ตอน 122 ความชั่วร้ายบนท้องทะเล

ตอนที่ 122 ความชั่วร้ายบนท้องทะเล

เมื่อได้ยินเสียงนั้น สิ่งที่ชายผู้นั้นกำลังทำอยู่หยุดชะงักลง ทันที เขาปล่อยนัชชาออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ไม่ได้ปล่อย มือ และยังจับไหล่เธอแน่นขึ้นไปอีก พร้อมหันหลังกลับมาดูว่า ใครช่างกล้ามาขัดจังหวะเขา สิ่งที่คิดไม่ถึงนั้น เขาเห็นชนุดม ท่าทางไม่สบอารมณ์ ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขาบนดาดฟ้าเรือ

คนของเขา?

ทั้งคืนที่ผ่านมานี้ ชนุดมให้ผู้หญิงคนนี้ดื่มตลอด แถมยังดู เหมือนว่าเขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ เขาจึงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็น แค่เครื่องมือหรือของเล่นของชนุดม แต่ทำไมตอนนี้ถึง……..

เป็นครั้งแรกที่นัชชาเกิดความรู้สึกร้อนรนทนไม่ไหวที่จะ อยากเจอชนุดม หากจะให้เทียบกับผู้ชายคนอื่น แม้ว่าชนุดม ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่ แต่เธอสัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่อาจจะบีบ บังคับเธอได้

“ฉันบอกให้นายปล่อยเธอไป ได้ยินไหม?” ค่ำคืนอันแสด มืดหม่น เรือสำราญที่กำลังแล่น จอดลงบนทะเลพอดี

คืนนี้ถือว่าลมไม่แรงมากนัก อากาศเหมาะกับการออก ทะเลเลยทีเดียว แต่ตอนนี้เมื่อเผชิญกับสายตาอันน่ากลัวของชนุดม ผู้ชายคนนั้นรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ดูเหมือนเขาจะโดนขู่จนหัวหด เขากำลังจะปล่อยนัชชา ออกจากตัว แต่ยังไม่ทันได้ปล่อยมือ จู่ๆไหล่ของเขาก็เจ็บปวด ขึ้นมาอย่างทรมาน จมูกของของเขาได้กลิ่นเหมือนของใหม เกรียมขึ้นมาโดยพลัน

“โอ๊ย! ชายคนนั้นร้องโอดครวญขึ้นมา เจ็บจนล้มฟลุบลง ไปกับพื้นในพริบตาเดียว มือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บประคอง ไหล่ที่มีเลือดไหลออกมา โดยไม่ทราบสาเหตุ

นัชชาพยายามฝืนตัวให้เองให้ยืนตรงขึ้นมา สายตาของ เธอกำลังจ้องมองผู้ชายที่ล้มลงไป เธอมองเห็นกระสุนที่เจาะ ทะลุร่างของเขา แม้ว่าเสียงจะสงบลงแล้ว แต่เธอยังได้ยินเสียง “ปัง!” เธอยังสัมผัสได้ถึงอานุภาพของกระสุนที่ทะลุผ่านแรงลม มาเมื่อครู่นี้

อีกนิดเดียวเท่านั้น เธอเกือบจะโดนไปด้วยแล้ว

“แกนี่มันบังอาจ ช่างกล้าจริงๆ” มือปืนคนนั้น ยืนนิ่ง ตาม ด้วยกดเตรียมกระสุนครั้งที่สองอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเป้าที่ ยิ่งนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นแค่เป้าธรรมดาเท่านั้น ยังแตะต้องเธอ ตรงไหนอีก?”

“ไม่มีแล้ว คุณชนุดม ไม่มีแล้วจริงๆ ครับ! ชายที่มีท่าทาง กร่างเอาแต่ใจเมื่อครู่ กลับเหลือแต่ความหวาดกลัวจนไม่เหลือ สิ้นดี “ผมผิดไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนของคุณ ไม่อย่างน คนอย่างผมเนี่ยนะ จะกล้าทำอะไรแบบนี้
“ไม่รู้งั้นหรอ?” ได้ยินคำตอบแบบนี้ ชนุดมหัวเราะขึ้น

มา ราวกับได้ยินคำตอบที่เป็นมุขตลก แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ความตลกนั้นก็หายไป เขายกปืนขึ้นมา เล็งปากกระบอกไปที่ ศรีษะของชายผู้นั้น!

นัชชาเห็นดังนั้นแล้วไม่นิ่งนอนใจ รีบคิดหาวิธี ขณะที่เขา กำลังจะกดเหนี่ยวไกปืน มีบางอย่างเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าเขา

“อย่ายิง!” เธอกางแขนทั้งสองออก ทำท่าที่ปกป้องชาย คนนั้น

ชนุดมอง เบิกดวงตากว้าง นิ้วชี้ที่กำลังจะใช้แรงกด ถูก ปล่อยออกทันที เหงื่ออกไปทั้งตัว

“ออกไป!”

ด้านหลังเขา ชายคนนั้นเหมือนกำลังหาผู้พิทักษ์เขา คุกเข่าลงบนพื้น กอดขาของนัชชาไว้ “ขอร้องล่ะ ช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย เขาต้องฆ่าผมแน่ เขาจะฆ่า………

นัชชาหันมาถลึงตาใส่เขา “เอามือสกปรกของแกออกไป ชายผู้นั้นรับซักมือกลับไป น้ำตาเขาแทบจะไหลรินออกมา

ใบหน้าของเธอซีดเซียวหันไปมองชนุดม ตะโกนด้วย เสียงอันสั่นคลอ “อย่ายิง

ชนุดมไม่แม้แต่จะวางมือที่ถือปืนอยู่ลง ลมทะเลพัดไปมา ไม่มีเสียงอื่นใด นัชชาไม่กล้าหันไปมองสายตาอาฆาตของเขา เธอค่อยๆปิดตาลง น้ำเสียงติดๆขัดๆ “ขอร้องล่ะ
ชั่วพริบตาเดียว ทุกสิ่งบนเรือดูเหมือนถูกหยุดนิ่งไว้ ทุก อย่างที่อยู่ตรงหน้าของนัชชาหายไปหมดแล้ว เธอปิดตาจินด นการถึงความเจ็บปวดทรมานของกระสุนปืนที่เจาะผ่าน ทรวงอกทะลุไปที่ท้อง

แต่แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ไม่กี่วินาทีต่อมา มี บางคนมาจับข้อมือของเธอไว้ ร่างของเธอถูกพลังมหาศาลลาก เดินไปข้างหน้า

เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็มองเห็นแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของชน ดม เธอถอนหายใจเบาๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาทันใดนั้น ความหวาดระแวงและสะพรึงกลัวหายไปในพริบตา มองไป ตรงทางบนดาดฟ้าข้างหน้าราวกับเป็นทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด น้ำตาที่ไม่สามารถควบคุมได้หยดลงบนพื้น

ชนุดมลากเธอมาที่รั้วกันท้ายสุดบนดาดฟ้า ก้าวไปอีกก้าว คือทะเลที่มีคลื่นขนาดใหญ่ซัดสาด

นัชชาเริ่มมึนเล็กน้อย ฝืนตัวเองไม่ให้ใช้สายตามองอะไร

“ห้ามไม่ให้ฉันฆ่ามัน?” เสียงผู้ชายอันดุดันพูดมาจากด้าน บน “สนุกมาก ใช่ไหมที่โดนมันหยอกเย้าแทะโลม?”

ค่าพูดประชดชันลอยเข้ามาในหู แต่นัชชากลับไม่รู้สึก โกรธเลยสักนิด เธอกลัวมาก กลัวว่าถ้าคนต่อปากต่อคำ จะทำ ให้ชนุดมโกรธจนเสียสติ จับเธอโยนลงทะเลอันเยือกเย็น กระโปรงยาวสีฟ้าพริ้วไหวตามแรงลม ด้านหลังเต็มไปด้วยความมืดหม่น ท้องฟ้าครึ้มจนมองเห็นเพียงกลุ่มเมฆลางๆ

หญิงสาวก้มหน้าลง ไม่เปล่งเสียงใดๆ

ชนุดมยกมือขึ้นมาจะเช็ดคางของเธอขึ้น

ของเหลวบางอย่างแทรกซึมลงบนมือ

แต่กลับโดน

เขาขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด เชิดหน้าของเธอขึ้นมา

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา หางตาของ เธอยังมีหยดน้ำเป็นประกายไหลรินออกมา

น้ำตาอุ่นๆไหลลงมาตามคางเล็กๆหยดลงบนฝ่ามือของ เขา ค่อยๆไหลไปมา

เธอร้องไห้

เหมือนสมองของเขาได้รับสัญญาณบางอย่าง เขารีบ ปล่อยมือเธอออก เป็นสิ่งแรกที่เขาคิดได้

นัชชาราวกับยกภูเขาออกจากอก ค่อยๆนั่งลงไป ร้องไห้ โฮออกมา “หอๆๆๆ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้…

“ฉันช่วยคุณ แต่คุณกลับมาทรมานฉันแบบนี้ ทำไม

“เมื่อครู่คุณเกือบจะฆ่าฉันกับไอ้ผู้ชายนั่น

เสียงพูดติดๆขัดๆเปล่องออกมาจากเธอ ทั้งแหลม ฟังแล้วยิ่งทำให้ทรมานจิตใจยิ่งนัก

ทำไมคุณถึงฆ่า

น้ำเสียงทั้งเล็ก
ชนุตมยืนมองดูบางอย่างตรงข้างเท้า ขมวดคิ้วมากกว่า เดิม ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางร้อนใจไม่เป็นสุข หยิบบุหรี่ขึ้นมา และนึกขึ้นได้ว่า เพราะอาการบาดเจ็บของเขาทำให้หมอสั่ง ห้ามเขาสูบบุหรี่

ใจฉัน ช่างทรมานใจเหลือเกิน

ถูกผู้หญิงร้องไห้ใส่แบบนี้

แต่ละคำที่พูดออกมา น้อยใจ โกรธ ไม่ยินยอม เสียใจ ฟังแล้วทำให้ใจเขาไม่สงบเลย

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ นัชชานั่งจนเป็นตะคริว เสียง ร้องไห้เริ่มหยุด กลายเป็นเสียงสะอื้น

ชนุดมพูดด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น “ผมจะส่งคุณกลับไป นัชชากำลังเอามือขึ้นมาปาดน้ำตา เมื่อได้ยินเยี่ยงนั้น เธออึ้งไปสักพัก “ว่าไงนะ?

“ส่งเธอกลับไง” ชนุดมพูดซ้ำด้วยอารมณ์โมโห ราวกับวิ นาถทัดไปเขาจะกลับคำพูด

นัชชากัดริมฝีมาก ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่ แต่ชนุดมก็ไม่ได้ ให้เวลาเธอคิดอะไร หันหลังกลับและเดินต่อ เดินไปสักพักก็ไม่ ได้ยินเสียงฝีก้าวตามมา จึงหยุดและหันกลับไปมอง

ร่างเล็กๆบางๆยังอยู่ตรงที่เดิม

“หลบอยู่ตรงนั้นทำไม ตามฉันมาส
นัชชาเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ ค่อยๆเดินตามเขาไปโดย รักษาระทาง2-3เมตร

เรื่องจริงที่ได้พิสูจน์แล้วว่า ครั้งนี้ชนุดมไม่ได้หลอกเธอ ไม่ นานนัก เรือสำราญก็กลับมาจอดเทียบท่าอีกครั้ง ผู้ชายที่โดน ทำร้ายได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน คราบเลือดบน ดาดฟ้าก็หายไปแล้ว

นัชชาไม่กล้ามองอะไรอีก รีบลงจากเรือ เดินออกมาทาง ร้านกาแฟมุ่งตรงไปยังประตูใหญ่

เจอแล้ว ชนุดมจับข้อมือเธอไว้แน่น เผชิญหน้ากับตาคู่นั้น ที่ทั้งแดงทั้งบวม ทำให้สิ่งที่เตรียมจะพูดถูกกลืนหายไปอย่าง รวดเร็ว ริมฝีปกค่อยๆเผยอออก ก้มหน้าลงมาทำให้หน้าม้า บดบังสีหน้าอารมณ์ของเธอไว้ เพียงได้ยินแค่ “ช่างเถอะ เธอ ไปได้แล้ว”