ตอน36คนปัจจุบันกับปัจจุบันกว่าเจอกัน

ตอนที่ 36 คนปัจจุบันกับปัจจุบันกว่าเจอกัน

“เธอจะไปรู้อะไร” ควินโต้กลับ “ถ้านัชชามีคนใหม่แล้ว แต่ก็ยังยอมกลับมา นั่นแสดงว่าเธอต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ฉัน ต้องกันไวก่อน

พูดจบเขาก็โทรหาป้าแม่บ้าน “เปลี่ยนกลอนห้องหนังสือ ฉันใหม่ หลังจากนี้นัชชากลับบ้านเฝ้ามองเธอไว้ให้ดี ไม่ว่าเธอ จะทำอะไรรายงานใช่ด้วย

หลังจากวางสาย เขาก็ดึงสายน้ำเกลือออก ปณิตาตกใจ “ดาษ หมอยังไม่อนุญาตให้กลับ คุณทำอะไร

อาการของดษไม่ได้ร้ายแรงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่ยังนอน อยู่โรงพยาบาลก็แค่เพื่อที่จะข่มขู่นัชชาเฉยๆ แต่ตอนนี้เขาได้ ข่าว ก็ทนนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้

เห็นเขาจะไป ปณิตาก็ไม่สามารถห้ามอะไรเขาได้

ตามลงมาเอารถที่หน้าโรงพยาบาล มองดูนาฬิกา อีกไม่ นานก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เขาหรี่ตาแล้วกลับรถเปลี่ยนเส้น

ทาง
นัชชาไม่มีสติทั้งเย็น วันนี้โดนนภันต์ไป ไม่มีแรง อารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น

เพิ่งเริ่มทำงานที่มีปัญหา รู้สึกท้อ

ถึงเวลาเลิกงาน แก่เห็นนัชชายังซึมๆอยู่เลยไปปลอบเธอ “เอาน่า เธอก็คิดซะว่าได้เลิกงานตรงเวลา ไม่ต้องไปคิดมาก รอให้ทนายนภันต์เขาใจเย็นลงแล้วค่อยไปขอโทษรับผิด

นัชชาถอนหายใจ “ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี

กลัวว่าเขาจะทำอย่างที่เขาพูดขึ้นมาจริงๆ

ทั้งสองเดินไปด้วยพูดไปด้วย ยังไม่ทันที่จะออกไปถึงหน้า ประตูก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย

“ขอโทษนะคะ ถ้าคุณไม่ได้นัดล่วงหน้าหรือไม่มีบัตรเรา

ให้คุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ

“ฉันบอกว่าฉันมาหาเมียฉัน” ผู้ชายพูดด้วยน้ำเสียงเสีย

อารมณ์

“งั้นรบกวนคุณโทรหาเธอ ให้ลงมารับ…………..

“เธอสมองไม่ดีหรอ

ฉันก็บอกชื่อไปแล้วไงยังไม่เชื่ออีก

นัชชารู้สึกไม่ดี เธอรีบเดินไปดู

คุ้นเคย

“วิษ คุณมาทำอะไรที่นี่

แล้วเธอก็เห็นแผ่นหลังที่
“เนี่ย เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วว่าฉันมาหาคน ตอนนี้เธอเชื่อ ยัง” ดาบมองเธอ

พนักงานต้อนรับไม่ได้พูดอะไร แต่มองเธอด้วยสายตา ต่อว่า ทำไมถึงปล่อยให้คนแบบนี้มาหาถึงที่บริษัท

นัชชาสูดหายใจ แล้วหันไปพูดกับแก่ “แก่ เธอไปก่อน

เลย

แก่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี เลยชี้ไปทางประตูใหญ่ “งั้น ฉันไปก่อนนะ”

“อืม” เธอมองตามจนแก่เดินจากไป แล้วหันมามองเขา ด้วยสายตาเย็นชา “มีอะไรออกมาพูดกันข้างนอก

ดวินมอง ยื่นมือรั้งเธอไว้ “ทำไม กลัวคนอื่นรู้แล้วจะ

มองเธอไม่ดีหรอ”

เขากระซิบบอกเธอ นัชชามองแรงเขา “ดวิษ คุณต้องการ จะทำอะไรกันแน่

“ไม่ได้จะทำอะไร แค่แวะมาดูเธอเฉยๆ” พูดจบเขาก็มอง เข้าไปข้างใน “บริษัทใหญ่เหมือนกันหน ฉันไม่รู้เลยว่าเธอมา เป็นทนายตอนไหน

นัชชาเดินเข้าไปหาเขา อดกลั้นความโมโหไว้ “นี่มันที่

ทำงาน มีอะไรไปคุยกันข้างนอก อย่ารบกวนเวลาทำงานของ คนอื่น”

“ฉันว่าเธอทำเรื่องไม่ดีแล้วร้อนตัวล่ะ”
นัชชาจ้องเขา วันนี้เขาทําตัวแปลกๆเหมือนไปรู้อะไรมา แต่นี่มันที่จองเตชิต เขามาถึงนี่เธอรู้สึกไม่ดี ไม่ค่อยมั่นใจ

เธอพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ถือว่าฉันขอร้อง

คุณมีอะไรเราไปคุยกันที่บ้าน ได้มั้ย

“หม เธอไม่ได้ขอร้องฉันนานแล้ว วันนี้พระอาทิตย์คงจะ

ในทางตะวันตกแล้วมั้ง

ทั้งสองกำลังเถียงกันอยู่หน้าประตู นัชชากำลังคิดหาทาง ให้เขากลับ ก็มีเสียงเข้มๆมาจากข้างหลังเธอ

“ใครมาเสียงดังเอะอะโวยวาย

นัชชาตกใจอึ้ง หันมองตามต้นเสียง ก็เห็นผู้ชายใส่สูทสี กลม และกางเกงที่พอดีเข้ากับรองเท้าหนัง ผูกไทสีเทาอย่าง เรียบร้อย มีคนสามเดินตามหลัง หนึ่งในนั้นคือธนัท

นี่มันอะไรกัน

สามีเก่ากับคนปัจจุบันเจอกันหรอ

ธนัทมองมาที่นัชชา ถึงแม้ว่าเขาจะเก็บอาการแต่นัชชาก็รู้ ว่าเขาไม่พอใจ ไม่ชอบเธอ สถานการณ์แบบนี้ เขาที่เป็นถึง รองประธานชอบก็คงจะแปลก

นัชชาที่กำลังคิดหาทาง จู่ๆก็มีมือจากข้างหลังโอบเอวเธอ ไว้ เธอกำลังจะขยับหนีแต่คนก็ออกแรงดึงเธอเอาไว้

ดวินมองเดซิตที่ยืนอยู่หน้าเขา ผู้ชายคนนี้มีพลังบางอย่างที่ทำให้คนเกรงกลัว ความสำเร็จที่เขามีจะทำให้คนรอบข้าง

รู้สึกแบบนั้น

ตาษที่รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน เขาก็ไม่อยากยอมแพ้ หันไป มองหน้านัชชาแล้วยิ้มร้าย “ได้ยินมานานแล้ว ยินดีที่ได้รู้จัก ครับ ผมดาษจากบอยูเทคโนโลยี

นึกไม่ถึง เตชิตไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ไม่รู้จัก

เขากวาดสายตาไปมองนัชชา แล้วหันกลับไปมองดวิษอีก รอบ ถามด้วยน้ำเสียงคมๆกดดัน “คิดว่าที่ฉันเป็นตลาดหรือ

ดวิษถูกฉีกหน้า เขาอายแล้วหันมามองหน้านัชชาแล้วยิ้ม “ผมมารับภรรยาผม แต่ไม่รู้ว่าต้องนัดล่วงหน้า เข้าใจผิดกัน นิดหน่อย

“อ๋อ หรอ” เตชิตไม่แสดงอารมณ์อะไร เอามือยันไว้ที่ข้าง เคาเตอร์ ยกคิ้วเบาๆ

ไม่รู้ทำไมดวิษได้สบตากับเขา ทำให้รู้สึกตื่นกลัว เผลอ บีบเอวนัชชาแรงขึ้น

นัชชาแกะมือเขาออกแล้วขยับหนี แล้วหันไปถาม “จะกลับ กันได้ยัง

ดาษบรรลุเป้าหมาย ก็ไม่อยากที่จะอยู่ต่อ เดินจากมา

อย่างสบายใจ

พนักงานเผลอบ่น “คนอะไร……….
เตชิตหันกลับไปมอง เธอเริ่มตื่นกลัว “ฉัน ฉันหมาย

เธอกำลังจะอธิบาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เอาแต่ใจ “ไม่ใช่คน วันหลังอย่าปล่อยให้เข้ามา

ธนัท “

พนักงาน ”

เตชิตไม่ได้หันมอง เดินตรงออกจากประตูไปเลย ธนัท ดึงสติกลับมาแล้วเดินตามเขาออกมา

“ลงไป”

ธนัททําเป็นไม่ได้ยิน ขาดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันมามองเขา “ได้ยินปรัณบอกว่า ผู้หญิงคนเมื่อกี้ นัชชาอยู่บ้านเดียวกับแก

หรอ”

เตชิตไม่ได้ตอบอะไร ตาเอาแต่จ้องรถคันสีดำที่จอดอยู่

ข้างหน้า

“ไม่ คือฉันไม่เข้าใจว่าทำไม หลายปีที่ผ่านมามีผู้หญิง

มากมายทําไมแกไปเลือกเอาผู้หญิงที่แต่งงานแล้วล่ะ” เห็นเขา กำลังจะอ้าปากพูด แต่ธนัทพูดดัก “อย่ามาบอกว่าแค่เล่นๆ เมื่อถึงคนอื่นจะไม่เห็น แต่ฉันเห็นแกกำมือแน่น มือที่ใส่ไว้ใน กระเป๋ากางเกง โมโหใช่มั้ย