ตอน108ฉันขออยู่เคียงข้างคุณต่อได้มั้ย

ตอนที่ 108 ฉันขออยู่เคียงข้างคุณต่อได้มั้ย

นัชชาจมตายอยู่กองน้ำตา ในใจรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา เธอ รู้สึกกังวลใจแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง โดยเฉพาะรูปที่อยู่ในมือถือ เป็นสิ่งที่ทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ

เธอไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า แล้วถ้าอธิบายปากเปล่าก็ คงจะไม่มีใครเชื่อ

ที่เตชิต ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ แต่การที่เขารับปัญหาไว้เอง มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น นอกจากจะทำให้ตัวเองเครียด เปล่าๆ

คนในครอบครัวเตซิตคงไม่เชื่อ สังคมก็ไม่มีทางเชื่อ เธอไม่อยากเป็นตัวถ่วงของเขา หน้าที่การงาน ชื่อเสียง

ไม่ว่าจะเป็นด้านไหนเธอก็ไม่อยาก นัชชาที่กำลังร้องไห้เสียใจ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้าง

หลัง

เธอตกใจ รีบลุกขึ้นหันหลังกลับทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เช็ดน้ำตา เสียงฝีเท้าของผู้ชายข้างหลังยิ่งเดินยิ่งใกล้เข้ามา จน กระทั่งยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาวางมืออุ่นๆของเขาลงตรงไหล่เธอ หลาย ต่อมาออกแรงบีบ

นัชชายืนตัวแข็งทื่อ ยกมือเช็ดน้ำตาตัวเอง พยายามกลั้น เสียงไม่ให้สั่น “เดี๋ยวฉันลงไปทำอะไรให้กิน คุณกลับไปนอน

“นัชชา หันหน้ามามองฉัน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายรึเปล่า ทำให้เขาเสียงแหบแห้ง เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ายังไงกับหลังจากที่รู้ว่าพวกท่านคิดยังไง เธอในตอนนี้.. น่าอับอายมาก

เตเห็นเธอไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัว เขากดบังคับให้เธอหัน มาเผชิญหน้ากับเขา ตามคาด เห็นตาแดงๆของและริมฝีปาก ดขาวของเธอ

พวกเขาสบตากัน ทุกวินาทีที่สบตากันเป็นเหมือนการ

ทําร้ายเธอ

หลังจากนั้นมือหนาก็เอื้อมเช็ดคราบน้ำตา ให้เธอ ถาม ด้วยเสียงอ่อนนุ่ม “ร้องไห้ทำไม

นัชชาหลับตาลง เขาคงจะไม่ทันได้ยินสิ่งที่ดวิษพูดในสาย เธอส่ายหัว “ไม่มีอะไร แค่ชนะคดีแล้วปรับอารมณ์ไม่ทัน มัน ขึ้นๆลงๆ

“ไม่ดีใจหรอ”

“เปล่า….” นัชชาเปิดปากพูด แต่จะให้บอกว่าดีใจเขาก็พูดไม่ออก

เธอกำลังคิดหนัก โทรศัพท์ที่จับอยู่ในมือก็ถูกดึงออกไป เธอรีบจับแต่ก็สายไปแล้ว โทรศัพท์ตกอยู่ในมือเขาแล้ว

“เอาคืนมา” เหมือนไม่มีประโยชน์ นัชชายื่นมือไปแย่งคืน

แต่ด้วยความที่เขาสูง ถ้าเขาตั้งใจจะดูเธอก็ห้ามอะไรเขา

ไม่ได้

รูป ข้อความ สายเรียกเข้า เขาเห็นทุกอย่าง หน้าเขานิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เป็นเพราะเขานิ่งผิดปกติเลยทำให้นัชชา หายใจติดขัด

ดูเสร็จ เขากดล็อคหน้าจอแล้วยื่นมันคืนให้กับนัชชา “ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ

นัชชาถอนหายใจ ยกยิ้มแบบพื้นๆ “ที่ฉันไม่บอกคุณ ไม่ อยากพูดถึงเพราะฉัน…..รู้สึกอาย

หน้านิ่งของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ยื่นมือไปจับไหล่เล็ก “ทำไม เธอต้องอายด้วย

“ฉันไม่อยากให้คุณตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายเพราะฉัน ฉันไม่โทษใครเพราะมันเป็นสิ่งที่ฉันเลือกพลาดเอง ถึงจะไม่ เคยมีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าจะถูกคนอื่นๆเข้าใจผิด ฉันไม่ สามารถโทษใครได้ ” นัชชาไม่รู้ว่าควรทำอะไร นอกจากส่ายหัวและพยายามกลั้นพูดให้จบประโยค
“แล้วยังไง เธอจะเดินจากไปหรือจะอยู่เคียงข้างฉันต่อไป หม” ในสายตาของเขามีเพียงความอ่อนแอของเธอ ถามค่านี้ ออกไป เขายังคงหน้านิ่งเหมือนเดิม มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าใน ใจเรากําลังร้อนผ่าว

นัชชา หลังเล ในหัวเขามีคำตอบมากมายแล้วหายไป แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะโยนคำถามให้เขาเป็นคนเลือก “ให้ ฉันอยู่ข้างคุณต่อได้มั้ย

เตชิตรู้สึกได้เพียงเหมือนหัวใจจะถูกคนกำไว้แน่น เขา ขมวดคิ้ว เธอถามด้วยความระมัดระวังและท่าทางคาดหวัง ตอบของเธอ ทําให้เขาหัวใจแตกสลาย

เขาไม่ได้ตอบ มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ก้มหน้าลงมาจูบ

เธอ

จูบที่ร้อนๆ ยากที่จะจากกันคือสิ่งที่เขาทั้งสองรู้สึก ตอนนี้ เวลานี้ แค่คำพูดคงใช้อธิบายไม่ได้ ต้องทำอะไรสักอย่าง

นัชชาถูกละลายไปกับจูบนี้ สิ่งที่เธอกังวลหายไปแล้ว เธอ รู้ตัวว่าต้องการผู้ชายตรงหน้าอย่างมาก

อยากอยู่เคียงข้างเขามั้ย

อยาก……..อยากมาก

เตชิตมองดูผู้หญิงที่ยืนหายใจหอบอยู่ตรงหน้า หน้าที่เล็ก เท่าฝ่ามือเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง น่ามองกว่าเดิม “ไม่ว่าเธอจะ อยากหรือไม่อยากอยู่ต่อ ฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอไป
แต่คนในครอบครัว……..

“พวกเขาไม่รู้จักเธอและไม่เข้าใจฉัน เรื่องของฉันคนอื่น พูดหรือตัดสินใจยังไงก็ไม่มีประโยชน์

ทำไมนัชชาจะไม่รู้ เขามีอำนาจและความสามารถนี้ แต่ นั่นมันคนในครอบครัวเธอไม่อยากให้เขาเป็นต้นเหตุทำให้ พวกเขามีปัญหา แตกแยกกันเพราะเธอ

เหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขายกค้างเธอขึ้นต้อง มองเธอ นัชชา เชื่อใจฉัน ปล่อยฉันจัดการเรื่องนี้เอง เธอแค่ คอยอยู่เคียงข้างฉันแค่นี้ก็พอแล้ว เข้าใจมั้ย

นัชชามองเขา เธอลังเล “ฉันไม่ได้ไม่เชื่อคุณแต่ฉันไม่เชื่อ ตัวเองมากกว่า”

“ควิษมันทำได้มากสุดก็แค่นี้แหละ เธอไม่ต้องเป็นห่วง เตชิตไม่อยากบอกเรื่องพวกนี้ให้เธอรับรู้แต่เห็นเธอยังรู้สึก กังวล “รูปถ่ายพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรได้มาก รอให้พวก ท่านคิดได้ เขาแค่ต้องการเวลา

“พวกท่านจะคิดได้จริงหรือ ขนาด…………..

“ได้” เตชิตไม่เปิดโอกาสให้เธอสงสัย ดึงเธอเข้ามากอด “เชื่อใจฉัน”

พูดจบ เขาปล่อยนัชชาออก เดินลงบันไดไปปล่อยให้นัก

ชาแปลกใจว่าเขาจะไปไหน เขากลับขึ้นมาพร้อมกับถือนมอุ่นๆ ในมือ “ดื่มนม จะได้ไม่คิดมาก
นัชชารับมา ถึงเขาจะยังใส่ชุดนอน เปิดหน้าอก นัชชา รู้สึกได้ถึงความร้อนมาจากตัวเขาถึงนึกขึ้นได้ว่าเขากำลังไม่ สบายอยู่

ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก เธอดันตัวเขาให้กลับเข้าห้องนอน

ไป หยิบปรอทวัดไข้ไปวันไข้ใหม่ให้เขา และดูเหมือนใช้เขาขึ้น อีกแล้ว

นัชชาหยิบผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผากของเขา มือใหญ่ กุมมือนุ่มเล็กไว้ เขาออกแรงดึงเธอมาอยู่ใกล้ระหว่างขาเขา ผมนุ่มของเธออยู่บนหน้าผากของเขา “อยู่ข้างๆฉัน

นัชชาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ มองดูเขานิ่งๆ เตชิตถอนหายใจ อุ้มเธอนอนลงบนเตียง ห่มผ้า ปลายจมูกมีแต่กลิ่นหอมของตัว เธอ เขารู้สึกโล่งสมอง

นัชชาอยากพูดอะไรต่ออีก “เตชิต

“ชูว ฉันขอนอนแปปหนึ่งพอตื่นมาแล้วค่อยคุย” พูดจบก็ ก้มจูบเธอ แล้วหลับตาลง ท่าทางเหมือนจะเหนื่อยมาก

ในห้องเงียบสนิท นัชชาไม่อยากรบกวนเขา มองดูเขา อย่างเงียบๆ ในหัวมีความคิดมากมาย คิดไปคิดมาก็รู้สึก เหนื่อย เธอเผลอหลับไป

หลังจากที่เธอเข้าสู่ห่วงนิทรา เตชิตที่นอนอยู่ข้างๆเธอ ก็ได้ยินเสียงหายใจนิ่งเรียบของเธอ เขาลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทั้งหมดถูกปกปิดเอาไว้แต่ก็ยังไม่สามารถปิดบังไว้ได้

เขาดึงมือออกอย่างระมัดระวัง กลัวเธอจะตื่น เขารับเปิด ประตูออกไปทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า