ตอน738คืนก่อนพายุโหมกระหน่ำ

ตอนที่738คืนก่อนพายุโหมกระหน่ำ

ตั้งแต่ที่ทยุติมาถึงเมืองก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนไม่ เพียงแต่เธอแต่ทุกคนก็พลอยลำบากไปด้วย

ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาเราณีได้พบกับชนัยทุกวันแต่ ส่วนใหญ่เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันก็เพียงชั่วครู่พบกัน แปบเดี๋ยวก็ต้องแยกย้าย

ตอนนี้ทยุติสามารถกลับบ้านได้ในที่สุดเธอก็มีพอจะมี เวลาส่วนตัวบ้าง

เมื่อคราณีกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อเก็บข้าวของของเธอ

นั้นเสนานีก็โทรมาหา ดราณีตอนนี้ลูกอยู่ที่ห้องพักคนไข้หรือ

ยัง?”

“อยู่ค่ะยังเก็บของไม่เสร็จเลย”ดราณีพูดพลางคว้าแก้วน้ำ ที่วางบนโต๊ะยัดใส่กระเป๋าถือ

“ลูกเปิดลิ้นชักข้างในมีบัตรเอทีเอ็มอยู่ใต้หนังสือ

“บัตรเอทีเอ็ม?”ดราณีขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอทำตามที่ เสนานีบอกพบบัตรเอทีเอ็มสีน้ำเงิน ใต้หนังสือเล่มนั้น นี่คือ…

“นั้นเป็นเงินที่แม่กับพ่อเก็บหอมรอมริบไว้ข้างในบัตรมีเงินอยู่ประมาณเจ็ดหมื่นแม่รู้ว่าเงินแค่นี้คืนให้คุณชนัยค่าโรง พยาบาลยังไม่พอแต่ตอนนี้เราหาได้เพียงแค่นี้ส่วนที่เหลือพ่อ กับแม่จะรีบหาเงินคืนให้เขาโดยเร็ว เสนานี้จงใจเพิ่งจะบอก เรื่องนี้กับเธอ

เธอรู้ว่าถ้าเธอพูดต่อหน้าคราณีก็จะโน้มน้าวพวกเขาอีกไม่ ต้องรีบร้อนเงินเดี่ยวค่อยคืนก็ได้ประโยคประมาณนี้

อย่างไรก็ตามในฐานะพ่อแม่ของเธอเสนานและทยุติไม่ ต้องการให้เรื่องของพวกเขาทำให้เธอตกอยู่ในที่นั่งลำบาก หน้าคนอื่นไม่ได้

ยังไงก็เป็นแม่ลูกกันเสนานคิดอะไรดราณีก็ชัดเจนน้ำตา คลอเบ้าทันใด แม่คะไม่จำเป็นต้องรีบร้อนคืนเงินขนาดนี้พ่อ เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลจะกินจะดื่มก็ต้องใช้เงินแม่ก็…

“ไม่เป็นไร!แม่กับพ่ออยู่ด้วยกันมานานจะพูดยังไงแม่ก็ไม่ ให้พ่อเขาลำบากหรอกแม่คิดไว้แล้วลูกเอาเงินส่วนนี้ไปคืนคุณ ชนัยก่อนอย่าชักช้ารู้ไหมลูก?”เสนานีพูดกลัวว่าเธอจะไม่ทำ ตามที่สั่ง

ดราณีได้แต่รับปาก”หนูรู้แล้วค่ะอีกสองวันหนูจะโอนเงิน

เข้าบัญชีของช…..คุณชนัย

เธอเกือบจะหลุดปากพูดชื่อของเขาเฉยๆ

โชคดีที่หยุดไว้ทันไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเสนานี้จะคิดเกินเลยไปไหนอีก
“ลูกอยู่ข้างนอกคนเดียวต้องดูแลตัวเองดีๆนะแม่กับพ่อ กลับมาบ้านลูกก็พักผ่อนเยอะๆ ไม่ต้องรีบไปทำงานพิเศษ

“หนูรู้แล้วคะแม่”

หลังจากวางสายดราณีนั่งลงบนขอบเตียงคนไข้ก้มมองดู บัตรเอทีเอ็มในมือมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยาย ออกมาเป็นคําพูดได้

สิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดมากที่สุดคือครอบครัวมีปัญหา เรื่องเงินแต่ตอนนี้เธอยังเรียนอยู่และกำลังต้องใช้เงินมาก

ถ้าเธอต้องการหาเงินก็ต้องไปรับจ้างทำงานพิเศษจนบาง ครั้งต้องรับงานทีละหลายๆงานงานที่ต้องใช้ความสามารถ มากๆเธอก็ทำไม่ได้ก็เลยต้องหางานที่ไม่ต้องใช้ความสามารถ มากค่อยๆหาเงินประทังชีวิตไป

เงินที่เธอเก็บหอมรอมริบอันน้อยนิดเมื่ออยู่ต่อหน้าโรค ร้ายก็เหมือนขว้างหินลงมหาสมุทรซึ่งเล็กน้อยเหลือเกิน

ตอนนี้เธอรู้ว่าเพราะอะไรเสนานี้ถึงอยากจะคืนเงินชนัย

ไวๆทำให้เธอทำใจไม่ได้

อยากจะบอกพ่อแม่ของเธอเหลือเกินชนัยเป็นแฟนของเธอ ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแอบแฝงและไม่ใช่เพราะเงินหรือมี ปัจจัยภายนอกอะไรพวกเขาชอบพอกันถึงได้คบกัน

แต่พูดไม่ได้

เสนานีและทยุติเป็นคนหัวโบราณเพราะเธอรู้อย่างนี้ก็เลยได้แต่ปิดบังไว้ก่อน

ช่วงบ่ายวันนั้นตราณีไปที่ธนาคารเธอมีหมายเลขบัญชี ของชนัยก็เลยโอนเงินได้เลย

หลังจากมีข้อความแจ้งว่าโอนเงินสำเร็จชนัยก็โทรหาเธอ

เธอรับโทรศัพท์แนบไว้ที่หูถามเขาอย่างไม่อ้อมค้อมพูด ว่า “คุณได้รับแล้วหรือยัง?”

“เงินที่บ้านเธอรีบคืนมาให้ฉันเหรอ?”

“อืม”

“”ชนัยเงียบไปชั่วครู่ไม่รู้จะพูดอะไรเขารู้สึกอึดอัดใจเล็ก น้อยแต่นั่นเป็นความคิดของพ่อแม่เธอเขาพูดอะไรไม่ได้แม้แต่ ดราณีก็ห้ามไม่ได้

เงียบไปไม่กี่วินาทีเขาพูดแค่ว่า “เงินส่วนที่เหลือไม่ต้องรีบ

“ฉันรู้ว่าคุณไม่รีบพ่อแม่ฉันเองแหละที่รีบ”ดราณีก็รู้สึกจน ตรอก”พวกเขาไม่เคยยืมเงินใครพวกเขาก็ไม่ค่อยชอบติดค้าง คนอื่น”

ชนัยเคยเห็นคนที่ยืมเงินแล้วยังคงนิ่งเงียบสงบจิตสงบใจ ได้แต่ไม่เคยเห็นคนที่ยืมเงินแล้วไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ ตามคืนเงิน

พ่อแม่แฟนเป็นคนไม่เห็นแก่เงินแบบนี้ตอนนี้ชนัยไม่รู้ว่า เขาควรจะดีใจหรือเศร้าใจดี
“วันนี้บ่ายไปมหาวิทยาลัยไหม?” คิดไปคิดมาเปลี่ยนเรื่อง

คุยดีกว่า

ดราณี”ไม่ไปค่ะฉันอยากพักสักหน่อยช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยๆ

ยุ่งเรื่องโรงพยาบาลแล้วยังต้องยุ่งเรื่องเรียนอีกเวลาที่พอ จะเหลืออยู่ก็ให้ชนัยหมดพักนี้หน้าของเธอรู้สึกจะบวมๆ ตอนนั่ง เรียนก็เกือบนั่งหลับในไปหลายครั้ง

“กลับมาอยู่กับฉันเถอะ”ชนัยพูดพลางมองไปที่ผู้ช่วยที่ยืน อยู่ข้างๆแบบหนึ่ง ส่งรถคันหนึ่งไปรับ

ดราณีที่โรงพยาบาล

“ครับท่านชนัย”

ดราณีฟังการสนทนาระหว่างพวกเขาสองคนรีบพูดว่า”ไม่ ต้องไม่ต้องฉันกลับไปมหาวิทยาลัยแค่นี้เอง

“เตียงไม้ๆของหอพักมหาวิทยาลัยจะหลับสบายได้ยัง ไง?”ชนัยไม่ให้โอกาสเธอได้แก้ต่าง”เราคบกันมาขนาดนี้แล้ว เธอก็อย่าปฏิเสธฉันเลยนะฉันไม่กลับบ้านหรอกเธอหลับให้ สบายเถอะ”

ดราณีพูดเสียงเบา”ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย….”

“ฉันรู้ฉันแค่กลัวว่าเธอจะคิดมาก

“ตอนเย็นคุณจะกลับมาไหม?”

“กลับเดี๋ยวถ้าเสร็จธุระฉันจะรีบกลับไปหาเธอรอฉันอยู่ที่บ้านนะเด็กดีเรื่องอาหารเย็นเธอไม่ต้องห่วงฉันจะให้เซฟกลับ ไปทําให้

คราณีพยักหน้าความแข็งทื่อของร่างกายค่อยๆผ่อนคลาย เพราะคำพูดของเขารู้แล้วค่ะ”

คนขับรถมารับที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วช่วยเธอหิว กระเป๋าใบใหญ่น้อยมาที่รถแล้วขับรถไปที่วิลล่าของชนัยทันที ระหว่างทางดราณีเหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ขึ้นถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ ด้วยปานนี้เธอคงหลับไปแล้ว

เมื่อรถขับมาถึงประตูวิลล่า ราณีเหมือนเห็นชัยชนะที่ สดใสอยู่เบื้องหน้ารีบไปกดรหัสผ่านประตูเข้าบ้าน

‘ติ๊ดๆแกร๊ก—

เธอเดินเข้าไปในบ้านให้คนขับรถวางของไว้ที่หน้าประตู แล้วขึ้นไปที่ห้องนอนใหญ่ชั้นสอง

เมื่อก่อนเธอเคยมาพักอยู่ช่วงหนึ่งจึงคุ้นเคยดีหลังจาก อาบน้ำเสร็จเธอเปลี่ยนชุดนอนแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง

เหนื่อยเหลือเกินข้อต่อของร่างกายเหมือนถูกตอกด้วย ตะปูภายใต้เตียงที่อ่อนนุ่มแบบนี้เธอไม่ได้สัมผัสมานานมาก แล้ว

เตียงในโรงพยาบาลแคบมากเตียงของบ้านอาสาวก็แข็ง มากตอนนี้นอนราบบนเตียงเหมือนนอนอยู่ท่ามกลางปุยนุ่นก็ไม่ปาน
ไม่จำเป็นต้องพยายามหลับหลับตาไม่ถึงครึ่งนาทีตราณี หลับใหล

เพียงแต่เวลานี้เธอไม่คิดเลยว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีจะ เป็นวันที่พายุโหมกระหน่ำ