ตอน 123ไม่มีเธอไม่ได้

ตอนที่ 123 ไม่มีเธอไม่ได้

หลังออกมาจากร้านกาแฟ นัชชาไม่หันหลังกลับไปมองอีก เลย เรียกรถแท็กซี่กลับที่พักของเธอ ประตูห้องถูกเปิดออก อันตรายทั้งหมดได้ออกไปจากเธอหมดแล้ว เธอมองดูจินต์ นอนหลับอย่างสบายบนโซฟา แถมยังลืมเปลี่ยนเสื้อ มันทำให้ นัชชารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

กลัวว่าจะทําเขาตื่น เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำ ให้เสียงน้ำไหลดัง และ น้ำตาก็ไหลออกมาราวเขื่อนแตกอีก ครั้ง

เธอไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง พยายามอดกลั้นไว้ เมื่อคิดถึง ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นทั้งหมด กลับทำให้เธอคิดถึงคน หนึ่งในเวลานี้

ผู้ชายที่ช่วยเธอในเวลาที่เธอตกอยู่ในอันตรายทุกครั้ง คนที่ให้โอกาสเธอได้กลับมามีชีวิตที่ดีอีกครั้ง

จู่ๆนัชชารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ครั้งนี้เตชิตจะวางมือไม่ยุ่ง

กับเธอจริงหรือไม่นะ?

จะเป็นไปได้ไหม….ที่แท้จริงแล้วเขาไม่เคยตามหาเธอ เลย?
นัชชาไม่อยากคิดมากไปกว่านี้ เกรงว่าตัวเองจะคิดไป

ไกลจนทนไม่ไหว

การนอกใจของคนทำให้เธอยิ่งต้องระมัดระวังในเรื่อง

ของความรู้สึก เมื่อตอนที่ปณิตารับสายโทรศัพท์ ตอนที่ส่ง ภาพนั้นมาให้ ใจของเธอแทบจะพังทลายแหลกเป็นเสี่ยงๆ

สิ่งที่เธออยากได้มันก็แค่อยากให้คนที่ตัวเองรักรักตัวเธอ เองเหมือนกัน ทำไมมันช่างยากจังเลยนะ

นัชชาไม่รู้เหมือนกัน ใจหนึ่งก็ภาวนาไม่อยากรีบเจอเขา

อีกใจก็หวังว่าเขาจะหาเธอเจอ

จริงๆแล้วเธอรักเขามาก เพียงแค่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง

ตอนเตชิตได้รับข้อความจากนัชชา มันก็เข้าวันที่สามแล้ว หลังจากได้ดูข้อความต่างๆ จากนัชชาแล้ว เขาก็เปิดเจอข้อมูล เที่ยวบินของจินต์พอดี

เที่ยวบินเดียวกับนัชชา และเข้าพักที่โรงแรมสุดหรูในท้อง

หลังจากคอนเฟิร์มกับพนักงานโรงแรมแล้ว จึงมั่นใจว่าผู้ หญิงทั้งสองเข้าพักในห้องเดียวกัน

ในเมื่อรู้สถานที่ชัดเจนแล้ว เตชิตเร่งทำงานเพื่อตามหา คนที่หายไปติดต่อกันสองวัน ไม่ได้กิน ไม่ได้นอนเต็มที่ นอกจากตอนทํางานแล้ว เวลาอื่นเขาไม่มีแรง จิตใจห่อเหี่ยว
ผู้บริหารระดับสูงของบริษัท เป็นถึงซีอีโอของบริษัทตัวเอง แต่นับวันสีหน้าดูแย่ลงเรื่อยๆ พนักงานแต่ละคนถูกด่าถูกว่าจน เป็นปมชีวิต

หลังจากตรับส่งข่าวให้เตชิต เขารีบจองตั๋วเครื่องบินที่เร็ว ที่สุด ไม่มีเฟิร์สคลาส ไม่มีชั้นธุรกิจ เครื่องบินส่วนตัวก็ทำเรื่อง ไม่ทัน งั้นไปเบียดนั่งชั้นประหยัดแล้วกัน

ก่อนออกเดินทาง ปณไม่อาจวางใจในสภาพร่างกาย และอารมณ์ของเขาได้ จึงตั้งใจเดินทางมาไวโรจน์วิลล่า เพื่อ มาหาเขา โดยเฉพาะ

เมื่อเปิดประตูคฤหาสน์สุดหรูเข้ามา มีกลิ่นควันคละคลุ้ง ไปทั่ว เขาเป็นคนไม่ค่อยสูบบุหรี่ เมื่อสูดควันเข้าไปขนาดนี้ เกิดอาการไอเล็กน้อย “นี่แกจะจุดไฟเผาบ้านหรอ?”

บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่น มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ไม่แม้แต่หัน หลังมามอง เพียงแค่มองจากด้านหลังก็สัมผัสได้ถึงความ เหนื่อยล้าและความร้อนใจ

ปรัณเดินตรงเข้าไปหาเขา ที่เขี่ยก้นบุหรี่คริสตัลบนโต๊ะน้ำ ชาเต็มไปด้วยกันบุหรี่ ข้างๆไม่มีซิการ์ แต่มีร่องรอยของเถ้า บุหรี่เป็นจำนวนมาก มากจนทำเขาตกใจ

“สูบเยอะขนาดนี้ ไม่อยากมีปอดแล้วหรือไง?” ปรัณโมโห เล็กน้อย ยื่นมือไปจะดับบุหรี่ที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง แต่เขากลับ หลบไป
“ไม่สูบก็ไม่มีแรง

สั้นๆ ห้าพยางค์ ทำให้ปรัณตื่นตัวขึ้นมาทันที ตะโกนออก

มาทั้งชื่อและนามสกุลเขา “เตชิต ถ้าจะสูบแบบนี้ต่อไป คนก็ยัง หาไม่เจอ แกนั่นแหละที่จะไปก่อน เอดส่ายหัว ยิ้มเบาๆ “ช่างมันเถอะ ขอเพียงแค่ตามหา

เธอให้เจอ

ปรัณโกรธจนแทบจะระเบิดออกมา “เพื่อผู้หญิงคนเดียว ทำตัวเองเป็นบ้าแบบนี้ คุ้มนักหรือไง?

“คุ้ม” เขาเงยหน้าขึ้นมาเผชิญสายตาอีกฝั่ง นัยน์ตาของ เขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงสด ไม่ได้นอนเต็มอิ่มติดกันสอง สามคืน เหนื่อยจนแทบขาดใจ “เพราะว่าเป็นเธอ มันจึงคุ้ม

ปรัถูกสะกดด้วยความยืนหยัดและตั้งใจของเขาจนตก ตะลึง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาทำทุกอย่างจนแทบเป็นบ้าเพื่อคน คนเดียว?

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ยังใช่ผู้ชายคนที่ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร ก็ตามมักจะคิดพิจารณาถึงคุณค่าหรือผลลัพธ์เสมอ?

ไม่ เขาไม่ใช่

คนที่อยู่ตรงหน้า เขาคิดถึงเพียงแค่นัชชา ส่วนเรื่องอื่น

ล้วนอยู่นอกสายตา

นาทีนี้ ปรัณรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนและความรู้สึกในตัว เพื่อนเขาอย่างแท้จริง จนตัวเขาเองยังมีความรู้สึกเลื่อมใสในความคิดของเพื่อนคนนี้

เขาไม่สงสัยเลยสักนิด แม้ว่าร่างกายเขาจะโทรมจนรับไม่ ไหว เขาคนนี้หากจะสอบลงไป ก่อนหมดสติคงจะร้องเรียกแต่ นัชชาอย่างแน่นอน

สายตาทั้งสี่จดจ้องเข้าหากัน เป็นความรู้สึกระหว่างลูก ผู้ชายสองคนที่รับรู้ซึ่งกันละกัน

ปรัณเห็นสภาพเขา ในตอนนี้ ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แม้ว่าตัวแกเองจะไม่สนใจดูแลตัวเอง แต่แกก็ไม่หวังให้นัชชามาเห็นคนสกปรกโสโครก อ่อนแอแบบ แกใช่ไหม?

ในที่สุด คําพูดนี้ก็ได้ผล

เตชิตนิ่งไปสองวินาที หยิบบุหรี่ขึ้นมาดับ ลุกขึ้นไปที่ชั้น

ปรัณมองดูเขาท่าทางหงอยเหงา “แกจะไปไหน?”

“กลิ่นบุหรี่แรงไป ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

”

โอเค เขารู้สึกว่าสติเตชิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว นี่มัน นานเท่าไหร่แล้ว เขายังมากังวลเรื่องกลิ่นบุหรี่อีก?เกรงว่าจะ กลัวนัชชาไม่คุ้นชินกลิ่นมากกว่าสิ

ดูเหมือนเขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของปรัณ เขายืนนิ่งอยู่ที่บันไดทางขึ้น เสียงค่อนข้างแหบ “หวังว่านายจะเข้าใจ ฉัน ขาดเธอไปไม่ได้

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง ณ สนามบินเมือง เที่ยวบินที่จะ เดินทางสู่เมือง ออกเดินทางตรงเวลา นอกจากตอนไปเรียน เมืองนอกแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขานั่งชั้นประหยัด

ตรัณยังคงไม่วางใจ ยืนหยัดที่จะตามเขาต่อไป เตชิตก็ไม่ ได้ห้ามเขาไว้

มองดูคนข้างๆอยู่ในที่อันแสนแคบ ซีอีโอบริษัทนั่งอยู่ใน ที่แขนขาแทบจะยืดออกไม่ได้ ตรัณรู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก “ท่าน เตชิตครับ เชิญพักผ่อนก่อนนะครับ หากเครื่องบินถึงที่หมาย แล้ว ผมจะแจ้งให้ทราบครับ

เตชิตทำเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ด้านข้างคือ

หน้าต่าง เขายื่นมือไปเปิดที่กันแดด มองดูกลุ่มเมฆน้อย ใหญ่ รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา “นายคิดว่าตอนที่เธอไปจากฉัน ใน ใจจะรู้สึกยังไงกันนะ”

จะลังเลรึเปล่า ตัดใจไม่ลงหรือไม่ จะเสียใจหรือเป็นทุกข์

บ้างไหม?

เขาไม่กล้าที่จะคิด กลัวนัชชาจะให้คำตอบที่โหดร้ายกับ

ช่วงเวลาที่ศาลตัดสินให้ชนะคดี เธอกลับหายไปอย่างไร้วี่แวว เขาไม่รู้เหตุผลการจากไปของเธอด้วยซ้ำ มันทำให้เขา คิดมากอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

มีความหวังมากว่า เธอก็คงตัดใจยากเหมือนกับเขาเช่น

ตลอดเที่ยวบินอันแสนราบรื่น ใช้เวลาบินเกือบสาม

ชั่วโมง เครื่องบินจึงจะลงจอดอย่างปลอดภัยที่ท่าอากาศยาน

เมืองH

ประตูเครื่องบินถูกเปิดออก ผู้คนจำนวนมากเดินจากไป ที่ทางออกอย่างต่อเนื่อง สายลมอันแสนอบอุ่นพัดเข้ามา ต่าง กับหิมะอันแสนหนาวเย็นที่เมือง อย่างมาก

เมื่อออกจากสนามบิน คนขับรถรอเขาอยู่ข้างถนน นำ สัมภาระย้ายขึ้นช่องเก็บของในรถ เตชิตมองดูผู้คนที่กำลังรีบ เร่งบนท้องถนน เงาของสาวน้อยคนหนึ่งค่อยๆปรากฏตรงหน้า

เขา

เขาเหมือนจะมองเห็นเธอกำลังลากกระเป๋าอยู่คนเดียว ยืนอยู่ตรงทางม้าลายเพื่อรอสัญญาณไฟแดง ด้วยท่าทีอันแสน เรียบร้อย

เพียงแค่คิดขึ้นมา เขาก็เจ็บปวดใจเหลือเกิน

คนขับรถมองกลับมาเห็นนายใหญ่กำลังยืนเหม่อลอยอยู่ ที่เดิม เปิดประตูออกพร้อมพูดว่า “เชิญขึ้นรถครับท่าน
ชายคนนั้นจึงจะดึงสติกลับมา พลางเดิน ก้มลง โน้มตัว เข้าไปในรถ

มองดูวิวถนนนอกหน้าต่างด้วยความเร็วที่เชื่องช้า เขา เปิดมือถือ GPS จุดหมายคือโรงแรมที่เธอพัก มองดูระยะทาง ที่ค่อยๆสั้นลง อีกนิด อีกนิดเดียวก็จะได้เจอเธอแล้ว คิดมาถึง จุดนี้ หัวใจดวงนั้นที่กำลังอ่อนแอกลับขึ้นมาเต้นอีกครั้งหนึ่ง

“ขับเร็วหน่อย” เขาบอกกับคนขับแบบนี้เป็นปกติ แต่น้ำ เสียงในครั้งนี้เต็มไปด้วยความกลัวและร้อนรน ซึ่งมีแต่เขา เท่านั้นที่รู้ดี