ตอนที่12 คนเลวกลับไปฟ้องก่อน

นัชชาสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ ของเขา เมื่อกี้ที่เห็นอาจเป็นเพราะเธอตาลายแล้ว คิดไปเอง

เตชิตรู้สึกตกเข้าไปในบางความทรงจำของอดีต เขาไม่ตอบแต่กลับเปลี่ยนเรื่องคุย “พรุ่งนี้ส่ง ประวัติส่วนตัวของเธอมาให้ฉันทางอีเมลด้วย”

นัชชา “คุณจะเอาไปทำไม

“ใช้ในการสมัครทำงาน

“คุณหางานให้ฉันเจอแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง” นัชชา กลืนโจ๊กด้วยความเร็ว “งานอะไร ที่ไหน ประวัติทาง บริษัทเป็นคนขอหรอ แต่ฉันไม่เคยมีประสบการณ์ การทํางานมาก่อน……

“ถ้าหากว่าเธอเคยมีประสบการณ์มาก่อน ฉันก็คง ไม่ต้องออกหน้าเองแบบนี้หรอก”
คำพูดของเตชิตทำให้นัชชาหน้าเสีย เพราะนี่ก็เป็น หนึ่งในเรื่องที่เธอขอร้องเขา เธอก็ไม่สบายใจที่ใช้ อำนาจอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น

“เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายรึเปล่า”

เตชิตเห็นแววตาที่เปล่งประกายด้วยความอยาก รู้ของหญิงสาว ทำให้เขาไม่อยากตอบแบบง่ายๆ อยากแกล้งเธอ อยากรู้หรอ”

นัชชาพยักหนาด้วยความตื่นเต้น “อยากรู้ๆ”

“มานั่งนี่สิ”

ตบที่ต้นขาตัวเอง

ความตื่นเต้นกับสายตาที่อยากรู้เมื่อค่อยๆหายไป “อยู่ดีๆฉันก็ไม่ค่อยอยากรู้แล้ว เหอะๆ”

เขายกยิ้มมุมปาก เพราะนี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการ

เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ มองมาทางเธอแวบหนึ่ง แล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดไปหลังจากที่กินเข้าเสร็จ นัชชา ท่าการกรอกประวัติ ลงเอกสารพร้อมกับแนบวีดีโอที่เธออัดเมื่อวาน ส่ง ให้กับเต ต

พอคิดถึงงาน อารมณ์ที่ไม่ดีเมื่อสองสามวันก่อนก็ ทำให้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา แต่แล้วอารมณ์ก็ดีได้ไม่ นานเพราะมีสายเข้า

สายเข้าจากแม่

นัชชาหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปหยุดตรงหน้าต่าง สูดหายใจเข้าแล้วจึงกดรับสาย “ฮัลโหล ว่าไงแม่ ทำไมอยู่ดีๆถึงโทรมา”

ตามคาด ณัชชนม์ในสายตอบกลับด้วยเสียงเรียบ “นัช ตอนนี้ลูกอยู่ไหน

ดวิ โทรมาบอกว่าลูกไม่กลับบ้านมาหลายวันแล้ว เกิดอะไรขึ้น”

ไม่นึกว่าดวิษจะเป็นคนแบบนี้ เขากลับกล้าฟ้องก่อ นทั้งๆที่เขาเป็นคนผิด เขาคงคิดว่าเธอคงไม่บอก เรื่องนี้กับแม่แน่ๆ หลังจากที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายปี รู้ดีว่าเธอ เป็นคนยังไง ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยจริงใจก็ตาม แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน เดี๋ยว

พวกหนูจัดการกันเอง”

“ลูกก็บอกมาสิว่ามีปัญหาอะไรกัน” ณัชชนม์ไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นแต่คิดแค่ว่านัชชายังเด็กเกินไป “นัขลูก สามีภรรยาทะเลาะ ปากเสียกันเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็ ดีกัน ด เขาอาจจะอยากคืนดีกับลูกแต่ไม่มีโอกาส เพราะลูกเล่นไม่กลับบ้านแบบนี้ ลูกทำไม่ถูก”

นัชชาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะแม่ของเธอไม่รู้ความ จริง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ “แม่ไม่ต้องเป็น ห่วง แม่กับพ่อดูแลตัวเองให้ดีแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”

“ตอนนี้รีบกลับบ้าน อย่ามัวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก ลูกแต่งงานแล้ว ถ้าเกิดทางบ้านสามีรู้เรื่องมันจะไม่ ” ณัชชนม์

นัชชารู้สึกแย่กว่าเดิม เพราะทุกครั้งที่มีปัญหากัน พวกเขามักจะมองว่าปัญหาเกิดจากเธอ แต่คนใน บ้านของฝั่งสามีกลับเอาการที่ยอมง่ายๆมาเป็นจุดอ่อนในการทําร้ายเธอ

ยิ่งนึกถึงหน้าจรรยาก็ยิ่งทําให้เธอรู้สึกเกลียด

หลังจากที่พูดให้แม่สบายใจ เธอก็วางสายจึงกดหา รายชื่อดวิษจากผู้ติดต่อที่ถูกบล็อกแล้วกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็ถูกรับ

นัชชาหัวเราะเยาะ ก่อนหน้านี้เธอโทรหาเขาตั้ง หลายสายแต่ไม่รับ พอมาตอนนี้เธอขอหย่า เขากลับ รับสายอย่างรวดเร็ว

“กว่าจะโทรกลับมาได้ แต่พอคิดดีดีคนเดียวที ทําให้เธอกลับมาได้ก็คือแม่ของเธอ”

นัชชารู้สึกโมโห “ดาษ หน้าคุณด้านกว่าที่ฉันคิด เกิดเรื่องไม่ดีแบบนี้ขึ้นคุณยังกล้าแบกหน้าไปฟ้อง

“แล้วไง เพราะฉันรู้ถึงยังไงคุณก็ไม่กล้าบอก แม่คุณ

“ใช่ ฉันไม่กล้า แต่รอวันที่เราอย่ากันคุณก็คอยดูว่า ฉันจะกล้าหรือไม่กล้า”ที่เธอไม่บอกอะไรตอนนี้เป็นเพราะนัขขาไม่อยากให้ที่บ้านเป็นกังวล

ดา ฟังจากน้ำเสียงที่แน่วแน่ของเธอ ก็โมโหตบ โต๊ะที่ห้องทำงาน “นัชชา ฉันจะพูดอีกรอบว่าฉันไม่มี ทางหย่ากับเธอแน่นอน ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณพูดเองเออเองได้” นัชชาไม่ อยากพูดให้มากความ “ตอนนี้คุณอยู่ไหน เรามีเรื่อง ต้องคุยกัน”

ดวิ มองไปรอบๆกำลังจะตอบว่า ‘บริษัท’ แต่กลับ เปลี่ยนใจตอบว่า “อยู่บ้าน” แทน

นัชชาจึงตัดสายทิ้ง ไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่วินาที เดียว

เธอเปลี่ยนชุดหยิบกระเป๋าแล้วกำลังจะเดินออก จากห้องนอน แต่ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิด ก็เห็นเต ชิตเดินตรงมาทางนี้พอดี

เตชิตเห็นเธอเปลี่ยนเป็นชุดออกบ้าน ถามด้วยน้ำ เสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ “คุณจะออกไปไหน

“ออกไปพบแม่ แม่บอกว่าธุระด่วนจะคุยด้วย” นัชชาไม่กล้าพูดความจริง เพราะครั้งก่อนแค่คุยทาง

โทรศัพท์เขาก็ไม่ค่อย พอใจแล้ว ถ้าครั้งนี้เขารู้ว่า เธอออกไปเจอดวิว เขาคงหาเรื่องรังแกเธออีกแน่ๆ เตชิตได้ยินดังนี้ ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ พูดแค่ว่า “แต่

คุณยังไม่หายดี”

“ไข้ก็ลดแล้ว ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว มีเรื่องด่วน มากบอกให้ไปหาตอนนี้เลย” นัชชารู้สึกร้อนใจ เพราะเธอรู้ดวิษเป็นคนยังไง ถ้าเกิดเธอไปสายเขา อาจจะไปหาแม่เธอถึงที่บ้านเลยก็ได้

“คุณต้องกลับบ้านก่อน2ทุ่ม หวังว่าฉันจะเห็นเธอ อยู่ในบ้านตอน2ทุ่ม”

“โอเค รู้แล้วๆ ฉันไปก่อนนะ”

เตชิตเห็นของเธอเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ หลัง จากเปลี่ยนรองเท้าที่หน้าบ้านเสร็จก็รีบเปิดประตู แล้วเดินออกไปเลย

เขาเปิดประตูเดินเข้าห้องนอน ในห้องว่างเปล่า เขา รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป นัชชา นรถแล้วเดินทางมาถึงนิเวศน์วิลล่า ใน หัวคิดถึงแต่เรื่องที่ดวิ พูดกับแม่ไปเรื่อย พอเปิด ประตูก็เห็นดวิษนั่งอย่างสบายใจอยู่บนโซฟา ทำให้เธออารมณ์ขึ้น

“ดวิษ คุณทําแบบนี้ไปเพื่ออะไร” นัชชายืนอารมณ์ เสียอยู่หน้าห้องรับแขก

เขาเงยหน้ามองไปที่เธอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่า นมานัชชาเป็นภรรยาที่เรียบร้อยเชื่อฟังมาโดย ตลอดแต่พอมาวันนี้เธอกลับจ้องหน้าเขา ไม่เคยเห็น ด้านนี้ของเธอมาก่อน ทำให้ดวิษรู้สึกว่าเขาไม่เคย รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเธอเลย

เขายกขาพาดขึ้นบนโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง “ถ้า ฉันไม่ทำแบบนี้คุณจะกลับมาหรอ คุณไม่กลับบ้าน นัชชาคุณกล้าขึ้นเยอะเลย”

‘นึกว่าตัวเองเป็นใคร’ นัชชาได้แต่คิดในใจเพราะ ไม่อยากหาเรื่องทะเลาะด้วย “ฉันขอเตือน อย่าไปยุ่ง กับพ่อแม่ฉันอีก ถ้าเกิดยังมีครั้งหน้า ฉันจะประกาศ ให้ทุกคนในบริษัทรู้ว่าคุณนอกใจฉัน”