ตอน248เพื่อให้เขายอมแพ้

ตอนที่248 เพื่อให้เขายอมแพ้

“ตึง” เสียงบางอย่างตั้งอยู่ในหัว บนผ้าห่ม ระหว่างหมอน เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนผิวของเขายังมีความอ่อนโยน แต่เมื่อไม่กี่ วินาทีก่อนหน้านี้ เธอกลับบอกว่าจะไปสถานีตำรวจ

เตชิตพยายามสงบสติอารมณ์ เอ่ยปากถามเธอด้วยความ ปวดใจ “คุณจะไปที่นั่นทำไม

“มอบตัว” นัชชาไม่ได้ประหม่าเหมือนกับเขา เธอยัง หัวเราะเมื่อพูดจบ “ดูเหมือนว่าจะพูดอย่างนี้ไม่ได้ ควรจะพูดว่า เพื่อการไต่สวนอย่างเหมาะสม

นัยตาของชายผู้นั้นจ้องไปที่ใบหน้าบอบบางสีขาวในพริบ ตา เขาต้องการเห็นในใจของผู้หญิงคนนี้จริงๆว่าข้างในเป็น เช่นไร วินาทีก่อนยังโอบกอดกันอยู่ วินาทีต่อมาก็พูดถึงการ ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว

เตชิตหายใจเข้าลึกๆ ความวิตกกังวลจากการที่ สถานการณ์ที่บีบคั้นก็กลับมาอีกครั้ง กล้ามเนื้อมัดใหญ่ของ เขาเผยออกจากผ้าห่ม แขนอันแข็งแกร่งเหยียดยาวออกมา เพื่อหยิบกล่องบุหรี่ คีบไว้ในปากหนึ่งมวนและจุดไฟ

ควันสีขาวอมเทากระจายออกมาจากปากอันเซ็กซี่ของชายคนนั้น เสียงของเขาเท่ห์เหมือนหยดน้ำค้างในยามเย็น “คุณรู้หรือไม่ว่า มันหมายความว่าอย่างไร

นัชชาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันรู้

“โอ้” ได้ยินคำตอบง่ายๆ อย่างนี้ เตชิตหัวเราะ แสง อาทิตย์ที่ถูกนกฟีนิกซ์ยั่วยุ “คุณล้อผมเล่นใช่ไหม

“ฉันพูดจริง” เปลือกตาของนัชชานั้นช่างเบาบาง ดวงตา มีแววไม่สบายใจเล็กน้อย “แต่ว่าฉันเชื่อคุณ

“คุณควรจะเชื่อมั่นในตัวเอง

“การที่คุณไปไม่ได้มีอะไรดี ต่อคุณ ต่อผม ต่อหมอปรัณ และโรงพยาบาลเลย” นัชชาหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อ ของเธอออกมา ถ้าหากว่าไม่เห็นปลายนิ้วของเธอสั่น แทบจะ มองอารมณ์เธอไม่ออก

เธอเลื่อนมือไปถึงข่าวพาดหัวของเรื่องนี้ในอินเตอร์เน็ต ความจริงไม่จำเป็นต้องเสียเวลาดูเรื่องที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอยื่นโทรศัพท์ไปที่ตรงหน้าเขา “เรื่องนี้ไม่สามารถหยุดมันได้ แล้ว”

เพียงครึ่งวัน ข่าวแพร่ออกไปทั้งเมือง ทุกคนรู้ หากทุก อย่างยังคลุมเครือเหมือนอยู่ในฝัน ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็จะ กลายเป็นสมรู้ร่วมคิด ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเตชิต

สิ่งที่นัชชาไม่ต้องการเห็นมากที่สุดก็คือการที่เตชิตต้อง พบกับปัญหาเพราะว่าตัวเธอเอง
นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย นี่เป็นคดีฆาตกรรม

เตชิตมองดูพาดหัวข่าวที่เห็นเด่นชัด เต็มไปด้วยลูกเล่น เพื่อดึงดูดคน รูปแรกที่อยู่ตรงหน้าคือภาพของโรงพยาบาล ปรัณและดวงตา โมเสกของปร

ริมฝีปากอันบอบบางของชายคนนั้นสั่นเล็กน้อย เต็มไป ด้วยความเย้ยหยันและประชดประชัน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกระแทกลงไป

“ปัง!”

“แกร๊ก!”

โทรศัพท์กระเด็นไปชนกำแพงและส่งเสียงเล็กๆออกมา กรอบอันแข็งแกร่งเปลี่ยนรูปร่างในทันที กระจายไปตามพื้น เป็นสามหรือสี่ส่วน หน้าจอแตกเหมือนลูกเต๋าแก้ว ขอบมีรอย บุ๋ม เห็นชัดว่าเสียหายอย่างรุนแรงมาก

นัชชาไม่คาดคิดว่าเขาจะปา โทรศัพท์เช่นนั้น เธอตกใจ มาก “การหลบหนีไม่มีประโยชน์อะไร!”

เธอร้องครามออก นัยตามีวงสีแดงใหญ่ “ฉันไม่ต้องการ เห็นคุณเป็นเช่นนี้ สิ่งที่ฉันไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำ ฉันเชื่อว่า กฎหมายยุติธรรม ฉันเชื่อว่าตำรวจจะสืบหาความจริง แม้ว่า พวกเขาจะช่วยฉันไม่ได้ แต่ฉันยังมีคุณ! ใช่ ฉันกลัวจริงๆ แต่ ว่านี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด ฉันกล้าที่จะไปเพราะฉันรู้ว่าคุณจะ เข้าใจทุกอย่าง และสุดท้ายจะพาฉันกลับบ้าน!
หากมีทางอื่นให้เลือก เธอไม่ต้องการที่จะไปสถานีตำรวจ เธอไม่ได้กลัว แต่สิ่งที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนที่ต้องแบกรับสิ่งเหล่า นี้ทั้งหมด ไม่ควรปล่อยให้คนอื่นต้องรับกรรมแทน

นัชชากำลังเดิมพันอนาคตของเธอไว้กับความไว้วางใจ ของผู้ชายคนนี้

เตชิตเงียบลงเพราะคำพูดประโยคสุดท้ายของเธอ มือที่ อยู่บนผ้าห่มนั้นนิ่งสนิท เห็นเส้นเลือดสีเงิน โผล่ขึ้นมาจากที่ด้าน ข้างของแขน ดูเย่อหยิ่งอย่างน่ากลัว

เขาไร้ความสามารถแค่ไหน แม้แต่ผู้หญิงที่รักก็ไม่ สามารถปกป้องได้ ช่างไร้น้ำยา

ดูเหมือนเธอจะตระหนักถึงความเศร้าและความโกรธแค้น ของเขา นัชชาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พับขาครึ่งหนึ่งอยู่บน เตียง เธอเอนศีรษะกอดชายคนนี้ ผู้ซึ่งแต่เดิมมีแต่ความภาค ภูมิใจแต่ตอนนี้กลับสิ้นหวัง “ไม่ใช่ความผิดของคุณ เพราะฉัน เชื่อว่าคุณสามารถปกป้องฉันได้ ฉันถึงไป

“ผมไม่อยากให้คุณไป” ไปแล้วอาจเกิดอะไรขึ้นก็ได้ ต้อง เผชิญกับอะไร เขามองไม่เห็นและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะว่าเขาจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน เนื่องจากเขา เป็นผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดี ทางตำรวจคงตำรวจคงจะไม่เปิด เผยอะไรกับเขามาก

เมื่อไม่เห็นเธอ เขาก็ไม่สามารถวางใจอะไรได้
“คุณวางใจเถอะ ฉันจะดูแลตัวเอง” นัชชาตัดสินใจอย่าง แน่วแน่ที่จะไป “สิ่งที่ฉันควรทำในตอนนี้ก็คือการลบข้อสงสัย แทนที่จะหลบซ่อน ฉันทำอะไรผิดทำไมถึงต้องหลบซ่อน

ไม่ต้องพูดถึงสถานการณ์ปัจจุบัน แม้ว่าในใจเขาอยากให้ ซ่อน แต่ก็ซ่อนไม่ได้อยู่ดี

เตชิตฟังไปก็รู้สึกแน่นหน้าอก เขายกมือขึ้นและกอดเธอ อย่างแน่นหนา ทุกสิ่งทุกอย่างแม้กระทั่งลมหายใจมีสัมผัสที่ ทำให้มั่นใจได้ในร่างกายของเธอ เมื่อนึกถึงความเชื่อมั่นของผู้ หญิงคนนี้ที่จะจากไป เขาเป็นเหมือนศัตรู “ผมปล่อยคุณไปไม่ ได้ ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะชดใช้ได้อย่างไร…

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ไม่มีการหันหลังกลับ ตัดสินใจผิด พลาดแม้สักนิดไม่ได้

การปล่อยให้เธอไปที่สถานีตำรวจ มันเสี่ยงเกินไป

ถ้าหากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขายอมรับมันไม่ได้

นัชชาผละออกจากเขาเล็กน้อย มองเขาด้วยสายตา “ถ้า อย่างนั้นคุณต้องซ่อนฉันไว้ตลอดเวลาจนกว่าเรื่องจะกระจ่าง อย่างนั้นหรือคะ นอกจากคุณกับฉัน คุณหมอปรัณจะทำยังไง คะ โรงพยาบาลจะทำยังไงคะ คนไข้ในโรงพยาบาลจะทำยังไง คะ คุณคิดบ้างไหมคะ ฉันคิดแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่ สามารถหลบซ่อน แล้วปล่อยให้คนอื่นต้องรับเคราะห์

“แล้วผมล่ะ!”
นัชชามองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน ความปวดใจกำลัง กัดกร่อนเธอ เธอยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าอันหล่อเหลาของ เขา “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

เตชิตจับไปที่มือเย็นๆของเธอ ความแข็งแกร่งของชายคน นั้นทำให้เธอสั่นไหวเล็กน้อย เธอเชื่อใจเขาขนาดนั้น ฝากทั้ง ชีวิตไว้ในมือเขา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความไว้วางใจนี้เขา กลับไม่สามารถพูดคำใดออกมาได้….

ฆาตกรไม่ใช่เธอ ก็เหลือเพียงทีนาร์เท่านั้น เขาควรจะ

เลือกใคร

ก่อนหน้านี้นัชชาได้ติดต่อกับทางสถานีตำรวจไว้แล้ว เธอ ไม่ต้องการให้ใครลำบาก ดังนั้นจึงเลือกที่จะลำบากเอง เธอ ช่างเป็นผู้หญิงที่แสนดี

เมื่อตำรวจมาถึง นัชชาก็ได้ถูกเชิญไปที่ห้องรับรองของ ทางโรงพยาบาล ถัดจากเธอไปเป็นคนที่ไม่สามารถเพิกเฉยได้ เตชิต

ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้สังเกตเห็นความผิดปกติ เลขา ตำรวจเมื่อเข้ามาเพื่อ “เชิญ” ทุกคน ที่จริงคิดว่าต้องใช้ความ พยายามอย่างมาก ไม่ได้คาดหวังว่านัชชาจะให้ความร่วมมือ อย่างน่าประหลาดใจ

นัชชามองไปที่ข้อมือที่ว่างเปล่าของเธอและพูดออกไป อย่างเป็นธรรมชาติ “คิดว่าจะนำกุญแจมือมาด้วย
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนถัดจากเขา ใบหน้าเปลี่ยนสีเล็ก น้อย ไม่รู้ว่าจะไปต่ออย่างไร เลขาสักพักก็พูดต่อไปอย่างนุ่ม นวลและหัวเราะออกมา “คุณนัชชาคิดมาก เราแค่พาคุณไป เพื่อทำการสอบสวน ไม่จำเป็นจะต้องใส่กุญแจมือ ถ้าหากไม่มี เรื่องอะไร เชื่อว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็จะนำคุณกลับสู่ความ บริสุทธิ์ได้”

ยิ้ม

นัชชาโค้งคำนับและยิ้ม โดยที่เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะ “ขอบคุณค่ะ”

เธอหายใจเข้าลึกๆ หันกลับไปมองที่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรง โซฟาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ยากที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้และบอก ลา “ฉันไปนะคะ”

เตชิตเอาบุหรี่ออกจากริมฝีปากของเขา กดบุหรี่ลงในที่ เขี่ยบุหรี่ ลุกขึ้นและเดินไปหาเธอและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เสียงแหบห้าวให้สัญญาไว้กับใบหูเธอ “รอผมนะ

หนึ่งพันคำไม่สามารถเทียบน้ำหนักเท่ากับสองสามคำนี้ ได้ นัชชาพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ฉันจะรอคุณค่ะ

เตชิตไม่ได้ใช้เวลานานมากนัก สักพักเขาก็ปล่อยนัชชา ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ละสายตาไปจากเธอ เขาหันกลับไปบอกเลขา ทางด้านหลัง “ฝากด้วยนะครับ

ง่ายๆสั้นๆ ว่า เขามีกิริยาอ่อนน้อมเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แน่นอนว่าเลขารับอย่างเต็มปากเต็มค่า “คุณเตชิตวางใจ

ใต้ ทั้งหมดจะพูดคุยกันดีๆครับ….