ตอน 323จะแต่งงานกับฉันไหม

ตอนที่ 323จะแต่งงานกับฉันไหม

เขาเกลียดชนุดมมากแต่เขาก็ไม่สามารถลงมือกับนัชชา ได้จึงทำได้แค่อดทนไม่สามารถทำอะไรได้

“นัชชาการหลอกตัวเองมันมีประโยชน์เหรอ? เขาทิ้งท้าย ไว้ด้วยประโยคที่ไม่ต้องการคำตอบจากนั้นก็หันหลังจากไป

ปัง เสียงปิดประตูที่ดังลั่นแสดงให้เห็นถึงความโกรธที่เต

เขาไปแล้ว

นัชชามองไปยังประตูที่เตชิตออกไปในหัวของเธอมีเรื่อง มากมายให้คิดแต่ที่สำคัญที่สุดยังคงเป็นเรื่องของธีมนต์

เธอหันไปถามชนุดมเรื่องของธีมนต์และปล่อยมือเขาใน เวลาเดียวกัน ธีมนต์เป็นอย่างไรบ้างตอนนี้ลูกอยู่ไหนจะถูกเต ชิตหาเจอหรือเปล่า?”

“อยู่ที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทฉันเธอไม่ต้องห่วงเขา หาไม่เจอ ในเร็วๆนี้แน่ แต่ว่า……เสียงของชนุดมเปลี่ยน ไป ตัวตนของธีมนต์เกรงว่าจะซ่อนไม่ได้

นัชชาตกใจจนอ้าปากค้าง ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ?….
“ตอนนี้เตชิตมั่นใจว่า มนต์เป็นลูกของเขานอกเสียจากว่า จะมีค่าอธิบายที่มีเหตุผลมากกว่านี้แต่ว่าถ้าเขาคิดที่จะสืบมัน ง่ายมากเลยต่อการรู้ความจริง

“งั้นทำอย่างไรดีจะให้เขาสืบต่อไปเหรอ?”นัชชาไม่กลัว เขาสืบการสืบเป็นเรื่องที่ตามมาทีหลัง

“วิธีก็ใช่ว่าจะไม่มี”ตลอดทางที่ชนุดมเดินทางมานี่เขาคิด ดีแล้ววิธีที่ดีที่สุดก็คือ นอกเสียจากเธอจะแต่งงานกับฉันถ้าเป็น แบบนี้เตชิตกับเด็กก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

“อะอะไรนะ? เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพูดแบบนี้ออ กมานัชชาอึ้งไปชั่วขณะแต่ไม่นานก็ดึงสติกลับมา

เธอจบกฎหมายมาคิดครู่เดียวก็เข้าใจเหตุผลแล้วแต่ ว่า….การแต่งงานเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยอย่าว่าแต่งงานเลย เรื่องที่จะเริ่มต้นความรักครั้งใหม่เธอยังไม่มีกระจิตกระใจคิด เลย

“แต่งงานกับฉันลูกก็จะอยู่กับเธอตลอดไปถ้ากลัวว่าธีมนต์ จะรับไม่ได้ฉันก็ไม่ถือให้เขาเรียกฉันว่าอาเหมือนเดิมก็ได้แต่ เธอวางใจได้เลยฉันจะดูแลเขาอย่างดี ชนุดมพูดให้นัชชาฟัง ช้าๆ สถานการณ์ในตอนนี้เธอที่เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไปสู้กับ เตชิตตามลำพังไม่ไหวหรอก

นัชชาขมวดคิ้วในใจของเธอเต็มไปด้วยความหวังที่เป็น ไปได้ยาก ทําไมกัน?ตั้งแต่ลูกเกิดจนถึงตอนนี้ฉันเป็นคนเลี้ยง มาโดยตลอดเตชิตไม่เคยดูแลเลยสักครั้งเดียวพูดตามความรู้สึกคือเด็กเหมาะสมที่จะอยู่กับฉันมากกว่าในตอนนี้ลูกก็อายุ ขวบแล้วลูกต้องมีทางเลือกของตัวเอง

“แต่เธอเคยคิดไหม ในความเป็นจริงเตชิตไม่รู้เรื่องการมี ชีวิตอยู่ของเด็กเลยถ้าเขาพิสูจน์เรื่องนี้ได้มันไม่ดีต่อเธอเลย

“ครั้งนี้นัชชาเงียบไม่ได้พูดอะไรออกมา

ใช่ตอนที่เธอทนไม่ไหวพาลูกหนีหากเขาตามเรื่องนี้จริงๆ มันไม่ดีแน่นอกจากนี้กฎหมายอังกฤษที่เข้มงวดเรื่องนี้มากแถม เตชิตยังเป็นที่รู้จักและมีอิทธิพลในสังคม

คิดได้ดังนั้นภาพจินตนาการในสมองของนัชชาที่เคยวาด ฝันไว้ก็สลายเป็นฟองสบู่และพังทลายหมด

คงต้องแต่งงานกับชนุดมจริงๆเหรอ?

จะไม่พูดถึงว่าเธอคิดอย่างไรธีมนต์คิดอย่างไรแต่ถ้าคิด ในแง่ของชนุดมมันก็ไม่แฟร์เธอไม่สิทธิ์ที่จะเอาเรื่องที่ตนเองรับ ไม่ไหวโยนให้กับผู้ชายคนนี้

อีกอย่างเรื่องของเธอและเตชิตมันน่าอายมากพอแล้วถ้า เขาเข้ามาในสถานการณ์แบบนี้เกรงว่ามันจะกลับไปแก้ไขอะไร ไม่ได้อีก

“ฉันจะคิดดูก่อน ตอนนี้ในหัวของเธอวุ่นวายไปหมดเธอ ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องพวกนี้ได้ ชนุดมรู้ว่านี่เป็นการตัดสินใจครั้งใหญ่ ได้แต่เธอต้องรีบตัดสินใจนะเตชิตไม่รอช้าแน่

ผ่านไปอีกคืนหนึ่งนัชชาออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนด เรื่องนี้ไม่มีใครรู้เธอทำแบบนี้เพราะหนึ่งไม่อยากให้เตชิตสอง เธอไม่มีกระจิตกระใจที่จะนอนโรงพยาบาลต่อ

ชนุดมส่งคนขับรถมารอเธอที่ลานจอดรถนัชชาขึ้นไปนั่ง ในรถรถเริ่มขับเคลื่อนไปยังถนนผ่านแสงสีไฟมากมายบนรอบ เมืองท้ายที่สุดจึงจะขับเข้าไปในบริษัทของชนุดม

ลิฟต์เชื่อมต่อกับห้องทำงานโดยตรงประตูเปิดออกนัชชา ก็เห็นร่างเล็กของธีมนต์ที่อยู่บนโต๊ะกาแฟ

ดูเหมือนลูกจะไม่คิดว่าเธอจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าวิ่งเข้า มาหาเธออย่างมีความสุข แม่

“ช้าๆหน่อยช้าๆหน่อย! “เห็นดังนั้นนัชชาจึงอ้าแขนรอเพื่อ กอดลูกไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันคนเป็นแม่คิดถึงลูกจะแย่แล้วอ ยู่ๆดวงตาของเธอก็เริ่มแดง คิดถึงแม่แล้วใช่ไหม?

“คิดถึงครับ! ธีมนต์กอดนัชชาไว้แน่น แล้วแม่หล่ะครับ คิดถึงผมไหม?”

“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน

เมื่อได้ยินแบบนั้นอารมณ์ของธีมนต์ก็ดีขึ้นเขาออกมาจาก อ้อมกอดแม่แล้วยืนมองแม่ตัวเองที่นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขาเขา จับไปที่ตาของแม่ แม่อย่าร้องไห้เลยนะครับคุณอาบอกว่าถ้าร้องไห้แล้วจมูกจะไม่สวย

“โอเคแม่ไม่ร้องไห้แล้วนัชชามองลูกอย่างละเอียดเมื่อ ตรวจดูแล้วว่าลูกของเธอไม่มีอะไรผิดปกติเธอถึงจะวางใจและ สบายใจ ช่วงนี้กินข้าวครบทุกมื้อหรือเปล่าเชื่อฟังคุณอาหรือ เปล่า?”

“กินทุกมื้อครับเชื่อฟังคุณอาด้วย! “ธีมนต์พูดไปพร้อมกับ พยักหน้าด้วย คุณอาบอกว่าถ้าผมเป็นเด็กดีแม่ก็จะกลับมาหา ผมเร็วผมก็เลยเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ชนเลยครับ

นัชชาฟังแล้วนอกจากความสบายใจก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ธีมนต์ไม่มีพ่อตั้งแต่เด็กเหมือนขาดที่พึ่งที่สำคัญนัชชาที่เป็นแม่ สำหรับธีมนต์แล้วเธอเป็นคนที่พึ่งได้มากที่สุดและสำคัญที่สุด ธีมนต์เรียนรู้สิ่งต่างๆไวกว่าเด็กวัยเดียวกันทุกคนต่างก็พูดว่า เป็นโชคของเธอแต่เธอภาวนาให้ลูกอย่าเก่งเกินเลยเก่งเกินก็มี แต่เรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจ

“ธีมนต์เป็นเด็กดีแบบนี้แม่จะไม่จากเราไปไหนอีกแล้ว

เด็กอายุสี่ขวบกว่าที่ไม่เข้าใจความหมายลึกๆของมันจึง พยักหน้าอย่างมีความสุข ครับ!ผมก็จะไม่จากแม่ไปไหน!

นัชชารู้สึกตื้นตันในสิ่งที่ลูกพูดเธอจับมือลูกแล้วเดินไปที่ โต๊ะทำงานมองไปยังชายคนหนึ่งที่นั่งมองเธออยู่ข้างหลัง ฉัน กลับมาแล้ว”

ชนุดมมองไปยังนัชชา ต่อไปจะเอาอย่างไร?
นัชชามองไปยังลูกแน่ใจแล้วลูกจะไม่เธอจึงพูดขึ้น ซ่อนได้แล้ว ฉันเป็นอย่างไรไม่สําคัญขอแค่เขาไม่ลูกก็พอ

ชนุดมขมวดคิ้ว เธอเป็นเตชิต ให้เธอริ่มต้น ใหม่กับ

“เธอก็ว่าฉันได้หมายความว่าแบบนั้นฉันแค่เอาเรื่อง ลูกเป็นที่หนึ่งในสถานการณ์แบบเธอไม่มีเวลามาห่วงตัว เองหรอก

หวังว่า ในตอนเธอพูดแบบนี้คำนึงถึงรู้สึก ของฉันด้วย เขาขมวดคิ้วเสียงของแฝงด้วยความ อ้างว้างไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

นัชชารู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่เรื่องวันเป็นเรื่องแปลก เล็กน้อยทั้งสองคนอยู่ด้วยทั้งๆ ไม่อะไรเปลี่ยนแปลงแต่ มันความรู้สึกบาง

“ชม…………..เธอยังไม่ได้พูดในสิ่งจะพูดจังหวะเสียก่อน

ไม่ต้องอธิบายมันเป็นปัญหาของฉันเอง เขาจบ

เอกสารต่อ

จริงแล้วตัวหนังสือบนเอกสารเขาอ่านไม่เข้าสมองตัว เลยสมองของเธอเธอไม่เคยบอกว่าชอบเขาเป็นเองดีกับเธอโดยไม่หวังผลตอบแทนเรื่องนี้โทษคนอื่นไม่ได้