นภันต์แฟลชความคิด “คุณก็มาที่นี่เพราะ เรื่องฟ้องร้องหรือ”

ผู้ชายคนนั้นท่าทีปฏิเสธมาก คําพูดที่เขา พูดออกมาเต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจ “ใช่ แล้วไง”

“พี่ พอดีเลย ผมก็มาเพื่อเรื่องนี้ คุณหา สำนักงานไหน”คำพูดของนภันต์หยุดไปสักพัก แล้วพูดต่อ “ผมกำลังออกมาจากเตน์ทลอว์เฟิร์ม การฟ้องร้องผมกำลังกังวลอยู่ว่า อยากจะขึ้นมาที่ นี่หายใจ ไม่คิดว่าจะพบเจอพวกคุณ”

คำพูดของนกันต์ไม่รีบไม่เร่ง เหมือนกับว่า กำลังเล่าความจริงอยู่ ไม่รู้จากเธอ บังเอิญผ่านมา ที่นี่ นัชชาได้ยินแล้วเกือบเชื่อไปหมด

ผู้ชายคนนั้นได้ยินว่าเขาก็แพ้การฟ้องร้อง ตรึงสักครู่แล้ว “คุณหาทนายคนไหน”

นภันต์พูดตามแค่ใช้หนึ่งวินาที “คุณทนาย

ดรณ์ของเตนัทลอว์เฟิร์ม ณาดิส คุณรู้จักหรอ”

“ณาศิส”ความสนใจของผู้ชายนั้นถูกเบี่ยง

เบนไป

นัชชามองมือที่จับแน่ๆของเขา ถ้าเธอ พยายามทําลายฟรี เธอคงจะหนีให้ได้ แต่….แต่ ก็คงจะหนีไม่รอดนภันต์เหมือนดูออกว่าความหมายของ ช ชา เขาส่ายหัวไปยังนัชชา แสดงให้เธอรู้ว่าอย่า เพิ่ง

“ผมเหมือนจำได้ว่า เวทิดารับผิดชอบการ ฟ้องร้องของผม คุณรู้จักเธอไหม” น่าจะเป็นพวก เขาเจอปัญหาเดียวกันเลยทำให้เขาไว้ใจบ้าง ถามอีกว่า

เวทีดา

ได้ยินชื่อนี้แล้ว นัชชากับนกันต์มองตากัน ตรงๆ สองคนนี้ตกใจมากภายในหัวใจ

นึกไม่ออกเลยว่า เป็นเวทิดา

นภันต์เปลี่ยนสีหน้ามองกลับ พูดต่อ “เวที ดา ผมรู้จัก เธอก็เคยรับผิดชอบการฟ้องร้องของ ผม แต่ว่าผมไม่พอใจเธอ เลยเปลี่ยนเป็นณาศิล”

ผู้ชายนั้นออกเสียงต่ำๆ “คุณเปลี่ยนคนไป

เพราะว่าเวทีดา….. “เธอไม่มีความสามารถ”นภันต์จ้องมอง

ใบหน้าของผู้ชายนั้น ไม่ผิดพลาดความ เปลี่ยนแปลงของเขา เหมือนกับว่าจะเข้าใจ อารมณ์ทั้งหมดของเขา “คนนี้ฟ้องร้องมีปัญหา มาก ไม่เกรงว่าจะบอกคุณ ตอนนี้ผมกำลังจะฟ้อง

เธอ “คุณฟ้องเธอ คุณบ้าแล้วหรอ เธอเป็นทนาย ที่ทำงานอยู่เตนัทลอว์เฟิร์ม คุณสู้เธอไม่ได้หรอก”

“ตอนนี้ถ้าผมฟ้องแพ้ ผมก็ไม่มีอะไรที่จะ ต้องกลัว ผมไม่ดี ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เธออยู่ สบายใจ”นภันต์ดึงกล่องบุหรี่ออกจากกระเป๋า กางเกง “พี่ ถ้าคุณมีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับเวทีดา สามารถบอกผมได้

พูดถึงที่นี่ ผู้ชายนั้น เชื่อคำพูดของนภันต์ หมด ความคิดของผู้ชายคนนั้นคิดไปตามคำพูด ของเขา

ขนาดเดียวกัน นภันต์ดึงออกบุหรี่สองมวน หนึ่งมวนใส่บนริมฝีปาก หนึ่งมวนยื่นไปข้างหน้า “สูบไหม”

ไม่มีผู้ชายคนไหนที่ไม่ชอบสูบบุหรี่ โดย เฉพาะในเวลาที่เครียดอยู่ มีแต่บุหรี่ทำให้ สบายใจ

มองเห็นมือของนภันต์ยื่นมา ผู้ชายคนนั้น

ไม่ปฏิเธสก็ไม่รับไว้ นภันต์เดินไปข้างหน้าสอง ก้าว พอเข้าใกล้สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นขอบ คมมากขึ้น

ใกล้แล้ว

บุหรี่กำลังจะแตกต้องถึงนิ้วมือของผู้ชาย คนนั้น นัชชาจับแขนของผู้ชายคนนั้นนิ่วไปข้าง หลัง การโจมตีอย่างฉุกเฉิน เขาคิดไม่ทันเวลา แค่ รู้สึกว่าเจ็บแขนมาก
มือของผู้ชายคนนั้นปล่อยไป นัชชารีบวิ่ง หนีไปข้างหน้า

แต่ทว่าพอเดินไปสองก้าว เส้นผมของเธอ เหมือนถูกแขวนไว้ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย แอบพูดว่าดวงจู่ เธอกำลังจะไม่สนใจเส้นผมที่ถูก ดึงไว้ ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังรับดึงผมที่ถูกลมเป่า ขึ้น

นัชชาถอยหลังไปสองก้าว เกือบจะหกล้ม

ผู้ชายคนนั้นดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าน่า กลัวมาก กำลังมองนัชชากับนภันต์ “กล้าแกล้ง ผม ดีมาก พวกแกกล้าแกล้งผม”

นภันต์มองนิ่งๆ “คุณอย่ากระตุ้น

“พวกแกเป็นฝ่ายเดียวกับน พวกทนาย ใจดำ ควรจะตายไปหมด” อารมณ์ของผู้ชายคน นั้นร้ายแรงกว่าเมื่อกี้ มือก็จับแรงขึ้น อยากจะดึง เส้นผมของนัชชาออกด้วยความเกลียดของเขา

ในขนาดเวลานี้ เสียงผลักประตูดังขึ้นอีก เงาสูงๆเข้าสู่สายตา

ผู้ชายนี้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ข้างหนึ่งของมุม เสื้อที่เย็บอยู่ในกางเกงหลุดออกมา ดูแล้วก็รู้ว่า เขารีบวิ่งมาใจร้อนขนาดไหน

เตชิตมองไปริมรั้ว สองคนนั้นยืนอยู่ตรง นั้นใกล้จะถูกลมเป่าลง หัวใจของเขาเหมือนกับว่า ถูกทิ้งไว้ในอากาศ เลือดของร่างกายกลายเป็นเลือดเย็นชา ไหลไปทั้งร่างกายไปยังหัวใจเขา “ปล่อยเธอไป”

เสียงของผู้ชายคนนี้ดังขึ้นราบเรียบอย่าง ปกติ ทำให้คนอื่นฟังไม่ออกว่าเขากำลังกังวลมาก ด้วยความสง่าผ่าเผยที่มีตั้งแต่เล็กจนโตอยากจะ ทำให้คนอื่นเชื่อฟังคำสั่ง

นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่ รู้ แต่ว่าตอนที่เธอเห็นเงาตัวที่คุ้นๆของคนนี้ หูได้ยิน เสียงต่ำๆของเขา เธอรู้สึกดีใจมากและหายใจเข้า ลึก ๆ

เขามาแล้ว

เขาไม่ใช่ว่าไม่สนใจความอันตรายของเธอ ในขนาดที่อันตราย เขามาถึงข้างๆเธอ

ความรู้สึกนี้ทำให้ความอำพรางทั้งหมดของ นัชชาพังหมด สายตาของเธอรู้สึกร้อนมาก เธอ ลืมตากว้างขึ้น พยายามทำให้น้ำตาไม่ตกลงจาก ดวงตาของเธอ เธอเป็นคนที่ไม่ขี้ร้องไห้ แต่ว่า ตอนที่เผชิญหน้าเตชิต เธอกลายเป็นอ่อนแอมาก

“เป็นไปไม่ได้หรอก ผมไม่คิดว่าจะอยู่ต่อ ในโลกนี้” ผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนท่าทาง ตะขอคอ ของนัชชาตรงๆ

เธอถูกเงยหน้าขึ้น มองไปท้องฟ้าสีน้ำเงิน

บนหัว เวียนหัวมาก “มึงอยากตาย มึงก็ รีบตายสิ ไม่มีใครจะขาดขวาง ง เสียงของเตชิตเยือดเย็นและเหี้ยม

ไม่มีความหมายที่คิดจะชักชวนผู้ชายนั้น แม้แต่ นิดเดียว

เขาไม่สนใจคนนั้นจะอยู่หรืออยากตาย เขา สนใจผู้หญิงคนนั้นที่ถูกตะขอไว้

เหมือนกับว่าคิดไม่ถึงเตชิตจะพูดแบบนี้เลย ผู้ชายนั้นตะลึงไปหมด

นภันต์ประหลาดใจน้อย เขากลัวว่าพูด แบบนี้จะทำให้คนนั้นเสียสติ แล้วพูดถึงว่า”ผม สัญญาคุณ การฟ้องร้องของคุณจะได้ฟ้องใหม่ อีกที จนถึงคุณพอใจ คุณนั่งลงก่อน เราคุยกัน

“หึ “ฟังแล้ว ผู้ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดังขึ้น ยื่นแขนชี้ใบหน้าของนภันต์ตื่นเต้นมาก”แกคิดว่า กูจะเชื่อพวกแกอีกหรอ รีบตายไปสิ”

ในขนาดเดียวกัน ผู้ชายคนนั้นเหมือนกับง่า ถูกกดปุ่ม ไม่ลังเล ตะขอร่างกายของนัชชา กระโดดลงไป

ผู้ชายคนนั้นหายตัวในสายตา รวมตัวเล็กๆ

ของนัชชาที่อยู่ในอ้อมแขนเขา

“นัชชา”

“นัชชา”

เสียงผู้ชายสองคนดังขึ้นในขนาดเดียวกัน ความเงียบของบนชั้นดาดฟ้าพัง เหลือความเงียบสงบ

ดวงตาของเตชิตเกือบจะแตก เขามองเห็น เธอตกลงไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาไม่ ได้ยินเสียงในรอบๆ ลมแรงมากเป่าหน้าเขา หนามดวงตาเขาแดงเหมือนถูกแช่เข้าเลือด

มองไปที่ว่างเปล่าข้างนอกรั้ว หัวใจเขา เหมือนกับว่างไปหมดในขนาดนี้ ตามไปด้วยเงา ตัวเล็กๆของเธอตอนที่ตกจากรั้วไป

พ่นออกความเศร้าหลังจากบุกเป็นชิ้น ๆแล้ว เขาเหมือนถูกเล็บอยู่ที่เดิม ยืนนิ่งๆอยู่ ร่าง กายสูงๆของเขาค่อยๆหมอบลง ราวกับต้นไม้ เหี่ยวย่นในลมแรงๆ