ตอน717ตกลงเป็นอะไรกันแน่

ตอนที่ 717 ตกลงเป็นอะไรกันแน่

พอพูดจบ ชนัยกำลังจะพูด แต่ไม่รอให้เขาได้เปล่งเสีย ออกมา ได้ยินเสียงไอของดราณีดังแทรกเข้ามา “แม่คะ ความ รักของคุณชนัยกับแฟนสาวดีมาก ไปถามแบบนี้เสียมารยาทนะ คะ”

เสนานี้เห็นท่าทางลูกสาวที่รีบร้อนตื่นตระหนก ก็ไม่เพียง ไม่วางใจ กลับยิ่งกังวลไปอีก ถึงแม้ว่าตั้งแต่เข้าประตูมาจนถึง ตอนนี้ บทสนทนาของทั้งคู่จะน้อยมาก แต่ออร่าตอนอยู่ด้วยกัน นั้น มันไม่ใช่ท่าทางของเจ้านายกับลูกน้องธรรมดาแน่นอน

ในฐานะคนเป็นแม่ รู้จักลูกตัวเองดีที่สุด เห็นท่าทางสับสน ของเธอ เสนานีก็มั่นใจ

เรื่องนี้ เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างที่เธอคิด

ทั้งสองคบกันจริงๆหรอ?

เจ้านายคนใหญ่คนโตหนึ่งคน กับนักเรียนสาวอีกหนึ่งคน แม้ว่าชนัยจะดูยังอ่อนเยาว์ แต่สุดท้ายแล้วอายุก็ห่างกันรอบ หนึ่ง มีความสัมพันธ์แบบนี้อยู่จริงๆหรอ?

เสนานเป็นผู้ใหญ่ นึกถึงเรื่องพวกนี้แล้วสีหน้าก็ไม่สู้ดีนัก แต่ก็อดกลั้นให้มากที่สุด ยังไงคุณชนัยท่านนี้ก็ช่วยพวกเธอไว้
ชนัยรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงขมวดคิ้วแน่น ยกมือขึ้นต้น จานอาหารบนโต๊ะมาให้ “คุณแม่ ทานครับ

เสนานทำสีหน้าเรียบเฉย จู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง “คุณชนัย ดราณีเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ คุณช่วยพวกเรามากขนาดนี้ พวกเรา ขอบคุณมากจริงๆ แต่นอกจากขอบคุณแล้ว จะรีบคืนเงินและ ดอกเบี้ยให้เร็วที่สุดค่ะ

จู่ๆก็พูดถึงเรื่องคืนเงิน แถมยังเป็นบนโต๊ะอาหาร ชนัยก็ อึ้งไปเลย “คุณแม่…….

“ฉันทำใบยืมเงินให้ดราเอาให้คุณ

ดราก็อึ้งไป ยกมือขึ้นดึงปลายเสื้อเธอใต้โต๊ะ “แม่ พูด เรื่องอะไรเนี่ย”

“พูดอะไรล่ะ ลูกเป็นนักศึกษาก็ตั้งใจเรียนไป ไม่ต้องมายุ่ง เรื่องในครอบครัวมากหรอก ทางคุณชนัยเดี๋ยวแม่กับพ่อจะหา ทางรวบรวมเงินมาคืนเขา” แม้ว่าเสนานี้จะไม่ได้พูดอะไรชัดเจน แต่การกระทำทั้งหมดเห็นได้ชัด

คนที่ลื่นไหลแบบชนัย ก็รับรู้ถึงความคิดในใจอีกฝ่ายทันที เขาย่นหว่างคิ้ว สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

มื้อหนึ่งใช้เวลาทานหนึ่งชั่วโมงกว่า สุดท้ายตอนจะจากลา กัน เสนานี้ก็ยืนกรานจะจ่ายเงิน ดราณีไม่ให้ชนัยกีดกัน รู้ว่าถ้า ไม่ทำแบบนี้เธอจะยิ่งรู้สึกเสียใจ

ขณะที่กำลังจะไป ชนัยก็ยืนกรานให้คนขับรถไปส่งทั้งสองคน เสนานี้ก็ปฏิเสธสุดฤทธิ์ ด้วยท่าทางที่หนักแน่น ทำให้ชนัย รู้สึกกระอักกระอ่วน

หลังจากทั้งสองเดินไปขึ้นรถประจำทางที่สถานี ดราณี นึกถึงสถานการณ์ที่เกือบสูญเสียการควบคุมเมื่อครู่ ก็เอ่ยพูด เสียงเบา “แม่คะ คุณชนัยเขาก็มีน้ำใจ ทำไมเมื่อกี้แม่ต้องเสียง แข็งด้วยอ่ะ”

ไม่พูดเสียยังดีกว่า พอพูดแล้วความในใจของเสนานี้ก็ เปิดออกทันที

สายตาที่เข้มงวดและจริงจังกวาดตามองมาที่เธอ “แม่ว่า เขามีน้ำใจเกินไป”

ดราณีใจเต้น ตึกตัก สบสายตาเข้ากับแม่ มันคือความ รู้สึกที่เธอคุ้นเคยอย่างมาก เป็นสายตาที่เสนานีมองเธอเมื่อเธอ ทําความผิดในตอนเด็กๆ

ใจเธออ่อนแอ เอ่ยถามอย่างลองเชิง “แม่ แม่เป็นอะไร?”

“แม่เป็นอะไรน่ะหรอ?” แม่ก็ยังเป็นแม่ เสนานีพ่นเสียงเย็น ชา “เห็นว่าแม่โง่หรือไง? เธอสองคนส่งสายตาสื่อสารกันตอน ทานอาหารคิดว่าแม่ไม่เห็นหรอ? ดราณี ลูกเป็นอะไรกับคุณ ชนัยนั่นกันแน่?”

พอถามออกไปแล้วก็ไม่มีช่องว่างให้ได้ประนีประนอม ดราณีเป็นคนที่โกหกคนไม่เก่ง เผยความลับออมาแล้ว ตอนนี้ก็ เหมือนทำให้เธอสำนึกผิด
แต่ถ้าได้รับรู้ความสัมพันธ์เธอกับชนัยจริงๆ ไม่รู้ว่าเสนานี จะคิดอย่างไร เธอก็พูดอะไรไม่ได้แน่ๆ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้

ดราก้มหน้า หูก็แดงไปหมด “แม่คะ อย่าคิดไปเอง เจ้า นายหนูก็แค่รู้สึกว่าหนูเรียนหนังสือไปด้วยทำงานไปด้วย ลำบาก แล้วพ่อก็ป่วยพอดี เขารู้ก็เลยช่วย…….

“แล้วเจ้านายลูกช่วยคนอื่นด้วยไหม?” ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอช นัย เสนานีอาจะเชื่อ แต่ตอนนี้เห็นแล้วไม่เชื่อแน่ๆ “อย่างน้อย เขาอาจจะใจดีก็จริง แต่มีเจ้านายคนไหนสุภาพกับแม่ลูกน้อง ขนาดนี้กัน?”

คนที่ใจดีแบบนี้ ไม่ใช่ลักษณะท่าทางเมื่อครู่ของชนัย เสนานี้ก็ผ่านอะไรมามากมาย การแสดงแบบนั้น เธอมอง ปราดเดียวก็รู้แล้ว

ดราณีไม่ได้พูดประชดประชัน พอนึกถึงที่เธอส่งสายตาให้ กับชนัยเมื่อครู่ถูกเสนานีจับได้ ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปวางไว้ตรง ไหน

เห็นเธอไม่พูดอะไร เสนานี้ก็รู้ว่าคือการยอมรับโดย ปริยายมากกว่าครึ่ง ในใจก็เลยอึมครึมขึ้นมา “ลูกไม่ได้มีความ สัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับเจ้านายจริงๆ ใช่ไหม?!”

“ไม่มี!” ดราณีรีบอธิบาย “แม่คะ ระหว่างหนูกับเจ้านาย เราบริสุทธิ์ใจกันจริงๆ ไม่มีอะไรเลย แต่พวกเรารู้สึกดีต่อกัน ค่ะ”
เธอพูดอย่างมีไหวพริบ กลัวว่าจะมีคำไหนทำให้เสนานี คิดมาก

“เขาอายุเยอะกว่าลูกมาก ซึ่งเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบไหนบ้างล่ะ จะมาชอบเด็กนักเรียนน่ะ หรอ?” ดราณียิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ถูก “ลูกไม่ได้ถูกเขาหลอกใช้ ไหม?”

“โอ๊ยแม่ แม่เข้าใจผิดแล้ว” ดราณีรีบร้อนอย่างกังวลใจ “เขารวยมีอำนาจขนาดนั้น คุ้มหรอที่จะมาหลอกหนู มีประโย ชน์อะไรอ่ะ…..อีกอย่างหนึ่ง หนูเป็นคนยังไง แม่ไม่เชื่อใจหนู หรอ?”

แม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่เสนานี้ก็ยังคงวางใจไม่ลง “ดราณี ลูกเรียนหนังสืออยู่ที่นั่นคนเดียว ที่บ้านก็คิดถึงลูกมาก สำหรับ ความสัมพันธ์ของลูกกับชนัย ก็จบให้เร็วที่สุด เรื่องเงิน แม่กับ พ่อจะรีบคืนเงินให้เร็วที่สุดแน่นอน ลูกไม่ต้องลำบากกับเรื่องนี้

“แล้วก็” พูดจบ เสนานี้ก็จงใจกำชับอีกประโยค “เมื่อวาน ป้ากับลุงถามเรื่องของคุณชนัยท่านนั้น แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร จาก นี้ก็ไม่พูดอะไรหรก ให้พวกเขารู้ไป ต่อหน้าไม่พูดอะไร ลับหลัง ต้องสงสัยแน่ๆ ลูกเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ชื่อเสียงสำคัญที่สุด ต้อง ระวังการพูดจา”

ดราณีขมวดคิ้วแน่น คิดมาเสมอ่าตัวเองแม้จะเป็นแฟนกับ ชนัย แต่เส้นแบ่งระหว่างการเป็นแฟนก็ยังไม่ได้ข้ามเส้น ทำไม ถึงน่าขายหน้าหรือผิดศีลธรรม ในสายตาคนอื่นด้วยล่ะ?
เธอแอบรู้สึกหงุดหงิดในใจ สุดท้ายก็ไม่อยากให้เสนานี โกรธ เลยพยักหน้ายอมรับด้วยน้ำเสียงอึมครึม “รู้แล้วค่ะ”

ทั้งสองถึงขึ้นรถกลับโรงพยาบาล พอจ่ายเงินนั่งลงแล้ว เสนานี้ก็ยังไม่ได้มีสติกลับมาจากเรื่องเมื่อครู่อย่างเห็นได้ชัด เธอตกอยู่ในห้วงความคิดพลางมองออกนอกหน้าต่างรถ แต่ทางนี้ ชนัยก็ส่งข้อความหาดราณี

ขึ้นรถหรือยัง? กลับยังไง?

ดราณีปรับความสว่างของหน้าจอโทรศัพท์ให้มืดที่สุด อย่างระมัดระวัง รีบตอบกลับด้วยความเร็วสูงสุด

นั่งอยู่บนรถ อยู่บนถนนแล้ว ไม่ต้องห่วงค่ะ

ไม่ถึงครึ่งนาที ชนัยก็ส่งกลับมาอีกครั้ง

คุณแม่พูดอะไรหรือเปล่า?

เห็นตัวอักษรไม่กี่คำที่ดูเรียบง่าย นิ้วดราณีก็ชะงัก คิดไป สักพักหนึ่ง เธอก็ไม่มีกระจิตกระใจจะพูดเรื่องจริงออกไป วิกฤต ในตอนนี้ควรเอาน้ำเย็นเข้าลูบเขา ที่จริงไม่ได้ตั้งใจ

ไม่มี แม่บอกว่าคุณดีมาก ให้ฉันมาขอบคุณคุณ