ร้องไห้หรือ

คำนี้ปรากฏในใจ เตชิตขมวดคิ้ว หรือว่า เป็นเหตุการณ์ที่เมื่อกี๊เขาว่ากันไปหนักหรอ

คิดไปที่อื่นแล้ว ไม่ใช่ว่ามีคนที่ชื่อนกันต์ เป็นเพื่อนอยู่กับหรอ ถ้าเป็นนิสัยของนัชชา น่าจะ ไม่มีวันให้คนอื่นได้เห็นว่าตัวน้ำตาไหลแบบนี้

ตรัณรอคําสั่งของท่านประธาน แต่กว่าแค

ได้รับคำว่า “ไม่ต้องมายุ่ง” ……..ตก าฝนสีแดงหรอ

ท่านประธานดูแลคุณนัชชามาดีมากตลอด

มา ทําไมอยู่จู่ๆก็ ตรัณไม่เข้าใจแน่เลยว่า คุณเตชิตคนที่เย็น

ชา เป็นแบบนี้เพราะว่าหึง หลังจากการทดสอบ เรื่องของนัชชากับป

วิมลได้เผยแพร่ไป ยังไม่เคยมีเด็กมาใหม่ทะเลาะ กันอย่างนี้เลย รวมถึงนัชชาก็ถูกวิจารณ์แรงมาก

ในห้องนาซา แก่รับแก้วกาแฟ กำลังกังวล นัชชาอยู่ จู่ๆก็ได้ยินคำเยาะเย้ยของคนที่ยืนข้างๆ อยู่

“ก่อนหน้านี้ ฉันว่าอะไรไป คนที่อย่างคุณเต ชิต ไม่น่าจะไปเอาใจกับเด็กมาใหม่หรือ ตอนนี้ เห็นความจริงแล้ว น่าจะเบื่อแล้ว วันนี้เลยทำให้ เธอขายหน้า”

“การทดสอบวันนี้ ฉันก็อยู่ด้วย เธอไม่รู้เลย ว่าตอนนั้นอึดอัดมาก แม้ว่าคุณเตชิต ไม่ได้ว่าเธอ แต่คําพูดของเขาหนักกว่าด่าทำให้คนเจ็บใจ ให้ เธอรีบออกไป

“สมน้ำหน้า ทีนี้เธอควรจะติดปัญหาแล้ว”

อีกคนหนึ่งออกเสียงเบาๆว่า “ใช่แล้ว เรื่องป วิมลขโมย PPTของเธอ เป็นจริงหรือเปล่า”

“ไม่รู้สึ น่าจะเป็นความจริงมั้ง แต่ว่าคนที่ อย่างนัชชา ใครจะชอบ อันนี้ทุกคนเข้าใจอยู่ใน

แก่ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าร้ายผล เดินไปตรงๆต่อ

หน้ากี่คนนั้น “พูดอะไรกันอยู่ พูดเสียงดังหน่อยสิ

คุยกันลับหลังนี้เป็นเรื่องอะไรกัน

มีสองคนกลัวไม่กล้าพูด คนที่เป็นหัวหน้า แก๊งคือ ผู้ช่วยของผู้อำนวยการตอบว่า “ได้ถึงเธอ แล้วหรอ”

“คนอื่นก็ไม่ได้ แอบว่าความผิดของคนอื่น ลับหลัง นี่พวกเธอคิดว่าเรื่องยังไม่เยอะพอหรอ นัชชาทําอะไรต่อพวกเธอ ปกติก็เห็นเธอเกรงใจ มาก พวกเธอไม่พอใจกับเธอเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ว่า อิฉาเธอ”ปกติแก่ก็อดทนไว้ เพราะว่านัชชาห้าม อยู่ เธอไม่เคยทําท่าแสดงความโกรธออกมาเลย
ตอนนี้เป็นอะไรไปทนไม่ไหวแล้ว

แก๊งผู้หญิงนี้ คิดว่าตัวเองทำงานนานอยู่ แล้ว รู้สึกว่า มีฐานะเล็กน้อยในบริษัท เลยก็เรียก ไปเรียกมา ผู้หญิง

ที่ทั้งสาวทั้งมีความสามารถอย่างเข้ามาใน บริษัท จะเป็นคนที่น่าเกลียดมากในพนักงานหญิง

แต่ว่าเธอนึกไม่ออกว่าคนพวกนี้พูดร้าย ขนาดนี้เลย

“เธอมีอะไรที่จะอิฉา ตัวเองทำไม่เรียบร้อย โดนด่า ก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นว่าหรือ ผู้หญิงคน นั้นวางแก้วน้ำลง ถลึงแก่ “แกก็เป็นคนที่กอดแข้ง กอดขากับเธอ ฉันจะคอยดูว่า แกจะกอดแข้งกอด ขาใครต่อ…”

แก่อยากจะพูดอะไรต่อ คนพวกนั้นเดินไป ไกลแล้ว เหลือแต่เธอโกรธอยู่คนเดียว

หยิบมือถือขึ้นโทรหานัชชา แต่ว่าไม่มีคน รับสาย เธอเริ่มห่วงอีก

เธอหายไปไหนแล้วอ่ะ

นัชชาไม่ได้กลับออฟฟิศ ออกจากห้อง

ประชุมแล้วขึ้นลิฟต์มาถึงขั้นสูงที่สุดของตึก บริษัท

ตึกสูงอย่างมี58ชั้น ลมก็เย็นกว่าข้างล่าง
อากาศวันนี้ดีมาก ท้องฟ้าใสๆเป็นสีน้ำเงิน เมฆก็เป็นก้อนใหญ่ๆลอยในท้องฟ้า เธอเดินไปริม รั้ว ลงมือไว้ข้างบน มองไปข้างล่างดูกระแสของ คนและการจราจรไปๆมาๆ

ไม่รู้ว่าเป็นลมแรงหรือเปล่า สายตายิ่งรู้สึก เบลอ แล้วกลายเป็นน้ำตาตกลงมา

นึกขึ้นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องประชุมเมื่อกี้นี้ นัชชารู้สึกว่าน้อยใจและโมโหมาก แล้วระบาย ออกมา “คุณเตนิต คุณเป็นคนเลวร้าย คุณโกหก คุณล้างแค้นผิดส่วนตัวด้วยเรื่องในการทำงาน อื่ ควาย คนเลว”

หลังจากพูดเสร็จ รู้สึกลําคอเจ็บและร้อน นัชชาโกรธแล้วต่อยรั้ว แต่ทว่าการน้อยใจก็ไม่ ได้หายไป

เขาวิจารณ์เธอทั้งๆที่มีหลายคนก็ยังอยู่ เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนสำคัญจริงๆ ถ้าเขามี จิตใจนิดหนึ่ง น่าจะไม่ใส่ร้ายเธอแบบนี้หรอก

ตั้งแต่ส่งวิดีโอไปให้จรรยาแล้ว เขาก็ไม่เคย มองเธอเลย แต่ทว่าเธอไม่ใช่เพื่อดวิษ เพื่อลูกที่ อยู่ในท้อง อะไรที่ควรจะอธิบายเธอก็อธิบายแล้ว เขายังต้องการเธอทําอย่างไร

หรือว่าเขาอยากหาเหตุผลเพื่อไล่เธอออก จากที่นี่

เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่มีเหตุผล แล้วนั่งตรงๆบนบันได มือวางอยู่บนเขา ก้มหน้าก้มตา ใบหน้า ฝังเข้าที่แขน

มือถึงที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังอยู่ตั้งนาน เธอ มีรับสาย หลังจากระบายอย่างบ้าๆ รู้สึกหัวใจยิ่ง เหนื่อยขึ้น และร่างกายไร้แรง

ความสัมพันธ์ระหว่างกับเตชิต เธอไม่รู้ว่า จะทำยังไงต่อ

เธอคิดว่าเขาจะหายโกรธตามเวลาผ่านไป แต่สถานการณ์อย่างวันนี้ เขายังไม่หายโกรธ แล้วยิ่งโมโหขึ้น

นัชชาไม่เข้าใจว่า ตัวเองทำอะไรผิดตรง ไหนทำให้เขาโกรธ

สับสนมาก อยากจะทำอะไรเพื่อแต่ไม่ สามารถทำได้ความรู้สึกเช่นนี้แย่มาก

ไม่รู้ว่าเธอนั่งไปเวลานานเท่าไหร่ แค่รู้สึก ว่าลมแรงเหมือนข้ามตัวไป บนชั้นดาดฟ้ามีแต่เธอ อยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ จู่ๆเสียงบิดประตูดังขึ้น อยู่ไม่ไกล

เธอมองไปยังที่ที่เสียงดังขึ้น เห็นแค่เงาดำๆ เดินไปบันไดข้างตรงข้าม

หนึ่งก้าว สองก้าว จนถึงเธอยกเขาข้นแล้ว ข้ามรั้วไป ยืนอยู่ที่ริมรั้ว

นัชชาประหลาดใจมากจ้องมอง พูดว่า “คุณ คุณอย่าแรงกระตุ้น”โดยที่ยังไม่ทันคิด
คนนั้นเหมือนกับว่าคิดถึงจู่ๆจะมีคนออกมา ห้าม พอเห็นหน้านัชชาแล้ว ประหลาดใจมาก อารมณ์ร้ายขึ้นทันที มือหนึ่งจับรั้ว อีกมือหนึ่งวาด ไปวาดมา “ถอยไป ไม่ต้องมายุ่ง”

“ฉันไม่ยุ่งๆ”นัชชาวางแขนอยู่หัว สองข้าง “ฉันแค่อยากถามว่า ทำไมคุณมาที่นี่ด้วย”

เธอแค่มาที่นี่ทำให้ตัวเองใจเย็นลง ระบาย หน่อย ไม่น่าคิดเลยจะได้พบเจอเรื่องกระโดดลง ตึก ถ้าโชคดีแบบนี้ ควรจะไปซื้อหวย หรือว่ากลับ ล้านฉีดตุ๊กตาเตชิต

ความสูงของผู้ชายที่อยากกระโดดฆ่าตัว ตายประมาณ175เซนติเมตร หุ่นพอดี ผิวดำ สวม แจ็คเก็ตสีดำ บนหมวกมีโลโก้เล็กๆของแบรนด์ เป็นยี่ห้อหรูหรา ดูท่าเหมือนเป็นเจ้าของร้านเล็กๆ

นัชชาคุยกับเขาสักนิด จึงรู้ว่า คนนี้มาฟ้อง ร้อง แต่แพ้ ตอนนี้คุณทนายปฏิเสธอุทธรณ์ เขา สิ้นหวังมาก อยากจะฆ่าตัวตาย

“คุณอย่าเพิ่งรีบ ฉันเป็นทนาย คุณมีเรื่อง อะไรสามารถเล่าให้ฉันฟังได้”

คนนั้นตกใจไม่น้อย “คุณเป็นทนาย?”

“ใช่ค่ะ “นัชชาดึงใบรับรองการทำงานให้ เขาดู ในตอนนี้ได้ก้าวใกล้เขานิดๆ “ดูสิ”

“เตนัทลอว์เฟิร์ม… “ผู้ชาย นอ่านออก พอ ผ่อนคลายได้สักนิดแล้วรีบระมัดขึ้น “คุณเป็นเจ้าหน้าที่เตนัทลอว์เฟิร์มหรือ

ขนาดนี้ นัชชาโทรหาแก่ตอนที่ผู้ชายนั้น อ่านใบรับรองของเธอ เธอใส่มือถึงเข้ากระเป๋า ไม่รู้ว่าจะติดสายไหม แล้วคุยต่อกับผู้ชายนั้น “ใช่ค่ะ แล้วคุณ….อ้าว

ยังพูดไม่เสร็จ ผู้ชายคนนั้นกระโดดลงรั้ว เดินตรงๆมา อีกไม่นานก็ได้จับเธอไว้ “ทนายที่ผม หาก็คือทนายของเตนัทลอว์เฟิร์ม พวกแกรับเงิน แล้วไม่รับผิดชอบ

นัชชาประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะเป็นผลการ แบบนี้ ยังไม่ทันจะหนีไปก็ถูกจับมาถึงริมรั้ว ตึก สูง58ชั้นทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว