ตอน728ครั้งนี้เขาจริงจัง

ตอนที่ 728 ครั้งนี้เขาจริงจัง

ทั้งสองเพิ่งตกลงความสัมพันธ์กัน ชนัยสนใจเธอมากที่สุด ในช่วงเวลานี้กลับถูกบังคับเพราะเหตุผลจากครอบครัวเธอ ทั้ง สองเลยต้องแอบมาเจอกัน

สำหรับชนัยแล้ว มันยากที่จะทนอย่างมาก ไม่ ไม่เพียงแค่

เขาเท่านั้น ไม่ว่าจะผู้ชายคนไหนมันก็ยากที่จะอดทน

ดังนั้น ในตอนนี้ได้สัมผัสริมฝีปากเธอ เขาก็เลยรีบโต้กลับ ทันที ทั้งๆที่ไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่มีประสบการณ์อะไร ในตอนนี้กลับ รอไม่ไหวแล้ว

เพียงแต่เสียดายที่อยู่ข้างนอก คิดจะทำอะไรก็ต้องอดใจ ไว้ ชนัยทำได้เพียงจูบเธอให้ได้มากที่สุด อยากจะกลืนเธอลง

ไปทั้งตัวอย่างรุนแรง

ดราณีอดทนกับการรุกรานที่เหมือนพายุฝนหนัก มือทั้ง สองข้างจับเนื้อผ้าตรงหน้าอกเขาแน่น เกือบจะหายใจไม่ออก

แล้ว

ขณะที่ทั้งคู่กำลังโกลาหลกันอยู่ ใครจจะไปสังเกตุเห็นคุณ ป้าวัยกลายคนเข้ามาในสวน รอจนเดินมาตรงข้างหน้า อีกฝ่าย ก็ตะโกนเสียงทุ้มทันที “ตุ๊ยตาย นี่ นี่ทำอะไรกันน่ะ!”
คุณป้าวัยกลางคนพูดไปด้วย ปิดหน้าแล้วรีบเดินไปจาก ทั้งคู่ ขณะที่เดินไปก็ไม่ลืมจะพูดเบาๆออกมา “อยู่ในโรง พยาบาลนะ อยู่ในที่สาธารณะไม่ระวังหน่อย…….

ดราณีตกใจเสียงอีกฝ่ายจนสะดุ้งโหยง ก็ได้สติขึ้นมาทันที เธอรีบยืนขึ้นจากข้างกายชนัย แล้วหันหลังให้เขา ทั้งหน้าร้อน จนจะไหม้แล้ว

ชนัยกลับใจเย็นกว่ามาก สายตามองหญิงสาวที่กำลังจะ เขยิบหนี สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนแปลง รอเธอเดินไป เขาก็ยื่นมือ ออกไปดึงดราณีทันที แต่ถูกเธอหลบ

เขาขมวดคิ้ว “หลบฉันหรอ?”

“อย่า อย่าแกล้ง ฉันควรไปแล้ว” ลงมาได้เกือบจะสี่สิบ นาทีแล้ว ถ้ายังไม่กลับไปเดี๋ยวเสนานี้ได้บ่นเธออีก

ชนัยพอได้ยินว่าเธอจะกลับไป ก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที ใบหน้าแขวนสีหน้าไม่พอใจโดยไม่ได้ปิดบังสักนิด ให้เธอได้ เห็นชัดๆ “ฉันเป็นทุกข์จัง เวลาที่เอาอาหารมาให้เธอนานกว่า เวลาได้เห็นหน้าเธออีก

ดราก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน แต่ก็อยู่นานไม่ได้ สองมือ พัวพันกันอยู่ด้านหน้าไม่รู้จะทำอย่างไร

เธอควรจะปลอบเขาหน่อยไหมนะ? หรือว่าทำให้เขา ร่าเริง?

แต่คนคนนี้คือชนัยน่ะสิ เธอจะทำให้เขาร่าเริงยังไงอ่ะ…….
แม้ว่าปกติดราณีจะไม่พูดเยอะ แต่เธอไม่ใช่คนที่ไม่พูด ด้วยเหตุผล แต่ไม่ค่อยพูดไร้สาระ แต่ในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเอง แม้แต่คำพูดที่เป็นระเบียบก็ยังพูดไม่ออกเลย

ชนียมองออกว่าเธอค่อนข้างลำบากใจ ก็ไม่ได้มีกระด กระใจจะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงยืนข้างเธอ นำถุงเก็บความ ร้อนขึ้นมาถือในมืออีกครั้ง “ช่างเถอะ การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ ฉันก็ต้องพยายามต่อไป”

เขาพูดพลางยกมือที่ว่างอีกข้างมาลูบศีรษะดราณีเบาๆ ราวกับลูบสุนัขตัวน้อย สายตาเต็มไปด้วยความเอาอกเอาใจ และความอ่อนโยน

ดราณีเห็นเงาเขาเดินไปข้างหน้า ช่วงนี้เธอเหนื่อยมากกับ เรื่องของทยุติ แต่หลังได้เจอเขา ความเหนื่อยนี้ก็ได้หายไปเกิน กว่าครึ่ง

เธอจับขอบแขนเสื้อเขาไว้แน่น “ที่จริงปกติตอนฉันเลิก เรียน พวกเรามาแอบเจอกันก็ได้นะ

ทางโรงพยาบาลไม่สะดวก เสนานี้ไม่ให้เธอนอนข้างนอก ด้วย ช่วงเวลาเดียวที่ได้เจอกันก็มีแต่เวลาหลังเลิกเรียนเท่านั้น

“แต่อาจจะเจอกันได้ไม่นาน ในทุกๆครั้ง ฉันกลัวแม่ฉันจับ ได้”

ชนัยขมวดคิ้วแล้วหัวเราะ “เธอพูดคำพูดไม่น่าฟังไว้ต้นประโยคแล้ว”
สงสารแฟนหนุ่มที่เป็น “ผู้ชายตัวสำรอง ไปหาได้ในตอน ที่ถูกเรียกเท่านั้น

แต่จะมีวิธีไหนอีกล่ะ?

อยาเจอเธอ ดังนั้นไม่ว่าจะเวลาไหน ได้เจอนานเท่าไหร่ สำหรับชนัยมันพอแล้ว สำหรับเธอ เขาโอเคตลอดไม่มีปัญหา

ถ้ามาได้เจอคนแบบนี้ ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าตัว

เองจะทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งได้

นี่เป็นคนประเภทที่ชนัยครั้งหนึ่งเคยดูถูกมากที่สุด แต่ใน วันนี้ตัวเขาเองต้องทนต่อความยากลำบากอย่างเต็มใจ

“ตราบใดที่เธอมีเวลาให้ฉัน ฉันก็จะไปเจอเธอ” เขาจูงมือ เล็กที่อ่อนแรงไร้กระดูกของเธออย่างเป็นธนนมชาติ

ทั้งๆที่เป็นคำพูดธรรมดาไม่หวือหวาอะไร แต่พอได้เข้าหู

ดราณีแล้วทำให้เธอรู้สึกประทับใจจนอยากร้องไห้

คำว่าฉันก็จะไปเจอเธอมันมากกว่าคำหวานทั้งหมด เขา กำลัง ให้สัญญากับเอ ตราบใดที่เธออยากเจอฉัน ฉันก็จะ ปรากฏกายอยู่ข้างเธอ

ดราณีถูกชนัยมาส่งที่โรงพยาบาลมาโดยตลอด ทั้งสอง เดินมาทางด้านหลัง กลัวว่าจะถูกเห็น ยืนอยู่ข้างถนนรอ ประมาณครึ่งนาที คนขับรถก็ขับมา

ดราณีมองเขาเอนตัวเข้าไปในรถ เขาลดกระจกรถลงมา ใบหน้าหล่อเป็นประกายยื่นหน้ามาทางเธอ “กลับไปเถอะมีอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดเวลา”

“ไม่เป็นไร คุณวางใจเถอะ” ดราณีไม่ยอากไป แต่เธอก็

ต้องไป ไม่มีทางเลือก “ฉันขึ้นไปแล้วนะ ถึงบ้านแล้วบอกฉัน ด้วย” “อืม” ชนัยโบกมือ ยิ้มให้เธอเล็กน้อย “ไปเถอะ คิดถึงฉัน

ด้วยนะ”

นายคนนี้…….ยังจะทะเล้นจนตอนสุดท้ายจริงๆ

ดังนั้น ดราณีหน้าแดงหมุนตัวดังนั้น ดราณีหน้าแดงหมุน ตัวกลับไปทางเดิมตอนที่มา รอใกล้จะถึงมุม เธอก็หันศีรษะ กลับมาโบกมือ แล้วก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

ชนัยเบนสายตาออกมาหลังจากที่เธอหายไปจากสายตา แล้ว กระจกรถปิดอีกครั้ง เขายกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว แล้วสั่ง คนขับรถ “ไปกันเถอะ”

ทั้งสองตัวติดกัน เป็นช่วงเวลาที่หวานกันพอดีนี่เอง ไม่มี ใครสังเกตว่าฝั่งตรงข้ามของถนน ภายในรถคันสีขาวที่ไม่โดด เด่น มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังถือกล้องถ่ายรูปสีดำถ่ายภาพของทั้ง คู่อยู่

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งหมดที่หน้าประตูโรงพยาบาลถูกถ่าย ไว้หมด หนึ่งในนั้นรวมถึงตอนที่ทั้งสองรถคนขับรถ ภาพที่โอบ เอวกันยืนอยู่ด้วยกัน

รอจนรถของชนัยออกไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็เปิดโน้ตบุ๊คที่เบาะหลัง แล้วเอาตัวเก็บข้อมูลของกล้องถ่ายรูปเสียบเข้าไปใน นั้นทันที หลังจากรูปภาพอ่านข้อมูลออกมาแล้ว เขาก็เลือกรูปที่ ดูสนิทสนมมากที่สุดส่งไปหนึ่งในอีเมลแปลกๆ

ไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ก็โชว์ขึ้นข้อความใหม่หนึ่ง ข้อความ เขากดเปิดดู เป็นข้อมูลบัญชีของธนาคาร x ส่งมา

มีเงินโอนเข้าธนาคาร : เลขที่บัญชีเงินฝากหมายเลข 3758 ของคุณจํานวน 1000000 หยวนถ้วน

ใครเป็นคนโอนเงินให้ไม่ต้องถามก็รู้ สามารถมีชีวิตแบบ นี้ได้ สำหรับคนที่เป็นนักสืบเอกชนมายาวนานแล้วมันคือการ เจรจาต่อรองอย่างแท้จริง

อีกด้านหนึ่ง ในห้องนั่งเล่นของตระกูลธิสกุล คุณมอง รูปภาพที่ส่งมาให้ตนในมือ ทั้งหมดมีสิบสองรูป ทุกรูปเห็นการ เคลื่อนไหวของทั้งสองอย่างชัดเจน ความรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนม แบบนั้นแสดงออกมาไม่ได้ และตัวเอกในรูปภาพนั้นคือชนัย และดราณี

คุณยิ่งมอง สีหน้าก็ยิ่งอึมครึม จนกระทั่งในที่สุด แม้แต่ผู้ จัดการที่อยู่ข้างๆยังไม่กล้าหายใจแรง อยู่กับคุณปู่มาหลายปี อีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ แค่มองแวบเดียวเขาก็เดาออกแล้ว

สำหรับคนที่มีสีหน้าที่ไม่มีความสุข สีหน้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

ในตอนนี้ จะต้องโกรธมากอยู่แน่นอน แม้ว่าในใจผู้จัดการจะแอบกลัว แต่อะไรที่ควรพูดก็ต้องพูด “คุณครับ อย่าโกรธเลยนะครับ ให้นักสืบเอกชนคนนั้น สืบต่อก่อน ดูว่าสุดท้ายเป็นสถานการณ์แบบไหนค่อยโกรธ ยังไม่สาย คุณชนัยยังหนุ่มอยู่ มีแฟนก็เป็นเรื่องปกติ

“ปกติหรอ?” ฟังค่าพูดนี้จบ คุณก็พ่นน้ำเสียงเย็นชาออก มา “เมื่อก่อนมันเปลี่ยนแฟนตั้งมากมาย แกเห็นไหมว่ามัน จัดการงานไม่ได้เพราะใคร? วิ่งไปโรงพยาบาลทันทีขนาดนั้น ในรูปก็ยิ้มจนตาปิด ชนัยมันเป็นคนร่าเริงหรือยังไง?!

คำพูดนี้ผู้จัดการก็ไม่ปฏิเสธ ยังไงนิสัยของชนัยทุกคนก็รู้ กันหมด มีแฟนก็คือมีแฟน ครั้งนี้รู้สึกว่าชนัยจะจริงจังอย่างเห็น ได้ชัด

และสิ่งที่คุณกลัวที่สุดคือการที่เขาจริงจัง

อย่างที่คิดไว้ วินาทีต่อมาก็ได้ยินคุณปู่พูดออกมาอย่างอุ่น เคือง ไปสืบข้อมูลผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน ข้อมูลทุกอย่าง ยิ่ง เร็วยิ่งดี!”