ตอน745พ่อกับแม่รักลูกมากที่สุด

ตอนที่745พ่อกับแม่รักลูกมากที่สุด

คนตัวโตกับคนตัวเล็กพูดคุยกันยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจของ ผู้ปกครองท่านอื่นแม้ว่าธีมนต์จะเรียนในโรงเรียนมีระดับของ ชนชั้นสูงทว่าในบรรดาของผู้ปกครองที่หรูหราฟู่ฟ่าอยู่แล้ว สถานะของเตชิตเป็นจุดเด่นมากกว่าคนอื่น

เขาเป็นทนายที่มีชื่อเสียงในด้านการลงทุนขนาดใหญ่ สถานะพวกเขาทั้งคู่ไม่ว่าจะทางด้านไหนก็มีชื่อเสียงโด่งดังจน น่าตะลึง

ขณะนั้นเองช่วงที่เขาว่างอยู่ถึงได้มีคนทักทายเขาอยู่เป็นผู้ ปกครองของนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกันกับธีมนต์

“ท่านประธานเตชิตไม่ได้เจอกันตั้งนานวันนี้มีเวลามาร่วม งานประชุมผู้ปกครองได้หรอ?”

เตชิตได้แต่กวาดตามองแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรแต่กลับหัน กลับไปพูดกับธีมนต์อยู่สองประโยคถึงได้ลุกขึ้นยืนดูออกทันที เลยว่าเขาไม่ชอบการทักทายที่ดูสนิทสนมแบบนี้

อย่างไรก็เป็นผู้ปกครองนักเรียนเหมือนกันควรทำตัว อย่างไรก็ไปตามนั้นเขาตอบรับไปอย่างปกติอื้อ”

เขาหัวเราะตอบดูออกเลยว่าฝ่ายตรงข้ามตอบเป็นพิธีแต่เข้าก็ยังไม่ยอมแพ้ วันนี้ช่างพอดีเลยตอนแรกภรรยาจะมาเอง แต่งานที่บริษัทของผมจัดารทันพอดีเลยมาด้วยกันหลังจาก เสร็จกิจกรรมแล้วถ้าไม่ถืออะไรครอบครัวของเราทั้งคู่ไปทาน ข้าวด้วยกันนะครับ

เขาพูดเสร็จไม่ต้องถามถึงเตชิตเลยขนาดนัชชายังอดไม่ ได้ที่จะหันไปมองเขา

ระหว่างพวกเขาไม่เคยติดต่ออะไรกันขนาดคำว่ารู้จักตัว ไม่สามารถพูดได้เลยแล้วยังจะมานัดไปกินข้าวอีกแค่ใช้สมอง น้อยๆคิดก็ยังรู้เลยว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้

ไม่ผิดดังคาดเตชิตปฏิเสธกลับทันทีอย่างไม่มีเยื่อใย ใดๆ วันนี้ไม่ได้มาทำงานมาอยู่เป็นเพื่อนลูกเท่านั้น

นัชชาหันมองหน้าเด็กน้อยแวบหนึ่งเขากำลังวุ่นวายอยู่กับ การผูกเชือกที่ขาเขาอายุยังน้อยคงฟังคำพูดประจบประแจง แบบนั้นไม่เข้าใจ

ลูกฟังไม่รู้เรื่องแต่นัชชาฟังรู้เรื่อง

ถึงแม้ว่าธีมนต์จะขาดความรักจากพ่อไปห้าปีก็ตามแต่เธอ มั่นใจว่าต่อไปในภายภาคหน้าเขาจะทำให้ธีมนต์ลูกชายของ เขามีความสุขทุกๆวัน

ในฐานะที่ตัวเองเป็นแม่ลูกมีพ่อที่ดีแบบนี้หล่อนรู้สึกถึง ความสุขเหนือคณานับ

เขาเห็นว่าเตชิตปฏิเสธซะไม่มีเยื่อใยเลยไม่คิดจะรบเร้าต่อได้แต่หาข้ออ้างเพื่อตีตัวออกห่างแทน

แค่เรื่องบอเล็กน้อยได้ทำลายอารมณ์ความรู้สึกของ

ทั้งคนนานเกมการแข่งขันเริ่มทั้งห้องคนทั้งหมดหกรวมทั้ง

ทั้งสามคนยืนหน้าจุดเริ่มต้นเป็นเส้นหนาๆทั้งก็ ไม่ได้อะไรมากมายได้

เสียงนกหวีดดังขึ้นร่วมแข่งขันทั้งหกพร้อมทั้งตะโกนสัญญาณของตัวเองพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าอย่าง

พวกเขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดียิ่งเดินเร็วขึ้นจน ปล่อยให้อื่นอยู่ข้างหลังพวกเขา

ชัยใกล้เข้าขณะแล้วการแข่งขันแน่กลับมาหล่อนหันไปมองเลยว่าอยู่ข้างๆนั้นลมไปเสียแล้ว

ไม่ต้องคำสั่งจากหล่อนเด็กน้อยในหัวอย่างเดียว ว่าจะเดินข้างหน้า

นัชชาเห็นเจ้าหัวออกแล้วเขาเงยหน้ามาพูดกับพวกเขา พ่อครับแม่ครับรอผมแปบนึงนะครับ!

พูดเสร็จเขาก็วิ่งไปทางที่ครอบครัวนั้นล้มลง

เขาก้มตัวลงอย่างสุภาพบุรุษอย่างโอนโยนทั้งซักถามคุณ อาคุณน้าไม่เป็นไรใช่ไหมแล้วก็ล้มลงไปพยุงเพื่อนที่นั่งอยู่ที่พื้น ให้ลุกขึ้นยืน บาดเจ็บตรงไหนหรือป่าว?

จากสถานการณ์ที่เห็นเตชิตและนัชชาหันมามองตากัน โดยไม่ได้นัดหมายสายตานั้นทอประกายถึงความโอนโยนเอ่อ ล้นเต็มสายตา

แม้ว่าเวลานี้เองที่ผู้ร่วมแข่งขันครอบครัวอื่นจะถึงเส้นชัย แล้วแต่หากเอาเรื่องที่ได้ที่หนึ่งกับเรื่องนี้มาเปรียบเทียบกัน พวกเขาดีใจมากกว่าที่ได้เห็นถึงความใจดีและอบอุ่นของธีม นต์

นัชชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นมันออกมาพลางก้มหัว ลงมองไปยังภาพที่เกิดขึ้นที่พื้นทุกครั้งที่เห็นธีมนต์เป็นแบบนี้ หล่อนมักจะโทษตัวเองโทษที่ตัวเองทำงานยุ่งเลยลืมสอนสิ่ง ต่างๆ ให้เขามากกว่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความภาคภูมิใจเด็ก คนนี้ไม่ใช่คนที่ร่างกายสมบูรณ์แบบและในครอบครัวเองเขา ยังเป็นผู้ชายคนที่เติบโตมาอย่างสุภาพมากอีกด้วย

นี่แหละเป็นสิ่งที่หล่อนต้องขอบคุณอย่างมากคือสถานที่ ต่างๆของการมีชีวิตอยู่

ตอนที่ธมนต์วิ่งกลับมาสามอันดับแรกเข้าเส้นชัยไปเรียบร้อยแล้วเรื่องมาพูดกับพวกเขาว่า พ่อครับครับเราสู้ต่อไป

นัชชาและเตชิตตามอย่างไม่เงื่อนไขต่อไปกับธีมนต์

จนถึงเส้นชัย

เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อครู่กรรมการและคุณครูเห็นที่ เกิดขึ้นหรือบางประจบประแจงเตชิตก็บ้างนัชชากับ รู้สึกได้จริงว่า

แม้การแข่งขันนั้นได้ตามแต่เพื่อนนักเรียน ของเราธีมนต์ได้ช่วยเหลือคนอื่นด้วยไมตรีจิตแหละที่ เขาได้รับรางวัลที่หนึ่งดังนั้นคุณครูตัดสินใจว่าการแข่งขันใน ครั้ง

มนต์ที่แต่ทำเศร้าเหงาหงอยอยู่ถึงกับหน้าบ้านขึ้น มาเลย ว้าวจริงๆแม่ครับเราชนะแล้ว”

“ใช่จ้า นัชชาลูบเขาด้วยความรักอย่างเบามือ พ่อกับ แม่ภูมิใจในตัวมาก

เตชิตที่ยืนอยู่ข้างพร้อมพูดสำทับไปอีก ธีมนต์ไม่ใช่ แค่เป็นผู้ชายแต่ยังเป็นสุภาพบุรุษอีกด้วย

จากนั้นทั้งสามคนเข้าร่วมต่างมากมายธีมนต์แทบ จะเอากิจกรรมที่เกือบและเตชิตมีการบ่นสัก
ก่อนถึงเวลาจบงานสามคนเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเต จตพาธีมนต์เข้าไปด้วยสองคนนั้นยืนอยู่ด้านหน้าของอ่างล้าง มือคนหนึ่งเตี้ยอีกคนสูงอีกคนตัวใหญ่อีกคนตัวเล็กดูออกเลย ว่าพ่อลูกเข้าห้องน้ำด้วยกันแต่ว่าเตชิตรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

เขามีเวลาน้อยมากที่จะได้อยู่กับธีมนต์ช่วงเวลานี้นับได้ว่า เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกสบายมากกว่ารายได้ที่กำลังเข้ามาของ ธุรกิจต่างๆอีก

ช่วงเวลาที่เขาสองคนเตรียมดึงกางเกงขึ้นเพื่อจะออกจาก ห้องน้ำเขาได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

“เห้ยวันนี้แกเห็นเตชิตปะวะมากับเมีย

“เห็นแล้วพ่อของธีมนต์ไ

“ฉันก็นึกว่าความสัมพันธ์จะไม่รอดแต่ดูแล้วก็ยังดีอยู่นี่

“ใครจะไปรู้อาจจะทำโชว์คนอื่นก็ได้หากว่าความสัมพันธ์ ดีขึ้นแล้วทำไมลูกยังใช้นามสกุลแม่อยู่ล่ะ

“ilzi….”

เสียงของทั้งคู่ที่พูดออกมาค่อยๆไกลเรื่อยๆจนถึงไม่ได้ยิน

เสียงอีกเลย

หลายปีที่ผ่านคำนินทาต่างๆมากมายเขาแทบไม่เคย ได้ยินมาเลยคำพูดพวกนี้มันก่อให้เกิดแรงต่อต้านอย่างดีสิ่งที่ เขาดึงสติได้คือหันไปมองธีมนต์ที่อยู่ข้างๆ
ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรอาจจะ เป็นเพราะยังเด็กอยู่ปิดบังอะไรไม่ได้ในสายตากลับมีข้อกังขา ที่ไม่รู้คําตอบอยู่

เตชิตเดินจูงมือเด็กน้อยออกมาเขาล้างมือธีมนต์ที่บริเวณ ด้านหน้าอ่างล้างมือพลางพูดเรื่อยเปื่อยบอกว่า “อย่าไปฟังคำ พูดของคนอื่นพ่อกับแม่รักหนูมากเมื่อก่อนก็ใช่ตอนนี้ก็ยังใช้ และต่อแต่นี้ต่อไปก็ใช่อีกเช่นกัน