชิต ดาษกับทยาวีร์ก็แค่คนไร้ค่า ไม่ได้มีบทบาทอะไรกับเขา

ถึงมันจะเป็นเรื่องจริง แต่เตชิตฟังไม่ค่อยเข้าหู รู้สึกว่า

ปรัณตั้งใจล้อเลียนเขา

“เสร็จธุระ แกไปได้แล้ว

ปรัณยกคิ้ว ไม่อยากเถียงกับคนป่วย เขาเก็บข้าวของใส่ กล่องพยาบาล มีคนเคาะประตู

ถูกอนุญาต สุวีราเปิดประตูเข้ามา เธอยื่นโทรศัพท์ให้ ปรัณ “คุณปรัณ คุณนัขให้ฉันมาถามว่าของพวกนี้กินได้มั้ย
ปรัณหยุดชงัก เขามองบนแต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ไว้ “อันนี้ อันนี้ อันนี้ก็ไม่ได้

“โอเคค่ะ เดี๋ยวฉันไปบอกเธอ” เธอกำลังจะหันหลังเดิน

ออกไป

เดินถึงหน้าประตู เตชิตเรียกเขาไว้ “คุณสุ

เธอหยุดชะงัก หันหลังกลับมาถามเขาด้วยความสงสัย

“คุณเรียกฉันหรอคะ”

“อืม” เตชิตลุกนั่งบนเตียง เขามองไปทางปรัณแล้วหัน กลับไปมองเธอ “คุณหมอปรับเขาไม่เคยมีแฟน แต่เขาสนใจ คุณ

WTF

หลังจากเขาพูดจบทั้งสองก็ยืนอึ้ง โดยเฉพาะปรัณ “แกพูด อะไรของแก

เขารู้สึกดีกับเธอตอนหน ทำไมเขาไม่รู้

เตชิตหันไปมองเขาและหันกลับมาพูดกับสุราต่อ “เขา แสดงออกไม่เก่ง เธอรู้วก็พอแล้ว ออกไปเถอะ

สุวีรายืนอึ้ง เธอรีบเดินออกไปทั้งๆ ที่ลืมปิดประตู

ปรัณเสียใจที่ฉีดยาลดไข้ให้เขา จะปล่อยให้เขาตาย เพราะไข้ขึ้นสูง

“แกมองฉันทำไม” เตชิตนอนลงบนเตียง หลับตาลง หน้านิ่งเหมือนกวนประสาท แกเป็นคนพาเธอมาถึงบ้านฉัน ไม่รู้ใจ ตัวเองหรอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ