ตอน741แผนทำลายคู่รัก

ตอนที่741แผนทำลายคู่รัก

เสียงยังไม่หลุดออกจากปากทันใดนั้นต้นคอของหล่อนถูก พละกำลังที่แรงมากดึงขึ้นมาเมื่อหล่อนมองไปยังด้านหน้าเห็น เงาสีดำที่ทอดลงมาไม่ทันมีการตั้งรับใดๆปากก็ถูกครอบครอง ปิดสนิทอย่างแน่นหนา

เขาโจมตีอย่างดุเดือดส่วนมืออีกข้างก็ดันบริเวณด้านหลัง เอวคอดของเธอและพยายามผลักดันตัวเธอชิดผนังกำแพงด้าน หน้า

หลังของดราณีซิดผนังกำแพงในที่สุดเธอก็หาทางออกให้ ตัวเองได้นิดหนึ่งหล่อนเบิกโตโพลงมองคนที่อยู่ตรงหน้าหล่อน

เมื่อเทียบกับความตกใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับหล่อน แล้วชนัยกำลังหลับตาขนคิ้วสั่นเทาตอนจูบเธอเขารุนแรงไปนิด เขาแทบไม่ได้สนใจเลยว่าฟันของเขาจะขบโดนริมฝีปากเธอ หรือไม่แต่เขาพยายามใช้ลิ้นลุกล้ำเข้ามาแทรกเกี่ยวกระหวัด กวัดแกว่งเกี่ยวพันปลายลิ้นของเธอยิ่งทวีคูณเรื่อยๆอย่างไม่ ลดละ

ทําไมเขาถึงได้…

ดราณีรับไม่ได้กับจุมพิตอันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวเธอพยายามหลีกเลี่ยงแต่กับถูกเขาใช้มือกดบังคับไว้แน่น ครึ่งตัวของเขาเกือบแนบสนิทชิดกายเธอความร้อนระอุกำลัง ถาโถมและเริ่มลุกไหม้

“ชะชนัย…..ตราณีเริ่มอ่อนระทวยยืนไม่ไหวเมื่อกี้เพิ่ง เผชิญหน้ากับความน่ากลัวของคุณยังไม่ทันตั้งตัวไหงตอนนี้ กลับมาเนื้อแนบแอบชิดขนาดนี้หล่อนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

แต่ชนัยไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปยัง ควานหาร้องขอมากขึ้นทีละนิดๆ

ในทรวงอกกายาของเขามันมีเรื่องราวต่างๆมากมายที่ กำลังสัมผัสได้ซึ่งไม่สามารถแสดงออกมาเป็นคำพูดได้ต้องทำ อะไรสักอย่างดวงตาของเขาร้อนดั่งไฟกำลังแผดเผาเขาได้ยิน หัวใจของเขาเองที่กำลังเต้นอยู่

เสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆมันดังสนั่นเข้าไปในโสตประสาทหู เสียงนั่นมันทำให้เลือดเขาพล่านซ่านไม่หยุดไปทั่วกายเหมือน กับเลือดกําลังวิ่งเตลิดชนเข้ากับเส้นเลือดหรือของอะไรบาง อย่างที่กำลังโจมตีร่างกายของเขาอยู่

ชนัยไม่สามารถทนต่อไปได้แล้วสิ่งที่เขาตื่นกระหายคือ สาวน้อยของเขามีเพียงแค่ดราณีเท่านั้นที่สามารถเป็นยาชั้นดีที่ จะรักษาอาการของเขาได้

เขาหลับตาพริ้มพร้อมทั้งบรรจงจูบเธอไม่หยุดหย่อนในดวงตาของเขามันปรากฏภาพที่หล่อนกล้าที่จะยืนเผชิญหน้า กับเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นด้านหน้าหล่อนกลัวมากทำไมเขา จะไม่รู้

เหตุเพราะฝ่ามือเขานั้นกุมมือสาวน้อยเย็นเฉียบ

แต่ตอนนั้นสาวน้อยก็เลือกที่จะปกป้องเขา

ชีวิตสามสิบสามปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างปูกับเขา ไม่ใช่แค่ผู้สูงอายุธรรมดาเขาเป็นตัวแทนในเรื่องราวต่างๆ มากมาย

เป็นตัวแทนซึ่งการสูญเสียและความเย็นชาอันหนาวเหน็บ ในวัยเด็กของเขาเป็นตัวแทนในเรื่องการรับผิดชอบอย่างไม่มี ทางเลือกและการร้องขอเป็นคนคอยการแทรกแซงชีวิตเขาทุก กระเบียดนิ้วทั้งชีวิต

ตั้งแต่เขาเริ่มจำความได้พยายามทดสอบเขาตลอดเวลา การทดสอบที่ว่านี้ไม่ใช่การทำการบ้านให้เสร็จหรือการเรียนรู้ ทักษะเพิ่มเติมมากมายแต่สุดท้ายแล้วการทดสอบนี้มันเหมือน การทดสอบที่ไม่ใช้ความเป็นมนุษย์

การทดสอบแบบวันแล้ววันเล่ามันทำให้ชนัยชินชาจนพ่อ กับแม่ยังรับรู้ถึงผลกระทบชนัยถึงได้เกิดอารมณ์ความรู้สึกอื่น ตามมานั่นคือความเกลียด

แม้ว่าจะเป็นความเกลียดชังนานวันเข้ามันกลายเป็น ทรมานหากเป็นการเกลียดกันธรรมดามันคงแก้ไขได้แต่กับเขามันไม่ใช่การใช้อารมณ์ความรู้สึกหลอมรวมเข้าด้วยกันมัน ทําให้เขาทรมานทุกวัน

แบบเดียวระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมามันก็ผ่านไปแล้ว

ไม่ต้องกลัวเลยว่าหากชนัยหงุดหงิดใจขึ้นมาจะไม่เกิด อาการลงไม้ลงมือทำอะไรได้จริงๆ บางสิ่งที่มันฝังเข้าไปใน กระดูกตั้งแต่เด็กแล้วไม่มีทางแก้ไขอะไรได้

แต่ตอนนี้กลับมีหล่อนที่ยอมเอาตัวเองยืนหยัดต่อสู้อยู่ ด้านหน้าระหว่างเขากับ

ความรู้สึกแบบนี้มันเกินคำว่าซาบซึ้งไม่มีคำพูดใดๆ ที่ สามารถอธิบายถ่ายทอดออกมาได้

ดราณีรับรู้ได้ถึงความรู้สึกอารมณ์ของเขาที่ปล่อยวางไม่ ได้สักทีหล่อนซุก ในอ้อมอกเขาอย่างว่าง่าย โดยไม่มีการต่อ ต้านใดๆ

ถึงแม้ว่าเดาไม่ถูกว่าทำไมอารมณ์เขาถึงได้ขึ้นได้ขนาดนี้ แต่พอจับจุดได้เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ก็เดาออกได้บ้าง

ชีวิตเขาน่าจะผ่านความยากลำบากมาก่อนมั้งไม่งั้นคงไม่ อารมณ์รุนแรงกับเรื่องเล็กๆนี้ได้แน่ๆ

บ้านของเธอก็แค่มมีเงินแต่พ่อแม่ของเธอเสนานและทยุติ ต่างให้แต่สิ่งที่ดีที่สุดแก่เธอเสมอแต่ชนัยช่างต่างกับเธอเขาไม่ เคยได้อะไรเลยนอกจากเงิน

เขาจุมพิตจนไม่สามารถหยุดยั้งชนัยตวัดแขนเกี่ยวตัวหล่อนหอบขึ้นสวรรค์วิมานชั้นสองเขากวาดโทรศัพท์มือถือที่ เงียบสนิทที่วางอยู่ตรงกลางผ้าห่มปุยนุ่นลงพื้นเสียงดังครืดๆ

ทั้งตัวของดราณีก็ยังคงอยู่ในอ้อมอกของเขาประหนึ่งว่า หล่อนเอาตัวเองประเคนให้กับผู้ชายคนนี้จนหมดสิ้น

การชอบใครสักคนก็ไม่มีอะไรที่ต้องหวงแหนอีกต่อไปขอ แค่ให้ในสิ่งที่ตัวเองมีทั้งหมดไปก็เท่านั้น

หากว่าตอนนี้เขาไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรความรู้สึกแบบนี้ ดราณีเข้าใจ

หากแต่ในครั้งนี้ชนัยค่อนข้างรุนแรงก่อนหน้านี้หลายต่อ หลายครั้งเขาแค่ทำเธอเจ็บนิดเจ็บหน่อยแต่เราก็ไม่ได้บ่น อะไรหล่อนยินยอมอย่างหมดใจกับการทรมานอย่างไร้ขีด จํากัดในขณะนี้

หน้าต่างด้านนอกแสงตะวันลับขอบฟ้าเสียงอื้ออึงเบาลง เวลานั้นเขานอนแนบทาบร่างด้านหลังของหล่อนเสียงแหบ กระซิบอย่างเบาๆมันทำให้หัวใจโลดเต้น พูดมาสว่ารักฉัน

ดราณีแอ่นตัวขึ้นพร้อมกับเปล่งเสียงบอกรักตามลม หายใจที่เร่งรีบติดๆขัดๆ “ฉันรักคุณ

“เรียกชื่อผม”

“ชย…” ใบหน้าของเธอแดงระเรื่ออย่างกับลูกพืชหล่อน พริ้มตาลงพร้อมทั้งร้องเรียกหาเขาไม่หยุด ชนัยชนัย…

เสียงนั่นมันดังจนถึงหัวใจด้านในสุดเขาคลายตัวเธอออกจากอ้อมอกสายตาบ่งบอกถึงความตื้นตัน อย่าจากผมไป

ตราณียื่นมือออกมาลูบคลำหน้าอกที่แข็งแก่งของเขา ขอ แค่คุณไปล่อยมือฉันก็จะไม่ไปจากคุณ

เธอไม่มีทรัพย์สินอะไรเลยสักอย่างสวยกว่าเธอก็มีฉลาด กว่าดีกว่าเธอก็มีไม่น้อยหากพูดถึงประเด็นสักนิดน่าจะเป็นที่ เขามั่นใจในตัดสินใจแล้วจะไม่การเปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ

ด้านชนัยเองหล่อนมั่นใจแล้วเขาก็จะไม่ปล่อยเธอไป

ชนัยกอดประคองหล่อนแน่นศีรษะซอกใช้ไคลคลึงบริเวณ ซอกคอของหล่อนจุมพิตเนิบนาบบนหัวไหล จมกลึงแต่ทว่าใน ใจลึกๆของเขามีบางอย่างที่ว่างเปล่ามันไม่สามารถพรรณา ออกมากได้

ที่ตาแก่นั่นพูดมั่นทิ่มทะลุเข้าไปในเลือดเนื้อของเขาแค่ คิดถึงมันทำให้เจ็บปวดรวดร้าวอย่างอดไม่ได้

ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงสองทุ่มครึ่งหลังจากชำระ ร่างกายเสร็จชนัยให้หัวหน้าพ่อครัวของวิลลาจัดเตรียมส่ง อาหารขึ้นมาด้านบน

ปลานึ่งซีอิ๊วผัดซาลารี่ใส่กุ้งสดหน่อไม้แห้งผัดเนื้อวัวผัด เห็ดหอมทรงเครื่องและซุปเป็ดตุ๋นซึ่งอาหารอย่างน้ำซุปหนึ่ง อย่างเป็นอาหารปกติธรรมดารสชาติค่อนข้างจืดและรับ ประทานง่าย

วันนี้เราไม่ได้ทานอาหารกลางวันตอนนี้เป็นเวลาที่เธอหิวพอดีไม่รู้ว่าตั้งใจรักษาภาพพจน์ไว้หรือป่าวหรือยังไงคับ อาหารได้ก็ยัดใส่ปากแน่นเร็วกว่าปกติมาก

ชนัยมองเธอที่กินอย่างอิ่มหมีพีมันไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เผลอ

หลุดหัวเราะออกมาอย่างขำขัน หลังจากที่ผู้ใหญ่กลับไปเขาเองได้แต่คิดหนักสีหน้าวิตก พอได้ยินเสียงเขาหัวเราะดราเลยหันมาไปที่มาของเสียง

นั่นหัวเราะอะไร?

“หัวเราะเธอไงยังมีกะจิตกะใจกินข้าวได้อีก

เดิมที่เขาคิดว่าถึงแม้เราสามารถทนต่อความกดดันได้ แต่ก็ไม่ใช่สภาพที่ยังไงก็ได้แบบนี้ดูแล้วเป็นเขาเองที่ดูเธอผิด ไป

ในทางกลับกันเพราะว่าหล่อนไม่รู้เลยว่านิสัยและอำนาจ ทั้งหมดของคุณปู่ที่แท้จริงแล้วเป็นอย่างไรเลยไม่ได้เก็บมาคิด เท่าไหร่

ดราณียกถ้วยขึ้นโกยข้าวที่อยู่ในนั้นเข้าปากกินเสร็จถึงได้ พูดว่า “งั้นฉันต้องควรทำยังไงล่ะ?ไม่กินไม่ดื่มอะไรเลยหรอ?

ชนัยได้แต่ส่ายหัวไปมามันไม่ใช่สิ่งที่พูดออกมาอะไรแบบ

นั้น

หล่อนไม่รู้ก็ดีแล้วไม่ต้องมาแบกรับอะไว้ตั้งแต่เริ่มแรก ปัญหาพวกนี้ก็ไม่ควรเอามาทำให้เธอลำบากไปด้วยกัน

ดราณีมองใบหน้าเขาที่แสดงออกมาว่าจะยอมพูดอะไรออกมาหล่อนได้แต่เช็ดปากและวางตะเกียบที่ถืออยู่ในมือวาง บนถ้วยและพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “ชนัยฉันรู้ว่าคุณกำลัง กังวลเรื่องอะไรอยู่และคุณก็รู้ว่าระหว่างคุณกับฉันเราทำข้อ ตกลงกันไว้แล้วคุณคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระแน่ๆ แต่ว่าฉันอ่ะ ใช้ใจของฉันพิจารณามันออกมาฉันอยากจะเดินไปกับคุณ ตลอดฉันรู้ว่ามันยากมากแต่ฉันก็จะไม่ยอมแพ้ขอแค่ครั้งนี้คุณ เชื่อฉันสักครั้งได้ไหมคะ?

เขาขมวดคิ้ว ฉันไม่ได้ไม่เชื่อใจเธอ

“งั้นเรื่องอะไรล่ะ?”

ขนตาที่ดกดำหล่นลงบนเปลือกตาของเขามันบดบังความ รู้สึกเขาไว้เขากลืนคำพูดลงคอที่แห้งผากเห็นได้ชัดว่ากำลัง เครียด