ตอน765ฉีดยาที่ไม่รู้จัก

ตอนที่765ฉีดยาที่ไม่รู้จัก

ในอีกทางหนึ่ง เมื่อเกวลินตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลา ดึกดื่นแล้ว หล่อนเปิดตามองไปที่ความมืดรอบด้าน สายตา เลือนราง ในบทที่หล่อนพยายามมองภาพตรงหน้าให้ชัดเจน มากยิ่งขึ้น มีคนผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเยือกเย็นของชายคนหนึ่งดังขึ้น ต่อ มาบนหัวของหล่อนก็มีไฟสว่างขึ้น เสียงกดบางอย่างดังขึ้น แปลบ” “คุณรู้สึกเป็นยังไร?”

เกวลินยกมือขึ้นขยี้ตา ตอนนี้ถึงได้เห็นชายที่เดินเข้ามา

หาหล่อน

ด้านนอกสวมเสื้อคลุมสีขาว ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน และกางเกงขายาวสีดำดูลักษณะการแต่งกายน่าจะเป็นหมอ แต่ท่าทางดูน่ากลัวไม่มีทีท่าเป็นมิตรเอาเสียเลย ออกจะดู เหมือนกลุ่มปัญญาชนซะมากกว่า

หล่อนขยับตัวรุ่นไปด้านหลัง สายตามองไปรอบด้าน ที่นี่ เป็นห้องที่ไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน แล้วจะมองหาอะไร ชายคน นั้นยืนอยู่ข้างเตียงนิ่งๆ ยกสิ่งหนึ่งที่อยู่ในมือ โบกไปมา “กำลัง หาของสิ่งนี้อยู่เหรอ?”
เกวลินตั้งใจมองไปที่มือของชายคนนั้น เป็นโทรศัพท์มือ ถือของหล่อนเอง

ความรู้สึกเหมือนเท้าลอยอยู่ในอากาศ ใจเต้นระ หล่อนหวาดกลัวจนหดตัวเข้าไปในซอกมุมของเตียง “เอา เอา คืนมานะ”

“เอาไปสิ?” ท่าทีที่ว่าง่ายของชายคนนั้น ปรากฏในแวว ตาที่เต็มไปด้วยความหวังของหล่อน จากนั้นเขาก็โยน โทรศัพท์ลงไปที่พื้น

หัวใจของเกวลินหล่นลงไปบนพื้นพร้อมกับโทรศัพท์ มอง ดูโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ไกล ๆ หล่อนอยากจะรีบไปคว้าเอาไว้ “คุณ คุณเป็นใครกันแน่!?

หลังจากได้สติ ก็ย้อนนึกถึงเรื่องราวก่อนที่หล่อนจะหมด สติ เหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หล่อนคิดถึงเหตุการณ์ที่ร้ายแรง ที่สุด — — หล่อนถูกลักพาตัวเสียแล้ว

“ฉันเป็นใครสำคัญเหรอ?” ชายคนนั้นหันไปดึงลิ้นชักที่อยู่ บนหัวเตียง หยิบถาดสีเงินออกมาจากลิ้นชัก บนถาดมีเข็ด ฉีดยา กับขวดยาเล็ก ๆ สองขวด

เกวลินมองชายผู้นั้นที่กำลังสวมถุงมือยางด้วยแววตา หวาดกลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว ใคร เห็นก็รู้สึกหวั่นใจ “คุณ คุณต้องการทำอะไรกับฉัน!”

“คุณเกวลินคุณกำลังป่วยอยู่ เพราะฉะนั้นต้องทำการรักษา”

“ฉันไม่ได้ป่วย!” เกวลินตะคอกเสียงต่ำ แต่ทำได้เพียง มองดูชายตรงหน้าเจาะเข็มฉีดยาไปที่ขวดยาน้ำเล็ก ๆ นั้น แล้ว ดูดของเหลวเข้ามาที่กระบอกฉีดยา “ไม่ต้องมารักษาอะไรให้ ฉัน พวกคุณกำลังก่ออาชญากรรมอยู่

ชายคนนั้นเพียงแต่กวาดสายตาไปที่หน้าหล่อน “การ รักษาต้องเชื่อฟังหมอ ผู้ป่วยไม่รู้ว่าร่างกายของเขาผิดปกติตรง ไหนหรอก”

ชายคนนั้นพูดพลางยื่นมือมาที่เกวลิน “มาเถอะ เอามือมา

ให้ผม

เกวลินมองดูของเหลวสีเหลืองอ่อนๆภายในกระบอกเข็ม ฉีดยา หล่อนก็ตัวสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ หล่อน ส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง พูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน “ไม่นะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร ทำไมต้อง ฉีดยาอะไรให้ฉันด้วย… ”

ชายคนนั้นดูเหมือนจะขี้เกียจตอบคำถามของเธอ ยกมือ ขึ้นขยี้ตา ดูเหมือนเหนื่อยล้ามาก “ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือก อย่าว่าผมนะ”

พูดจบ เขาหันไปด้านนอกตะโกนเรียกคน “มานี่กันหน่อย มาช่วยจับเธอไว้ที

ไม่กี่วินาทีต่อมา เกวลินยังไม่ทันได้มีเวลากระโดดลงจากเตียงชายสองคนก็เข้ามาจากประตูผลักหล่อนกลับไปที่เตียง อย่างรวดเร็ว ใช้แรงแบบไม่ยั้งมือ อย่างกับว่าจะหักข้อมือของ หล่อนทิ้ง

หล่อนมองชายคนนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งบนเตียงดึงแขนของ หล่อนให้เห็นตำแหน่งเส้นเลือด เอาสำลีแอลกอฮอล์เช็ดไปที่ บริเวณที่จะฉีดยา

เกวลินรู้สึกเหมือนตนเองเป็นหนูทดลองของพวกเขา

น้ำตาไหลพราก ในใจนอกจากความกลัวก็คือความกลัวพวก แกเป็นใครกันแน่ ปล่อยฉันไปเถอะ อยากได้อะไรฉันจะให้ ทั้งหมดเลย

ชายคนนั้นขว้างสำลีในมือทิ้ง น้ำเสียงเหมือนเข็มที่ฉีดเข้า เส้นเลือดหล่อนอย่างแผ่วเบา “น่าเสียดายที่เราไม่ต้องการ อะไรจากเธอเลย”

“อ๊ะ!” รู้สึกเหมือนแขนถูกยุงกัด เกวลินมองดูไฟสีขาวที่ แขวนอยู่บนหัวของตัวเอง

เข็มฉีดยาจรดเข้าไปในเส้นเลือดของหล่อน

หลังจากที่ยาถูกฉีดเข้าไปทั้งหมดแล้ว ชายคนนั้นส่ง สัญญาณด้วยสายใจไปที่ชายอีกสองคน เกวลินถูกปล่อยตัว ที่ จริงไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แต่ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกชุ่ม อย่างกับว่าเพิ่งขึ้นมาจากทะเลยังไงยังงั้น

เธอหายใจหอบ ความรู้สึกแปลกปลอมบนแขนของหล่อนหายไป พักไปครู่หนึ่งร่างกายไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหน หล่อนมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยแววตาเป็นกังวล ถูกฉีดยา อะไรก็ไม่รู้เข้าไปในร่างกาย เลยไม่ได้ตึงเครียดเหมือนเมื่อครู่ หล่อนสะกดอารมณ์ก่อนตะคอกใส่เสียงดัง “พวกแกเป็นใคร กันแน่ ทำไมต้องลักพาตัวฉันด้วย?”

“อยากรู้ขนาดนั้นเลย?”ชายคนนั้นมองหล่อนด้วยท่าที หยอกล้อ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเหมือนมีดดาบที่โหดเหี้ยม

เกวลินรู้ดีว่าพวกเขาไม่ตอบคำถามของเธอแน่ ๆ ตากลม โตคู่นั้นจ้องไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างตาไม่กระพริบ “ไม่ว่าพวก แกฉีดยาอะไรให้ฉัน ปล่อยฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!

หล่อนพูดพลางกระเถิบตัวจะลงจากเตียง ก้มลงเพื่อหยิบ รองเท้าที่วางอยู่ข้างเตียง เพียงแต่ว่าบทที่ปลายนิ้วของหล่อน แตะไปที่รองเท้า ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง

จิตใต้สำนึกของเกวลินสั่งให้หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ รอให้ ความรู้สึกไม่สบายนี้หมดไป เพียงแต่หล่อนไม่คาดฝันว่า สิ่งที่ กำลังจะตามมามันร้ายแรงกว่าเดิมเสียอีก

ร่างกายเริ่มชักกระตุกข้อต่อตามร่างกายเหมือนถูกคนบีบ บิดไปทางนั้นที่บิดมาทางนี้อย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ หล่อนล้มลงกับพื้น ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ล้มเลยสักนิด หล่อนพยายามขดตัว

ความเจ็บปวด รวดร้าว หน้าอกเหมือนถูกก้อนหินหนักสัก สองร้อยกิโลทับ ร่างกายรู้สึกถึงความทรมานอย่างแสนสาหัสหล่อนรู้สึกว่ากำลังจะตายให้ได้

ภาพของรองเท้าสีดำคู่นั้น ไม่ได้ขยับเลย เกวลินพยายาม เงยหน้าอย่างสุดกล้ำกลืนมองไปที่สีหน้าเย็นชาของชายคนนั้น เหมือนว่าเขาไม่เห็นความเจ็บปวดที่หล่อนมีอยู่ แต่กลับเหมือน ว่ากำลังชมงานประติมากรรมชิ้นเอกที่ตนประดิษฐ์ขึ้นมา

“ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง หม?” ชายคนนั้น โบกเข็มกระบอก ฉีดยาที่ว่างเปล่าผ่านหน้าหล่อน “รู้สึกสบายไหม?”

เกวลินอยากด่าเขา แต่น่าเสียดายที่คอหอยของหล่อน รู้สึกเหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้ ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่ ประโยคเดียว ภาพตรงหน้าเลือนรางไปหมด ที่ลำคอ เส้นเลือดที่อยู่บนหลังมือเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ อุณหภูมิร่างกายร้อนผ่าวขึ้นทุกที หล่อนไม่สามารถส่งเสียง ใดๆได้เลย จะยึดร่างกายออกก็ไม่ได้ ได้แต่บิดไปมาอยู่ที่พื้น แบบนั้น

ในขณะที่เกวลินคิดว่าจะต้องตายแบบนี้นั้นเอง ไม่รู้ว่า เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างกายก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

หลังจากผ่านความทรมานอย่างแสนสาหัส แรงกาย ทั้งหมดถูกสูบออกไปจากร่างหล่อน หล่อนเป็นเหมือนกอง เนื้อที่ไม่มีกระดูก กองติดอยู่กับพื้น

เมื่อเปิดปากพูดอีกครั้ง เสียงที่ออกมาแหบพร่าอย่างน่า เวทนา “อย่าฆ่าฉันเลย ฉันขอร้องล่ะ … ”
เธอเริ่มตระหนักถึงว่าพวกนี้ไม่ได้มาเพียงแค่ขมขู่เท่านั้น แต่มาเพราะวางแผนไว้แล้ว ยาที่ไม่รู้จักนั่น มีแพทย์เฉพาะทาง แล้วยังมีคนที่รู้เห็นเป็นใจอีกหลายคน ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือน กำลังตกอยู่ในนรก

คนเหล่านี้ไม่ใช่แค่นักลักพาตัวธรรมดาๆ พวกเขาเป็นมือ อาชีพจนทำให้หล่อนผวา งานแบบนี้คงทำกันอย่างช่ำชอง

“วางใจเถอะ พวกเราไม่ได้ต้องการชีวิตเธอ” ชายคนนั้น มองไปที่ผมที่มีเหงื่อเปียกโชกของหล่อน ใจที่ซาดิสต์ของเขา เต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ตอนนี้แค่เจ็บปวดครั้งต่อไป และ ครั้งต่อไปก็จะชินกับมันเอง”

เกวลินเบิกตาโตด้วยความสยดสยอง เริ่มแรกที่รู้สึก งงงวยกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จนทำให้ ตนเองรู้สึกหมดหวัง “แกฉีดยาเสพติดให้ฉันเหรอ?!