ตอน17ความสัมพันธ์ของเราสอ

งคน

ตอนที่17 ความสัมพันธ์ของเราสองคน

เย็นวันนั้น

จรรยาพาปณิตาไปดูเตียงกับโซฟา หลังจากที่ดวิษกับนัชชาตกลงจะหย่ากั น เธอก็ไปดูดวงมา

หมอดูบอกว่าถ้าอยากให้บ้านมีแต่เรื่อง ดีๆต้องเปลี่ยนเตียงกับโซฟาใหม่

จรรยาไม่อยากให้นัชชาหย่าเพราะการ หย่าเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก

บางทีอาจต้องมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบนัชชาแต่นัชชา ก็เป็นคนที่เรียบร้อยเชื่อฟังไม่เคยขัดคำ สั่ง ปณิตาถามจรรยา “คุณป้า เรามาทำอะไรที่นี่หรอคะ”

จรรยาโกหกตอบแบบหน้าตาย “จะได้เตรียมตัวให้พร้อม ถึงเวลาเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ในบ้าน แล้ว โดยเฉพาะโซฟากับเตียง”

ปณิตาดีใจยิ้มจนแก้มแทบปริ “เกรงใจจังเลยค่ะ คุณป้า”

จรรยาปฏิเสธ “ไม่ต้องเกรงใจๆ”

ทั้งสองคนดินดูของเกือบทั้งวัน สุดท้ายได้เตียงคู่สไตล์ยุโรปและโซฟา ห่อด้วยหนังทั้งชุด

ระหว่างคิดเงินพนักงานบอกว่าของเข้า พรุ่งนี้เพื่อเป็นการขอโทษจะมีการติดตั้ งทุกอย่างให้ฟรี

จรรยาไม่ได้เร่งรีบ เดินออกจากร้านอย่างพอใจหลังจ่ายเงิ

นทุกอย่างเสร็จ

หลังจากตรัณรู้เรื่องก็ส่งข่าวต่อให้เตชิ ตรู้ “หาคนที่เราสนิท แล้วเอาไอ้นี่ติดไปด้วย”

เขาหยิบกล้องเล็กๆที่เอาซ่อนไว้ไม่สา มารถมองเห็นหรือตรวจจับได้และราคา ค่อนข้างสูง

ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะเป็นถึงสำนักงา นกฎหมายที่ดีที่สุดในประเทศอาจเป็นวิ ธีที่ไม่ค่อยสะอาดแต่ก็เป็นเรื่องที่ให้คน นอกรู้เรื่องไม่ได้

ปกติเตชิตไม่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้แต่ครั้ง นี้เป็นข้อยกเว้น ตรัณรับของมา ในใจแอบคิดต้องจดจำคนที่ชื่อนัชชาเอ าไว้ เผื่อเจอคราวหน้าจะได้ไม่ทําตัวเอง าต่อหน้าเธอ

“คุณเตชิตครับ การสอบสัมภาษณ์พรุ่งนี้เริ่มตั้งแต่เวลา 10โมงเช้าจนถึง3โมงเย็น คุณโอเคมั้ยครับ” ตรัณหยิบตารางงานขึ้นมาดู

เตชิตตอบรับ

หลังจากที่ตร ออกจากห้องเขาก็หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาและวางลงเมื่อนึกอะไร ขึ้นมาได้ เขาเดินไปที่ตู้หนังสือ หยิบหนังสือขึ้นมา2เล่มที่มันเกี่ยวกับคุ ณสมบัติของคน

เป็นหนังสือที่ไม่หนามาก

เป็นรูปคล้ายแผ่นหลังของผู้หญิงคนหนึ่ งใส่ที่เสื่อสีขาวกางเกงขายาวสีดำ ตามแบบเกณฑ์การให้คะแนนOLทั่วไป เขาคิดไปถึงภาพถ้านัชชาใส่ชุดนี้จะออ กมาเป็นยังไง พอคิดได้ดังนี้ เขาก็กดโทรหาร้านแบรนด์เสื้อผ้าดังที่เ ขาสั่งตัดชุดเป็นประจำ “เอาชุดของผู้หญิง เสื้อ กระโปรงอย่างละตัวที่เข้าใหม่ล่าสุด ไปส่งที่ไวโรจน์วิลล่า”

ระหว่างที่นัชชากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ที่ห้องรับแขก มีคนกดกริ่งที่หน้าประตู เธอเดินไปประตูไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิง2 คนเข็นราวเสื้อผ้าคนละราวเข้ามาในบ้า น

“สวัสดีค่ะคุณนัชชา พวกเราเป็นพนักงานมาจากร้านซีซีในด าวรุ่งสแควร์ นี่เป็นเสื้อผ้าของคุณ กรุณาเซ็นรับด้วยค่ะ”

นัชชามองไปยังราวเสื้อผ้าแบบงงๆ “ฉันไม่ได้สั่งนะคะ พวกคุณมาผิดที่รึเปล่าคะ”

พนักงานตอบแบบยิ้มๆ “ไม่ผิดแน่นอน เพราะคุณเตชิตเป็นคนสั่งเองค่ะ” คุณเตชิตหรอ

นัชชามองไปยังเสื้อผ้า เป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อแต่เธอก็ยิ้มตอบแบ

บงง “รอแปปนะคะ”

นัชชาเดินไปข้างหน้าตา กดโทรหาเตชิต “เตชิต คุณสั่งเสื้อผ้าให้ฉันหรอ”

ปลายสายตอบกลับมานิ่งๆ “อืม” นัชชาหันกลับมามองพนักงานแบบยิ้มๆ

“แต่ฉันคงใสไม่หมดหรอกเยอะขนาดนั้ น”

“ใสไม่หมดก็เอาไปทิ้ง เหมือนมีเสียงเรียก ไม่นานเขาก็ถามด้วยเสียงไม่สบอารม ณ์ “มีเรื่องอะไรอีกมั้ย”

“ไม่ ไม่มีแล้ว ขอโทษที่รบกวน

ยังไม่ทันได้พูดจบสายก็ถูกตัดไป นัชชากัดฟันมองสายที่ถูกตัดทิ้ง อายุ32 วัยทองแล้วหรอ

นัชชาเก็บโทรศัพท์ แล้วหันหลังเดินไปเซ็นรับชุด พนักงาน2คนนี้ก็จัดการเอาชุดขึ้นไปจัด เก็บไว้ที่ห้องให้เธอให้เรียบร้อย

หลังจากนั้น

นัชชาก็ส่งพวกเธอออกไปที่ประตูหน้า

บ้าน

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนออกมาส่งพวก

เธอถึงหน้าบ้าน

พวกเธออดเอ่ยปากชมไม่ได้ “คุณนัชชาโชคดีมากเลยนะคะ มีสามีที่รักและดูแลคุณดีขนาดนี้”

นัชชาเขินอาย

“เขาไม่ใช่สามีของฉันค่ะ”

พนักงานได้ยินดังนี้

ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก

“เป็นแค่แฟนหรอคะ ถ้างั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ”

เธอถอนหายใจหลังปิดประตู เป็นแฟนที่ไหน สำหรับเตชิตเธอก็เป็นได้แค่ของเล่นที่เ ขาใช้ระบาย

นัชชาสะบัดหัวเพื่อให้ตัวเองหยุดคิดเรื่ องไร้สาระ เธอเดินเข้าห้องแต่งตัวไป หยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาดูเห็นราคาที่ป้าย ตกใจตาแทบ หลุดออกมา

เจ็ดพันแปด

เนื้อผ้าบางขนาดนี้ คุ้มราคาที่ไหน เจ็ดพันแปด

นัชชาหยิบชุดกระโปรงขึ้นมาดู สองหมื่นสาม……..เขาพูดไม่ออก นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าแต่เป็นกองธนบัตร

เตชิตเขาต้องรวยขนาดไหนถึงขั้นที่ซื้อ ชุดให้เธอมากมายได้ขนาดนี้ เขาใจกว้างมาก นัชชาคิดแค่ว่าเตชิตคงไม่มีอะไรหรือไ ม่ก็เขาคงไม่พอใจรสนิยมในการแต่งตัว

ของเธอ

แต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันมีเหตุผลสำคัญอี กข้อที่มากกว่านั้น

เตชิตกลับถึงบ้านตอนสามทุ่มครึ่งและบ อกข่าวที่เธอไม่คาดฝัน

“สัมภาษณ์งาน

นัชชาคิดว่าตัวเองฟังผิด

“พรุ่งนี้10โมงเช้า ที่ห้องประชุมB-201 อย่าไปสาย”

นัชชายืนอึ้งสักพัก

เธอเห็นเขาเดินขึ้นบันได

เธอก็เดินตามขึ้นไปพร้อมกับถามไม่หยุ

ด

“คุณเอาฉันไปฝากงานที่บริษัทคุณหรอ “อืม”

“สำนักงานกฎหมายเยอะขนาดนั้น ทำไม…

เขาหยุดเดินแล้วหันมาถามเธอด้วยสาย ตาที่กดดัน “ไม่อยากไปหรอ”

นัชชากลืนน้ำลาย “อยากไป แต่……. มีตัวเลือกอื่นอีกมั้ย”

เตชิตไม่สนใจ

เดินต่อเข้าไปยังห้องแต่งตัว

ปกตินัชชาไม่เคยเดินตามเขาเข้าไปถึง ห้องแต่งตัว

แต่วันนี้เธอลืมตัวเดินตามเข้าไปถึงในห้

อง

นัชชาเห็นเขาไม่แสดงออกอะไรเลย เธอเลยพูดขึ้นอ้อมๆ “เตชิตที่ทำงานดีขนาดนั้นฉันก็ต้องอยา กไปอยู่แล้ว

แต่ฉันกลัวคุณจะมีปัญหาเพราะเรื่องระ หว่างเรา……………

เขาหยุดแล้วหันมามองเธอเล็กน้อย “เราสองคนมีความสัมพันธ์อะไรกัน”

นัชชาตกใจกับคําพูดของตัวเอง

รีบส่ายหัวปฏิเสธ

เตชิตไม่คิดที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ เขาเดินเข้ามาใกล้

แล้วผลักเธอให้ไปชิดกับตู้เสื้อผ้า “หม ว่าไง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ