ตอน780ขอให้เป็นตัวเขาเอง

โทรศัพท์ของชนัยที่ติดตั้งเครื่องติดตามไว้กับทางเจ้าหน้าที่ ตำรวจ ข้อแรกเพื่อสะดวกเวลาที่พวกผู้ร้ายที่ลักพาตัวโทรเข้า มาจะจัดการติดต่อสื่อสารได้ถูกต้อง สองก็เพื่อเช็คหาสัญญาณ โทรศัพท์ที่สามารถระบุตำแหน่งของฝ่ายตรงข้ามได้ทันท่วงที

แม้ว่าโทรศัพท์ครั้งที่แล้วจะส่งสัญญาณมาจากต่าง ประเทศก็ตามแต่ว่าทางเจ้าหน้าตำรวจก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเลยสัก นิด พยายามตามหาอยู่ตลอด

ตอนที่ชนัยเปิดวิดีโอขึ้น เริ่มแรกก็ไม่มีได้ปฏิกิริยาอะไร แต่หลังจากนั้นกลับได้ยินเสียงกุกๆกักๆดังออกมาถึงกับทำให้ คนที่อยู่ในเหตุการณ์หยุดนิ่งพยายามสะกดเสียงหายใจออก มา!

ผู้เขาได้ยินเสียงอันเจ็บปวดทรมานของสาวน้อยอย่าง ชัดเจน มันไม่เสียงที่ปรับเสียงให้ดังขึ้นแต่เป็นเสียงที่หมดหวัง และการถูกทำร้ายจนเจ็บปวดที่เล็ดลอดออกมา

ไม่ต้องไปดูให้เห็นกับตาแค่ได้ยินเสียงก็ทำให้จนลุกได้

เตชิตเห็นสายตาของน้องชายที่จับจ้องบนหน้าจอนั้น สอง มือจับมุมหน้าจอแน่น เริ่มแรกแค่จับแน่นๆแต่หลังไม่สามารถ ควบคุมจิตใจได้ หลังจากที่วิดีโอสิ้นสุดลง เตชิตเป็นคนแรกที่หยิบโทรศัพท์ออกมา

เขาและนัชชาอยู่อยู่ใกล้มาก เขาสองคนมองลงไปยังหน้า จอแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าทำไมชนัยถึงได้มีอาการแบบนั้น แสดงออกมา

นัชชาถึงกับตกใจกับสิ่งเกิดขึ้นหล่อนอดใจไม่ได้ที่จะดู รอบที่สองอยู่ไม่กระพริบตา หล่อนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองกลัว ว่าจะเสียงเล็ดลอดออกมา ดวงตาของเธอแดงกล่ำ

พระเจ้าช่วย……

นอกจากคำว่าโหดร้ายแล้วหล่อนไม่รู้ว่าจใช้คำไหนมา บรรยายออกมาดี นี่มันไม่ใช่คนปกติ มันเลวหน้าตายยิ่งกว่า พวกก่อการร้ายอีก

เตชิตหันไปทางตำรวจแล้วส่งโทรศัพท์ไปให้ ตอนแรกคิด จะปลอบใจชนัยแต่ยังไม่ทันหันหัวกลับ คนที่ยืนอยู่ข้างๆกับรีบ ก้าวห่างออกไป เขาเห็นแค่เงาด้านหลัง ได้แต่ตะโกนบอก ตำรวจที่ยืนอยู่หน้าประตูว่า “หยุดเขาไว้

ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นชนัยที่เดิมทุ่มๆมาสภาพจิตใจที่ หมดหวัง ได้แต่พูดสิ่งที่เขาต้องทำรีบด้านไปขวางด้านหลัง “คุณ คุณชนัย…

“หลีกไป” ชนัยผลักไหล่นายตำรวจคนนั้นออกไปด้านข้าง

ตั้งแต่เล็กจนโตเขาสอนให้มีร่างกายที่แข็งแรงมากกว่า คนอื่นไม่ต้องบอกว่านหนึ่งคน คนทั้งกลุ่มเขากรับมือได้
แต่ว่า….

เตชิตตั้งสติไว้ เป็นที่เขาเองที่ดูแลไม่ดี ได้แต่เดินตามไป ยังดานหน้าเขาห้ามเขาเอง

ดวงตาของชมัยมันเต็มไปด้วยเลือดสีแดงของความโกรธ ดูเลยว่า ใกล้จะถึงเวลาที่สายเลือดที่อยู่ในนตานั้นระเบิดออก มา

เขาอดทนอย่างถึงที่สุดแล้ว กล้ามเนื้อของเขาเกรงแน่น กลัวว่าการเผชิญหน้ากับเตชิตแล้วอาจจะบังคับควบคุมอารมณ์ ตัวเองไว้ไม่อยู่

เสียงอันโกรธเกลียดโพล่งออกมาสองคำ หลบไป

แน่นอนว่าเตชิตไม่หลบ เขารู้ว่าหากหลีกทางในครั้งนี้แล้ว ก็ไม่สามารถช่วยดราณีได้และก็อาจจะทำให้ชนัยตกไปอยู่ใน สถานการณ์อันตรายได้

“แกจะไปไหน?”

“ผมบอกให้หลบไป” เขาพูดซ้ำอีกรอบ เขาพูดสั้นกว่าเดิม

ถามใครก็พอจะดูออกว่าตอนนี้ใครก็ตามที่ไปขวางหน้า ชนัยไว้ก็เปรียบเหมือนผู้ร้ายที่ลักพาตัวดราณีไป

ถึงแม้ว่าสถานการณ์จะเป็นไปถึงขนาดนี้ก็ตามแต่เตชิต ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปจากด้านหน้าของเขา “ให้ฉัน หลบไป? แล้วแกรู้หรอว่าหล่อนอยู่ที่ไหนหรือป่าว รู้หรอว่าใคร ลักพาตัวหล่อนไป ต่อให้ฉันหลีกทางให้แกเตรียมตัวจะไปทำอะไร แกไปที่ตระกูลจิรวราพงศ์คิดบัญชีหรือว่า

เตชิตยังพูดไม่จบ ก็มีกำปั้นลอยละลิ่วออกมาด้านหน้า อย่างรวดเร็วมันกระทบไหล่เขา แรงลมนั้นผ่านใบหน้าของเขา ไป

เตชิตหลบหลีกทันตามปฏิกิริยาเบื้องต้นดีที่ว่าไม่ใช่ต่อย มาโดนหน้าหรือหน้าอก เตชิตแทบไม่รู้เลยว่าควรเรียกว่าพี่ น้องหรือว่าไม่ได้เป็นพี่น้องดี

ผู้ชายที่สูงร้อยแปดสิบกว่าสองคนกำลังหลบหลีกกันไปมา หน้าประตู ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกคือชนัยต่อยไม่ยั้งแต่เตชิต ก็ได้แต่หลบหลีก

ชนัยไม่ได้อยากทำร้ายเตชิตจริงๆ ที่ปล่อยหมัดออกไปมัน ก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร แต่สิ่งที่เตชิตทำอยู่คือไม่หลีกทางให้เขา และก็ไม่โต้ตอบกลับมา ทำเหมือนกลับว่าต่อยเป็นเพื่อนเขาไป

ระหว่างแลกหมัดหลบหลีกกันไปมา ความโกรธของชนัย ยิ่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งคิดตอนที่มันลักพาตัวดราณีที่อยู่ใน วิดีโอนั่น ตัวเขาเริ่มออกอาการไม่ดีขึ้น ความกระหายเลือดมัน แพร่กระจายคละคลุ้งไปทั่วตัวเขา

ดีที่เตชิตหลบไปทางขวาดูออกอากัปกิริยาของเขา แล้ว ต่อยกลับไปทางซ้าย

เสียงหมัดกระทบเนื้อดังออกมา
เรื่องราวที่เกิดขึ้นประมาณครึ่งนาทีได้ ตำรวจที่ยืนอยู่ ข้างๆถึงได้สติขึ้นมารีบเดินไปข้างหน้าจัดการชนัยและเตชิต แยกออกจากกัน

หมัดต่อยเข้าหัวคิ้วของเตชิตเป็นตำแหน่งที่ร่างกาย อ่อนแอ ในที่สุดเลือดไหลซึมออกมา

นัชชารีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาซับแล้วหันมองไปยัง

ด้านนั้นแต่ไม่ได้พูดว่ากล่าวอะไร ดราณีเกิดเรื่องขึ้น แน่นอนว่าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่

ได้

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เตชิตรับทิชชู่ไปซับเลือดที่ไหลออกมาที่บริเวณปากแผล จนเลือดไม่ไหลออกมาถึงเหลือบมองผ่านตำรวจไปมองชนัย

เขาไม่เพียงไม่โกรธยังยิ้มได้อีก “ระบายอารมณ์ออกมา แล้วใช่ไหม? ถ้ายังไม่ไหวเดี่ยวให้แกต่อยต่ออีกสองหมัด จนกว่าแกจะได้สติแล้วค่อยไปหาพิกัดที่จะตามหาคน

ชนัยแสดงสีหน้าอึมครึมแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา มอง มายังแผลที่หัวคิ้วของเขา หลังจากนั้นเขาก็นึกถึงภาพในวิดีโอ ที่มีบาดแผลของดราณีเลือดไหลทะลักออกมา เขาได้แต่ หลับตาลง ใจเต้นเร็วมาก

เตชิตเห็นเขาผ่อนคลายลงบ้างแล้ว เขารีบหันไปส่ง สายตาให้กับตำรวจที่หิ้วปีกเขาอยู่ “ปล่อยตัวเขาได้แล้ว
เจ้าหน้าที่ตำรวจได้แต่มองหน้ากันไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้ควร หรือไม่ควรจะปล่อยเขาไปดี กลัวว่าหากปล่อยเขาไปแล้วเดี๋ยว กลับมาต่อยกันอีก จะบอกได้ยังไงกันว่าที่นี่คือสถานีตำรวจ

เตชิตได้แต่พูดอย่างขอไปที “ปล่อยเถอะ ไม่เป็นไร

ในตอนนั้น ชนัยถูกปล่อยตัว แต่ทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่ ได้ไปไหนไกลนักกลัวว่าเดี๋ยวจะลงมือกันอีก

ดีที่ไม่เกิดเรื่องขึ้น ตัวเขาเหมือนสงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อ ครึ่งนาทีที่ผ่านมา ตอนนี้ตัวเขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงใดๆเลย

อยากจะช่วยหล่อนได้แต่คิดอย่างบ้าคลั่ง มันไปไม่ถึง คนในวิดีโอแต่เป็นตัวเองแทน เวลาลืมตาขึ้นที่เห็นคือหล่อน ล้มลงบนพื้น ยามเมื่อหลับตาลงกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดไหล สาดไปทั่ว

มันคือเลือดของหล่อน ทั้งหมดนั่น

คนที่กลัวอาการบาดเจ็บที่สุดคนหนึ่ง ปกติเวลาเดินชนนั้น นี่ต้องให้ตัวเองมาเป่าหน่อย แต่ทว่าตอนนี้ตกอยู่ในมือของ ตระกูลที่มีความแค้นเคืองกัน ตัวแหนบเหล็กมันร้อนซะขนาด นั้น ขนาดผู้ชายยังทนไม่ไหว ที่หล่อนต้องทนขนาดนั้น

สิ่งที่ทำให้ชนัยหมดหวังก็คือ เขารู้ดีว่า วิดีโอที่ส่งมานี้มัน ไม่ใช่ทั้งหมด ก่อนที่จะจบลงก่อนที่เขาจะหาดราณีเจอพวกมัน ต้องใช้วิธีการต่างๆมาทรมานหล่อน

เวลาที่กำลังผ่านไปไม่ใช่ประเด็นแต่มันเป็นชีวิตและเลือดสดๆของดราณีต่างหาก

แม้ว่าจะคิดถึงผลลัพธ์ที่ออกมาอย่างเลวร้ายที่สุดแล้วแต่ ว่าภาพนั้นมันยังทำให้ชนัยห่อเหี่ยวหมดหวังไปแล้ว

ธมกร

แค่ชื่อสามคำนี้มันท่องอยู่ในใจเขาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ทุก ครั้งชนัยจะต้องกัดฟันอย่างบ้าคลั่ง ได้แต่คิดว่าจะแทงคนคน นั้นที่มันยังไม่ตาย แค่รอเวลาที่จะเจอดราณีเท่านั้น