ตอน37เธอกับเขาเป็นอะไรกัน

ตอนที่ 37 เธอกับเขาเป็นอะไรกัน

เตชิต กลิ้นดันบนผนังปากแล้วพูด “ถ้าแกว่างมา ก็ไปหา อะไรทำที่คาลวินไป

“นี่มันคนละเรื่อง ธนัทนั่งตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ในฐานะเพื่อนฉันขอเตือนแก ผู้หญิงประเภทนี้ระวังๆไวหน่อย

“ฉันไม่มีใครแกก็ห่วง พอฉันมีแกก็ห่วงอีกหรอ”

ธนัทพูดไม่ออก “ก็แกหาผู้หญิงที่มีสามีแล้ว มีผู้หญิงอีก เยอะแยะขนาดนี้แกไม่ชอบใครแล้วหรอ

เตชิตถาม “คนอื่นหรอ คนอื่นทนไม่ได้เท่าเธอ น้องชาย ฉันเลือกเธอ จะให้ฉันทำยังไง

ธนัทเอียงหัว “งั้นก็คงช่วยไม่ได้

อีกฝั่งหนึ่ง คริษพานัชชาตรงกลับมาที่นิเวศน์วิลล่า ตลอด ทางไม่มีใครพูดอะไร ควินนิ่งเงียบมาทั้งทางเหมือนกำลังคิด หาทางทำทุกวิถีทางที่ทำได้ ทำให้นัชชากลัวไม่มั่นใจ

เธออยากให้เขาถามเธอตรงๆว่าระหว่างเธอกับเผชิดเป็น อะไรกัน แต่ไม่ใช่มานั่งนิ่งเงียบแบบนี้
นัชชาหุบขา มองดูสร้อยที่ข้อเท้าเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่

สบายใจขึ้น

รถขับมาถึงวิลล่า ควินขับไปจอดที่โรงจอดรถใต้ดิน ห้อง ที่มืด นัชชาได้ยินเสียงล็อกประตูรถ

เครื่องทุกอย่าดับลง

กับเขา

ได้ยินเพียงเสียงหายใจเบาของเธอ

เธอกลืนน้ำลาย กดเสียงต่ำและพูดนิ่งๆ ฉันจะลงจากรถ

“ลงไปหรอ ดี…” เห็นสีหน้าของควินทะลุ

คำถามฉันมาแล้วฉันจะปล่อยเธอลงไป

นัชชาจ้องมองเขา “คุณอยากถามอะไร

“เธอไปทำงานที่เดนัทเมื่อไหร่

นัชชาตอบผ่านๆไม่ได้บอกเวลาแน่ชัด “หลังจากตัดสินใจ

หย่ากับคุณ

“สมัครเข้าไปทำงานยังไง

“สัมภาษณ์ปกติ เดนัทรับสมัครพนักงานใหม่ทุกปี

ดจับผิดทุกปฏิกิริยาของนัชชา เขาถามต่อ “แล้วเธอกับ เตชิตเป็นอะไรกัน

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

วินกลับ “คุณถามทำไม

นัชชาละสายตาจากเขา

แล้วถามต

ที่มืด “ตอบ
คนถามกลับอย่างเร็ว “เธอว่าฉันถามทำไม

นัชชาตื่นเต้น ถ้าเมื่อกี้เป็นแค่การเดา ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ตาษรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเดซิตแล้วแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่ ถามเธอเรื่องนี้

แต่เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง

นัชชาหัวใจเต้นแรงขึ้น ดาษรู้มากน้อยแค่ไหน ถ้าเขารู้ เรื่องเธอกับเตชิตจริง แล้วจุดประสงฆ์ที่เธอกลับมาครั้งนี้เขาก็รู้ แล้วหรอ

ตอนที่เธอกำลังสับสนวุ่นวาย คิดหาวิธีอยู่ ดาษก็ทับเธอ เธอตกใจ เอามือดันเขาไว้ “คุณจะทำอะไร

ดวิษไม่ได้คิดที่จะทำอะไร บอกตามตรงเขาไม่กล้า เหมือ นที่นัชชากำลังเคาเขา เขาก็กำลังเดาเธอเหมือนกัน ยิ่งไปกว่า นั้นกำลังเดาใจเตชิตอยู่

ผู้ชายคนนั้นไม่ควรยั่วยุง่ายๆ

เขาได้แต่มองนัชชา “ตอนนี้เรายังไม่ได้หย่ากัน แล้วเธอก็ ทำร้ายร่างกายฉันและนอกใจ เธอคิดว่าเธอจะได้หย่าง่ายๆ หรอ”

นัชชายกคิ้ว “ดาษ หย่ากันมันดีกับทั้งคุณและฉัน คุณไม่ อยากแยกกับฉัน

เธอไม่เข้าใจ ทําไมเขาต้องโมโหเพราะเรื่องหย่า ตอนแรกนึกว่าเพราะไม่อยากแบ่งแยกสมบัติ แต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่ แน่ใจยิ่งเป็นเรื่องที่เขาไปที่บริษัท ทำให้เธอคาดไม่ถึงอย่าง มาก

ตามองกับคำถามของเธอ แต่ก็ดึงสติแล้วตอบกลับ “หย่า กับเธอแล้วยังต้องแต่งกับคนอื่น มันยุ่งยาก ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะ

“เหอะ” นัชชายิ้มเยาะ “ในสายตาคุณ การแต่งงานกับ ภรรยาเป็นอะไร ก็แค่ฉากการแสดงหรือเป็นแค่ตัวตนหนึ่งคน ความสัมพันธ์ครั้งนี้ คุณกับฉันมาถึงสุดทางแล้ว ฉันไม่อยาก ซื้อมันต่อ หรือถึงจะเป็นแค่การแสดงฉันขอร้องให้คุณไปหาคน แสดงใหม่”

นัชชาหันมองหน้าผู้ชายที่กำลังสติล่องลอย เปิดประตูได้

แล้ว”

พอลงจากรถ นัชชาแอบลังเล แต่ก็ตัดสินใจเดินเข้าบ้าน

ไหนๆก็แสดงแล้วต้องแสดงให้จบ ถ้าตอนนี้เธอหนีไปมันก็ไม่ ค่อยดี

อาหารเย็นถูกจัดเตรียมไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว ไอร้อนที่ ลอยมาจากอาหาร ทำให้รู้สึกอุ่นใจ

ถ้าเป็นเมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอคงรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก เมื่อก่อนผมไม่ค่อยกลับมากินข้าวที่บ้าน เขากลับมาถึงจะไม่ได้ทำอะไรเธอก็รู้สึกดีใจมาก แต่พอมาวันนี้ ใจดวงนี้ของเธอ ถูกเขาทำลาย ถึงจะมองยังไงก็มีแต่ความเยือกเย็นกับเฉยชา

เธอขึ้นไปอาบน้ำ นัชชาก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง หยิบ เอกสารขึ้นมาจัดเรียงหน้า

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ มองอีกทีก็ประมาณสามทุ่มแล้ว เธอ รู้สึกคอแห้งอยากไปดื่มน้ำ ข้างล่าง นึกไม่ถึงพอเดินออกไป หน้าประตูห้องนอนก็ได้ยินเสียงคราง

“อ้า ดะ….

นัชชาหยุดเดิน สายตาเผลอมองเข้าไปในห้อง ไม่รู้เป็น เพราะเขาตั้งใจไม่ปิดประตูรึเปล่า

พอเธอเห็นอีกครั้ง เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน

อีก เธอไม่ได้ตกใจ ละไม่ได้รู้สึก อะไร

พอพูดไปเธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่จับพวกเขาได้คาตา รู้ เร็วจะได้ถูกปลดปล่อยเร็วๆ เธอ ยอมเจ็บปวดจนตายก็ไม่ อยากทุกข์ทรมานตายอย่างช้าๆ

สองคนที่อยู่บนเตียงรุนแรงมากขึ้น เสียงก็ยิ่งอยู่ยิ่งดัง นัช ชากำลังจะเดินหนี เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดัง ขึ้น เธอก้าวขาหลบออกมา แต่คนที่อยู่ในห้องก็ได้ยินไปแล้ว

ดวิษที่ที่ทับอยู่บนตัวปณิตาแข็งทื่อสักที แล้วพูดสั่งเธอ “ร้องดังกว่านี้หน่อย

เขาจงใจจะทําให้นัชชาได้ยิน ปณิตาก็ยอมให้ความร่วมมือ

แต่อีกฝ่ายนอกประตู นัชชาละความสนใจไปตั้งนานแล้ว

เธอก้มมองชื่อที่แสดงอยู่บนจอ เธอเดินลงมารับข้างล่างอย่าง รวดเร็ว “เตชิดหรอ”

“ออกมา ฉันอยู่หน้าประตูวิลล่า” เขาพูดแค่สั้นๆตามเคย

นัชชาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เธอรีบหยิบกระเป๋ากับ

โทรศัพท์ออกไป

หน้าประตูใหญ่มีรถจอดไว้ข้างทาง นัชชาวิ่งข้ามไป ยื่น มือเปิดประตูขึ้นรถ หอบหายใจเบาๆ “คุณมาได้ยังไง

ผู้ชายเปลี่ยนชุดสูททิ้ง ใส่เสื้อขนแกะสีเทากับกางเกงขา ยาวสบายๆ ผมก็ถูกปล่อยกลางหน้าผาก กลิ่นน้ำหอมถูกกลบ

ด้วยกลิ่นมิ้นต์ ดูก็รู้ว่าออกมาจากบ้าน

เตชิตมองหน้าที่แดงของเธออย่างไม่ละสายตาไม่รู้ว่าคิด

อะไรอยู่

นัชชาเขินอายที่ถูกต้อง ยกมือจับหน้าตัวเอง “มีอะไร

เปล่า”

เตชิตเพิ่งละสายตา “ไม่มีอะไร

เขาพูดจบก็ยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ ลดหน้าต่างลง ควันสีขาว ลอยออกไปข้างนอก นัชชาลังเลสักพักแต่ก็พูดออกไป “ดูเหมือ นตวิษจะรู้เรื่องของเราแล้ว ขอโทษด้วยวันนี้ที่เขาไปก่อกวนที่ บริษัท “
เขาตอบเสียงเรียบนิ่ง “ฉันรู้ นัชชาขมวดคิ้ว “คุณรู้หรือ