ตอน736ทำตัวติดกันตลอดเวลา

ตอนที่736 ตัวติดกันตลอดเวลา

“ไม่ได้ขัดขวางความสุขฉัน”ชนัยพูดพลางโบกมือ ไล่ไปๆ”

ทั้งสองเห็นว่าเขาไม่อยากแนะนำแฟนให้รู้จักก็เริ่มจับต้น ชนปลายไม่ถูกมองตากันพักหนึ่งคนที่รูปร่างสูงโปร่งกล่าวขึ้น ก่อน”แปลกจริงปกติคบกับใครก็ชอบเปิดเผยให้คนอื่นรู้พอถึง ตอนนี้กลับไม่อยากแนะนำซะอย่างนั้น

“ครั้งหน้าครั้งหน้า”ชนัยเริ่มหมดความอดทน”รีบไปเร็วๆ อย่าทำให้รำคาญ”

เห็นว่าท่าทีของเขาแน่วแน่ขนาดนั้นพวกเขาเลยไม่อยาก

ยั่วโมโหอีกพูดอีกไม่กี่ประโยคก็เดินออกจากห้องนั้นไป

ในทันใดนั้นห้องที่เสียงดังเอะอะก็เงียบสงบลงพอประตู ปิดลงเขาถึงปล่อยมือที่กุมศีรษะของดราณีออกกระซิบกระซาบ กับเธอว่า”ผู้ชายแท้ๆพูดเยอะยังกับผู้หญิง……

ดราณียกมือขึ้นจัดผมของตัวเองไม่ค่อยเข้าใจการกระทำ ของเขา”คุณกดหัวฉันทำไมล่ะ?”

ไม่อยากแนะนำฉันให้เพื่อนคุณรู้จักเหรอ?
หรือว่าสภาพฉันแบบนี้ไม่เหมาะกับคุณ?

มือที่จับตะเกียบของชมัยซะงักไปพักหนึ่งแล้ววางตะเกียบ ลงดวงตาเรียวยาวของเขามองไปที่เธอแววตาของเขาทำให้คน ที่เห็นใจเต้นไปเป็น” ในหัวเธอคิดอะไรอีกล่ะ?”

ดรามองเขาด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ”ไม่ใช่หรอ? ทำ ไหมคุณถึงกดหัวฉันล่ะ”

ชนัย”หน้าเธอแดงซะขนาดนั้นจะให้คนอื่นเห็นได้ยังไง?

“อา?” เธอพูดไม่ออกคุยไปคุยมาทำไมพูดถึงตัวเราได้ ชนัยพูดว่าเธอเฉยพูดแบบมีหลักการหนักหนา “ผู้หญิงของ ฉันหน้าแดงฉันมองได้แค่คนเดียวคนแอบดูนิดเดียวก็ไม่ได้”

11

ทันใดนั้นดราณีก็เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมีท่าที่ผิดไปเธอพอ

จะเข้าใจว่าคนที่คบกันบางทีก็จะใส่ใจซึ่งกันและกันโดยไม่รู้ตัว

แต่คนที่หวงแฟนขนาดนี้ก็เพิ่งเห็น

“มันไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ง…”ดราณีกระซิบกระซาบกับตัว

เอง

“แน่นอนล่ะจะให้พวกเขาเห็นได้ยังไงพวกนั้นดูท่าจะ ตาบอดฉันออกเดทแต่ละที่เธอคิดว่าง่ายหรอจะมีเวลาให้คนอื่น ได้ยังไง”

ดราณีไม่ค่อยเข้าใจมิตรภาพระหว่างผู้ชายแต่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นิสัยแบบคุณมีเพื่อนด้วยหรอ

ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเห็นแฟนสำคัญกว่าเพื่อนแบบนี้สงสัย คงกลายเป็นเรื่องหลังอาหารเช้ากลางวันเย็นแน่ๆ

เมื่อชนัยฟังจบก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น “ดราณีเธอยังไม่เข้าใจ สถานะของฉัน ในเมืองมีใครไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันบ้าง

“ค่ะๆๆ”ดราณีทนความหลงตัวเองของเขาไม่ได้”ฉันรู้ว่า

คุณเก่งแค่ไหนแต่จะเก่งแค่ไหนก็ต้องกินข้าวไม่ใช่เหรอ?”

พูดจบเธอก็หยิบปลาชิ้นหนึ่งวางไว้ในจานของเขาใช้วิธีนี้

ปิดปากเขา

ชนัยถึงได้หยุดปากกินปลาที่แฟนหยิบให้

ทั้งสองกินอาหารเสร็จก็หกโมงเย็นตราณีบอกกับที่บ้านว่า จะกลับตอนหนึ่งทุ่มยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง

“วันนี้ฉันจะไปพักที่บ้านอาไม่ไปโรงพยาบาลคะ” ชนัยยกคิ้ว”อ้อบ้านคุณอาคนนั้นนั่นเหรอ”

แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะราบเรียบแต่เราก็ยังฟังออกว่า เขารู้สึกไม่ค่อยชอบใจเธอมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ “คุณไม่ชอบ อาของฉันเหรอ?”

“ไม่มีอะไรนี่ไม่รู้สึกอะไร

“เห็นชัดๆว่าคุณไม่ชอบ”
ชนัยหัวเราะ”มันก็นิดหนึ่งแต่เมื่อเขาเป็นญาติเธอฉันก็ไม่ อยากพูดอะไรมาก

“คุณดูออกเหรอ?”ดราณีรู้สึกประหลาดใจยังไงเขาก็เคย เจออาสาวแค่ครั้งเดียวยังไม่นับว่าเจอหน้ากันจริงๆด้วยซ้ำแค่ เคยเจอกันที่หน้าห้องฉุกเฉินแค่นั้น

ชนัยจ่าอาของเธอได้ก็ถือว่าไม่ง่ายเลยยังดูนิสัยของอา

เธอออกด้วย

“ฉันมองออกว่าอาชายเธอเจ้าเล่ห์กว่าอาสาวเธอเสียอีก ดราณีพยักหน้าค่อนข้างชุมชมการมองคนของเขา “คุณ มองคนเก่งจัง”

พูดจบเหมือนว่าเธอคิดอะไรออกถามอย่างรีบร้อน ว่าอย่างนั้นคุณแม่ของฉันเป็นคนเจ้าเล่ห์ด้วยหรือเปล่า?”

ในสายตาของคนที่ร่ำรวยพวกคนจนๆไม่ค่อยมีเงินมี

สไตล์การดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หรือไม่ค่อยจะถูกชะตาหรือเปล่า?

ชนัยกังวลว่าเสนานี้จะคิดยังไงกับเขาแต่ลืมถามคำถาม หนึ่งว่าเสนานคิดยังไงกับเขา

“คุณแม่ของเธอนะเหรอไม่มีอะไรนี่เขาเป็นคนที่เข้มแข็ง มาก”เขาไม่คิดอะไรมากพูดออกมาตรงๆพูดชมเชยใหญ่”เธอ เหมือนพ่อกับแม่เธอไม่เหมือนอาชายกับอาสาวของเธอ”
“คุณคิดอย่างนั้นจริงเหรอ?”

“อืม”ชนัยนึกขึ้นมาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี” ใครๆก็รู้ว่า ลูกสาวของเขาหาแฟนได้ดีขนาดนี้ไม่ควรจะดีใจหรือแต่แม่ของ เธอกลับกลัวว่าเธอจะเสียเปรียบอยากให้เธอเลิกคบกับฉันของ พวกนี้อาจจะไม่จำเป็นสำหรับฉันแต่ก็ทำให้ฉันตื้นตันใจ

ชนัยพูดเยอะขนาดนี้น้อยครั้งชมเชย ใครโดยไม่มีเรื่องผล ประโยชน์เข้ามาแอบแฝงดังนั้นเราจึงเชื่อทุกคำที่เขาพูด

เสนานีและทยุติดำเนินชีวิตด้วยความซื่อสัตย์สุจริตมา โดยตลอดไม่เคยคิดว่าจะใช้ใครไต่เต้าใฝ่สูงตราณีได้รับการ ปลูกฝังแบบนี้มาตลอดเช่นกัน

ครอบครัว ชนัยชอบมากไม่ใช่ว่าชอบที่พวกเขาพึ่งพา ตนเองเขาอยากให้ผู้หญิงของเขาพึ่งพาเขาสักนิดแต่สิ่งแรกคือ เขาอยากได้แค่ความรู้สึกที่บริสุทธิ์เท่านั้น

ตอนนี้ดูเหมือนว่าความรู้สึกของดราณีที่มีต่อเขาบริสุทธิ์ อย่างแท้จริง

ทั้งสองจับมือกันเดินเล่นไปตามถนนข้างถนนมีคนมา ขายของเป็นตลาดกลางคืนดราณีเห็นเคสโทรศัพท์อันหนึ่งเลย ซื้อที่เป็นแบบคู่รักอันหนึ่งให้ชนัยอีกอันใช้เอง

เหลืออีกครึ่งชั่วโมงเธอจะต้องกลับบ้าน

ชนัยขับรถพาเธอมาส่งที่ชั้นล่างตึกของบ้านอาเป็นตึก เก่าๆแบบเปิดมีหลายครอบครัวที่ย้ายถิ่นฐานมาสภาพแวดล้อมในที่แย่มากค่าดูแลส่วนกลางที่จ่ายไปทุกเดือนก็ไม่มี คนงานมาทําความสะอาด

ในเวลานี้รถของชนัยจอดอยู่ที่ข้างถนนขรุขระรู้สึกห่างไกล

ดราณีคลายเข็มขัดนิรภัยเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าหนังสือ ที่เบาะหลัง ถ้าอย่างนั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ?”

“อืมฉันรอเธอขึ้นไปแล้วฉันค่อยกลับ”ชนัยพูดพลางปลด

เข็มขัดนิรภัยออกเอนตัวไปจูบเธอ

ยังไม่ทันถูกตัวดราณีรีบเอนตัวหลบ”….อย่าตอนนี้ทุ่ม หนึ่งแล้ว”

แม้ว่าจะถึงที่อยู่ใต้ตึกแล้วแต่ชนัยยังทำแบบนี้อีกดราณี ยังรู้สึกสงสัยในการกระทำของเขา”พรุ่งนี้กับมะรืนนี้ฉันมีเรียน นะไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันซะเมื่อไร

“แต่ฉันไม่อยากแยกจากเธอตอนนี้แทบอยากจะรับเธอไป

อยู่บ้านของฉัน”

“ฉันก็ไม่อยากแยกจากคุณแต่มันช่วยไม่ได้นี่หน่า ชนัยเห็นเธอลำบากใจก็เลยไม่พูดอะไรอีกได้แต่เปิดประตู ให้เธอกลับบ้านไป

มองดูเงาของเธอที่หายไปบนตึกชนยอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้ว ส่ายหัวเบาๆชีวิตที่ลำบากตรากตรำของเธอเมื่อไรจะสิ้นสุด เสียทีนะ