ตอนที่549ฝึกรับความรักนี้

ตอนที่549ฝึกรับความรักนี้

ภาพสั้นๆแทรกเข้ามาในสมองของเธอจากนั้นก็แทง เข้าไปในสมองของเธอเธอยิ่งอยากจะหาเบาะแสต่อแต่ก็ยังคิด อะไรไม่ออก

นัชชาค่อยๆเห็นหน้าของเด็กชัดๆเป็นหน้าของธีมนต์ที่เธอ เคยเห็นในวีดีโอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขายิ้มอย่างมีความสุขจนเห็น ฟันที่ขาวสะอาด แม่ครับนี่คือพ่อหรอครับ?”

ภาพและเสียงของตอนนั้นไม่มีความรู้สึกว่าแกล้งทําเลย เธออยากจะตอบแต่ทำไม่ได้เธอไม่รู้แม้กระทั่งว่าต่อไปจะ

เกิดอะไรขึ้น

โวง

มีเสียงดังขึ้นมาในหูของเธอเส้นเลือดก็เต้นแรงจนเธอรับรู้ ได้มันมีมือมากระชากที่หัวเธอทนไม่ไหวก็ร้องออกมาอ้าๆๆ ทรมานเจ็บ….………

เตชิตตื่นเพราะเสียงร้องที่เจ็บปวดนี้ตาของเขายังไม่ได้ เหมือนคนที่ตื่นมานานแล้วแต่พอสายตาไปมองเห็นคนที่ ทรมานอยู่บนเตียงก็ตื่นมาทันที

เขารีบนั่งตัวตรงแล้วถามอย่างเป็นห่วงว่า “นัชชาเป็นอะไร?”

ก่อนหน้านี้นัชชาก็มีฝันร้ายตลอดถึงแม้ว่าตอนนี้จะลืมตา

อยู่เขาก็ไม่แน่ใจว่าเธอนั้นฝันร้ายหรือว่าทรมานจริง นัชชาใช้มือทุบที่หัวตัวเองตลอดเหมือนทำแบบนี้แล้วจะ

ทำให้ความเจ็บปวดลดลง

เตชิตแค่ดูก็รู้สึกสงสารเขาไปจับที่มือของเธอไม่ให้มือเธอ ขยับและเรียกชื่อเธอไม่หยุด นัชชาอื่นๆ มองที่ฉัน

เสียงของเขาทำให้นัชชาได้สติออกมาจากหลุมมรสุมเมื่อ พอไปสบกับตาของผู้ชาย เตชิต……

“ฉันเองฉันอยู่นี่แล้ว!”เตชิตถอนหายใจและปล่อยมือที่จับ มือเธอไว้ไม่เป็นไรแล้วนะถ้าคิดไม่ได้ก็อย่าบังคับตัวเอง

มีหลายครั้งที่เธอเป็นอาการแบบนี้นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาก็จะ ทำให้เธอรู้สึกทรมานเขาเคยถามปรัณเขาบอกว่านี่คือเรื่อง ปกติสำหรับคนที่เสียความทรงจำถึงแม้จะเจ็บแต่ก็จะทำให้เธอ นึกถึงเรื่องราวเก่าๆได้

แค่เตชิตเห็นเธอทรมานแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดที่

หัวใจ

“ฉันนึกถึงธีมนต์แล้วเมื่อก่อน…ฉันทำงานที่ต่างประเทศ ใช่ไหม?”นัชชาถามเขาอย่างไม่แน่ใจ

ตัวของเตชิตเหมือนจะเซไปเซมาและรู้สึกประหลาดใจ “ใช่ เธอนึกได้แล้วหรอ?”
ความทรงจำส่วนนั้นที่หายไปเป็นตอนที่หลังจากอย่ากับด วิษถึงแม้ตอนนั้นคนที่ขึ้นศาลให้เธอนั้นคือตัวเองเธอกลับลืม เรื่องนี้ไปแม้แต่เรื่องที่ไปทำงานต่างประเทศก็จำไม่ได้แล้ว

แต่ตอนนี้เธอจำได้แล้วเตชิตทั้งตื่นเต้นทั้งประหลาดใจ “ฉัน……..ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจำได้ไหมฉันเห็นแต่บนเครื่องบิน ธีมนต์นั่งข้างๆฉันเขามีความสุขมากและบอกว่าจะไปหาพ่อ

คำพูดแต่ละค่าของเธอไปตกอยู่ที่หัวใจของเตชิตทำให้ เขาเริ่มแสดงความรู้สึกต่างๆผ่านบนใบหน้า “ใช่ตอนนั้นเธอ จากฉันไป5ปีเด็กไม่ได้อยู่กับฉันและเธอก็ไปซ่อนตัวไว้ฉันคิดว่า พวกเธอเกิดอุบัติเหตุไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็เลยทำให้ไม่ได้ เจอกันแต่สุดท้ายพวกเธอก็กลับมา

“ก็หมายความว่า5ปีนี้ฉันมีลูกกับนาย?”

“ใช่”

เรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาเคยถามเตชิตและเขาก็เล่าทุก อย่างที่พวกเธอเจอด้วยกันตั้งแต่ต้นจากนั้นรู้จักกันรักกันเล่าให้ เธอฟังทุกอย่าง

พอรู้ถึงสาเหตุการมาของเด็กเธอก็หลับตาลงไม่อยากให้ แสงสว่างที่ส่งเข้ามามารบกวนเธอถึงแม้ว่าจะจำทั้งหมดไม่ได้ อย่างละเอียดแต่เธอก็ตกใจกับตัวเองในตอนนั้น

อยู่ในประเทศที่ไม่รู้จักใครและไม่คุ้นเคยกลับคลอดลูกให้ เขาคนต้องเป็นผู้หญิงที่แกร่งกล้าขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้
เธอคงจะรักเขามากๆ

“ในวันนั้นที่เธอกลับมาฉันสาบานว่าชาตินี้จะดูแลเธอกับ ลูกให้ดีไม่คิดว่าต่อมาจะเกิดเรื่องเยอะขนาดนี้บอกตามตรงเลย ตั้งแต่เกิดมาสามสิบกว่าปีนี้เป็นครั้งรกที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มี ประโยชน์เลยแค่ผู้หญิงของตัวเองก็ดูแลไม่ได้เตชิตหัวเราะ ออกมาในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกตัวเองเขาพูด ด้วยความขืนข่มว่า “ถ้าวันไหนที่เธอจำเรื่องราวทุกอย่าง ทั้งหมดได้ไม่ยอมที่จะเชื่อใจฉันอีกและไม่อยากอยู่กับฉันฉันก็ จะเอาทั้งหมดนั้น ให้เธอจากนั้นจะหายไปจากชีวิตของเธอ

นัชชาเคยเห็นแต่เขาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจเคยเห็นแต่ เขาที่เข้มแข็งแต่ไม่เคยเห็นเขาที่ท้อแท้แบบนี้

ไม่รู้ทำไมเธอรู้สึกในใจเริ่มรู้สึกทรมานและเธอก็นึกถึงคำ

พูดของปรัณ

ถึงแม้ว่าเธอจะเสียความทรงจำจำอะไรไม่ได้แต่ร่างกาย ของเธอจะจำไว้และสมองของเธอก็จะมีการตอบสนองทั้งหมดนี้ อาจจะไม่ได้มาจากเจตนาเธอแต่มันเป็นสัญชาตญาณ

ดังนั้น ในตอนที่เขาบอกว่าจะหายไปคนที่ถูกตัวเองลืมใน ใจลึกๆก็เลยรู้สึกเจ็บปวด

นัชชาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกแบบนี้ยังไงแต่เธอรับรู้แค่ ว่านั่นคือความรู้สึกที่เต็มไปด้วยรัก

หรือว่าเธอควรจะตั้งใจดูความรักครั้งนี้อีกทีเพื่อตัวเอง เพราะเรื่องราวในอดีตเธอก็ไม่ควรที่จะหลบ
อีกอย่าง……..

นัชชาหายใจเข้าลึกๆตาก็หันไปมองไปทางตาของเขาที่ ทำไปทั้งหมดมันเหมือนมีเวทมนตร์ที่สามารถดึงดูดคนได้

วินาทีนี้หูของเธอไม่มีเสียงอะไรอีกมีแต่เสียงหัวใจของตัว

เอง

“เตชิตฉันอาจจะต้องฝึกเผชิญกับหัวใจของตัวเอง”นัชชา พูดอย่างจริงจังสายตาเต็มไปด้วยความซื่อตรง ถึงแม้ฉันคิดที่ อยากจะหลบหนีตลอดเวลาในใจของฉันไม่อนุญาตที่จะให้ฉัน ทำแบบนั้นฉันคิดที่จะขัดขืนแต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้มองดูภาพ ที่นายเศร้าถึงฉันจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ในใจของฉัน………….

เธอเอามือไปสัมผัสที่หน้าอกซ้ายแล้วยิ้มพร้อมน้ำตา เจ็บ มาก”

เตชิตไม่คิดว่าเธอจะพูดคำนี้ออกมาตาของเธอมองไปทาง หน้าใบนี้อย่างร้อนแรงวินาทีนี้เขาไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ

“เธอดีมากถึงแม้จะจำเรื่องราวเก่าไม่ได้แต่ในช่วงเวลาที่

นายอยู่กับฉันฉันรู้สึกว่านายดีเหมือนเดิมถึงแม้ความเศร้าซึม

ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นความรักได้แต่ฉันจะพยายามยอมรับ

หัวใจของตัวเองและยอมรับความรัก คำพูดนี้ไม่ได้พูดยาก

อย่างที่เธอคิดหรอกทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น ขั้นตอนนี้อาจจะ

ยาวนานนายต้องมีความอดทนหน่อย”

เตชิตไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองได้ยินอะไรมาในเวลาที่ผ่านมานี้ สิ่งที่เธอทำมากที่สุดก็คือผลักดันตัวเองให้ออกไปทำแบบนี้สำหรับเขาแล้วทรมานยิ่งกว่าที่จะให้เธอนั้นรับการรักษา

แล้วตอนนี้เธอบอกว่าจะลองยอมรับตัวเองดู

เขากอดคนที่อยู่ตรงหน้าทันทีเวลาผ่านไปนานขนาดนั้น นอกจากในยามดึกที่เงียบเหงาแอบกอดเธอจูบเธอเธอก็ไม่เคย ทำอะไรต่อหน้าเลย

แต่วันนี้แค่การกอดธรรมดาแต่ทำให้ตาของเขาแดงไป หมดไม่ว่าเธอต้องการเวลานานเท่าไหร่ฉันก็จะรอเธอ