นัชชาตะลึง นภันต์ให้เธอไปช่วยเอา เอกสารเมื่อไหน……..

แต่เสี้ยววินาทีต่อมา เธอก็เข้าใจทันที นี่เขา กําลังช่วยเธออยู่

นัชชาถอนหายใจ “ขอโทษที่ให้ทุกคนรอ นานค่ะ”

ในฐานะทนายความระดับทองในเต นัทลอว์เฟิร์ม นภันต์ได้บอกไปแล้ว คนอื่นก็ไม่ กล้าพูดอะไรอีก เวทิดามีแต่แสร้งทำเป็นใจกว้าง เร่งให้เธอรีบเข้ามานั่ง

นัชชานั่งลงก็หันไปมองนภันต์ด้วยความ ขอบคุณ แต่เขากลับไม่แสดงสีหน้าอะไร แถมยัง เขม็งเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วเริ่มก้มหน้าไป อ่านเอกสารบนโต๊ะ

การอินเทอระหว่างสองคนนี้ไม่ได้พ้น สายตาของเตชิต บนหน้าที่มืดครึ้มของเขา ราวกับเมฆมืดบนฟ้า แม้ตรัณที่นั่งข้างๆก็ได้รู้สึก

แต่ไม่ว่ายังไง การประเมินก็ได้ดำเนินต่อไป ได้ราบรื่น พนักงานใหม่ของกลุ่มอื่นไปรายงาน ตามคิว แต่พอถึงปวิมลกับนัชชา ปวิมลก็เสนอว่า เธอไปเป็นคนแรก บอกว่าจะให้เวลาให้นัชชาไปเตรียมตัว

เค็มนัชชายังไม่เข้าใจว่าทําไมเธอจะใจดี ขึ้น พอวานของเธอปรากฏในเครื่องฉาย เธอถึง เข้าใจว่าทำไมปวิมลเสนอขึ้นไปเป็นคนแรก

นอกจากคดีที่ต่างรับผิดชอบกันไม่เหมือน กัน งานส่วนอื่นเหมือนของเธอหมด แม้ความรู้สึก ตอนท้ายก็ไม่ต่างกับของเธอเลย

นัชชามองดูเธอค่อยรายงานบนเวธี ตัวของ เธอค่อยเย็นลง เธอมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของป วิมล เหมือนคนนั้นก็ได้รู้สึกถึง แล้วหันมามองเธอ เช่นกัน

สายสองคู่ชนกัน นัชชาได้เห็นความท้าทาย และความเยาะเย้ยในสายตาของเธอ

ปวิมลขโมยPPTของเธอไป

การรายงานครึ่งชั่วโมงเสร็จสิ้น ในห้อง ประชุมมีเสียงปรบมือดังขึ้น แขนสองข้างของนัช ชากับหนักแน่นจนยกไม่ขึ้น การกระทําของเธอ ในสายตาคนอื่นกลับเป็นการตระหนี่

“คนต่อไป นัชชา”

นัชชาได้ยินมีคนเรียกชื่อของเธอ แต่สิ่ง รอบๆกลับเหมือนหายไป เธอกำดิสก์ Uในมือแน่ๆ ฝ่ามือมีเหงื่อเย็นออกมาทันที เธอยังคงนั่งบนที่นั่ง เธอไม่ได้ขยับ

“นัชชา ถึงเธอแล้ว”นกันต์ขมวดคิ้ว แล้วเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ

นัชชามองไปยังเขา น้ำเสียงแหบ แห้ง”ฉัน…..”

เห็นเธอมีท่าทางผิดปกติ นภันต์ได้ปรากฏ ความผิดปกติของเธอทันที”เป็นอะไร”

ไม่รอให้เธอตอบ ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่นั่งหลักก็ เอ่ยปากขึ้น“ถ้าไม่กล้าขึ้นมาก็ถือว่าสระสิทธิ์

เธอไม่มีทางเลือกแล้ว เดินขึ้นบนเวที รายงาน แล้วนำดิสก์ Uให้พนักงานฉายข้างๆ แล้วPPTของเธอปรากฏออกมา เธอได้ยินเสียง กระซิบของคนอื่น

นัชชามองไปยังปวิมล เธอหัวเราะอยู่ รอย ยิ้มที่ไม่ปิดบังและเยาะเย้ยแบบนั้นทำให้สติที่ เหลือเส้นสุดท้ายของเธอหักไป

เธอบังคับให้ตนเองสงบลง และเริ่มรายงาน ด้วยสีหน้าปกติ ยังไม่กล่าวหน้าที่หนึ่งเสร็จก็โดน เรียกให้หยุด

“เนื้อหาในPPTของคุณเหมือนของปวิมล ถ้าเนื้อหาข้างหลังก็เหมือนกัน งั้นก็ไม่ต้องพูดซ้ำ อีกครั้ง”

นัชชาสูบหายใจเข้าลึกๆ สายตามั่นคงและ จริงจัง “เนื้อหาในPPTของเราเหมือน แต่ก็ไม่ เหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไง”
“เพราะ……”นัชชา ไปยังปวิมล เขาขโมย เนื้อหาของฉันไป”

“นี่คุณพูดเหลวไหลอะไร”ปริมลยืนขึ้นมา แสร้งท้เป็นไม่กล้าเชื่อ”คุณเองไม่ตั้งใจทํา จะมา โทษฉันได้ไง อีกทั้ง เมื่อกี้ฉันก็พูดเสร็จไปแล้ว ตอนนี้คุณถึงมาพูดแบบนี้ ไม่ใช่ ไม่ใช่ตั้งใจใส่ ร้ายหรอ”

“คุณรายงานเสร็จแล้วก็จริง แต่คุณพูดไม่ ถูก”นัซซาหาหนึ่งหน้าในนั้นออกมา คุณขโมย เนื้อหาของฉันได้ แต่คุณขโมยความหมายที่ฉัน อยากกล่าวออกมาไม่ได้

“นี่…”ปวิมลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่คิดเลย ว่านัชชาจะเปิดเผยตนเองต่อหน้าผู้คน สายตา ของเธอมีความหวาดผวาแวบไป“นี่คุณใส่ร้ายฉัน”

“ใช่ฉันใส่ร้ายคุณรึเปล่าเดี๋ยวก็รู้”

พนักงานใหม่ทำฉากโวยวายแบบนี้ต่อหน้า ผู้ใหญ่ มันไม่ดีมาก แต่นัชซายืนยัน เลยต้องให้ เธอรายงานต่อ

เดิมนัชชาตื่นเต้นมาก แต่พอผ่านฉากนี้ไป เธอกลับหายตื่นเต้นแล้ว ยังไงผลร้ายก็ไม่แย่กว่า ตอนนี้หรอก เธอก็รายงานของเธอไป ส่วนคนอื่น จะตัดสินยังไงก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ

รายงานทั้งหมดลงมา แม้ยังมีบางส่วนแตก ต่างกับปวิมล และความเห็นก็เข้าลึกด้วย แต่เนื้อหาส่วนมากยังเหมือนกันอยู่

จะตัดสินว่าใครเป็นผู้ขโมย มันไม่ง่ายเลย จริงๆ

ทันไดนั้นนัชชาคิดได้ขึ้นมา แล้วหาหน้า หนึ่งออกมา”เมื่อกี้ปวิมลได้พูดถึงการต้อนรับ แต่ ฉันเหมือนจำได้ว่า คุณยังไม่ได้ไปทำงานต้อนรับ ใช่ไหม”

สีหน้าของปวิมลเปลี่ยนทันที เธอจําไม่ค่อย แม่นว่านัชชาพูดถึงเนื้อหาส่วนไหน “คุณพูดตรง

“คุณไม่รู้หรอ”นัชซายิ้ม”ข้อเสียของสิ่งที่ ไม่ใช่ของตนเองแสดงออกมาแล้ว แม้ตรงไหนมี ข้อบกพร่องเธอก็ยังไม่รู้เลย ทั้งๆรายงานเสร็จ แล้วยังจำไม่ได้แม่นกว่าฉันซะอีก”

ปวิมลพูดไม่ออกอีก สีหน้าของเธอมีทั้ง เขียวทั้งแดงสลับกัน ฉากนั้นดูอึดอัดมาก

สุดท้ายทนายความแนะแนวของเธอทน ต่อไปไม่ได้อีก จึงออกมาช่วยเธอบรรเทา แต่ใน คำพูดของเขาไม่มีความปกป้องเหมือนเมื่อกี้แล้ว

ยังไงตอนนี้กำลังประเมินผลอยู่ ผู้ใหญ่ทุก คนล้วนอยู่ที่นี่ ไม่มีใครมีเวลาไปสืบหาว่าใครถูก ใครผิด สําหรับพนักงานใหม่สองคนนี้ ต้องลบ คะแนนแน่ๆ

ใคร่ครวญไปสักพัก เตชิตที่นั่งเงียบอยู่ก็เอ่ยปาก แต่กลับพูดกับนัชชา เธอบอกว่าเนื้อหา ของเธอโดนขโมย

นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเธอ เลยพยัก หน้า”ใช่”

“ฉะนั้นเธอคิดว่าเธอไม่ผิดใช่ไหม”ไม่รอให้ นัชชาตอบกลับ เขาก็พูดต่อ”การเป็นทนาย แม้ เอกสารสำคัญของตนเองก็ไม่ปกปิดให้ดี ผมจะ เชื่อได้ยังไงว่าเธอจะไปปกปิดความเป็นส่วนตัว ของลูกค้า”

จู่ๆเขาตั้งคำถามขึ้นมา นัชชาจะรับมือกับ เขาได้สักที่ไหน นอกจากอึ้งไป คำโต้ตอบคําเดียว ก็พูดไม่ออก

“เรื่องเนื้อหาโดนขโมยเอาไว้ก่อน แล้ว เนื้อหาที่เอามารายงานของเธอไม่ได้ยอดเยี่ยม มาก และทุกเรื่องเธอก็ควรทำPlanBไว้ ไม่ใช่ ให้การรายงานครั้งนี้กลายเป็นฉากเล่น ละคร”เสียงของผู้ชายนั้นเย็นช้า แล้วก็ให้คำ ตัดสินของเรื่องเมื่อกี้ไป

ฉากเล่นละคร

เดิมนัชชาคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ เธอ ยังสามารถมีการตอบสนองและอธิบายมันก็ดี พอแล้ว แต่ในสายตาพวกเขา นี่แค่เป็นละครฉาก หนึ่ง

ความพยายามทั้งหมดไม่ได้รับความยืนยันนี่ทำให้ดวงตาของนัชชาเริ่มร้อนขึ้นมา เธอรีบ หลับตา แล้วกลั้นความร้อนนั้นเอาไว้

“การประเมินครั้งนี้ เธอสองคนไม่มีคะแนน คราวหน้าถ้ายังมีเหตุการณ์แบบนี้ ก็ใส่หัวไปหมด เลย”เตชิตยืนขึ้นมา เมื่อผ่านข้างกายนภันต์ เขา หยุดฝีเท้า”อีกทั้ง เตนัทไม่ต้องการหัวหน้าที่ ปกปิดลูกน้อง เลิกประชุม”

ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าออกไป คนในห้อง ประชุมก็เดินตามออกมา นัชชาใจลอยนั่งบนที่นั่ง ของเธอ เห็นนกันต์เดินมา เธอรีบเอ่ย ปาก”ขอโทษค่ะคุณนภันต์ ฉันอยากอยู่คนเดียว”

พูดจบ เธอก็เก็บเอกสารหันตัวออกไป แล้ว เจอตรัณที่ไปแล้วกลับมาอีกที่หน้าประตู เธอพยัก หน้าเล็กๆแล้ววิ่งหนีไป

ตรัณเอาแบบรายงานผลกลับไปสำนักงาน ประธาน มองดูบอสใหญ่ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก ใคร่ครวญไปพักใหม่ เขา ยังคงพูดด้วยเสียงเบาๆ”ท่นประธาน เมื่อกี้ผมเจอ คุณนัชชา เธอเหมือนร้องไห้แล้ว….…….