ตอน 156ถึงเวลาที่จะต้องออกไปพบเจอเธอสักที!

ตอนที่ 156 ถึงเวลาที่จะต้องออกไปพบเจอเธอสักที!

มื้ออาหารเย็นที่อบอุ่น ต้องถูกทำลายเพราะเธอ นัชชา

รู้สึกผิดอย่างมาก ยิ่งเห็นเตชิตยืนอยู่คนเดียว เธอยิ่งรู้สึกผิด มากขึ้น

เธอเป็นคนซื่อๆ คิดอย่างไร อารมณ์แบบไหนก็แสดงออก มาบนสีหน้าหมด เตชิตมองเพียงครู่เดียว ก็รู้ว่าเธอกำลังคิด อะไรอยู่ เขาปวดใจพรางดึงเธอเข้ามาใกล้ “จะหลบฉันทำไม จุดประสงค์ที่พวกเขามาหาเราก็ไม่ใช่ว่าจะมาทานมื้อเย็นสัก นิด ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ

เขาหวังว่าเธอจะบ่นกับเขาสักคำ หรือตัดพ้อต่อว่าสักนิด ยังดีกว่าเธอเอาความผิดทั้งหมดลงไว้ตัวเธอคนเดียว

นัชชามือเท้าชาไปหมด วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย จน บรรยายออกมาไม่ถูก เธอคิดมาเสมอว่าการที่เธอตกหลุมรัก เขามันช่างเหนื่อยมากมาย แต่ไม่เคยนึกว่าเขาต้องแบกรับ อะไรมากมายขนาดนี้

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งผู้ หญิงที่ตนรัก แต่เพื่อเธอเขาต่อสู้อย่างไม่ลังเล และเพราะแบบนี้เธอจึงปวดใจยิ่งนัก

เตชิตกุมมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้แน่นพอๆกับความแน่ว แน่ที่อยู่ในใจเขา “ทุกอย่างต้องดีขึ้น ไม่ต้องคิดมากนะ ปล่อย ให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ”

นัชชาสูดลมหายใจลึก แล้วพยักหน้า “ฉันรู้ดีว่าอดีตของ ฉันเท่าให้คุณหนักใจ แต่ว่าเตชิต ขอให้คุณจับมือฉันไว้ ฉัน สับสนจริง ๆ หากวันหนึ่งคุณอยากจะปล่อยมือฉันไป ขอแค่ บอกฉัน ฉันจะไม่รั้งคุณไว้

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ หัวใจของเตชิตเหมือนโดนต่อย อย่างแรงจนจุก เขาไม่เพียงปล่อยมือเธอแต่กลับกุมมือไว้แน่น ยิ่งขึ้น “ถ้าหากเธอยินดี ฉันจะไม่ยอมปล่อยมือเธอไปอย่างเด็ด ขาด ”

นัชชาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เธอสงบอารมณ์ที่อยาก ร้องไห้อยู่นาน และตอบเขาด้วยเสียงสั่นแต่หนักแน่นว่า “ค่ะ” เมื่อพูดจบ เตชิตก้มลงอุ้มเธอขึ้นในทันใด

หลังจากคุณตาคุณยายของเตชิตออกมาจากไวโรจน์

วิลล่า ทีนาร์ก็รู้ข่าว ปวีณไม่อยากบอกเรื่องนี้กับเธอ แต่ทนไม่ ไหวเพราะเธอบังคับให้เล่าให้เธอฟัง

หลังจากได้ข่าวว่าคุณตาคุณยายได้มาพบกับนัชชา นาร์ ก็ทำใจเย็นลงไม่ไหว คิดจินตนาการอยู่เต็มหัวว่าพวกเขาทำอะไรกัน คุยอะไรกัน แล้วผู้ใหญ่ทั้งสองจะยอมรับในตัวของนัช ขาหรือไม่

หากว่า ++ ทีนาร์ส่ายหัว ไม่มีหากว่า เธอรับไม่ได้ถ้าจะมี เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง

เธอต้องเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว

ทีนาร์ขึ้นไปบนห้อง เธอกำลังจะไปไขกุญแจลิ้นชักเพื่อ หยิบมือถือของตนออกมา อารมณ์ที่สับสนวุ่นวายใจของเธอยัง ไม่ทันได้สงบลง ด้วยความรีบร้อนทันใดนั้นเธอเชจนเกือบเสีย หลักล้มลงกับพื้น

ปวีณรีบก้าวเข้าไปประคองเธออย่างรวดเร็ว ฝ่ามือเขา แตะไปที่มือของเธอ ครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับเธอขนาดนี้ หัวใจ ของเขาเต้นระส่ำ “ทีน่าร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ตั้งแต่ที่เขาพูดคุยอย่างเปิดเผยกับเธอ เมื่ออยู่กันตาม ลำพังเขาก็ไม่ได้เรียกคุณที่น่ารอีก แต่เรียกชื่อเธอเฉยๆแทน

ทีนาร์รู้สึกคลื่นไส้ รีบทรงตัว และดึงมือของเธอกลับมา อย่างเร็ว “ฉันไม่เป็นไร

พูดจบ เธอแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงหมดแรง ขอให้ปวีณช่วย ไปหยิบโทรศัพท์ให้ “คุณช่วยไปหยิบโทรศัพท์ในลิ้นชักบนหัว เตียงมาให้ฉันหน่อยได้ไหม

ปวีณคิดว่า เธอต้องร้อนใจและจะต้องโทรหาเรื่องนัชชา เป็นแน่ ทันใดนั้นเขาก็ทำสีหน้าลำบากใจ ” ที่น่าร์ คุณรู้ว่าผมเป็นคนของคุณเตชิต ผมไม่สามารถบอกอะไรกับคุณได้ หาก ตอนนี้คุณไปหาเรื่องคุณนัชชา ผมกลัวว่าเรื่องของเรามันจะ แดงขึ้นมา แล้วผมก็จะไม่สามารถอยู่ข้างๆคุณได้อีก ….

“คุณกลัวหรือไง?” นารตัดบท สายตาจับผิดมองไปที่ เขาๆหลบสายตา ในใจรู้สึกดูถูกผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะพูด แก้ตัวว่า “คุณวางใจเถอะ ฉันจะโทรหาคนอื่นไม่ต้องกลัวว่าจะ มีใครรู้เรื่องนี้หรอกนะ ”

คนอื่น?

ปวีณลังเลอยู่ครู่หนึ่งนึกถึงปณิตา หรือว่าเธอจะโทรหาป

ดา?

เมื่อเห็นว่าเขาเกิดความสงสัย ทีนาร์มองต่ำ ชำเลืองมอง แล้วทําท่ามือเท้าอ่อน ล้มลงอ้อมอกของปวีณโดยไม่ตั้งใจ

“โอ้ย … ”

“เป็นอะไรไปครับ? ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!” ความสงสัย ของปวีณถูกขัดจังหวะ รู้สึกเป็นห่วงผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของ เขามาก

แม้ว่าผิวกายภายใต้เสื้อผ้าของเธอไม่ได้สัมผัสกับเขา โดยตรง ทีนาร์ก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทน แต่เธอไม่ได้รับผละจาก อ้อมแขนของเขาทันที แต่ทำที่เป็นอ่อนปวกเปียกซบอกชายผู้ นั่น “ฉันเวียนหัว เธอช่วยอุ้มฉันเข้าไปในห้องหน่อยได้ไหม

ปวีณเป็นห่วงสภาพร่างกายของเธอ จึงค่อยๆย่อตัวอุ้มหญิงที่อยู่ในอ้อมอกขึ้น ตอนอุ้มเธอเดินไปที่ห้องผิวกายหลีก เลี่ยงไม่ได้ที่จะเสียดสีกันบ้าง ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะมีความคิด ฟุ้งซ่านเล็กน้อย

แม้ว่าตอนนี้ทีนาร์จะไม่สบาย ร่างกายของเธอยังอ่อนแอ แต่ก็ยังเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แม้ว่าเธอเป็นคนผอม บาง แต่ผิวกายของเธอขาวอย่างกับหิมะ ปวีณอดที่จะ จินตนาการไม่ได้ บังเอิญถ้าเธอใส่ชุดนอนต่อหน้าของเขา กระดุมหลุดออกสักสองสามเม็ด มันทำให้ผู้ชายคนหนึ่งคิด จินตนาการไปได้ไกลทีเดียว

เมื่อคิดถึงตรงนี้มือที่กำลังอุ้มเธออยู่ที่จับแน่นขึ้น ปลายนิ้ว ของเขาที่จับข้อพับขาของเธอเริ่มแน่นขึ้น สีหน้าของทีนาร์ซีด ลง แต่ต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ในที่สุดก็เข้าไปในห้องนอน ปวีณอุ้มพาเธอขึ้นไปนอนบน เตียง ที่นาร์ดึงลิ้นชักตู้ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนโทร ออกเธอมองไปที่ผู้ชาย ที่ยังยืนอยู่ด้านข้าง “คุณออกไปก่อน เถอะ”

“คุณอยู่คนเดียวได้หรือ? ”

ถ้าฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ แกจะอยู่กับฉันหรือไง?

ภายในใจของทีนาร์ยิ้มเยาะท่าทีของปวีณ เป็นแค่คนชั้น แท้ๆไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา เป็นแค่คางคก อยากสะเออะจะกินเนื้อหงส์ ถ้าไม่ใช่ว่าแกยังพอมีประโยชน์กับ ฉันอยู่บ้าง จ้างให้ฉันก็ไม่แยแสแกหรอก
“ทีน่า?” เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไป เขาจึงเรียกชื่อเธอด้วย

ความเป็นห่วง

ทนา ติงความคิดกลับมา พร้อมยิ้มอย่างอ่อนแรง” ฉันไม่ เป็นไร บางทีฉันอาจจะพักผ่อนไม่เพียงพอ อย่ากังวลไปเลย ถ้าฉันมีอะไรค่อยเรียกคุณ

“ได้ครับ ผมจะอยู่ข้างนอกห้อง คุณมีอะไรก็เรียกผมได้ ตลอดเวลา”

“อืม คุณออกไปก่อนเถอะ

มองดูปวีณค่อยๆเดินออกไป จนปิดประตูห้องลง ถูกที นาร์ก็ปลดความเสแสร้งบนใบหน้าออก ทำหน้าเย็นซากเมือ ถือโทรออกหาปณิตา

โทรศัพท์ดังขึ้นสองสามเสียงก็ถูกรับสาย เสียงของอีก

ฝ่ายรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “นี่ ในที่สุดเธอก็ติดต่อฉัน ….

“อย่าไร้สาระ ตอนนี้โอกาสมาถึงแล้ว เธออยากคว้ามัน เอาไว้ไหม?” ทีนาร์ไม่มีอารมณ์ที่จะฟังคำพูดไร้สาระของเธอ จึงถามไปอย่างตรง ๆ

คนปลายสาย มองดูสภาพที่อยู่รอบ ๆ ตัวเอง มีแค่เตียง ดิน กับบ้านซอมซ่อ ในที่กันดาร ปณิตาพูดกัดฟันด้วยน้ำเสียง เคียดแค้น ” ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว แม้ออกไปเดินข้าง นอกยังต้องคอยระวังจะถูกตำรวจจับ หากฉันมีโอกาส ไม่ต้อง ให้เธอมาถามฉันจะคว้ามันมาแม้ต้องแลกด้วยชีวิต”
เมื่อพูดถึงตรงนี้เธอก็หยุด และหยิบบุหรี่ราคาถูกไม่ถึงห้า สิบบาทขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงที่ใส่จนสีซีด ขึ้นมาหนึ่งม้วน จุดสูบ สูดหายใจเข้าลึก แล้วยิ้มเบา ๆ “พูดมา มีอะไรให้ ฉัน ทํา ”

ทนา สูดหายใจเข้าลึก มือของเธอกไปที่ผ้าห่มจนยับย่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า “วันนี้คุณตาคุณยายของเตชิดไปที่ไว โรจน์วิลล่า ได้เจอกับนัชชาแล้ว เพราะฉะนั้นต้องรีบดำเนินการ ตามแผนที่ฉันวางไว้ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ฉันจมปลักอยู่ที่นี้นาน เกินไปแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องออกไปพบเจอเธอสักที!