ตอน 721ชีวิตนี้ก็หนีไม่พ้น

ตอนที่ 721 ชีวิตนี้ก็หนีไม่พ้น

รู้สึกว่าเสื้อผ้าถูกดึงออก ดราณีที่ไม่เคยทำเรื่องแนบชิด แบบนี้มาก่อนก็ยกมือขึ้นจับมือเขาไว้ “ฉัน ฉันกลัว…….

ร่างที่อยู่ด้านบน หยุดการกระทำลง ด้านล่างทรงผมที่ ยุ่งเหยิง ดวงตาดำสนิทแผ่รังสีที่ไม่เข้าใจ

นานสักพัก น้ำเสียงแหบของเขาก็พ่นออกมา “กลัวฉัน?”

ดราณีฟังความหมายลึกซึ้งในคำพูดเขาไม่ออก เลยพยัก

หน้า “…..นิดหน่อย

เฮ้อ

เสียงที่แผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยินออกมาจากริมฝีปากเขา ดราณีไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่เขาได้ยิ้มออกมาไหม

“ถ้ากลัว..……..ก็ช่างมัน” เขาหายใจเข้าลึกๆ เตรียมจะพลิก ร่างออกมา

อย่างไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น เธอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา ได้ยินโทนเสียงของเขา ดราณีคิดว่าถ้าตอนนี้ตัวเองผลักเขา ออก บางทีต่อจากนี้…..ไม่ ไม่มีคำว่าต่อจากนี้อีกแล้ว

ดังนั้น ในค่ำคืนแบบนี้ มีเพียงแค่พวกเขาไม่มีช่องว่างของ ใครอื่น เธอได้ทำสิ่งที่กล้าบ้าบิ่นที่สุดในชีวิตยี่สิบปี
เธอจับมือของชมัยไว้

ไม่คิดว่าเธอจะเคลื่อนไหวไปอีกขั้นอย่างชัดเจน ตอนที่ ปลายนิ้วเธอสัมผัสตน หลังชนัยก็แข็งที่อ

เขาเองหน้า ไม่ได้หันกลับไปมองเธอ แต่แม้ว่าจะไม่ได้พูด สักประโยคเดียว ดราณีก็ยังรู้สึกถึงความปรารถนาของเขาที่มี

ต่อเธอ

เขาต้องการคนอยู่เคียงข้าง ด้วยความกระหายอย่างมาก

ดราณีหายใจเข้าลึกๆ คลายมือที่จับเขาไว้เล็กน้อย ขนตา เรียวยาวเหมือนพัดที่ทำจากต้นปาล์มสองใบนั้นกระพริบขึ้นมา

หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากลำคอ น้ำเสียงสั่น

“ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันแค่ไม่เคย…….

ประโยคเดียว เหมือนขุดชนัยขึ้นมาจากมหาสมุทรอัน หนาวเหน็บ ราวกับภาพเช้าเกิดขึ้นอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็หัน ศีรษะกลับไปมองเธอ

สายตานั้นราวกับถามว่า เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูด อะไรอยู่

ปกติดราณีส่วนมากจะไม่เข้าใจชนัย แต่เขาในคืนนี้ได้เผย ทุกอย่างออกมาให้เห็นอย่างไม่กระดากอาย

ในตอนนี้ คำพูดมากแค่ไหนก็ไม่สามารถรักษาความว่าง เปล่าในหัวใจได้
ท่ามกลางสายตาอันร้อนแรงของเขา ดราณียื่นมือไปคว้า ลำคอเขาไว้ แล้วค่อยๆส่งตัวเองไป เธอจูบลงไปยังริมฝีปากที่ นุ่มเหมือนกัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น “ฉัน อยากอยู่เป็นเพื่อนคุณ

ค่ำคืนที่โดดเดี่ยว ที่ไม่สามารถทนต่อไปได้ หนองน้ำที่ลึก โคลนอันสกปรก

แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร ให้เขาด้วยความกล้าหาญที่ เหมือนกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

เธอบอกว่า เธออยากจะอยู่เป็นเพื่อนเขา

เลือดในร่างกายชนัยไหลเวียนขึ้นมาอย่างรุนแรง จาก ปลายเท้าขึ้นไปสู่ปลายศีรษะ จากริมฝีปากลึกไปถึงขั้วหัวใจ

ตอนที่เธอพูดประโยคนั้น ชนัยก็รู้ว่าตัวเองจบแล้ว เขาตก อยู่ในกำมือของหญิงสาวคนนี้โดยสิ้นเชิงแล้วจริงๆ ไม่มี หนทางออกจากการตกลงไปในความอ่อนโยนของเธออย่าง เต็มใจ

แม้ว่าหลังจากตกลงไปแล้วจะมีอันตราย ชนนัยก็ไม่คิดจะ ย้อนกลับ ไม่คิดจะปล่อยมือ

ครา รู้สึกว่าเขาที่เชื่องซึมเหม่อลอยเมื่อครู่นี้ จู่ๆก็เหมือน โดนฉีดยากระตุ้นขึ้นมา เขาประคองใบหน้าเธอจูบแล้วจูบอีก นิ้วมือคล่องแคล่วปลดเสื้อผ้าบนร่างเธอออกอย่างไม่ต้องใช้ แรง อากาศสัมผัสถูกผิวหนนัง ดราณีจับเขาไว้อย่างรู้สึก กระวนกระวายใจ
ในขณะเดียวกันก็ร้องเรียกชื่อเขาอย่างกระสับกระส่าย

“ผมอยู่นี่” เหงื่อบนหน้าผากเขาไหลลงบนหน้าอกเธอ ใน ร่างกายเหมือนจุดไฟกองหนึ่ง มันเผาไหม้จนเขาจะระเบิด ชนัย อดกลั้นจนเส้นเลือดปูด แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังนำทาง เธอไปอย่างอดทน

รู้ว่าเป็นครั้งแรกของเธอ ไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่

บรรยากาศภายในห้องก็เปลี่ยนไป เมื่อสักครู่ที่เย็นเป็นน้ำ แข็ง ตอนนี้ร้อนระอุ เขาผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใคร ไหนเหมือนวันนี้

ตื่นเต้น ดีใจ กังวล และรอบคอบ

ความรู้สึกที่คุ้นเคยทั้งหมดได้หายไป แต่เขาถึงขั้นรีบร้อน

ประสาทสัมผัสของดราณีทุกส่วนถูกเขานำทาง ไม่มีช่อง ว่างให้คิดปัญหาอะไร คลื่นความปรารถนาแต่ละคลื่น พัดพา เธอไปยังส่วนที่ลึกที่สุด

“ชนัย ชนัย…..” นอกจากเสียงร้องเรียกชื่อเขา ดราณี ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้อีก ความรู้สึกแปลกประหลาดได้มัดตัว เธอไว้แน่น และค่อยเปลี่ยนเป็นเสียงครางออกมา

“เด็กดี ฉันอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะทำเบาๆ” เขายกมือ ขึ้นเช็ดเหงื่อตรงจอนผมเธอ ขณะที่พูดก็ถอดป้อมปราการชิ้น สุดท้ายของเธอออก
ตราณีรู้สึกกระสับกระส่ายเป็นพิเศษ เธอโถมเข้าใน อ้อมอกเขาไม่หยุด ถ้าตอนนี้ไม่ได้มีด เธอคงอายจนสลบไปเลย

รับรู้ถึงความตึงเครียดของร่างกายเธอ ชนัยก็ไม่ได้ รำคาญสักนิด ค่อยๆบุกเข้าไปในร่างกายที่ไม่มีใครเคยเข้ามา ก่อน

“เด็กดี ผ่อนคลายหน่อย……

ดราณีอยากจะผ่อนคลาย แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำไม่ได้ จริงๆ ทุกครั้งเขาใกล้เข้ามาเธอจะตื่นเต้นจนหายใจถี่

เวลาค่อยๆผ่านไปทีละนิด รู้สึกว่าชนัยจะเริ่มจะหมดความ อดทน ไม่รอให้เขาปล่อยออกมา ตัวเราเองก็ทนไม่ไหวแล้ว

เธอกัดฟัน และตัดสินใจ ทั้งๆที่อ่อนปวกเปียกและสับสนอ ลม่านขนาดนี้แต่กลับบอกเขาอย่างแน่วแน่ “ฉันได้แล้ว…….

ชนัยไม่เคยรู้มาก่อนว่าคำพูดระหว่างมีเพศสัมพันธ์กันจะ น่าฟังขนาดนี้ เมื่อก่อนเรื่องพวกนี้เขาไม่ได้สนใจนัก มันเป็นแค่ เรื่องความต้องการทางกายภาพเท่านั้น แต่ตอนนี้เขามองดวง ตาเปล่งประกายของหญิงสาว ความรู้สึกรับผิดชอบที่เขาไม่ เคยรู้สึกมาก่อนได้ห่อตัวเขาไว้

เหมือนกับว่าได้สัญญาไว้ ชนัยโน้มตัวลงไปใกล้ ก้มศีรษะ จูบซับน้ำตาที่ขอบตาเธอ “ดราณี ฉันจะรับผิดชอบเธอ”

แม้ว่าจะได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่ตอนที่ได้ทำจริงๆ เธอก็ เจ็บจนหวีดร้องออกมา ชนัยทั้งๆที่เห็นว่าเธอเจ็บจนทนไม่ไหวแต่เขาก็อดทนเพื่อตน หัวใจเต้นแรง

เรื่องที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ทั้งหมดค่อยๆราบรื่น เกิดความ รู้สึกที่ชัดเจนต่อกัน ความรู้สึกที่ถูกอัดแน่นที่ขั้วหัวใจ ทำให้เขา ต้องการเพิ่มขึ้น

แต่ยังดีที่เขาอดทนมากพอ เขาอดทนในตอนที่เจ็บ จาก นั้นก็เป็นความรู้สึกที่ดราณีไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน

เธอคว้าไหล่เขาไว้อย่างช่วยไม่ได้ เล็บมือจิกลงไปในเนื้อ ชนัยไม่ได้ร้องออกมา สายตาเต็มไปด้วยท่าทางรักใคร่ของเธอ

ดีกว่าความงามทุกอย่างบนโลกนี้ ทำให้ละสายตาไปไม่

ได้

ท้ายที่สุด ดราณีเกือบจะหลอมละลายจนเป็นลมในอ้อม กอดเขา ชนัยคิดว่าเป็นครั้งแรกของเธอ ก็รู้สึกออมแรงจนไม่ได้ ทำเต็มที่

เห็นเธอหอบหายใจหนักและผ่อนคลายลง เขาก็ดึงเธอมา ไว้ในอ้อมกอด นิ้วเรียวปัดผมที่ปรกใบหน้าเธอออก แล้วจูบ หน้าผากเธอเบาๆ “เธอเป็นของฉันแล้วจริงๆ

ดราณีมองใบหน้าที่คุ้นเคยตรงหน้า สุดท้ายเขาก็ไม่ได้มี ท่าทางที่อึมครึมเหมือนเมื่อครู่นี้ เธอถอนหายใจออกมา เธอ รู้สึกเหนื่อยสุดขีด ร่างกายก็เริ่มปวดไปทั่ว “คุณอย่าเศร้าอีก พอ”

ชนัยอึ้งไปสักพัก ไม่คิดว่าเธอยังนึกถึงตัวเอง เหมือนทั้งร่างหล่นไปบนผ้าฝ้าย ประทับใจเหลือเกิน “คราณี……. ดราณีเงยหน้าสบตากับดวงตาอันล้ำลึกของเขา “ทำไม หรอ?”

ชนัยกระชับแขน อยากซ่อนเธอไว้ในใจ เขาหัวเราะ “เธอ หนีไม่พ้นแล้ว ต้องอยู่กับชนัยคนนี้ตลอดชีวิต”

ได้ยินดังนั้น ดราณีก็หัวเราะตามเขา เธอพยักหน้า “งั้นฉัน ก็ไม่หนี”